Het is een stralende dag. Strakblauwe hemel, 5 graden onder nul en wie weet gaat het nog wel sneeuwen vandaag. Miks verjaarspartij is inmiddels in volle gang: het hele spul zit binnen te genieten van de film Grote Vriendelijke Reus (maar dan wel in het Zweeds natuurlijk) en wij vermaken ons in de keuken met alle commentaren die vanuit de woonkamer komen.
Het voelt alsof ik sinds gisterochtend nog een beetje extra wil vieren. Het was namelijk zo: op donderdagavond na Miks langlauftraining hadden we de post van die dag mee naar binnen genomen. Ik opende een brief van het ziekenhuis en daar stond in dat ze me voor een röntgenonderzoek van mijn longen wilde zien op 14 november. Huh? Wat? Hoezo? Nooit eerder gehad, is nooit eerder over gesproken, hoezo nu dit?
Het eerste wat ik dacht "ach zal wel foutje zijn". Maar toch. Kon het niet helpen dat ik toch ergens diep van binnen iets onrustigs voelde. Stel je nou voor. Nee, het is vast een foutje. Maar als het nou toch. Nee, ze hebben het mis met deze brief. Afijn.
De volgende ochtend meteen aan het bellen gegaan met mijn oncologieverpleegkundige. Mijn hart klopte toen toch wel bijna in mijn keel kan ik je zeggen. Op het moment dat ik voor de 3e keer probeerde haar aan de lijn te krijgen, belde er een juf van de afdeling rugchirurgie. Oh ja mevrouw, goed dat ik u spreek want dat van dat röntgenonderzoek dat was een foutje hoor. Ik heb het onderzoek afgeboekt. Pffffffffffffffffffff...... de opluchting! Ook al had ik mezelf wijs gemaakt dat het vast allemaal berustte op een fout, was het een volwaardig tissuemoment toen ik hoorde dat het inderdaad een foutje van de afdeling rugchirurgie was.
Geloof niet dat de mevrouw zich helemaal realiseerde wat de brief bij mij teweeg had gebracht. Ja, miscommunicatie. Ik heb het afgeboekt. Fijne dag. Dag mevrouw. En weg was ze. Opgehangen had ze. Ik weet niet wat ik nou nog meer van haar verwacht had. Alhoewel: iets meer compassie. Iets meer van "goh mevrouw, ik begrijp nu hoe vervelend het voor u geweest moet zijn". Nope. Niks.
Ach ja. Het is afgeboekt. Het is pas ergens diep in het nieuwe jaar dat ik weer een keer voor de gebruikelijke onderzoeken naar het ziekenhuis hoef.
Dus vandaag vier ik weer. Nee, nóg meer! Want het is het waard, voor mij is het leven (en de liefde!) het zo waard om gevierd te worden!
2 opmerkingen:
Fijn voor je en jullie. Zelf 3 weken geleden uitslag met als commmentaar; niets te zien. Gaf een perfect gevoel. Was die nieuwe dure winterjas in ieder geval geen "felinvestering", ha, ha. Grotjes, Jos
Pff... heerlijk!! Heel blij voor jullie en ben natuurlijk nu wel heel nieuwsgierig naar die nieuwe winterjas :-)
Een reactie posten