Ziek

Toen we uit Nederland vertrokken (heb ineens dat wijsje in mijn hoofd... ), had ik mijn medisch dossier ergens diep onderin een verhuisdoos zitten.

Fris en fruitig arriveerden we in de hete zomer van 2014 hier in Rödön. Na 1,5 maand hier had ik mijn moed bij elkaar geraapt, mijn eigenwijsheid opzij gezet (ik ben toch beter) en ben ik hier naar de huisarts gegaan om hallo te zeggen en om hem mijn medisch dossier te geven. De huisarts werd een beetje schichtig van zo'n dossier en verwees me door naar het ziekenhuis in de stad. Elke 3 maanden en na verloop van tijd na elke 6 maanden heb ik daar mijn korte controle bezoeken gehad bij dokter Bengt. Geen moment in de afgelopen 2 jaar heb ik me ziek gevoeld. Dokter Bengt vertelde me vrijwel zonder uitzondering iedere keer weer dat ik er zo gezond uit zag.

En toen begon het oktober avontuur. Het oktober 2016 avontuur. Volgens de medische papieren had ik een aanzienlijke tumor die zich kostelijk amuseerde met op mijn ruggenmerg duwen. Het ruggenmerg was er dusdanig van onder de indruk dat het niet eens terug duwde. In plaats daarvan schakelden zich langzaam meer en meer functies uit. Zelfs zover dat ik ook veel moeite kreeg met lopen. Maar betekent dat dan dat ik toen ziek was? Ziek werd? Al een hele tijd ziek geweest was?

Inmiddels ben ik een hele hoop weken en avonturen verder. En ben ik heeeeel blij om weer thuis te zijn. Ik slik nog een aanzienlijke hoeveelheid pillen, ik sta onder strakke controle van een hele ceel artsen, maar ik voel me elke dag sterker worden en ik denk het restje van de tumor elke dag kleiner.

Na de kerstvakantie wil ik weer aan het werk. Ik wil dat het leven weer wordt zoals voor het oktober avontuur. Maar is het dan straks weer hetzelfde, wanneer ik weer aan het werk ben? Wordt het leven weer als voorheen? Het leven misschien wel, maar ben ik nog wel dezelfde? Ik weet het niet.

Ik weet wel dat ik me níet ziek voel. Tuurlijk, soms heb ik pijn. En soms ben ik moe. Maar veel vaker wil ik dingen doen. Erop uit. Ontdekken, want er is nog zoveel te ontdekken. En dan weer even rusten. Om daarna weer meer te willen.

Ik ben niet ziek. Ik heb het geluk dat ik hier mensen om me heen heb, thuis, in het ziekenhuis en elders, die op me passen, op me letten en om me geven. En terwijl zij op me letten, geniet ik van al het moois dat het leven te bieden heeft!

Fijn weekend allemaal!