Vrij

Natuurlijk heb ik ook hier de beelden gezien. Ademloos gevolgd wat er in Parijs gebeurde. Me verwonderd, nee, dat is niet de goede omschrijving, me vol ongeloof en afschuw afgevraagd hoe je zoiets kunt doen.

Bij SFI zitten we met een heel aantal nationaliteiten en geloven bij elkaar. De lerares wilde het er de afgelopen week in de klas niet over hebben. Omdat ze het te afschuwelijk vond en er geen goede woorden voor kon vinden. In de klas hebben we wel gepraat over 'de bus van Grytan'.

Een aantal Syriërs in onze groep, heeft ook in de opvang van Grytan gewoond. Sommigen zelfs voor 6 of 7 maanden. In hun beste Zweeds deden onze klasgenoten hun best om zich te distantiëren van het gebeurde in Grytan. Natuurlijk is het even schrikken als je denkt in Stockholm te komen en je staat dan ineens (nou ja, na 15 uur in de bus) in Jämtland. Maar om nou te zeggen de middle of nowhere? Het laatste nieuws is overigens dat het compromis waar vorige week over gesproken werd er niet is. Migrationsverket zegt niet te hebben beloofd dat er over maximaal 3 maanden woonruimte voor de Grytan groep in Östersund zal zijn. Dus hier is het laatste woord nog niet over gesproken.

Her en der in Zweden is er wel over het terrorisme in Parijs gepraat en zijn er bijeenkomsten geweest. Ook hier in Östersund. En op de homepage van de Östersunds Posten krijg je eerst deze melding.

Al voelt het voor sommigen als de middle of nowhere, ook hier heeft het gebeurde van afgelopen week diepe indruk gemaakt. Maar om nou te zeggen Je Suis Charlie? Nee. Ik ben geen Charlie. Ik ben wel een moeder, die bezorgd is om de wereld waarin haar zoon opgroeit. Een moeder die haar best doet, haar best om respect en liefde voor te leven. Liefde voor het leven, respect voor elkaar.