Back from Sundsvall.
Back on morfine.
Back in form.
Het was me het weekje wel. Ongeduldig als ik was (of liever ben) heb ik vorige week maandag maar eens gebeld hoe het nou zat met de planning van mijn bestraling. Oh ja uh, we bellen meteen met Sundsvall. Sundsvall schrok wakker en ging daarna meteen met mij bellen. Of ik alsjeblieft woensdag (afgelopen week dus) meteen even kon komen voor een meeting met de bestralingsarts en voor nog een paar van die leuke röntgens. Tuurlijk! Ik kom wel effe. Is per slot maar 3 uur met de trein en dan nog 20 minuten lopen om daar de busreis van een kwartier te beginnen.
Tja. Het biedt heeeeeel veel voordelen om in een dunbevolkt gebied te wonen. Om in een gebied te wonen waar de grote steden niet al aan elkaar gegroeid zijn. Om in een deel van het land te wonen waar ze de verschillende ziekenhuisdisciplines verdeeld hebben over 3 grote-stads-ziekenhuizen. En deze 3 grote-stads-ziekenhuizen bedienen samen 2/3 van de oppervlakte van Zweden. Máár ik mocht in ieder geval nog wel kiezen waar ik mijn bestraling wilde doen: op 1 uur vliegen van Östersund of op 3 uur+ treinen vanaf hier. Omdat Umeå toch verder klinkt (en ik niet weer op een ride hoefde te rekenen van de leuke heliboys) heb ik gekozen voor mijn bestraling in Sundsvall.
Ik dacht het valt allemaal wel mee. Wat is het nou helemaal: ik zit een beetje te zitten in de trein. Dan is het maar een klein wandelingetje naar de bus. Dan zit ik weer en dan ben ik al bij het ziekenhuis. Mmmh.. zou je denken. Maar zo'n krappe 6 weken na de operatie die ik gehad heb, was dit toch een iets grotere opgave dan ik van te voren had gedacht. De mensen in Sundsvall waren overigens heel aardig hoor. Tellen kunnen ze alleen niet. De 700 meter die op het bordje stond bij het treinstation voor de weg naar het busstation was minstens een kilometer plus dan nog wat. En ik was na 20 minuten bij de bestralingsarts al klaar in plaats van na 30 minuten en de röntgenbeelden namen al met al ook maar 10 minuten in beslag.
En toen met de trein weer terug. Of liever, eerst met de bus. Waar een overenthousiaste nieuwe Zweed tegen me aan begon te kletsen. Hij dacht me te kunnen winnen door te zeggen dat ik er erg Russisch uitzag. Right! Was heel blij dat de bus kwam! En was nog blijer toen ik op station Östersund mijn mannen weer zag. Heb wel even 2 dagen nodig gehad om weer een beetje bij te komen. En die twee dagen dacht ik zonder morfine te kunnen. Want wat is nou 2 x daags 10mg morfine. Daar kan je makkelijk zonder toch? Mmmmh... toch niet. Heb mijn eigenwijsheid ingeslikt en ga toch maar iets langzamer afbouwen. Neem nu alleen nog 10mg voor het slapen gaan en dat helpt! Morgen even 5mg tabletten halen zodat ik 5mg 's morgens kan nemen en nog een keer 5mg 's avonds.
Tranquilo totdat ik woensdag weer naar wonderschoon Sundsvall mag. Woensdag begint het bestralingsgebeuren echt. Ik ben dan t/m vrijdag daar, kom vrijdagavond weer naar huis om het feestje maandag weer opnieuw te doen. Dan blijf ik t/m woensdag en dan ben ik klaar! Klaar met de behandelingen elders!! Dat is zeker ook weer een feestje waard.
Then I'm back for real! Kan niet wachten om weer te kunnen gaan langlaufen en skiën....
2 opmerkingen:
Ik zou mijn mannen laten overkomen naar Sundsvall voor het weekend, lekker hotelletje en dan weekendje chillen daar. Hoef je niet heen en weer😃 , dan is alles voor jou met één heen en terugreis gepiept. Mens wat heb ik een respect voor je!!!!!
Haha, ja dat is wel een overweging geweest hoor. Maar aangezien Sundsvall nou niet zo specta is en ik in mijn bovenmatig enthousiasme denk dat we misschien zaterdag nog wel naar Åre kunnen om te gaan langlaufen, kom ik vrijdagmiddag gewoon weer terug met de trein. En is ook best gezellig hoor, luxe treinen en ze rijden soort van op tijd.
Een reactie posten