T-4

Nog 4 weken en dan is het bijna zover. Dan eten we alleen nog maar spaghetti en macaroni. Dan is de voorraad energierepen maximaal en dan weten we helemaal alles over hoe dat werkt met waxen.

Over 4 weken en een beetje begeeft mijn geliefde zich tussen minimaal 15.000 nieuwe vrienden om de Vasaloppet te gaan volbrengen. Ook al hebben we vorig jaar pas voor het eerst ooit gelanglaufd, heb ik er geen greintje twijfel over dat mijn lief de 90km gaat volbrengen. En nog in een decent tijd ook.

Tot die tijd, tot het moment dat hij gracieus over de finishlijn glijdt in Mora, tot die tijd praten we echter alleen maar over hoe het spoor is, of er gewaxed moet worden en welke pasta we vanavond weer gaan eten.

Op naar Mora!

Bestseller?

Het is er! Mijn allereerste eigen boek. Het ligt in de winkel. Nou ja, so to speak dan. Het is te koop bij bol.com. Nieuwsgierig?

Klik, kijk en bestel!

Het project

Mijn 4-weekse fotoproject bij SFI loopt bijna op zijn eind. En weet je wat? Ik ga het nog missen! Ik heb in de afgelopen 4 weken bij een aantal groepen mee mogen lopen en mogen fotograferen. Natuurlijk wilde niet iedereen meedoen, maar een groot deel van de mensen gelukkig wel! 

Ik was begonnen met het project gewoon omdat ik het leuk vond. Geen opdrachtgever, geen geld in het vooruitzicht, gewoon omdat ik de sfeer van SFI vast wilde leggen. In de 4 weken van het project heb ik in een geheime Facebook groep de foto's geupload voor de deelnemers in het project. Zo hadden de 'modellen' er zelf tenminste ook wat aan. Wat begon met 5 voorzichtige deelnemers is nu uitgegroeid tot een groep van meer dan 30 modellen. 

Na overleg met de modellen, heb ik afgelopen maandag een top-20 van de beelden laten zien aan de communicatie manager van Krokoms kommun. Om te horen wat zij van de beelden vindt. Tot mijn grote vreugde is ze super enthousiast en hebben we al gesproken over publicatie in de lokale krant, op de homepage van Krokom (krokom.se) en tezijnertijd zelfs een fototentoonstelling hier in het raadhuis. 

Maar ja, dat kan natuurlijk niet zonder dat de modellen expliciet toestemming hebben gegeven. Vandaag heb ik het grootste deel van mijn tijd besteed aan het verkrijgen van de toestemming voor publicatie van bijna alle modellen. Bijna iedereen doet mee en vindt het reuze spannend. 

Nu kör vi! 

Meneer de voorzitter

Vanmorgen om 8 uur was het dan eindelijk tijd voor het utvecklingssamtal. Mik had zich er al een tijd op verheugd, want in dit gesprek zou Mik de voorzitter zijn. En als je de baas bent over het gesprek, dan is het per definitie een leuk gesprek aldus zoonlief.

Om iets voor 8-en huppelde Mik opgewekt naast ons naar school en eenmaal uitgepeld uit alle winterlagen, liep Mik al handenwrijvend op zoek naar juf. Juf vond het geloof ik toch ook nog best een beetje annorlunda, een beetje anders dan anders want we blijven natuurlijk toch de niet-Zweedse mensen op school. Alhoewel... aan het eind zei juf Ingrid dat ze soms wel eens vergeet dat Mik een Hollander is omdat hij zo goed in de groep past en meedoet.

Maar goed, meneer de voorzitter zat naast juf aan de ene kant van de tafel. Marco en ik aan de andere kant. Ik heb me zo goed als mogelijk ingehouden en heb niks gezegd totdat de voorzitter sprak. Mik kreeg van juf zijn papieren en toen begon het. Välkomna till utvecklingssamtalet.

In de afgelopen weken hebben alle kinderen met juf hun eigen utvecklingssamtal voorbereid en een heel aantal dingen opgeschreven voor tijdens het gesprek. In een noodtempo werd het eerste blaadje afgewerkt. Juf stelde nog een paar vragen tussendoor, en daarna ging Mr Bråttom (Meneer Haast) weer vliegensvlug door met de volgende vragen en antwoorden. Eenmaal op weg met alle vragen, was Mik een beetje vergeten dat wij er ook nog waren en werd het een (gezellig) gesprek tussen juf en Mik. Over wat ze sinds jullov gedaan hebben, waar ze het met thema over gehad hebben, hoe het gaat met zijn IUP (= individueel ontwikkelingsplan). En over met wie Mik allemaal speelt op school, wat ze dan doen als ze samen spelen.

Bijna helemaal aan het eind van het gesprek, kregen we Miks berätterbok te zien. Elke maandag zijn ze daarin bezig. Dan tekenen en schrijven ze over iets wat ze gedaan hebben de vorige dagen en daarna gaan ze er dan in de groep of met juf over praten. Nu al heel erg leuk om het zo terug te lezen en wat een verschil kun je dan al zien met Miks Zweeds aan het begin van het jaar, eind vorig jaar en nu.

Na een half uur was Mik door al zijn papieren heen, waren de nieuwe doelen voor het IUP vastgesteld en vond meneer de voorzitter het wel genoeg geweest.

Benieuwd wat Mr Bråttom zelf van het gesprek gevonden heeft.

De aftrap

Ik hoef nog niet helemaal afscheid te nemen van SFI. Eerder vertelde ik al over mijn fotoproject. En nu ik de afsluitproef gedaan heb, staat het project op het punt van beginnen.

Vanmiddag heb ik met de Chief (hoofd van het lerarencorps bij SFI) afspraken gemaakt over de aftrap van het project. Volgende week woensdag ga ik bij de eerste groepen vertellen wat ik ga doen en ze vragen om mee te doen en op donderdag hou ik hetzelfde verhaal voor mijn eigen oude groep.

Ik heb alles keurig op een blaadje uitgelegd met een inschrijfstrook erbij zodat men zich officieel kan aanmelden. Natuurlijk heb ik her en der al gepolst wat men zoal denkt van het project en er lijkt best een aantal mensen enthousiast.

En wat ik ga doen met al die foto's? Ik maak deze fotodocumentaire puur op eigen initiatief. Er zijn zoveel mooie gezichten en situaties bij SFI om vast te leggen. Dezer dagen wordt er ook hier in Zweden veel gepraat over vluchtelingen die het land binnen komen. In Jämtland is het onderwerp des te actueler sinds het hele Grytan verhaal. Dus ik verwacht dat er ook vanuit de kommun en wellicht ook vanuit de zijde van de krant interesse zal bestaan voor de beelden. Het bedrijf dat SFI verzorgt heeft ook al aangegeven dat ze het een interessant project vinden. Dus wie weet wat er allemaal uit voort kan komen.

Eerst maar eens zorgen voor een goeie aftrap. Ik vind het reuze spannend!

Letting go

En toen was Bo weer buiten. Niet op ons balkonnetje, maar echt buiten-buiten. 

Na 5 weken binnen, werd het wel weer eens tijd voor de buitenkat Bo om echt weer een keer buiten te komen, vonden we. Dus ben net met haar naar buiten gegaan. Door de voordeur en het trappetje af. Ze vond het eerst maar een raar gedoe. Moet ik door de voordeur? En dan ook nog een trappetje af? (jaja.. echt een kattendiva) Maar toen ze eenmaal de vrijheid geroken had, she was off!

Ben een half uur met haar in het bos achter ons huis geweest. Ze scharrelde alsmaar om me heen. En dan weer even voor me uit en dan kwam ze weer terug naar me toe. 

Toen ik het na 40 minuten wel welletjes vond en aanstalten maakte om naar binnen te gaan, dacht de diva daar heel anders over. Met een lange grasspriet als speeltje heb ik haar mee kunnen laten rennen naar de trap. Enigszins gepikeerd ging Bo toen toch maar weer naar binnen. Marco moest daarna nog even naar buiten om de motorvärmare aan te zetten. En ja hoor, Bo wilde graag mee naar buiten! 

Tja, wat zegt je moederhart dan.... 

Straks ga ik heel hard staan rammelen met haar voerbakje buiten. En anders ga ik naar Lennarts schuur. Of nee, ze komt gewoon terug. Toch?