Beetje bij beetje

Wanneer voel je je ergens thuis? Wanneer is het dat je van binnen helemaal at ease bent? Of liever, wanneer voel ik dat?

Eens in de zoveel tijd heb ik zo'n beetje een kriebeltje van binnen. Begrijp me goed: ik vind het hier heerlijk. Ik geniet van de schoonheid van de natuur. Ik vind het leuk met de (meeste) mensen hier. Ik vind het spannend om te zien hoe ons bedrijf steeds verder kunnen ontwikkelen. En ik kan niet wachten tot het straks echt begint te winteren.

Maar ook, op zo'n relaxte zaterdagochtend knaagt er ergens in mijn lijf nog iets. Een raar onbestemd kriebeltje. Now you're living your dream and then what? Ik heb zolang naar dit moment toegeleefd en me erop verheugd dat ik er soms gewoon nog aan moet wennen dat we nu echt hier zijn. Voordat we verhuisd waren, had ik allemaal to-do lijstjes. Zowel op schrift als in mijn hoofd. En dan had ik bij een heel aantal punten: zo als we daar voorbij zijn, dan is het het heerlijk freewheelen! Dan is het relaxen! En nu zijn we al die punten voorbij en nu mis ik de spanning van het naar die punten toe werken! Snap je wat ik bedoel?

I know. Gecompliceerd.

Ik moet gewoon genieten. Nee, niet moet. Daar word ik alleen maar recalcitrant van, van moeten. Ik ga gewoon genieten. De wolken schuiven langzaam richting het oosten. De temperatuur zakt verder en verder onder nul. De winter lijkt nu echt te gaan komen.

Straks eerst naar Lolo en vanavond als het een beetje meezit en de wolken echt weg zijn, gaan we bij het meer sterren kijken. Wie weet zien we dan ook nog wel het Noorderlicht. Ja! Het Noorderlicht. Een droompje in een droom. Soort van.