Weemoed

Ik had zo'n apart, onbestemd gevoel. Zo'n gevoel dat ik overal in mijn lijf voel. Vandaag heb ik eindelijk mijn vinger erop kunnen leggen. Het is weemoed. De weemoed van een beetje bedroefd zijn omdat iets fijns voorbij is.

Het bezoek van mam en Janetje, Miks eerste schooljaar hier, niet meer helemaal nieuw zijn en nu ook nog buurvrouw Kristine die net met de ziekenauto naar het ziekenhuis is gebracht. 

Van het bezoek kunnen we nagenieten met de foto's die we gemaakt hebben. En tja, Miks eerste schooljaar: kleine jongens worden nou eenmaal groot en groter. Al gaat het lijkt wel alsmaar sneller. En buurvrouw Kristine komt hopelijk snel weer terug en kan in het huisje hier blijven wonen. Het zou toch wel heel erg jammer zijn als dat niet zo was. Ze is soort van de beschermvrouwe van ons buurtje hier op Rödön. 

En tja, ons niet meer helemaal nieuw zijn hier. Het gaat hard naar een jaar toe. In augustus vieren we dat we 1 jaar hier wonen. Weten we dan nu alles? Naaaah, bij lange na niet. Maar we hebben in ieder geval wel (bijna) alle feestelijkheden een keer meegemaakt, een schooljaar doorleefd en ons een plekje verworven hier in het gebeuren. Het echt nieuwe is er nu wel af. Dus een beetje weemoedig. 

Then again, ook weer allemaal nieuwe beginnen. Van vanalles! Hopelijk een stralend zonnige zomer met heel veel lekkere bessen, nog meer gezellig bezoek in aantocht, nieuwe sollicitaties die dit keer allemaal uitmonden in een baan (sprak zij hoopvol) en massa's foto opdrachten. 

Na een beetje weemoed voelt enthousiasme weer extra lekker. Toch? 

Anniversary!

Wat een heerlijke dag! 6 maanden geleden vlogen we vandaag met zijn 4 naar hier. En vandaag voelt het alsof we hier al veel langer wonen. Veel langer dan pas 6 maanden. Vanmorgen vroeg zijn we (met gepiep) naar Bydalen gereden. In de sneeuw en met een milde -6 op de thermometer. Prima dagje om van de bergen te suizelen! 

Mik heeft al zijn eigen skispullen (ook nodig voor school). Wij hebben nog even gewacht met aanschaffen van onze spullen en maar goed ook. Want nu kennen we bestest neighbour Wouter en Wouter weet wat goed skispul is! Over 2,5 week als hij weer terug is uit Nederland, zijn onze nieuwe skispullen ook hier (K2, ik ben benieuwd). Vandaag nog even bij de lieve jongen van de skishop onze spullen gehuurd. Om half 10 gaan ze open, om 5 over half 10 stonden we binnen en om kwart voor 10 stonden we weer buiten. Met liftkaart voor een dag, op naar boven! De prijzen van het huren van de spullen vielen me overigens alles mee. Marco en ik waren voor onze skipakketten (skis, skischoenen, helmen, stokken) bij elkaar 55 Euro kwijt. Voor een hele dag. En de skipassen kosten ons 20 Euro. En dan heb je toegang tot best een leuk gebied, zeker voor beginners als wij zijn. 

Nadat wij al een keer of wat naar beneden waren gegaan, kwamen Amanda en Fia ons boven tegemoet stuiven. Ik ben best jaloers op het gemak waarmee ze manoeuvreren op de skis, maar heck, zij skiën al vanaf dat ze 3 waren en dan ook nog eens zo'n 5 maanden per jaar. Daar kan ik met mijn 3 weken Åre in de afgelopen 3 jaar niet aan tippen! 

Desalniettemin ging het best heel goed! Zeker met de tips van Fia, voelde ik me steeds zekerder en gaat het echt wel steeds beter. Was overigens best weer even wennen na de lichte langlaufspullen om nu weer met van die zware skis en skischoenen te bewegen. 

We hadden allemaal zelf fika spullen meegenomen en we zijn nu voor het eerst in de Värmestuga daar geweest. Wat een supersimpel en superslim fenomeen! Kapstokken, paar nette toiletten en een grote ruimte met allemaal banken en tafels. En natuurlijk een paar magnetrons om de onmisbare korv op te kunnen warmen. Heel gezellig geluncht, zelfs met homecooked eieren!

Daarna zijn we nog een paar keer voor ons nieuwe pistes af geweest en toen voor allemaal de benen zo ongeveer in brand stonden vonden we het wel best. Lekker even chillen thuis en vanavond gaan we naar Fia en Amanda voor een feestmaal, met ook Cecilia en Wouter! 

Life is good!