Een heel nieuw jaar

Onze eerste dag in het nieuwe jaar. In ons nieuwe land. Al is het weer een beetje druilerig en on-Jämtlands, wij zijn happy. 

Het nieuwe jaar begon rustig. Mik heeft het gisteren héél rustig aan gedaan en heeft bijna de hele dag onder zijn dekentje op de bank liggen uitpuffen. Uitrusten van niet alleen die misschien net iets te lange winterwandeling van een paar dagen geleden, maar gewoon uitpuffen in zijn algemeenheid. De oliebollen proefies gingen er overigens grif in hoor, dus geen ernstige griep of anderszins vervelende ziekigheid. 

Ons laatste Zweedse avondmaal in het oude jaar hebben we met ons 2 genoten. Mik lag uitgevloerd in de Fatboy en vond een eigen gebakken boterham aantrekkelijker klinken dan hete kip. Onvoorstelbaar maar waar. 

Het Zweedse avondprogramma op de televisie is niet speciaal om voor thuis te blijven. Of je moet heel erg van bingo houden of van ouderwetse Zweedse slapstick. En waar we in Amstelveen al vanaf 's morgens vroeg geknal hoorden (en soms zelfs ook al dagen van te voren), was het hier helemaal rustig. 

Om half 12 hebben we braaf Mik wakker gemaakt, maar die had helemaal geen puf om mee te vieren. Die heeft ons een dikke kus gegeven, draaide zich om en sliep rustig verder. Wij hebben toen samen met een kunstige juf op SVT1 en nog een heleboel andere Zweedse zangers het nieuwe jaar ingeluid. Lichten uit en wij stonden klaar voor het vuurwerk. Poeh heh! Gelukkig was het wel helder en zagen we de 15 vuurpijlen in Östersund de lucht in gaan. Naah, iets meer was het, maar met een half uurtje was het wel over met het vuurwerk in de stad. En toen kwam de enige Rödön familie met vuurwerk naar buiten. Ze vonden het zelf geloof ik ook wel heel spannend. Vanuit onze woonkamer hadden we prima zicht op het vuurwerk. Na een kwartiertje was het weer stil. Stil op Rödön. 

Wij genieten van een mooie start in dit nieuwe jaar. Een nieuw jaar met elkaar, met veel avonturen, gave ontdekkingen, een groeiend eigen bedrijf en wie weet, op weg naar ons eigen huis hier, op Rödön! 

Rust, ruimte en regelmaat. Of zoiets.

In Nederland kenden we een redelijk voorspelbaar schema. Nou ja, niet helemaal natuurlijk. Sinds november 2012 was het een beetje screwed door al het ziekenhuisgedoe. Maar zelfs daar kwam na verloop van tijd een zekere regelmaat in.

Het was altijd: wekker vroeg, ontbijt, op weg naar school, rennen voor bus, werk, rennen voor metro, huis, koken, chill en naar bed. In het weekend dan de hort op. Leuke dingen doen. Naar evenementen, naar zwemles, naar wielerwedstrijden. In short: gewoon weg. En het laatste jaar was het VU, prikken, nog meer prikken, Mrs Oncologist, chemo en weer terug naar huis. In de weekenden was het weinig anders dan voorheen eigenlijk. Zoveel mogelijk weg.

Hier begint er nu ook wel een zekere regelmaat in te komen. Maandag thuiswerkdag, dinsdag en donderdag naar SFI, woensdag thuiswerk- en schoonmaakdagje en vrijdag werk ik thuis, Marco naar SFI en doen we 's middags in de stad de wekelijkse boodschappen. En nu komt er dan met het thuiswerken steeds vaker bij dat er dan opdrachten komen. Portretopdrachten, schrijfopdrachten, of brainstormen over nieuwe ideeën. De regelmaat gaat trouwens vanaf donderdag wel een weekje op de schop, want dan komt mam. Hebben massa's om mam te laten zien en gaan allemaal gezellige dingen doen.

En dan zijn er nog de losse flodders:
Morgen aan het eind van de middag gaan we naar Östersund. Dan wordt daar een Inflyttarträff georganiseerd door de Marketingmensen van de Kommun. Met lekkere peuzels en Birger en info over wat er allemaal zoal gebeurt hier. Is wel gezellig om weer nieuwe mensen te treffen en vooral ook lekker praktisch, hoef niet meer te koken want er wordt voor het eten gezorgd.
Op 11 december mag, nou ja.. meer soort van moeten want ik sta op de uitnodiging, ik optreden op de kwartaalbijeenkomst van het Nya Företagar Centrum. Ik word geacht daar voor een gezelschap van zo'n 100 man in 10 minuten te vertellen wie ik ben, wat ik kom doen hier in Jämtland en hoe het allemaal zo gekomen is. Weet nog niet of ik er zin in heb of dat ik er als een berg tegenop zie.
En dan is het natuurlijk nu het festive season. Lucia, Julafton, Juldagen, Nyårsafton, Marco's verjaardag, mijn verjaardag. En tussendoor willen we ook nog langlaufen leren.

Ruimte ja, regelmaat ook. Maar rust? Neeeeeeh.. daar heb ik geen tijd voor.

Beetje proppen

Achter ons appartementengebouwtje ligt een stuk grond braak. Nou ja, bijna helemaal braak. Op het hoekje is een huis gebouwd. Onder architectuur no less. Dat huis is het showhuis voor de Stockholmse architect en de Stockholmse projectontwikkelaar. In het showhuis wonen sinds een half jaar Marit en Oscar en hun inmiddels 3 kleine kinderen. Marit en Oscar zijn eigenlijk ook een soort van showfamilie want als er maar iemand wil komen kijken in het huis, dan moeten ze er zijn. Vorige week woensdagavond was er open huis. Weet niet of er veel mensen geweest zijn.

Het schijnt dat de Stockholmse mannen hebben bedacht dat er wel 14 van die huizen op het braakliggende stukje grond kunnen komen. Nou kan het natuurlijk altijd. Beetje proppen, Vrijstaand met 4 mm tussen de verschillende huizen is toch nog altijd vrijstaand.

Het laatste idee van de Stockholmse mannen is om deze huizen in Nederland aan de man te gaan brengen. Want er zijn toch zoveel Nederlanders die hierheen willen komen.

Mmmmh... dat misschien wel. En dat kan ik me ook voorstellen. Want het is hier verschrikkelijk mooi. Maar willen Nederlanders een huis van omgerekend ruim 4 ton kopen op een klein stukje grond? Willen Nederlanders dan straks hier in een soort van Nederlandse enclave wonen? Lijkt mij geen aantrekkelijke propositie. Maar goed, ik zeg dat natuurlijk ook omdat we nu nog in dit huurappartementje zitten en we dan straks vanuit onze woonkamer uitkijken op 14 nieuwe huizen. Als ze ooit verkocht worden.

Ben wel benieuwd wat jullie ervan vinden. Mooi huis? Goede propositie?