Het zit erop!

Pff! Ik heb het weer gehad voor een paar maanden! Alleen volgende week nog even. En dan ben ik weer 'good to go' voor minstens 3 maanden.

Vandaag had ik weer een controle afspraak met mijn grote vriend de rugchirurg. Waar ik bij de verschillende oncologen die ik tref iedere keer obstinaat word van hun 'patiënten-blik', zie ik uit naar mijn afspraak met de rugchirurg. Als ik dan toch naar het ziekenhuis moet voor controle, dan graag naar hem!

Het controle circus was direct na de operatie een driemaandelijks fenomeen waarbij ik zowel een onco als de rugman iedere keer trof, na ettelijke MRI's en CT's en röntgenfoto's. Inmiddels is het allemaal een beetje uitgespreid en zie ik de onco nu iedere 4 maanden en de rugman maakte me blij door te zeggen dat we de volgende afspraak pas voor oktober hebben staan. En tussendoor heb ik dan iedere drie maanden een afspraak met de verpleegkundige op oncologie voor de nodige medicijnen.

De rugman is al vanaf het moment dat ik in Umeå in het ziekenhuis belandde dezelfde. Maar bij de oncologen ligt dat anders, daar heb ik inmiddels een stuk of 4 oncologen getroffen en ik vind ze stuk voor stuk communicatief minder begaafd. Zou het aan het vak liggen? Aan het type mens dat oncoloog wordt? Of wellicht aan mijn oren? Ik mis bij allemaal dat ze naar mij als mens luisteren. Het komt op mij over dat ze alleen maar naar een patiënt kijken.

Waar mijn rugman snapt dat ik het fijn vind om te horen dat ik gewoon zo door kan gaan als ik nu doe, doorgaan met genieten, met veel de hort op, met werken bij de kommun en in ons eigen bedrijf, gewoon... met vieren dat er in het leven heel veel avonturen te beleven zijn, daar blijven de onco's ieder voor zich steken in het vertellen dat er echt nog een stukje tumor zit en dat die vast wel weer een keer actief zou kunnen gaan worden en dat de kankercellen dan misschien zich wel zouden kunnen gaan verspreiden.

Wellicht zijn ze het verplicht om te zeggen dat het misschien nu dan wel goed gaat, maar dat dit niet de garantie geeft dat het goed blijft gaan. En ik snap dat. Ik snap dat er geen garanties zijn. Maar die zijn er voor niemand toch?

Ik weet dat het er zit. Ik ben dankbaar voor alle goeie zorgen. Want no matter hoe communicatief minder bedeeld ik de oncologen vind, natuurlijk ben ik enorm blij dat ze hun kennis inzetten om te zorgen dat ik zo van het leven kan genieten als ik nu doe.

Maar ik heb niet nodig dat ze me iedere keer zeggen dat het misschien in de toekomst anders zou kunnen gaan worden. Wie weet wat de toekomst brengen gaat? Yep, ik heb dit natuurlijk al tegen alle 4 de oncologen gezegd, maar geloof niet dat ze helemaal snapten waar ik het over had.

Ik ben blij met de seal of approval van de rugman, ik vier vandaag nóg een tikkie meer dat ik een bevoorrecht mens ben!

En die onco's? Ach, dat zien we wel weer tegen de tijd dat de volgende afspraak ingepland staat.

Goed weekend allemaal!