Mijn teerbeminde gaat vreemd. In sport. Niet zomaar een sport: in het langlaufen. Bij het langlaufen is mijn teerbeminde níet voor de Zweden, maar voor de Noren. En laten we zeggen: dat ligt nogal gevoelig bij de Zweden.
Wat we in Nederland kennen met voetbalwedstrijden tussen Duitsland en Nederland, kent men hier met langlaufwedstrijden waar de Zweden en de Noren om de hoogste eer strijden. De wereldkampioenschappen langlaufen zijn nu bijna afgelopen en zowel de Noren als de Zweden hebben het prima gedaan met ieder een paar wereldkampioenen en nog wat andere medailles. Traditioneel zijn het de Noren die beter zijn in het langlaufen, die meer wedstrijden winnen. Deze week waren er 2 toch wel verrassende gouden medailles voor de Zweden.
Omdat de wedstrijden worden uitgezonden in de tijd dat er ook SFI is, heeft men bij SFI bedacht dat het - in het kader van de integratie - een prima idee is om op school te kijken. Er is een wereld voor veel leerlingen open gegaan. Dat er zoveel meer bij langlaufen komt kijken dan alleen op een paar skietjes glijden. Wax? En dan ook nog in allerlei verschillende kleuren? En moet je sterk zijn voor langlaufen (het ziet er super easy uit toch)? Volgens de leraren bij SFI zat Noorwegen de afgelopen week in een zware dip omdat ze zowel de 10km dames als de 15km heren hadden verloren. En niet een beetje, maar dík verloren van de Zweden.
Gisteren was het tijd voor de 4x5km voor de dames. Nog helemaal in de euforie van de 2 voorgaande gouden medailles ging men opgewekt kijken. Totdat het duidelijk werd dat Noorwegen (met overmacht) zou winnen. Toen was de lol eraf. De leraren moesten ineens even wat anders doen en mijn teerbeminde? Die zat breed grijnzend naast me te kijken hoe zijn Noren gingen winnen.
A household divided. Ik ben voor Zweden! No matter what.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten