Vanmorgen was het dan zover. Om 9 uur moesten we bij de tandarts zijn.
Nou ja, wé. Mik had een afspraak bij de tandarts om zijn laatste melkkies eruit te laten trekken. Niet omdat de tandarts dat nou zo leuk vond, maar de grotemensenkies zit er al zo dicht achter dat die anders heel vreemd scheef gaat groeien als de melkkies er niet snel uit gaat. En die melkkies maakte nog geen aanstalten om eruit te gaan. We wisten het al een maand of 2, dat vandaag de kies getrokken zou worden. Dus Mik had al extra gepoetst, gejutterd, noem maar op. Maar die kies dacht "bekijk het maar, ik blijf zitten!".
Met een kriebel in zijn buik (en ik een kriebel in de mijne, maar ik heb niiiiiks gezegd), liepen we vanmorgen op kousenvoeten de tandartskamer in. Het was weer bij de lieve assistente van de vorige keer. De tandarts is ook een lieverd hoor, maar wel van het praterige soort. Dus die ging eerst uitgebreid vertellen dat de tand er echt uit moest - ja, daarom zijn we toch hier - en dat de andere tand er al zo dicht achter zit - ja kom maar op nu, aan de slag - en toen gingen bij Mik de sluizen open. Het kriebeltje in zijn buik werd een kriebel overal en toen kwamen er ook tranen.
Gelukkig beschikten zowel de tandarts als de assistente over een engelengeduld en hebben ze het zo lief gedaan. Ik zat inmiddels in een onmogelijke positie zo ongeveer bij Miks heup op mijn knieën en mijn hand is helemaal frut geknepen. Maar de kies is eruit.
En nu zit meneer alweer stralend binnen. Zijn wang slaapt nog wel een beetje, maar het eerste waterijsje is al verorberd. Dat mocht ik vroeger ook altijd als er een tand getrokken was. Vind wel dat ik nu ook een waterijsje verdiend heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten