Nu is het echt. Over. Klaar. Vanmorgen heb ik mijn laatste telefoontjes als kommunvägledare voor Östersunds kommun beantwoord.
Ik wist al een tijdje dat het eraan zat te komen. Ik telde zelfs af. Maar toch voelt het dan alsof het nog soort van ver weg is. Tot vanmorgen. Nu is het echt. Er was een speciale taart voor de onvermijdelijke Swedish fika besteld. Met een foto van mijzelf erop, "ja Jo, jij moet wel als eerste snijden anders klopt het niet". Dus ik heb vanmorgen in mezelf gesneden en met de club taart gegeten en een mooi Östersund cadeau gekregen.
Ruim een jaar heb ik als kommunvägledare gewerkt en het was een avontuur. Ik was nooit zo'n telefoneerder (al zou mijn vader hard lachen als hij dit zou lezen, denkend aan alle avonden dat ik op de gang achter de kapstok met vriendinnen zat te bellen), maar met meer dan 70 telefoontjes op een gewone werkdag, heb ik het afgelopen jaar aardig wat aan de telefoon gepraat. Ik heb veel waardevolle mensen leren kennen, heb ontdekt wat het is (of kan zijn) om in een kommun te werken en ik heb me verbaasd over hoe serieus en hoe niet serieus mensen hun werk soms nemen.
Nu is het volle vaart op naar het nieuwe avontuur. Met in mijn bagage mooie herinneringen aan onze tijd hier in het Jämtse.
2 opmerkingen:
Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn. Maar wat hebben je collega’s je mooi uitgezwaaid. Het nieuwe avontuur komt steeds dichter bij. Succes met het afhandelen van alle Zweedse zaken. Is jullie huis al verhuurd ? Fijn weekend, kram Truus
Ha lieverd! Ja, het was zeker heel dierbaar hoe ze me uitgezwaaid hebben, warm plekje in mijn hart! En nu morgen verhuisdozen ophalen en zo langzaam aan beginnen met inpakken.
We hebben in ieder geval al 1 geïnteresseerde voor ons huis! Dus ook hier weer: det ordnar sig!
We zijn bevoorrechte mensen. Liefs!
Een reactie posten