Proost!

Twaalf en half jaar geleden was het onze trouwdag. Vandaag was het de trouwdag van Italiaanse Elena en Zweedse Per. De eerste bruiloft die we meemaakten hier in het Zweedse land. 

Het begon vanmorgen in een Östersundse kerk met zenuwachtige conciërges die met stoelen liepen te slepen. Ze hadden nog nooit een bruiloft met zoveel gasten gehad, dus het was heel erg passen en meten. Ondertussen zong de moeder van de bruidegom zich warm en pingelde de organist er lustig op los. Na verloop van tijd kwamen de gasten binnen druppelen. Marco en Mik hadden zich al strategisch achterin de kerk genesteld. Het overgevlogen Italiaanse contingent kwam, zoals het rechtgeaarde Italianen betaamd, als laatste binnen. Toen iedereen eenmaal zat en de bruidegom gestopt was met zijn gedrentel gingen de kerkdeuren open en kwam de stralende bruid binnen aan de arm van haar vader. Vader heeft in de hele dienst er wel een stuk of 4 grote witte zakdoeken doorheen gejast. 

Eenmaal getrouwd, werd iedereen naar buiten gebonjourd met een zakje rijst. En ja hoor, na verloop van tijd kwam ook het bruidspaar en werd er flink gegooid. Er werd veel gehugd en gezoend en in een heleboel verschillende talen geluk gewenst. 

Natúúrlijk kwam er zo'n typische oude Amerikaan voorrijden, helemaal opgepoetst en met bloemen versierd. Na nog veeeel meer hugs en viva en bella en grazie en al wat dies meer zij is het spul in de auto gestegen en op naar de boerderij. 

Yep, naar de boerderij want de bruidegom woont met een groot deel van zijn familie op een gård. Een magnifiek onderhouden enorme boerderij met een heleboel huizen en opslag gedoetjes en dus ook een schuur die ingericht was als feestzaal. De oude Amerikaan nam zijn tijd om van de kerk naar de boerderij te komen. Toen iedereen er eindelijk was, mochten we aan het feestmaal beginnen. Het kwetteren in de schuur werd steeds geanimeerder naarmate er meer glazen genuttigd waren. Een paar uur verder mocht ik het bruidspaar meenemen voor de portretfoto's. In een Mitsubishi zonder handrem heb ik het stralende paar naar een paar mooie locaties aan het water gereden voor een fotoserie. Rond half 6 waren we weer terug en was het tijd voor het nagerecht. 

Duits, Zweeds, Noors, Jämts, Nederlands, Engels, je hoorde het allemaal. Het was een lange dag. Een hele belevenis: een beetje Zweeds, een beetje Italiaans en een beetje van 'niemand die het weet, maar als het maar gezellig is'. 

Gelukkig hebben we de foto's nog. Proost! 

PS die taart heh, die traditionele taart voor de skolavslutning: ik heb hem gisteren besteld. Het lag op mijn lippen om te zeggen "1 chocoladetaart graag, met een aardbei bovenop". Maar heb het niet gedaan. Het is toch een doodgewone, traditionele aardbeientaart geworden. Misschien dat ik volgend jaar zo dapper ben om trendsetter te worden met een nieuwe taart.... we zullen zien.