En nu zijn we weer terug. Terug van een winters Mora in een nog winterser Rödön. Een langlaufstok armer en een heleboel ervaringen rijker, zit er ergens diep van binnen toch alweer een klein kriebeltje voor wellicht een volgende keer.
De dag van de Vasaloppet begon al vroeg. Verbazingwekkend genoeg hebben we alle drie best okej geslapen voordat de wekker ging om iets voor half 3. Snel aankleden, pannenkoeken voor de atleet en op naar Mora. En we waren zeker niet de enige! Een drukte van belang in het slaperige kleine stadje Mora met ál die mensen die in de tientallen bussen moesten richting de startplaats Sälen. Hypertrots zag ik mijn atleet richting de bussen lopen.
Wij zijn toen nog even naar het huisje gegaan voor nog een uurtje slaap. Soort van althans. En daarna op naar Mångsbodarna. Of liever, dat dachten we! Want die rare Zweden zijn geen helden met duidelijke aanwijzingen of bordjes neerzetten. Op de site van de Vasaloppet stond alleen aangegeven wat goede plekken waren om aan te moedigen voor diegenen die met de auto volgden. Verder helemaal niks. We hadden gelukkig een kaart mee, dus met een beetje zoeken en welgeteld 1 bordje Sälen kwamen we op de weg naar Mångsbodarna. Nog 36km en dan konden we onze held gaan aanmoedigen. De weg leek op zo'n Zweedse winter rallycross weg en UFU genoot. Totdat we op 19km van Mångsbodarna kwamen en er een bord pontificaal onze weg versperde! Verboden in te rijden vanwege de Vasaloppet. Tusan! Stuck in the middle of Swedish winter en zo dichtbij onze held, maar we konden er niet bij komen.
Even op de app kijken (Vasaloppet Winter 2016) dachten we waar Marco precies was. MIS! Natuurlijk geen dekking zo midden in het bos. Dus toen maar de gok genomen om verder te rijden naar Evertsberg. Terug naar Sälen was zo'n 43km over rallyweggetjes en dan verder naar Mångsbodarna via de andere kant was het ook nog maar de vraag wat voor wegen dat zouden zijn. En dan zouden we Marco misschien net missen. Op naar Evertsberg dan maar. UFU speerde door het winterse bos en was ook blij toen we eenmaal op de geïmproviseerde parkeerplaats in Evertsberg waren. Maar ja, toen was het nog wel even wachten, want omdat het net iets voorbij het halfweg punt ligt en Marco in het allerlaatste startvak moest starten, was het niet te verwachten dat Marco daar voor half 3 zou zijn. Inmiddels kwamen de pro's voorbij en baarde ons spandoek opzien en kwamen er mensen met ons kletsen.
Op de app konden we volgen dat Marco langzaam maar zeker dichterbij kwam. Totdat de vaart er een beetje uitleek. En iets over half 3 kwam het bericht: did not finish. Het leek of Marco zo dicht bij Evertsberg was, we stonden al klaar met de bananen en energiebars en drinken, maar Marco kwam dus niet voorbij. We zijn toen direct naar alle bussen gegaan die klaar stonden om mensen terug naar Mora te brengen. Wie weet zouden we hem daar treffen, maar nee. In de grote file toen terug naar Mora. Ons ondertussen afvragend wat er gebeurd moest zijn waardoor Marco (met nog een paar honderd deelnemers) buiten de tijd was geraakt.
Toen we van de parkeerplaats in Mora naar de Vasalopstent renden (dat was ons rendez-vous punt), kwam het verlossende telefoontje. Marco was veilig en wel in Mora. Met 2 skis, 1 skistok en een verrekte spier in zijn bovenbeen. Na zo'n 21km was een (excusez le mot) ongelofelijk suffe dikke zeekoe op Marco gevallen en op een van zijn skistokken! Skistok stuk, Marco beetje stuk! En die troel stond gewoon op en ging verder. Toen moest Marco zo'n 9km met 1 stok verder totdat er een punt was waar Swix stond met reservestokken. En met zo'n verrekte spier gaat het ook niet echt lekker om in je slag te komen, dus wil je steken met je stokken maar dat gaat ook niet echt omdat je maar 1 stok hebt. Dus de vaart was er helemaal uit en bij het laatste controlepunt voor Evertsberg had Marco nog welgeteld 2 minuten voordat hij buiten de tijd kwam. Tja, dan zakt de moed je wel in de schoenen.
En met die ruim 15000 deelnemers die voorbij waren gekomen, was er ook niet veel meer over van een spoor, dus bij Evertsberg was het over voor onze held. Buiten de tijd. Enorm teleurgesteld natuurlijk. Als Marco in een of een paar startvakken eerder had gestaan, dan waren de sporen veel beter geweest. Als Marco daar dan had gestaan, dan was die zeekoe nooit op zijn pad gekomen.
Een of nee, een heleboel ervaringen rijker waren we dolblij dat we elkaar weer zagen in Mora. Onze held is en blijft Marco. En het goede is, dat de fysieke gesteldheid na 47km langlaufen (of: overleven in het Vasalopps spoor) eigenlijk best heel goed is. Op die verrekte spier na dan.
Waar het op de avond van de Vasaloppet een definite no was op de vraag of Marco dit ooit nog een keer gaat doen, lijkt na een paar dagen het Vasakriebeltje toch al weer een beetje terug te komen.
En als we (ooit) terug gaan naar de Vasaloppsveckan in Mora, dan doe ik ook mee. Een easy peasy öppet spår van 9km. Gewoon. Omdat ik ook een kriebeltje voel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten