Hallo hier zijn we weer!

We zijn weer thuis. En weet je wat het gekke is? Ik vind het eigenlijk niet eens echt heel erg. Nu moet je weten dat ik vroeger echt een week compleet níet te genieten was nadat we terug waren gekomen van vakantie. Dat het dan weer over was, dat we dan weer in het gewone gedoe terecht kwamen. Echt, ik kon er bloed-chagrijnig van worden.  

Maar nu is het anders. Nu komen we terug in een zomers Jämtland waar je je bijna niet voor kunt stellen dat het over een paar maanden weer voor ruim een half jaar wit zal zijn. Waar we ons verheugen op de eerste aardbeienmilkshake van Jordgubbslandet en waar de Åreskutan er om vraagt om beklommen te worden. Er is hier ook zoveel moois vlakbij wat maakt dat je zelfs in een weekendje (of soms zelfs maar een dagje) weg je kunt voelen alsof je op vakantie bent. 

Het voelt alsof we veel langer zijn weggeweest, maar het was maar een ruime twee weken. We zijn via de binnendoor route (Valsjöbyn en Sandvika) naar de E6 in Noorwegen gereden. De eerste dag hebben we gekampeerd op 18km onder de poolcirkel op een bieke camping langs de E6. Was er overigens wel berekoud 's nachts. De volgende dag via de schitterende Saltfjellet verder gereden naar het noorden. Schoot lekker op want 's middags stonden we al bij het pontje (Bognes-Lodingen) naar de Lofoten. 

Tja, daar kan ik massa's over schrijven. Maar de beelden spreken voor zich denk ik. En waarschijnlijk komt het niet als een verrassing dat we nog véél meer foto's hebben. Die komen in de loop der dagen ook zo successievelijk online, dat beloof ik. 

De eerste is van onze camping op de Lofoten. 

De berg naast de camping vroeg er gewoon om om beklommen te worden. Dat doen de meeste bergen wel trouwens hoor, als je het mij vraagt. In schitterend zonnig weer was het even doorklauteren naar de top, maar zulke views zijn het wel waard! 

Het is voor ons nog steeds een mysterie hoe die vissen allemaal zo hun mond open kunnen hebben als ze gedroogd zijn. Het zijn trouwens wel joekels hoor, die vissen. Als ze zo hoog op de houten staketsels hangen, dan lijken ze lang zo groot niet. Maar als je er zo naast staat. En die tanden!!  

Bodø is echt een verrassend leuk stadje. Ze zijn druk bezig met bouwen, maar met wat ze bouwen en hoe ze het havengebied ontwikkelen, laten ze zien visie te hebben. Dat zou nog best een plek kunnen zijn waar ik me ook lekker zou voelen.  

We waren al in het Svartisen National Park geweest toen we langs het Polarcirkel Center naar het noorden reden. Op de weg naar het zuiden kwamen we in het zuidelijke puntje langs de Engabreen. Om de gletsjer op te gaan, moest je een stevige som betalen. Dus wij hebben ons eigen plan getrokken en zijn met het droppige Berenboot ferrybootje naar het beginpunt gevaren. Vandaar was het nog zo'n 4km tot aan de gletsjer. Je kon over een grusweg of over bruggetjes en door het bos en over stroompjes en langs hipsige koeien. Guess welke route wij hebben genomen. Het betekende wel dat we niet helemaal tot onderaan de gletsjer konden komen om het ijs aan te raken, maar het was wel een hele coole avonturentocht. 

We hebben eindeloos veel toppiestochten gedaan deze vakantie. Mik vond het bij tijd en wijle toch wel erg vergezocht om voor een uitzicht zo lang te klimmen en te klauteren. Maar het vooruitzicht van een ijsje bij terugkomst, deed zoonlief altijd verder klimmen.  

Met de zon en regen en storm onderweg hebben we ongeveer 50/50 tentje en hutjes gedaan. Onze eerste camping op de Lofoten is een absolute aanrader, vooral als het heel mooi weer is. Op de Vesterålen hadden we geen stralend weer. Het was er niet minder mooi om, maar we waren wel heel blij met het hutje op Stave Camping. 

Het was op die camping dat we de eerste camperclub tegen het lijf liepen. Of liever, ons hutje was bij terugkomst van - alweer - een toppiestocht omsingeld door zeker 30 campers! De bewoners van deze campers (en er waren ook een paar verdwaalde caravanners mee) hebben in ieder geval wel voor ons entertainment gezorgd. Wat een gedoe is het om zo'n kar geïnstalleerd te krijgen! En hoe er dan gepoetst wordt. We zouden ze op nog 2 campings tegenkomen en laten ze daar nou weer driftig aan de poets geweest zijn. Eenmaal weer op het vasteland kwamen we nog 2 camperclubs tegen. Laat ik zeggen dat we blij zijn dat we niet in het hoogseizoen zijn gegaan, want dan krijg je op een gegeven moment toch wel een beetje een punthoofd van al die campers denk ik. 

De Plus Campings waar we geweest zijn (Ballangen, Saltstraumen en Namsos) staan niet hoog op ons lijstje van aanraders. Onvriendelijke bejegening, tenten worden maar ergens weggestopt en skelters mag je wel gebruik van maken als je alsjeblieft maar wel minimaal 3 euro per half uur wilt betalen. 

Het was heerlijk om weer even zo dichtbij zee te zijn. Om de zee te zien en te ruiken en heel even te voelen. Het was een heerlijk gevoel van vrijheid om zoveel bergen op te kunnen gaan, om elke dag opnieuw te bedenken waar hebben we zin in, wat gaan we doen. OK en ook wat voor weer is het... 

Voor het eerst in 3 jaar waren we weer echt op vakantie en het voelde heerlijk, als een luxe. 

Moeduumaarbeetorkaiku of De romantiek van het vliegen

Soweeh, dat was me nogal een reis. Je zou denken, valt wel mee. Wippie van Amsterdam naar Stockholm en dan helemaal nog maar een klein wippie van Stockholm naar Östersund. Nou zat het feest van de reis 'm niet in die kleine wippies.

Nadat we de huurauto ingeleverd hadden bij een vriendelijke dame van Avis, stekkerden we opgewekt naar Marco's paspoortdame. Die leek wel helemaal blij om Marco weer te zien en met een kakelvers nieuw paspoort hebben we op de borden gekeken waar we de bagage af konden geven. Easy peasy: vertrekhal 2. In het gekrioel van mensen met koffers en heel veel koffers en nog meer losse tasjes er omheen stonden een aantal belangrijke juffen van de KLM om orde te houden. Nou ja, ik vermoed dat dat de achterliggende gedachte was van het factotum dat ze bij een van de ingangen hadden neergezet. Collega wuifde ons stralend door nadat ze gehoord had dat we naar Stockholm vlogen, maar factotum dacht daar heel anders over. Neehee, kom eens terug. U moet naar vertrekhal 1. Toen ik ietwat verbaasd reageerde en haar zei dat er toch echt vertrekhal 2 op de borden stond, blafte ze ons toe "moedumaarbeetorkaiku" en we werden zo weggeduwd.

Afijn, eenmaal in vertrekhal 1 moesten we het maar uitzoeken. Uiteindelijk hadden we gevonden waar we moesten zijn, maar we waren (as usual) weer veel te vroeg dus we hebben heerlijk mensen kunnen kijken. Tot dat ons oog viel op zo'n luggage tag automaat. Zo gepiept! Zou je denken. Mmmh, de tags die eruit kwamen, waren maar tot Stockholm. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Nog even gecheckt bij een geüniformeerde juf die bij de balie stond en zij vertelde dat we deze dan wel weg konden doen. We moesten het daarna maar even aan de baliedames vragen om de luggage tags te printen. Geduldig hebben we gewacht dat de baliedames (en 1 heer) arriveerden. Gek is dat, ik heb het idee dat er altijd zo'n air van 'oeh ik ben heel belangrijk' hangt als het om juffen in uniform gaat.

Onze baliejuf was in ieder geval heel belangrijk. En ook kwaad op ons. Want hoe hadden we nou kunnen bedenken om zelf die luggage tags te printen. En dan niks tegen haar zeggen. Hadden we dan helemaal niet aan de veiligheid gedacht?! Bedremmeld hebben we de verfomfaaide foute luggagetags uit onze rugzak gehaald en aan de kwaaie mien gegeven. Die kwakte er een paar goeie luggagetags om en beet ons nog even toe dat het in principe altijd goed gaat. Het lag duidelijk aan ons vond ze.

Goed, factotum 2 achter ons gelaten! Op naar het feest van de security controle. Tuurlijk, hardstikke belangrijk. Maar ik word er wel altijd een beetje weerspannig van als mensen je alleen maar toeblaffen en niet eens even gewoon kunnen antwoorden op een vraag. En daarbij, iedere security check is weer anders. Op de ene luchthaven moet je de camera uit de tas halen. Op de andere mag je hem in de tas laten zitten. En op Schiphol moet je dus de camera uit de tas halen, én in een aparte tray leggen en Securitas op je blote knietjes danken dat ze je door laten. De dame achter de balie had haar dag duidelijk niet want het zinde haar niet dat we vroegen of de camera's echt in aparte trays moesten. Ze seinde meteen haar collega's in om ons alsjeblieft wat extra te fouilleren. Dat liet een hele grote Securitas mevrouw zich geen twee keer zeggen en zo stonden we alle 3 met onze armen omhoog op een rijtje gefouilleerd te worden.

En toen kwam het. Grote onrust om ons potje seroendeng. Een potje. En ze konden het niet zomaar vinden. Waar zat het precies. En hoe zag het eruit. Heel geduldig hebben we alle vakken in al onze tassen laten zien en uiteindelijk zijn wij én de seroendeng goed gekeurd en mochten we allemaal door.

Ondanks al het gedoe waren we nog steeds ruim op tijd. Bij onze gate vertrok eerst een KLM-erd naar Rome. Een horde wilde Chinezen kon niet stoppen met loeien en foto's maken van het toestel en 2 Canadezen die met labels van de Holland America Line om hun nek liepen, vonden het allemaal maar bar spannend. Geen wonder, zo'n vliegtuig is toch heel wat anders dan zo'n grote boot. Anyway, na 2 uur wachten kwam onze SAS eindelijk binnen zeilen. Kwaaie mien van de labels deed tot onze grote vreugde de laatste check aan de gate en toen zaten we. En zaten we. En zaten we. Er was een gedoetje met de cargodeur van het toestel. Piloot kon er niet veel aan ontdekken, maar wilde wel dat er een techneut bij kwam. Die kwam na zo'n 3 kwartier en deed de snuggere ontdekking dat een vorige reparatie niet goed bijgehouden was in het logboek. Ettelijke nieuwe formulieren - en nog eens 3 kwartier - later vertrokken we dan eindelijk na Stockholm.

Het was zo gepland dat we dit keer niet in 1 rechte streep van terminal 5 naar terminal 4 hoefden te rennen om de volgende vlucht te halen. Maar met alle vertraging liep dat dus helemaal anders. Liep, zeg maar rustig rende! Heen hadden we al gerend om de vlucht naar Amsterdam te halen, terug was het niet anders om de vlucht naar Östersund te halen. Hijgend en wel waren we keurig op tijd om te boarden. En toen was de deur van de check-in area naar de brug naar het vliegtuig stuk! De deur zat hardstikke vast. Stonden we daar. Ingecheckt en wel. Klaar voor het laatste wippie. 100 stappen van het vliegtuig en we konden er niet in. Ach, op Arlanda zijn ze voor geen kleintje vervaard. Geen stress. De deuren techneut heeft zijn gewicht in de strijd gegooid en na zo'n 20 minuten konden we dan toch het vliegtuig in.

Het laatste stukje was echt maar een klein wippie. Met een glaasje water als versnapering en uitzicht op de wolken kwamen we uiteindelijk een half uur later dan gepland weer in Östersund. En laat het daar nou sneeuwen! Hadden we niet meer op gerekend, maar echt.. het sneeuwde en het sneeuwt nu nog steeds!

Onze gezellige taxichauffeur van de heenweg kwam ons ook nu weer halen. Hij vond dat het heel hard gegaan was en was blij dat we weer veilig en happy terug waren.

Ik ook. Waar het vliegen vroeger een spannend, ongewis en gezellig avontuur is, voelde het nu als een noodzakelijk gedoe om weer thuis te komen. De stress van de factotums (factoti?) op Schiphol stak schril af tegen de relaxedheid op Arlanda en Östersund (binnen 10 minuten uit het vliegtuig en met koffers onderweg in de taxi). Het mensen kijken is overal een feest.

We zijn weer thuis. Daar kan geen factotum wat aan veranderen.

Eind goed, al goed

Bo ligt naast me op de bank.

En ik zit met een verhit hoofd van weer een heftige gympa te genieten van een kopje thee. En van Bonde söker Fru.

Het was weer een mooie dag.