Proost!

Twaalf en half jaar geleden was het onze trouwdag. Vandaag was het de trouwdag van Italiaanse Elena en Zweedse Per. De eerste bruiloft die we meemaakten hier in het Zweedse land. 

Het begon vanmorgen in een Östersundse kerk met zenuwachtige conciërges die met stoelen liepen te slepen. Ze hadden nog nooit een bruiloft met zoveel gasten gehad, dus het was heel erg passen en meten. Ondertussen zong de moeder van de bruidegom zich warm en pingelde de organist er lustig op los. Na verloop van tijd kwamen de gasten binnen druppelen. Marco en Mik hadden zich al strategisch achterin de kerk genesteld. Het overgevlogen Italiaanse contingent kwam, zoals het rechtgeaarde Italianen betaamd, als laatste binnen. Toen iedereen eenmaal zat en de bruidegom gestopt was met zijn gedrentel gingen de kerkdeuren open en kwam de stralende bruid binnen aan de arm van haar vader. Vader heeft in de hele dienst er wel een stuk of 4 grote witte zakdoeken doorheen gejast. 

Eenmaal getrouwd, werd iedereen naar buiten gebonjourd met een zakje rijst. En ja hoor, na verloop van tijd kwam ook het bruidspaar en werd er flink gegooid. Er werd veel gehugd en gezoend en in een heleboel verschillende talen geluk gewenst. 

Natúúrlijk kwam er zo'n typische oude Amerikaan voorrijden, helemaal opgepoetst en met bloemen versierd. Na nog veeeel meer hugs en viva en bella en grazie en al wat dies meer zij is het spul in de auto gestegen en op naar de boerderij. 

Yep, naar de boerderij want de bruidegom woont met een groot deel van zijn familie op een gård. Een magnifiek onderhouden enorme boerderij met een heleboel huizen en opslag gedoetjes en dus ook een schuur die ingericht was als feestzaal. De oude Amerikaan nam zijn tijd om van de kerk naar de boerderij te komen. Toen iedereen er eindelijk was, mochten we aan het feestmaal beginnen. Het kwetteren in de schuur werd steeds geanimeerder naarmate er meer glazen genuttigd waren. Een paar uur verder mocht ik het bruidspaar meenemen voor de portretfoto's. In een Mitsubishi zonder handrem heb ik het stralende paar naar een paar mooie locaties aan het water gereden voor een fotoserie. Rond half 6 waren we weer terug en was het tijd voor het nagerecht. 

Duits, Zweeds, Noors, Jämts, Nederlands, Engels, je hoorde het allemaal. Het was een lange dag. Een hele belevenis: een beetje Zweeds, een beetje Italiaans en een beetje van 'niemand die het weet, maar als het maar gezellig is'. 

Gelukkig hebben we de foto's nog. Proost! 

PS die taart heh, die traditionele taart voor de skolavslutning: ik heb hem gisteren besteld. Het lag op mijn lippen om te zeggen "1 chocoladetaart graag, met een aardbei bovenop". Maar heb het niet gedaan. Het is toch een doodgewone, traditionele aardbeientaart geworden. Misschien dat ik volgend jaar zo dapper ben om trendsetter te worden met een nieuwe taart.... we zullen zien. 

Post party bliss

Poeh heh! Dat was flink aanpoten deze ochtend.

Op donderdag was het écht Miks verjaardag. Met veel zingen, slingers, ballonnen en taart en natuurlijk een berg cadeaus hebben we het uitgebreid gevierd. Gisteren vierden we het ook nog een beetje want toen heeft Mik zijn verjaardagsgeld dat hij van buurvrouw Christina heeft gekregen uitgegeven (waaraan? don't ask...).

En vandaag was het dan de dag voor de onvermijdelijke kalas. Het feest voor vrienden en vriendinnen. Natuurlijk hoort dat erbij.

We hadden gezamenlijk bedacht dat het gezellig zou zijn om eerst zelf taart te versieren hier. En dat we dan ook de cadeautjes zouden doen. Op bijna alle feestjes waar Mik hier is geweest, wordt het cadeautje bij de deur aan de jarige afgegeven. En daarna wordt er gefeest. Soms worden de cadeautjes uitgepakt terwijl het feestje nog aan de gang is en soms liggen ze nog ingepakt en wel op tafel als alle kinderen alweer opgehaald worden. Dat leek ons niet gezellig en zo hebben we het in Nederland bij Miks feestjes ook nooit gedaan. Dus hier hebben we eerst aan tafel alle cadeautjes een voor een uitgepakt. Ik had het idee dat de gulle gever zat te stralen aan tafel bij het zien van zoveel enthousiasme over het gegeven cadeau.

Na de taart heeft het hele spul zich in de buitenkleren gehesen. Dat duurt wel even als er in een klein halletje 7 kinderen in buitenbroeken, jassen, regenjassen, handschoenen, mutsen en de rest gehesen moet worden. Ook al zijn ze nu allemaal 8. De mannen in de groep hadden de smaak hier boven al te pakken en speerden weg op zoek naar de aanwijzingen. De meiden waren iets minder enthousiast en tippelden er op hun eigen tempo achteraan. Eentje was een beetje een twijfelgeval, die wilde wel gaan rennen maar wilde eigenlijk ook wel bij haar vriendinnen blijven. Al met al toch nog een hoop geren en gejoel bij het zoeken naar de aanwijzingen.

Na een half uur in de doordringende miezerregen kwam het spul weer binnen en konden we ze uitwringen (onszelf ook trouwens!). De schat was een succes en de worstenbroodjes daarna vielen in goede aarde. Het slotakkoord was Het Regent Gehaktballen, maar dan de Zweedse versie natuurlijk. Het spul zat ademloos te kijken in de woonkamer.

Vond het hard werken. Nu de mannen zo duidelijk hun eigen smaak beginnen te krijgen (Minecraft, Minecraft, Minecraft oh en had ik al verteld dat ze allemaal gek zijn op Minecraft?) en de meiden ook hun eigen gedoetje hebben, is het hard werken om te zorgen dat ze het samen gezelligs hebben. En ook hier begint het langzaam maar zeker te komen dat men een beetje tegen elkaar gaat opbieden met feestjes. Het laatste feestje was een groot feest met alle kinderen van 3 klassen in een gehuurd buurtgebouw met disco en pizza en van alles erop en er aan. Er waren kinderen die dat helemaal geweldig vonden. En er waren kinderen die dat minder vonden.

Voor volgend jaar bedenken we gewoon weer iets nieuws. Geen schattenjacht, maar ook geen disco. Wie weet ligt er volgend jaar wel al een berg sneeuw en kunnen we lekker buiten een sneeuwballengevecht houden. Maar da's volgend jaar.

Nu eerst genieten van de post party bliss.