Kaboem!

En zo is het nieuwe jaar begonnen. Een heel nieuw jaar ligt op ons te wachten om er (weer) iets heel moois van te maken. Een trip naar Sälen en Mora voor de Vasaloppet, voor het eerst sinds we hierheen verhuisd zijn, vliegen we weer een keer naar Nederland, eind februari staat de volgende walk-in photoshoot gepland en er komen vast nog een massa leuke dingen bij.

Onze oudejaarsdag was er een van Hollandse vreugde. Met eigen gemaakte oliebollen (dankzij de heerlijke verrassing van Yolanda en Peter!) en de eerste keer schaatsen op ons eigen hockeyplan. Mik mocht de hele avond op blijven en had het idee vanaf het einde van de middag dat het toch al echt wel héél laat was. Met rummikub en oliebolletjes heeft Mik het tot half 10 kunnen redden zonder heel slaperig te worden. Maar daarna was het toch vooral een kwestie van heel veel blijven bewegen omdat hij anders in slaap zou vallen. Ben je moe Mik? Neeeeeee natuurlijk niet!

Om 11.15 zijn we nog even naar de stad gereden omdat we dit jaar toch wel echt vuurwerk wilden zien. En let me tell you, zo'n oud en nieuw viering op het zuidelijk halfrond is zo gek nog niet want wij hadden het kóud!! Met een meer dan pittige wind en temperaturen van zo rond de -9 was het aan de frisse kant! Heel voorzichtig werden er her en der een paar pijlen afgeschoten. Mik vond het allemaal prachtig en spiedde alsmaar alle kanten op om te zien of er nog meer pijlen kwamen. Wij hoopten dat het na 12-en echt los zou barsten.

Nope. Geen grote vuurwerk shows hier in het Östersundse. Denk dat de meeste katten en honden en paarden zich nog een keer heerlijk omgedraaid hebben in hun respectievelijke stallen en hokjes en huizen en dat ze heerlijk verder geslapen hebben.

Wij hebben iedere vuurpijl boven Östersund gezien. En om 12.15 reden we weer naar ons vertrouwde Rödön.

Na de oliebollen van gisteren, genieten we vanavond van (Zweedse) boerenkool.

Wij zijn er klaar voor. Voor een heel gaaf mooi nieuw jaar! Ik hoop dat jullie weer volgen!

Languit

Vrijdagochtend vroeg heb ik UFU met klepperende achterklep en rood licht inclusief luid gepiep bij de vrienden van Mekonomen afgeleverd. Ik voelde me heel allenig toen ik van Mekonomen weg liep en geen idee had wanneer ik trouwe UFU weer op kon halen.

De weg naar de stad (en ook weer terug) was een uitdaging. Na dagen van -25 en meer en veel sneeuw, was het afgelopen vrijdag plus 4 graden! Met een stevig windje. Dat maakte dat het vanaf de uitrit van Mekonomen zo ongeveer een ijsbaan was naar de stad. Ik hou de traditie hoog dat ik in bijna iedere stad waar ik kom - onbedoeld - wel een keer languit op straat lig.

Ook hier in Östersund. Maar als dat dan zo midden in de stad gebeurt, dan is het (achteraf) verbazingwekkend hoe snel je weer op kunt staan om verder te glibberen. Vooral niet om je heen kijken om te zien of er mensen gezien hebben dat je languit lag.

Na een rondje stad, werd ik om half 2 gebeld dat UFU weer opgehaald wilde worden (uit de garage dus heh, niet het speelparadijs).

Prijzige microchip in de achterbak, maar heerlijk dat UFU het nu weer helemaal goed doet!