En zo ging het toch allemaal weer anders dan gedacht....

Zomaar een gewone dinsdag. Een dinsdag waarop ik keurig op tijd wakker en aangekleed was, want in het leven van een timvikarie weet je nooit wanneer je gebeld kan worden om in te vallen. Het enige dat je zeker weet is dat je in ieder geval vanaf 6 uur 's morgens gebeld kan worden.
Ik dacht dat ik dit wel handig zou vinden. Je zet zelf in het systeem op welke dagen je beschikbaar bent om te werken en als er dan timvikarie klussen zijn voor die dag of avond, dan krijg je een sms.
Maar als ik zo 's morgens in alle vroegte aangekleed en wel klaar zit en niet gebeld word, dan krijg ik toch zo mijn twijfel of dit wel zo'n fijne manier van werken is.

Anyway.

Een gewone dinsdag dus waarop ik Mik naar school heb gebracht en daarna aan de slag ben gegaan om nog een heleboel stipendium aanvragen te doen. En ja, ook ik spiek af en toe even op Facebook of er iets interessants staat. En rond een uur of 9 zag ik een post van Marie. Marie heeft 1 dochter in de F:an en nog een dochter hier op de dagopvang. Bij onze buren zeg maar. En bij de buren was het crisis. Want 2 van de 3 frökens konden er vandaag niet zijn in verband met zieke kinderen. Dus Marie had een post op Facebook gezet waarin ze vroeg of iemand nog iemand kende die in kon vallen bij de dagopvang.
Reken maar dat ik iemand kende! Ik! En zo geschiedde.

Ik heb vandaag een halve dag bij de buren gewerkt en heb me maar zelden zo populair gevoeld. Er waren vandaag 14 kinderen in de leeftijd van 1-5 en bijna allemaal wilden ze me van alles laten zien en me vertellen en me bessen laten proeven en meesleuren naar hun hutten in de struiken. Heb me kostelijk geamuseerd. Alle papieren die nodig zijn heb ik ingevuld en daar achter gelaten. De chef vindt het een heerlijk idee dat ze nu iemand zo dichtbij heeft die ze kan bellen om in te vallen als het nodig is.

No one welcomes chaos, but why crave stability and predictability?

Een goeie buur, nee twee!

Een spontane actie van 2 mensen die elkaar alleen nog maar online gesproken hadden, is uitgemond in een heel gezellige vrijdagavond en zaterdagmiddag met ons vijven hier in Rödön. Vanuit Ålesund zijn Patrick en Hilben hierheen komen rijden en zijn ook gevallen voor de schoonheid van Jämtland. 

Nou laat Jämtland zich deze dagen ook wel van haar allermooiste kant zien. Bright sunshine, sneeuw en ijs op het meer en een temperatuur die maakt dat het als tshirt weer voelt. 

Gisteravond hebben we gewoon gezellig hier gegeten en gekletst. Gek hoe het gaan kan dat je toch zoveel met elkaar te bepraten hebt, ondanks dat je elkaar pas een moment daarvoor voor het eerst gezien hebt. Na het eten nog een strolletje naar het meer, want er moest op het ijs gestaan worden.

En vandaag hebben we onze Noors Nederlandse gasten weer meegesleept naar het meer. Dit keer om te grillen. Hamburgers, brooddeeg en andere spulletjes mee en heerlijk in het zonnetje zitten kletsen en genieten. En ja, we hebben nog altijd plenty om over te praten. 

Bijzonder hoe het gaan kan. Van elkaar helemaal niet kennen, via Facebook naar het jammer vinden dat ze nu weer terug gaan naar Noorwegen. 

Tot snel in Ålesund! 

Hoera! Bye bye buren!

Hoeraaaaaa! De lawaaiige buren gaan weg! Ik heb net met de vastgoed manager van Krokoms Bostäder gesproken en hij vertelde me dat de lawaaiburen zelf hebben opgezegd. Als ze dat niet gedaan hadden, zouden ze er toch ook uitgebonjourd zijn maar dan door Krokoms Bostäder.

Ze hebben dan nog wel 3 maanden om iets anders te vinden, maar dat is te overzien. Denk ik althans. De periode is eindig! Ze gaan echt weg!

Vrolijk Pasen wens ik jullie allemaal!

Waar zijn de buren

De buren, die lawaaiige buren, zijn trouwens al 2 dagen en 2 nachten niet thuis geweest. We genieten van het drumloze bestaan! Voor zolang het duurt............

Burengerucht

Tot nu toe had ons kleine, maar gezellige huurappartement hier op Rödön eigenlijk alleen maar voordelen. We kunnen op deze manier prima verkennen waar we straks ons eigen huis willen kopen of laten bouwen, we hebben minder schoon te maken want het is maar een klein appartement, we wonen in een rustige en kindvriendelijke omgeving, bijna midden in de natuur.

Sinds onze nieuwe onderburen, weten we weer dat wonen in een appartementengebouw (hoe klein ook) niet altijd een feest is. De onderburen doen aan marathontraining binnenshuis en renoveren de boel gelijktijdig. En als ze daarmee klaar zijn, dan doet de hele familie een voor een nog even een drumsolo. Na 3 dagen van dit lawaai waren we het wel een beetje zat en heb ik in mijn beste Zweeds me voorgesteld, ze welkom geheten en daarna eens gevraagd wat voor lawaai dat toch was. Oh ja, dat is het drumstel. Maar horen jullie dat dan boven? Oh wat gek. Maar we zullen er wat aan doen. Right. So far so good.

Sinds dag 1 dat ze hier zijn komen wonen, staan de 2 (en soms 3) auto's van hen ook onder ons keukenraam geparkeerd. Feestelijk, vooral als ze de auto's starten want dan lijkt het alsof we ineens in een dichte mist zitten. Oh nee, het is buurvrouw die weggaat. En ze hebben notabene gewoon een parkeerplek op het plaatsje 50 meter verderop.

Na nog een paar weken het aangehoord te hebben, werden we aangesproken door 2 van onze andere buren. Marie en Christine. Of we iets hoorden van onze nieuwe buren. En wat we ervan vonden dat de auto's alsmaar voor het huis geparkeerd staan. Marie woont direct naast de nieuwe buren en die overwoog al serieus om maar te verhuizen. Ook zij had zich keurig voorgesteld, ze welkom geheten en daarna gevraagd of ze alsjeblieft wat zachter konden doen omdat Marie soms overdag slaapt als ze 's nachts als dierenarts assistent gewerkt heeft. Nee, Marie moest zich niet zo aanstellen en anders moest ze maar een andere baan zoeken met reguliere werktijden. Onbeschaamd toch?

Nu heb ik inmiddels al 3 keer contact gezocht met onze verhuurder. De eerste keer kregen we antwoord dat ze een 'gij zult niet storen brief' zouden krijgen. En dat ze ook verteld zou worden dat de auto's op de parkeerplaats gezet moeten worden. Maar dat is inmiddels ruim 2 weken geleden. En er is helemaal niks noppes nada veranderd.

Marie en wij hebben nu de krachten verenigd en we schrijven zowel naar de verhuurder, bellen de verhuurder als ook de huurdersvereniging. Eén zo'n familie kan toch niet een hele gemeenschap van goedwillende huurders terroriseren?

To be continued.

Bij de buren

Vandaag ben ik op bezoek geweest bij de buren. Niet bij onze direct naast de deur buren, maar bij de buren die achter ons wonen. De buren van Bo På Rödön. Op de tekening op de website zie je meer huizen staan, maar vooralsnog is er 1 huis echt gebouwd. De showvilla. In de showvilla wonen Marit en Oskar en hun 3 kinderen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het huis van buiten niet echt spetterend mooi vind. Om niet te zeggen lelijk. Maar toen we binnen kwamen, wat een mooi kot is het!

Cecilia en ik waren door de projectleider van Bo På Rödön uitgenodigd om eens in het huis te komen kijken en om te praten over de marketingmogelijkheden. Het is een super ruim en licht huis. Het geeft echt zo'n Scandinavisch opgewekt gevoel zodra je binnen stapt. Het is praktisch ingericht en er zijn mooie en duurzame materialen gebruikt voor het huis.

Het was een leuke kennismaking met onze buren. En met de projectleider hebben we geanimeerd zitten praten over het gebruik van bijv. sociale media. Een onbekend en nu nog enigszins angstaanjagend fenomeen leek het. In de komende weken gaat de projectleider met een marketingdame om tafel om de strategie te bepalen en daarna komen wij weer aan de beurt om de verschillende elementen in te gaan vullen.

Dus, stay tuned en je hoort over een heel interessant nieuwbouw project hier vlakbij ons in het wonderschone Rödön!