Het is bijna 5 jaar na dato. En ook 1 jaar. Ik ben eigenlijk niet zo van het terug kijken, maar soms helpt het me. Ik weet niet precies waarom.
Het is in december van dit jaar 5 jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker te horen kreeg. Dankzij de goede zorgen van de oncologen, chirurgen en verpleegkundigen van het AMC ben ik 2 jaar later met een verklaring van goede gezondheid naar Zweden verhuisd.
En op 30 september is het 1 jaar geleden dat ik die gave helicopter ride naar Umeå beleefde. Van Umeå terug naar Östersunds ziekenhuis naar rehab naar bestraling in Sundsvall en naar huis.
Komende week begint het 3-maandelijkse controlegebeuren weer. Elke drie maanden wordt er een CT-scan gemaakt van buik en longen, een bloedproef genomen en een MRI-scan gemaakt van mijn hele bovenlijf. Ook wordt er dan een hormoonimplantaat geplaatst om het laatste restje kanker in mijn lijf zo klein mogelijk te houden of liefst nog kleiner te maken. Elke 6 maanden krijg ik ook nog een infuus met een skeletbeschermend spulletje.
Ik ben nog steeds onder de indruk van de Zweedse gezondheidszorg. Zoals ik deze ervaar, gaat het snel en adequaat. Natuurlijk moet je ook hier (net als waarschijnlijk in heel veel andere landen) zelf er wel 'bij blijven': vragen als je dingen wilt weten, zeggen als je het met iets niet eens bent, enfin, you get the idea.
Om de 3 maanden dus al mijn sieraden af prutsen zodat de machines niet op hol slaan. Dat is nog het lastigste van al!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten