De aangifte... en beyond.

Eind oktober vorig jaar heb ik aangifte gedaan. Aangifte tegen Krokoms Hälsocentral, de distriktssköterska en de fysio. Ruim een maand hebben ze toen bij Krokoms Hälsocentral zitten broeden op een antwoord. En het was nou niet een antwoord om over naar huis te schrijven. (maar wel om een blog over te schrijven)

Vandaag werd ik gebeld door Ulrika van Patientnämnden, de ombudsman voor patiënten. Naast Mia, mijn kurator in de rehabkliniek, is Ulrika mijn steun en toeverlaat geweest in dit hele gebeuren. Ulrika heeft zulke gevallen natuurlijk vaker bij de hand. Zij heeft me de weg gewezen waar ik het hele verhaal allemaal nog meer aan moest melden: behalve bij de zorgverlener, ook bij de inspectie voor de gezondheidszorg en bij de patiëntverzekering. 

Het nieuws waar Ulrika me vandaag voor belde is dat ze voor mijn geval een Lex Maria aanmelding gaan doen. Een wat? Een Lex Maria aanmelding. Lex Maria is de alledaagse naam voor de meldingsplicht die staat beschreven in de Wet voor Patient Veiligheid. De meldingsplicht betekent dat zorgverleners de verplichting hebben om melding te doen wanneer een patiënt is blootgesteld  aan een risico op ernstige verwonding, invaliditeit of ziekte. 

Waar de naam Lex Maria vandaan komt? In 1936 was er een incident in het Maria Ziekenhuis in Stockholm waar 4 patiënten overleden als gevolg van wanpraktijken toen ze werden geïnjecteerd met een ontsmettingsmiddel in plaats van verdoving.

Wat ik nu van Ulrika begrepen heb is dat er bij een Lex Maria aanmelding een diepgravend onderzoek gedaan gaat worden naar wat er nou precies gebeurd is. En vooral wat er anders had moeten gaan zodat het niet had geleid tot het risico op verlamming. Er wordt een heel team samengesteld dat ook weer de medische journaals her en der en overal gaat opvragen, met alle betrokkenen gaat praten en dan een rapport op zal stellen. In dit onderzoek zal ik (natuurlijk) ook gehoord worden. Ik hoop eerlijk gezegd niet dat de fysio of de distriktssköterska er dan ook zullen zijn. Heb geen behoefte om hen te zien. 

En wat het me dan oplevert? Dat er überhaupt een Lex Maria aanmelding voor gedaan wordt, betekent wel dat niet alleen ik vind dat men niet goed gehandeld heeft in deze. Om te voorkomen dat in de toekomst meer mensen het risico lopen dat ik gelopen heb, wil ik dat er maatregelen genomen worden. Denk aan eenduidige IT systemen waarin duidelijk vermeld staat wat de status is van de patiënt. Denk aan een checklist die de distriktssköterska heeft voordat ze iemand zomaar paracetamol en een goeie nacht slapen voorschrijft. Zulke dingen. 

De aanmelding die ik bij de nationale inspectie voor de gezondheidszorg heb gedaan, zal ook resulteren in een soortgelijk onderzoek. De aanmelding die ik bij de patiëntverzekering heb gedaan, kan resulteren in een schadevergoeding. De mensen van de verzekering zullen zeker ook navraag doen bij de nationale inspectie voor de gezondheidszorg en bij de zorgverlener. Maar voordat het eenmaal zover is, zijn we ettelijke maanden verder. 

Er loopt een hoop nu. En het is goed zo. Ben benieuwd wanneer de next step is. 

Rest nog de vraag of ik bij deze Hälsocentral wil blijven. Aan een kant denk ik dat ze nu wel 2 keer na zullen denken voordat ze mij iets voor zullen schrijven. Ze zullen nu wel veel nauwkeuriger zijn. Maar aan de andere kant: voel ik me nog wel lekker daar? Ik weet het nog niet. Denk dat ik het over ettelijke maanden wel weet.