Pluk de dag

Vandaag was het weer zover. De periodieke check bij de oncoloog hier in het ziekenhuis in Östersund.

In de periodes tussen de respectievelijke checks voel ik niks. Nou ja, niks. Ik voel me niet ziek. Of zwak of misselijk. Ik voel me, gewoon, Jojanneke. En ik ski. En langlauf. En we gaan de hort op. Oh ja en ik werk. Kortom, life goes on. En ik geniet. Intens. Van het meeste in ieder geval.

Totdat de brieven vanuit het ziekenhuis weer komen om te vertellen dat het weer tijd is voor de controles. Op dat moment weet ik weer dat er ergens nog iets ligt in een heel donker hoekje in mijn achterhoofd.

Wat mij betreft ligt het goed daar, in dat donkere hoekje. Ik hoef er verder niks mee. Ik weet dat het er ligt. Maar zolang er geen ziekenhuisdingen gepland staan, dan denk ik niet aan het donkere hoekje en laat het donkere hoekje mij ook met rust. Wat ik eigenlijk wil zeggen: tussen de afspraken door vergeet ik dat ik ziek ben. Want ik voel me niet ziek. Ik voel me kiplekker. En ik heb zoveel plannen en dromen voor wat ik allemaal nog wil doen. Ik heb al niet genoeg uren in een dag om alles te doen wat ik wil, laat staan dagen in een heel leven. Pluk de dag! In het kwadraat! En dan nog meer.

Behalve dus als ik op de stoel bij de onco zit. Een heel aardige man hoor. En to the point. Gelukkig. En met het goede nieuws dat het er nu stabiel uitziet. Pff. Ik kan je zeggen dat ik altijd wel een tissue in mijn zak heb als ik naar de onco ga.

Tot ongeveer 5 minuten voordat ik bij de onco naar binnen ga, denk ik niet aan het donkere hoekje. Maar zodra ik binnen zit, zelfs nog voordat hij iets gezegd heeft, voelt het alsof ik midden in het donkere hoekje zit.

En dan zodra ik goed nieuws van de onco heb gekregen, weet ik niet hoe snel ik weg moet wezen uit dat donkere hoekje om weer de dag te gaan plukken.

Dus.

Welk donker hoekje? Ik heb vandaag goed nieuws gekregen!

Ik heb het te druk met plukken nu!

Ik hoop dat jullie ook heel erg kunnen genieten van een mooie dag!