Draai

Er zijn van die dagen of nee, van die momenten dat ik mezelf echt even moet knijpen. Niet hard hoor, geen blauwe plekken knijpen, maar gewoon even knijpen zo van "je doet het echt, you're living the dream, hier heb je het al die jaren over gehad, voor voorbereid en nu doe je het echt."

Nu we hier bijna een half jaar wonen, worden dingen ook hier gewoon. Je went eraan dat je 3 lagen kleren aandoet in deze tijd voordat je naar buiten gaat. Je went eraan dat je de meest fantastische zonsondergangen en -opkomsten right hier vanuit ons appartementje kan zien. Je went er zelfs aan dat je hier zo naar buiten kan om dingen te doen, dat je altijd wel écht leuk bezig kunt zijn.

Het voelt nu eigenlijk wel dat ik mijn draai hier gevonden heb. Je weet de weggetjes. Nou ja, een heel aantal in ieder geval. Ik spreek de taal een heel stuk beter dan 6 maanden geleden en we hebben hier in het dorp en zelfs in Jämtland al best een aardige kennissenkring opgebouwd.

En toch bekruipt me zo heel soms dan een onrustig gevoel. Een gevoel van of ik er wel genoeg van geniet. Of ik het niet allemaal als té normaal ga beschouwen. Maar ja, aan de andere kant, moet ik dan nu mijn hele leven hier elke dag gaan denken "oh maar wat speciaal, wat mooi?".

Nee. Dat natuurlijk niet. Maar ik wil wel elke dag heel erg genieten. Dat wilde ik in Nederland al. Daar liet ik mezelf toe om mezelf voorbij te hollen. Dat heb ik hier nog (bijna) niet gedaan. En dat wil ik zo houden. En juist op die momenten wil ik dan een beetje extra genieten van al het moois hier om me heen.

Ken je dat?

Dat je zoveel dingen wilt doen, en sommige dingen moet doen, maar dat je niet genoeg tijd in de dag hebt om alles te doen?

Zo voelt het nu. Die dagen in Zweden, ze lijken wel korter dan ze ooit in Nederland geweest zijn! En dat ligt niet aan het vroeg(er) donker zijn. Want we werken rustig tot 11 uur door. Maar er is gewoon teveel leuks te doen.

Oh ja, en dus die presentatie. Kan wel zeggen dat ik daar niet naar uit kijk. Duimen jullie?