Weemoed

Ik had zo'n apart, onbestemd gevoel. Zo'n gevoel dat ik overal in mijn lijf voel. Vandaag heb ik eindelijk mijn vinger erop kunnen leggen. Het is weemoed. De weemoed van een beetje bedroefd zijn omdat iets fijns voorbij is.

Het bezoek van mam en Janetje, Miks eerste schooljaar hier, niet meer helemaal nieuw zijn en nu ook nog buurvrouw Kristine die net met de ziekenauto naar het ziekenhuis is gebracht. 

Van het bezoek kunnen we nagenieten met de foto's die we gemaakt hebben. En tja, Miks eerste schooljaar: kleine jongens worden nou eenmaal groot en groter. Al gaat het lijkt wel alsmaar sneller. En buurvrouw Kristine komt hopelijk snel weer terug en kan in het huisje hier blijven wonen. Het zou toch wel heel erg jammer zijn als dat niet zo was. Ze is soort van de beschermvrouwe van ons buurtje hier op Rödön. 

En tja, ons niet meer helemaal nieuw zijn hier. Het gaat hard naar een jaar toe. In augustus vieren we dat we 1 jaar hier wonen. Weten we dan nu alles? Naaaah, bij lange na niet. Maar we hebben in ieder geval wel (bijna) alle feestelijkheden een keer meegemaakt, een schooljaar doorleefd en ons een plekje verworven hier in het gebeuren. Het echt nieuwe is er nu wel af. Dus een beetje weemoedig. 

Then again, ook weer allemaal nieuwe beginnen. Van vanalles! Hopelijk een stralend zonnige zomer met heel veel lekkere bessen, nog meer gezellig bezoek in aantocht, nieuwe sollicitaties die dit keer allemaal uitmonden in een baan (sprak zij hoopvol) en massa's foto opdrachten. 

Na een beetje weemoed voelt enthousiasme weer extra lekker. Toch?