Main event was het skeletbeschermende infuus dat ze me bij Oncologie zouden gaan geven. Maar voordat het infuus gegeven kon worden, moest ik de goedkeuring krijgen van de orthodontist. Dus eerste afspraak was vanmorgen bij de röntgendame van orthodontie. Aardige dame met onwillige apparaten. Het röntgenapparaat waar ik bij moest staan werkte prima. Dat is zo'n machien waar ze een panoramabeeld van de kaak maken. Daarna werd ik in de stoel gedirigeerd voor detailbeelden en daar begon het gerommel. Het computersysteem was een dag of wat geleden geüpdate en sindsdien hadden ze problemen. Dan werd de foto gemaakt maar kwam ie niet in het systeem enzo.
Nou ben ik geen fan van zulke detailfoto's. Dan krijg je zo'n megavierkant in je mond waar je op moet bijten en dan springt de röntgendame in haar hokje om de foto te maken. Dat vierkant wordt liefst zo hard doorgeduwd dat ik niet anders kan dan kokhalzen. En dan het vriendelijke verzoek of ik alsjeblieft wel wil blijven bijten. Sure. Dieieiep ademhalen. En denken aan andere dingen. Uiteindelijk gaf mina het op met haar apparaat en mocht ik me onder een ander röntgenapparaat wurmen. Na nog een half uur waren alle pics gelukt en was het wachten op Andreas de ortho.
Aardige man met een slap handje. Hij stak meteen stevig van wal over de aanstaande behandeling, het infuus. Dat als er twijfelachtige tanden tussen zouden zitten, dat die er dan maar uit moesten. Tuuuurlijk Andreas! Doen we. Not! Eerst maar eens kijken op die beelden en daarna praten we verder. Gelukkig kon hij al snel constateren dat ik friska en fina tänder heb. Pfoeh! Hij heeft voor de gezelligheid nog 1 vulling vervangen, onder verdoving.
Na mijn avontuur bij Andreas en co was het inmiddels bijna 2,5 uur later en was ik een verdoving rijker. Met de goedkeuring voor verdere behandeling op zak ben ik toen naar mijn vrienden van Oncologie gegaan. Daar werd ik allerhartelijkst ontvangen en mocht ik de stoel uitkiezen waar ik wilde zitten voor de duur van het infuus (15 min maar). Maar ja, eerst een ader zien te vinden voor de infuusnaald. Ik had vanmorgen al twee verdovingspleisters geplakt, op iedere hand 1 zodat ze daar in ieder geval makkelijker konden prikken.
De meesterprikker van de afdeling, Fredrik, was alleraardigst. Hij heeft heel erg mijn best gedaan op mijn hand, maar daar is inmiddels zoveel geprikt dat mijn aderen het wel best vinden en weigeren mee te werken. Dus toen kwamen er nog meer verdovingspleisters aan te pas voor in de armholte. Weer een half uur later (zolang duurt het minimaal voor de pleisters werken) prikte Fredrik direkt raak. Infuus erin, kwartiertje wachten en na in totaal 4 uur was ik weer klaar in het ziekenhuis.
Volgende episode is aanstaande maandag. Dan willen ze weer bloed van me hebben, lijkt wel of ze het verzamelen. Ik zou zeggen dat hoeft niet lang te duren, maar dat lijkt wel de goden verzoeken. Dus ik zeg niks. We zien het wel. En da's pas maandag. Eerst ga ik deze dag nog plukken, carpe diem!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten