Vier het leven!

Een mooie week.

Die service is zo gek nog niet. UFU is helemaal onder handen genomen en gaat op 17 maart in topconditie naar de APK keuring. En ik heb weer een hoop van mijn bloed gedoneerd en me laten scannen. De oncoloog kon niet anders zeggen dan dat het er prima uitziet. Ik had nog wel een vraag voor haar: wanneer is mijn gewone leven weer terug?

Tuurlijk ben ik wel een beetje gewend aan de lichamelijke ongemakken. Soms is het gewoon ineens 'op'. En de opvliegers. Pff... maakt me niet uit of het -20 of -30 is. Er hoeft voor mij geen verwarming aan! En mijn rechterbeen zwabbert soms nog, maar als je dan een beetje doorloopt houdt het zwabberen meestal / soms wel op. Maar ik wíl er niet aan wennen. Ik wil terug hoe het was. Ik wil gewoon kunnen doen wat ik wil. Zonder gezwabber en opvliegers. Zonder crashen.

De onco keek me meewarig aan toen ik het haar vroeg. Dat het niet niks was, wat er in het lijf (en het hoofd) is gebeurd in de afgelopen maanden. En dan natuurlijk ook nog de bijwerkingen van de medicijnen. Dat ik blij moet zijn met hoe het nu gaat, dat ik mezelf goed in de gaten moet houden en al wat dies meer zij. Eigenlijk weet ik het ook allemaal wel hoor. Maar ben nu wel beetje klaar met al het gedoe. Geduld dus. In ieder geval wel goed nieuws, wat zeg ik: prima nieuws dat de bloedwaarden en deze scans er goed uitzien. Toen ik de onco bedankte voor haar tijd en zei dat ik nu weer verder ging met het vieren van het leven, keek ze me in plaats van meewarig lachend aan.

Volgende week nog even naar Michel, de rugchirurg. Die wil de stalen steundraad in mijn borstkas er uithalen. Ik zei hem dat hij die rustig mocht laten zitten, die draad zit mij niet in de weg. Hem wel. Michel verzekerde me dat het maar een klein operatietje is. Sure, na die 12 uur van begin oktober is alles klein.

Dat zien we volgende week wel weer! Nu weekend. En skiën. En nog veel meer leuks. Ik ga door met het vieren van het leven. En ik wens jullie ook een heel mooi weekend!