Burengerucht

Tot nu toe had ons kleine, maar gezellige huurappartement hier op Rödön eigenlijk alleen maar voordelen. We kunnen op deze manier prima verkennen waar we straks ons eigen huis willen kopen of laten bouwen, we hebben minder schoon te maken want het is maar een klein appartement, we wonen in een rustige en kindvriendelijke omgeving, bijna midden in de natuur.

Sinds onze nieuwe onderburen, weten we weer dat wonen in een appartementengebouw (hoe klein ook) niet altijd een feest is. De onderburen doen aan marathontraining binnenshuis en renoveren de boel gelijktijdig. En als ze daarmee klaar zijn, dan doet de hele familie een voor een nog even een drumsolo. Na 3 dagen van dit lawaai waren we het wel een beetje zat en heb ik in mijn beste Zweeds me voorgesteld, ze welkom geheten en daarna eens gevraagd wat voor lawaai dat toch was. Oh ja, dat is het drumstel. Maar horen jullie dat dan boven? Oh wat gek. Maar we zullen er wat aan doen. Right. So far so good.

Sinds dag 1 dat ze hier zijn komen wonen, staan de 2 (en soms 3) auto's van hen ook onder ons keukenraam geparkeerd. Feestelijk, vooral als ze de auto's starten want dan lijkt het alsof we ineens in een dichte mist zitten. Oh nee, het is buurvrouw die weggaat. En ze hebben notabene gewoon een parkeerplek op het plaatsje 50 meter verderop.

Na nog een paar weken het aangehoord te hebben, werden we aangesproken door 2 van onze andere buren. Marie en Christine. Of we iets hoorden van onze nieuwe buren. En wat we ervan vonden dat de auto's alsmaar voor het huis geparkeerd staan. Marie woont direct naast de nieuwe buren en die overwoog al serieus om maar te verhuizen. Ook zij had zich keurig voorgesteld, ze welkom geheten en daarna gevraagd of ze alsjeblieft wat zachter konden doen omdat Marie soms overdag slaapt als ze 's nachts als dierenarts assistent gewerkt heeft. Nee, Marie moest zich niet zo aanstellen en anders moest ze maar een andere baan zoeken met reguliere werktijden. Onbeschaamd toch?

Nu heb ik inmiddels al 3 keer contact gezocht met onze verhuurder. De eerste keer kregen we antwoord dat ze een 'gij zult niet storen brief' zouden krijgen. En dat ze ook verteld zou worden dat de auto's op de parkeerplaats gezet moeten worden. Maar dat is inmiddels ruim 2 weken geleden. En er is helemaal niks noppes nada veranderd.

Marie en wij hebben nu de krachten verenigd en we schrijven zowel naar de verhuurder, bellen de verhuurder als ook de huurdersvereniging. Eén zo'n familie kan toch niet een hele gemeenschap van goedwillende huurders terroriseren?

To be continued.