Ach dagen into het nieuwe jaar en we beginnen ons in het Hamperium langzaam klaar te maken om weer in het 'gewone' ritme te komen.
Yep. Ook ik. Vandaag is het nog kerstvakantie. Morgen ook nog een beetje voor Mik en voor mij, Miks school begint dinsdag weer. Marco is morgen weg voor een studiedag met zijn collega's. En dinsdag is de dag dat het echt allemaal weer begint. Marco weer aan het werk, Mik weer naar school. En ik aan het werk.
Pff... ik moet bekennen dat ik het toch best een beetje spannend vind. Ik weet niet precies waarom. Is niet 1 specifieke reden geloof ik. Ik vind het spannend om weer aan de gang te gaan. Spannend om te voelen hoe het lichaam voelt. Leuk om mijn collega's weer te zien. Bijzonder om weer, nou ja, gewoon te zijn. In een gewone baan. In een gewoon ritme. Er is geen vastgesteld re-integratieprogram voor me. Het is pretty much me die zelf kan aangeven hoe, hoeveel, hoe lang en wanneer ik aan het werk kan en wil.
Ik heb lang uitgekeken naar deze dag. Nou ja, wat is lang. In ieder geval zo'n 2,5 maand. Nu het bijna zover is, betrap ik mezelf erop dat ik best nog eens terug denk aan wat er in de afgelopen 3 maanden allemaal gebeurd is. Dan zie ik voor me het uitzicht uit de helikopter. Dan voel ik nog hoe het was de laatste keer in Åre, de laatste zaterdag voordat het hele gebeuren begon. Dan herinner ik me hoe we op het platsform in Umeå hebben staan grinniken omdat we daar pas ontdekten dat ik mijn schoenen was vergeten in Östersund. Het zal er vast allemaal bij horen. Dat het op deze manier allemaal een plekje krijgt. Of zoals Mik het zegt: dat het allemaal een eigen laatje in je hoofd krijgt.
Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou zeggen, maar een gewoon ritme? Ik heb er zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten