Gisteravond hebben we naar Flyktingar, åk hem! gekeken. Een Australisch programma waarin dit keer 6 min of meer bekende Australiërs met uitgesproken opvattingen over vluchtelingen ervaren wat het is om als vluchteling te leven. Voor zover dat kan natuurlijk.
In de aflevering van gisteravond gingen een voormalig minister uit de Howard regering en een comédienne naar Kaboel. Ze hadden eerst in Melbourne met een Hazara jongen gesproken die zijn familie achter had moeten laten en een heel gevaarlijke route had gevolgd om uiteindelijk in Australië aan te komen. De voormalig minister had continue een blik van totale ontreddering en angst op zijn gezicht en de comédienne raakte meer en meer begaan met het lot van de Hazara. Drie andere deelnemers gingen naar Somalië. Een voormalige shock DJ, een voormalige ombudsman en een actrice. In het vluchtelingenkamp waar ze kwamen, raakten ze alle 3 heel erg onder de indruk van de desolaatheid, van de uitgestrektheid en van de uitzichtloosheid van de situatie. Ze kwamen tegelijk aan met een moeder van 24 die met haar 4 kinderen 5 dagen had gelopen om in het enorme vluchtelingenkamp in een klein tentje haar nieuwe thuis te maken. Ze was zo enorm dankbaar voor die piepkleine plastic tent.
Laten we wel wezen. Het is en blijft natuurlijk een televisieprogramma dus in de montage en de opzet wordt er wel gemanipuleerd. Bottomline is wel dat ik me des te meer realiseer wat een enorme luxekeuze het is die wij hebben kunnen maken om op ons gemak ons boeltje op te pakken en naar een zelf gekozen nieuw thuisland te verhuizen.
Zweden doet haar best om zoveel mogelijk vluchtelingen op te vangen. Ik geloof zelfs dat Zweden, samen met Duitsland, het grootste aantal Syriërs heeft opgevangen in Europa in 2014. Behalve Syriërs, is het ook een groot contingent Eritreërs, Somaliërs, Afghanen en Iraniërs dat naar Zweden vlucht. Op een bevolking van zo'n 9,5 miljoen klinkt een toestroom van 100.000 asielzoekers per jaar best als een groot aantal. In de landsverkiezingen van afgelopen september kwam het sentiment van de Jämtlanders over vluchtelingen naar voren: een aanzienlijk aantal kiezers heeft op de Sverige Demokraterna gestemd die er nogal radicale anti-immigratie standpunten op na houden.
Wij zitten nu al een aantal maanden met mensen from all over bij SFI. Je hoort verhalen van alle kanten. Over hoe men op 11-jarige leeftijd mee heeft gevochten tegen rebellen, hoe iemand haar moeder nu al 13 jaar niet gezien heeft omdat ze op de vlucht vanuit Afghanistan naar Zweden geen contact met haar familie kon hebben maar ook over hoe men probeert om zolang mogelijk in het Zweedse regeltjes systeem te blijven om te zorgen dat er zoveel mogelijk subsidie geïnd kan worden.
Ik ben blij dat ik geen beslissingen hoef te nemen over wie mag blijven en wie niet. Bij SFI is een heel aantal mensen die graag de taal willen leren en die hard werken om een zich een plek te veroveren hier in het Jämtse land.
Er is ook een groep van oude(re) dames die al een aantal jaar hier in Zweden is, die met pijn en moeite een klein zinnetje in het Zweeds kunnen zeggen en die graag en veel met elkaar zijn zonder zich iets van het Zweedse leven aan te trekken. Wat moet je daar nou van vinden? Moet je daar iets van vinden?
Ik weet het niet. Ik weet wel dat er veel verhalen te vinden zijn in die 4 klassen van SFI. Ik heb met de rektor en een aantal docenten van SFI gesproken over mijn idee om een fotodocumentaire te maken. Men lijkt vooralsnog heel enthousiast over het idee. Behalve de rektor. Die wil nog even wat bedenktijd.
Het is niet zo dat ik al een opdracht voor publicatie heb voor deze documentaire. Ik denk wel dat het heel interessant kan zijn als materiaal voor de discussies die hier op verschillende niveaus gevoerd worden.
Het gaat over mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten