Bra

Ik heb het niet echt gemist, de afgelopen maanden.

Ik heb het niet gemist om naar het ziekenhuis te gaan. Om Mrs Oncologist elke drie maanden te horen vragen hoe het met me gaat. Om Mrs Oncologist elke drie maanden opnieuw te verzekeren dat het goed gaat. Om elke 3 maanden haar - ongetwijfeld lief bedoelde - prevelement aan te horen dat Tamoxifen echt heel erg nodig is. En goed is.

En dan de geur. Die typische ziekenhuis geur die me iedere keer weer herinnerde aan wat er allemaal in het ziekenhuis gebeurd is. Tuurlijk, ik prijs me gelukkig dat het gegaan is zoals het gegaan is. Het is op tijd ontdekt en kijk me nu 's zitten: 2 jaar later ben ik blij en gezond met mijn 2 mannen bezig een van mijn vele dromen te verwezenlijken in Zweden. Maar zo af en toe dan sluipen de herinneringen aan het hele ziekenhuis gebeuren door een achterdeurtje mijn hoofd binnen. Misschien moet ik mezelf de tijd daarvoor geven? Maar wat levert dat me op? Een open achterdeur in mijn hoofd geeft maar tocht. Nee, laat die achterdeur maar lekker dicht blijven. Of anders hooguit af en toe even op een kiertje.

En morgen? Morgen ga ik naar een ongetwijfeld aardige dokter hier. Met mijn medisch dossier van Mrs Oncologist onder de arm.

Det går bra med mig läkare. Det går jättebra med mig!