Låt din själ hinna ikapp

Zo. Mijn werkweek zit erop! En geloof het of niet, maar ik heb nu echt het gevoel dat ik weekend (verdiend) heb.

Totdat ik eind september ineens pats boem in het ziekenhuis belandde, hadden we een steady ritme voor de dagen dat we werkten. Zat precies in mijn systeem hoe laat we elke dag op moesten staan, wanneer Marco naar Krokom gebracht moest worden en weer opgehaald en wie wanneer wat voor spullen mee moest nemen naar school. Believe me dat laatste is geen sinecure, met alle buitendagen, gym en schoolpauzes van Mik: soms langlaufs met alle toebehoren, dan weer schaatsen incl. helm en soms ook icehockeystick, of een rugzak met iets om op te zitten erin en fika voor onderweg. Oh en soms ook gewoon binnengymkleren.

Afijn, dat ritme dus, dat zat er prima in. En hoeveel kan er nou veranderd zijn in 3 maanden dacht ik. Dat ritme, dat weet ik echt nog wel.

De eerste dag terug naar school voor Mik ging prima. Eerst in alle vroegte met ons 3 naar Krokom om Marco weg te brengen, weer terug en toen samen met Mik naar school om Mik af te leveren. Daarna voor het eerst in maanden weer naar het kantoor waar de opperhoofden van de Modersmålsenheten zitten. Ik werd allerhartelijkst verwelkomt. Mijn bespreking met een van de opperhoofden was kort en goed: vanaf deze week werk ik weer 25%, dat komt neer op zo'n 10 uur en ik mocht zelf kiezen met welke leerlingen ik wil beginnen. Laat ik daar nou niet lang over na hebben hoeven denken! Omdat ze voor mij een tijdelijke vervangster hadden aangenomen, moest er de dag erop nog een meeting gepland worden voor de overdracht. En laat ik die nou net plannen op de tijd dat ik eigenlijk Marco op had moeten halen uit Krokom! Zo suf!

Afijn. Op woensdagochtend eerst weer onze woensdagelijkse vroege toer naar Krokom om Marco weg te brengen. Dit keer incl. stevige wandelschoenen, reflectievest en pannlampa zodat Marco in de schemering (rond 3-en) weer terug kon wandelen naar huis. Mik weer afgeleverd op school en in de middag naar de overdracht met mijn vervangster geweest. Gelukkig was ik nog een klein beetje op tijd om Marco halverwege de tocht naar huis op te kunnen pikken met UFU.

Mijn schema voor de komende periode is in ieder geval maandag en dinsdag werken. Met wellicht nog een uurtje hier of daar op een van de andere dagen. Geloof dat ik dat schema nu wel in mijn systeem heb zitten.

Toen ik dinsdag met een vriendin stond te kletsen, merkte ik nog maar eens dat de afgelopen 3 maanden er wel meer in mijn systeem is gaan zitten. Ik moet er echt weer aan wennen om aan zoveel meer te moeten denken dan alleen het nemen van mijn pillen. Om de wekker weer te zetten omdat er mensen op je wachten. Om niet een bed in je directe nabijheid te hebben. Om nu écht nóg meer dan voorheen heel goed naar mijn eigen lichaam te luisteren en daarmee te zorgen dat ik sterker en sterker word.

Die vriendin waar ik mee stond te praten, zei me: låt din själ hinna ikapp. Luister niet alleen naar je lichaam, maar ook naar je ziel. Naar hoe het in het koppie zit. Yep. Rehab is meer dan alleen het lijf weer op orde. Koppie moet er ook bij zijn.

Ik weet nu nog meer dan voorheen wat me te doen staat. Lichaam en ziel, hoort bij elkaar. En dat zijn ze al bijna hoor. Nu alleen het laatste stukje nog...