Updated: Verlies

Je weet dat het ooit komt. Dat het onvermijdelijk is. En dat het bij het leven hoort. Maar toch.

Vanmiddag kreeg ik het bericht dat mijn tantetje is overleden. Heel plotseling. Zo stond ze haar, net gekregen, verjaardagsbloemen te verzorgen, zo was het over. Klaar. Haar hart zei stop.

Ik ben verdrietig. Heel verdrietig dat ik geen apps meer krijg met de meest fantastische emoticons. Dat er geen eigen geplukte bloemetjes meer in een handgeschreven envelop in onze brievenbus zullen komen. Ik ben heel verdrietig dat mijn lieve tantetje van alle gezellige brieven en extra likjes slagroom toen ik klein was, er niet meer is.

Ik ben ook dankbaar. Dankbaar dat tantetje een lijdensweg bespaard is gebleven. Dat ze net haar verjaardag gevierd had, met alle lieven om haar heen.

En dan nog een dilemma. Het afscheid. Ik ben niet goed in afscheid. En tantetje is er niet meer. Die is daar boven allang het aanstaande kampioenschap van Feyenoord aan het bespreken met pap. Van wie neem ik daar dan afscheid? En doe je dat alleen daar en dan? Puur praktisch, het is ook niet naast de deur natuurlijk.

Maar ja, dan is er natuurlijk ook nog de buitenwacht. Hebben die het nodig dat ik kom? Vinden die dat ik erbij moet zijn? Moet je doen 'wat hoort'? Voor mezelf heb ik geen afscheid nodig om tantetje in mijn hart te houden. Daar zit tantetje al heeeeel lang.

Ik weet het even niet.

Ik weet wel dat wij vanavond proosten op mijn heerlijke, lieve, eigenwijze, sterke en bijzondere tantetje! En dat Feyenoord dit jaar kampioen wordt, nemen we maar op de koop toe.

UPDATE:
Waar een bergtocht al niet goed voor is. Plus een lange avond googelen naar mogelijke vluchten. En alle lieve support die ik van jullie gekregen heb. Wijze woorden voor het wel gaan, wijze woorden voor het niet gaan.

Ik ben eruit. Ik ga niet. Zowel de meest voordelige als de iets minder voordelige vluchten sturen me via Stockholm plus een willekeur aan andere Europese hoofdsteden naar Amsterdam. Alles bij elkaar ben ik ruim 20 uur onderweg (heen en terug) om er 1 dag te zijn. En heel eerlijk: daar zie ik lichamelijk niet overheen. Sure, ik loop hier een berg op. Ik werk weer. Een beetje weliswaar, maar ik werk weer. Maar om 2 dagen lang over allerlei vliegvelden te rennen om vluchten te halen en dan 1 dag in Nederland te rennen om er écht te zijn, als moral support: dat is even te veel.

Ik heb er vrede mee.