Nu wisten we al van vorig jaar dat we na het school (leuke!) deel geacht werden naar de Bygdegård te gaan om fika te doen. En dus niet zomaar een fika, nee: aardbeientaarten in alle soorten en maten die met bloed, zweet en tranen door de ouders van de kinderen in jaar 2 en 3 zijn gebakken (of gekocht). Als je kind in jaar 2 of 3 zit, dan ben je echt aan de beurt. Dan word je allereerst geacht een taart te kopen, liefst 2, daarna word je ingedeeld in een werkgroep en je moet vooral niet vergeten om de entree voor de fika te betalen (I know). En dan als je eenmaal in die verhipte Bygdegård bent, dan heb je geen moment tijd om ook maar even iets van een aardbeientaart te proeven of om een kopje thee of koffie te drinken! Behalve als je in werkgroep 1 of 5 zit, maar dat komt later....
Ik had onze aardbeientaart vorige week al besteld en kon deze gisterochtend ophalen. Het snertding was nog zo vers, dat het bovenste stuk scheefgezakt was toen ik eenmaal thuis kwam met de taart! "Ach, de smaak wordt er niet minder van", zei Marco laconiek. Gisteravond heb ik de scheefgezakte aardbeienbeweging afgeleverd bij de Bygdegård. Werkgroepen 1 en 5 waren daar bezig om de Bygdegård te versieren en de tafels te dekken. Achteraf gezien een easy job, vergeleken met wat de rest van de groepen geacht werd te doen!
Wij hadden in ieder geval wel geluk met welke ouders we in werkgroep 2 zaten. Onze groep was verantwoordelijk voor het opdienen van de aardbeientaarten, het uitserveren van de koffie / thee en sap en het weer opruimen van de lege kopjes en schoteltjes. Klonk nog wel okej dacht ik toen ik het berichtje een paar weken geleden kreeg. Máár, dat betekent dus in ieder geval dat je eerder van het leuke deel van de skolavslutning weg moet, omdat je al die verhipte taarten op de respectievelijke tafels moet zetten en de koffie en de rest. Daarbij slaat dan toch de schrik je om het hart als je ziet dat er 1 taart te weinig is want voor 1 tafel hadden we geen taart meer. Hebben we wel genoeg? Tja, het is zoals het is, zeiden we toen maar tegen elkaar.
Vanmorgen was er al een groep vroeg gekomen om de koffiekannen te vullen en het sap te maken. De lieverds hadden ook zo'n megapercolator klaargezet om de lege thermoskannen weer bij te vullen. Laat het nou net vandaag mis zijn gegaan met die percolator. Het onding had wel braaf het water verhit, maar alleen maar een klein beetje omhoog gepompt (of hoe zo'n ding ook werkt) langs de koffie. Mega slappe koffie dus! En als je beetje weet dat de Zweden heel erg van de koffie zijn, waren er wat stressige momenten achter de coulissen om te zorgen dat er nieuwe koffie kwam. Wat lastig werd omdat er niet genoeg koffie gekocht was en we dus met de drab uit die percolator in een ouderwetse koffiemachien zoveel mogelijk thermosflessen moesten zien te vullen.
En net toen de koffiecrisis bezworen leek, toen moesten we als de wiedeweerga alle lege schoteltjes en kopjes ophalen want er moest opgeruimd worden. Waar we vorig jaar nog best gecharmeerd waren van het gedoe tijdens zo'n fika moment, weten we nu wel beter. Wat een gedoe!
Arme Mik heeft niet eens een stukje aardbeientaart kunnen eten, want ja, wij liepen alsmaar te rennen en te regelen en Mik gaat natuurlijk niet in zijn eentje zitten. Toen we eenmaal 'bevrijd' waren uit de Bygdegård zijn we heel feestelijk met ons 3 naar Stocketitt gegaan om daar zelf onze fika uit te kiezen. Géén aardbeientaart. En ook geen koffie. Wel verrukkullukkuh chocoladetaart en wafels. Met Zingo.
Nu is het echt vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten