Ring ring!

We zijn naar Zweden gegaan met als enige beetje 20-ste eeuws gadget: mijn stokoude Nokia met een prepaid kaart van T-mobile.

Moet zeggen: het ding heeft het fantastisch gedaan en het heeft gezorgd dat we tenminste de eerste weken een beetje contact met de wereld buiten Rödön konden houden via old fashioned SMS. Voor de jongeren onder ons: SMS is bloggen op je telefoon maar dan in heel korte blogfeeds en het dan versturen voor (te)veel geld.

We waren in onze eerste weken hier al een paar keer bij ElGiganten geweest om ons te oriënteren op Zweedse mobieltjes en abonnementen. Aardige Zweedse knul had ons daar verteld dat we toch echt een persoonsnummer moesten hebben om een mobiel te kunnen kopen. Soit. Daarop konden we ook nog wel wachten.

Met persoonsnummer stralend weer naar ElGiganten gegaan. En vrijwel meteen rechtsomkeert gemaakt omdat je voor het aanschaffen van een mobiel dus blijkbaar ook een Zweedse ID kaart nodig hebt. Right. Geduld. Ook hier dus een heul schone zaak.

2 weken later wederom stralend naar ElGiganten gegaan waar de Jordanees Zweedse Yozef ons graag wilde helpen. Om van dat prepaid af te zijn, wilden we graag een telefoon met abonnement. Yozef heeft ons van alles laten zien en de keuze viel uiteindelijk op een kekke Samsung met een abonnement van Halebop (het goedkope broertje van Telia). Totdat Yozef ging invoeren allt gick bra.

Wat blijkt nou: je moet minstens 8 maanden een Zweeds persoonsnummer hebben, voordat je een telefoonabonnement mag afsluiten! Tja, dat soort dingen vertellen ze je niet op de Emigratiebeurs en bij de inburgeringsgebeurens enzo.

Yozef was bijna net zo teleurgesteld als wij. Hebben ervoor gekozen om toch de kekke Samsung te kopen omdat het toch wel heel handig is om een Zweeds mobielnummer te hebben. En over 8 maanden van pre naar post te gaan.

Nu kunnen we tenminste wel weer gewoon Whatsappen!