Hallo hier zijn we weer!

We zijn weer thuis. En weet je wat het gekke is? Ik vind het eigenlijk niet eens echt heel erg. Nu moet je weten dat ik vroeger echt een week compleet níet te genieten was nadat we terug waren gekomen van vakantie. Dat het dan weer over was, dat we dan weer in het gewone gedoe terecht kwamen. Echt, ik kon er bloed-chagrijnig van worden.  

Maar nu is het anders. Nu komen we terug in een zomers Jämtland waar je je bijna niet voor kunt stellen dat het over een paar maanden weer voor ruim een half jaar wit zal zijn. Waar we ons verheugen op de eerste aardbeienmilkshake van Jordgubbslandet en waar de Åreskutan er om vraagt om beklommen te worden. Er is hier ook zoveel moois vlakbij wat maakt dat je zelfs in een weekendje (of soms zelfs maar een dagje) weg je kunt voelen alsof je op vakantie bent. 

Het voelt alsof we veel langer zijn weggeweest, maar het was maar een ruime twee weken. We zijn via de binnendoor route (Valsjöbyn en Sandvika) naar de E6 in Noorwegen gereden. De eerste dag hebben we gekampeerd op 18km onder de poolcirkel op een bieke camping langs de E6. Was er overigens wel berekoud 's nachts. De volgende dag via de schitterende Saltfjellet verder gereden naar het noorden. Schoot lekker op want 's middags stonden we al bij het pontje (Bognes-Lodingen) naar de Lofoten. 

Tja, daar kan ik massa's over schrijven. Maar de beelden spreken voor zich denk ik. En waarschijnlijk komt het niet als een verrassing dat we nog véél meer foto's hebben. Die komen in de loop der dagen ook zo successievelijk online, dat beloof ik. 

De eerste is van onze camping op de Lofoten. 

De berg naast de camping vroeg er gewoon om om beklommen te worden. Dat doen de meeste bergen wel trouwens hoor, als je het mij vraagt. In schitterend zonnig weer was het even doorklauteren naar de top, maar zulke views zijn het wel waard! 

Het is voor ons nog steeds een mysterie hoe die vissen allemaal zo hun mond open kunnen hebben als ze gedroogd zijn. Het zijn trouwens wel joekels hoor, die vissen. Als ze zo hoog op de houten staketsels hangen, dan lijken ze lang zo groot niet. Maar als je er zo naast staat. En die tanden!!  

Bodø is echt een verrassend leuk stadje. Ze zijn druk bezig met bouwen, maar met wat ze bouwen en hoe ze het havengebied ontwikkelen, laten ze zien visie te hebben. Dat zou nog best een plek kunnen zijn waar ik me ook lekker zou voelen.  

We waren al in het Svartisen National Park geweest toen we langs het Polarcirkel Center naar het noorden reden. Op de weg naar het zuiden kwamen we in het zuidelijke puntje langs de Engabreen. Om de gletsjer op te gaan, moest je een stevige som betalen. Dus wij hebben ons eigen plan getrokken en zijn met het droppige Berenboot ferrybootje naar het beginpunt gevaren. Vandaar was het nog zo'n 4km tot aan de gletsjer. Je kon over een grusweg of over bruggetjes en door het bos en over stroompjes en langs hipsige koeien. Guess welke route wij hebben genomen. Het betekende wel dat we niet helemaal tot onderaan de gletsjer konden komen om het ijs aan te raken, maar het was wel een hele coole avonturentocht. 

We hebben eindeloos veel toppiestochten gedaan deze vakantie. Mik vond het bij tijd en wijle toch wel erg vergezocht om voor een uitzicht zo lang te klimmen en te klauteren. Maar het vooruitzicht van een ijsje bij terugkomst, deed zoonlief altijd verder klimmen.  

Met de zon en regen en storm onderweg hebben we ongeveer 50/50 tentje en hutjes gedaan. Onze eerste camping op de Lofoten is een absolute aanrader, vooral als het heel mooi weer is. Op de Vesterålen hadden we geen stralend weer. Het was er niet minder mooi om, maar we waren wel heel blij met het hutje op Stave Camping. 

Het was op die camping dat we de eerste camperclub tegen het lijf liepen. Of liever, ons hutje was bij terugkomst van - alweer - een toppiestocht omsingeld door zeker 30 campers! De bewoners van deze campers (en er waren ook een paar verdwaalde caravanners mee) hebben in ieder geval wel voor ons entertainment gezorgd. Wat een gedoe is het om zo'n kar geïnstalleerd te krijgen! En hoe er dan gepoetst wordt. We zouden ze op nog 2 campings tegenkomen en laten ze daar nou weer driftig aan de poets geweest zijn. Eenmaal weer op het vasteland kwamen we nog 2 camperclubs tegen. Laat ik zeggen dat we blij zijn dat we niet in het hoogseizoen zijn gegaan, want dan krijg je op een gegeven moment toch wel een beetje een punthoofd van al die campers denk ik. 

De Plus Campings waar we geweest zijn (Ballangen, Saltstraumen en Namsos) staan niet hoog op ons lijstje van aanraders. Onvriendelijke bejegening, tenten worden maar ergens weggestopt en skelters mag je wel gebruik van maken als je alsjeblieft maar wel minimaal 3 euro per half uur wilt betalen. 

Het was heerlijk om weer even zo dichtbij zee te zijn. Om de zee te zien en te ruiken en heel even te voelen. Het was een heerlijk gevoel van vrijheid om zoveel bergen op te kunnen gaan, om elke dag opnieuw te bedenken waar hebben we zin in, wat gaan we doen. OK en ook wat voor weer is het... 

Voor het eerst in 3 jaar waren we weer echt op vakantie en het voelde heerlijk, als een luxe. 

Weg!!!

Eindelijk zijn al mijn to-do dingetjes klaar!

Vanmorgen heb ik nog even mijn 'nieuwe' familie ontmoet. De familie waar ik na de vakantie aan de slag ga als English tutor. Ze wonen nu nog in een mooi huis hier in Östersund. Over 6 weken moet het huis leeg en opgeleverd zijn voor de nieuwe bewoners en half augustus vliegt de hele familie dan naar Saudi. Langzaam maar zeker wordt er al wat ingepakt, maar de echte verhuisstress moet nog komen zeiden ze al. De twee dochters (van 6 en 8) vinden het maar bar spannend dat ik kom. Ben benieuwd hoe het straks zal zijn als ik met ze aan de slag ga in juli!

En nu is het even dat ik niks meer moet. Geen ingewikkeld gedoe met afspraken en logistiek en aardbeientaarten. UFU, de mannen en onze vakantiespullen. Op naar Noorwegen!

Duimen jullie voor een beetje leuk weer?

Nu is het eindelijk écht vakantie!

Chaos achter de coulissen

Deze hele week zinderde het al op Rödön. Dinsdagavond bij de voetbaltraining sprak men niet over baltechniek, passes en voorzetten. Nee, het was de skolavslutning, in welke werkgroep zit jij en aardbeientaarten die de klok sloegen. 

Nu wisten we al van vorig jaar dat we na het school (leuke!) deel geacht werden naar de Bygdegård te gaan om fika te doen. En dus niet zomaar een fika, nee: aardbeientaarten in alle soorten en maten die met bloed, zweet en tranen door de ouders van de kinderen in jaar 2 en 3 zijn gebakken (of gekocht). Als je kind in jaar 2 of 3 zit, dan ben je echt aan de beurt. Dan word je allereerst geacht een taart te kopen, liefst 2, daarna word je ingedeeld in een werkgroep en je moet vooral niet vergeten om de entree voor de fika te betalen (I know). En dan als je eenmaal in die verhipte Bygdegård bent, dan heb je geen moment tijd om ook maar even iets van een aardbeientaart te proeven of om een kopje thee of koffie te drinken! Behalve als je in werkgroep 1 of 5 zit, maar dat komt later.... 

Ik had onze aardbeientaart vorige week al besteld en kon deze gisterochtend ophalen. Het snertding was nog zo vers, dat het bovenste stuk scheefgezakt was toen ik eenmaal thuis kwam met de taart! "Ach, de smaak wordt er niet minder van", zei Marco laconiek. Gisteravond heb ik de scheefgezakte aardbeienbeweging afgeleverd bij de Bygdegård. Werkgroepen 1 en 5 waren daar bezig om de Bygdegård te versieren en de tafels te dekken. Achteraf gezien een easy job, vergeleken met wat de rest van de groepen geacht werd te doen! 

Wij hadden in ieder geval wel geluk met welke ouders we in werkgroep 2 zaten. Onze groep was verantwoordelijk voor het opdienen van de aardbeientaarten, het uitserveren van de koffie / thee en sap en het weer opruimen van de lege kopjes en schoteltjes. Klonk nog wel okej dacht ik toen ik het berichtje een paar weken geleden kreeg. Máár, dat betekent dus in ieder geval dat je eerder van het leuke deel van de skolavslutning weg moet, omdat je al die verhipte taarten op de respectievelijke tafels moet zetten en de koffie en de rest. Daarbij slaat dan toch de schrik je om het hart als je ziet dat er 1 taart te weinig is want voor 1 tafel hadden we geen taart meer. Hebben we wel genoeg? Tja, het is zoals het is, zeiden we toen maar tegen elkaar. 

Vanmorgen was er al een groep vroeg gekomen om de koffiekannen te vullen en het sap te maken. De lieverds hadden ook zo'n megapercolator klaargezet om de lege thermoskannen weer bij te vullen. Laat het nou net vandaag mis zijn gegaan met die percolator. Het onding had wel braaf het water verhit, maar alleen maar een klein beetje omhoog gepompt (of hoe zo'n ding ook werkt) langs de koffie. Mega slappe koffie dus! En als je beetje weet dat de Zweden heel erg van de koffie zijn, waren er wat stressige momenten achter de coulissen om te zorgen dat er nieuwe koffie kwam. Wat lastig werd omdat er niet genoeg koffie gekocht was en we dus met de drab uit die percolator in een ouderwetse koffiemachien zoveel mogelijk thermosflessen moesten zien te vullen. 

En net toen de koffiecrisis bezworen leek, toen moesten we als de wiedeweerga alle lege schoteltjes en kopjes ophalen want er moest opgeruimd worden. Waar we vorig jaar nog best gecharmeerd waren van het gedoe tijdens zo'n fika moment, weten we nu wel beter. Wat een gedoe! 

Arme Mik heeft niet eens een stukje aardbeientaart kunnen eten, want ja, wij liepen alsmaar te rennen en te regelen en Mik gaat natuurlijk niet in zijn eentje zitten. Toen we eenmaal 'bevrijd' waren uit de Bygdegård zijn we heel feestelijk met ons 3 naar Stocketitt gegaan om daar zelf onze fika uit te kiezen. Géén aardbeientaart. En ook geen koffie. Wel verrukkullukkuh chocoladetaart en wafels. Met Zingo. 

Nu is het echt vakantie! 

Heilig

Bijna is het zover, bijna begint de hele lange Zweedse schoolvakantie. Over 2 weken vieren we morgen de afsluiting van Miks schooljaar. En dat heeft nogal wat voeten in aarde. Het is namelijk traditie dat de ouders van de kinderen uit klas 2 en 3 een groot deel van de afsluiting organiseren.

Niet het eerste deel, dat is in de kerk. De kinderen hebben daar in hun klassen al weken op geoefend met de juffen en meester. Na de optredens van alle klassen en nog een paar van die verplichte prevelementen door de rector en door de oudercommissie verplaatst het hele circus zich naar de dichtbij gelegen Bygdegård waar er - hoe kan het ook anders - fika gedaan wordt.

Het fika deel moet altijd worden georganiseerd door de ouders van de kinderen in klas 2 en 3. Nou is het al jaaaaaaaren zo dat er een aantal groepen zijn die dan verschillende dingen doen. Groep 1 heeft het makkelijk, die dekken de avond van te voren de tafels in de Bygdegård. Groep 2 maakt op de dag zelf de koffie en de limonade en hijst de vlag, Groep 3 int het entreegeld op de dag zelf en serveert de fika en ruimt de lege schoteltjes op. Groep 4 wast af en groep 5 doet de versiering. Vorig jaar konden we nog van alle 'romantiek' van zo'n gezellige Zweedse schoolafsluiting genieten. Dit jaar worden we verondersteld mee te werken achter de schermen en ook ervoor: wij zijn ingedeeld in groep 3.

Behalve de activiteiten op de dag zelf, is het ook aan de ouders van groep 2 en 3 om te zorgen voor de fika. Er is een strikt protocol want de fika op dag van de afsluiting van het schooljaar is speciaal. Dat móet iets met aardbeien zijn. Vorig jaar was er een aardbeiencrisis omdat het lousy weer was geweest en er waren aardbeiendieven (echt waar!) geweest die een aantal vrachten aardbeien voor het noorden hadden gepikt. Dit jaar lijkt het allemaal wel goed te komen met de aardbeien fika. Althans, als ouders worden wij verondersteld iets aardbeierigs te bakken of te kopen. En er staat ook in het protocol dat je de aangeleverde taart in minstens 12 stukken moet kunnen snijden. De maat van de stukken staat er nog net niet bij.

Tradities kunnen best heel leuk zijn.

Denk dat er nog jaren over gesproken zal worden als wij met een chocoladetaart zouden aankomen.

Hollen, vliegen, rennen, springen en weer doorgaan....

Tussen alle bedrijven door even snel een teken van leven. De Van Bergen family is veilig aangekomen en we hebben een topweekend gehad in Åre. We hebben de berg beklommen, de jongens hebben sneeuwballen gegooid en we hebben bijna allemaal door de sneeuw gegleden! Eenmaal bovenop de berg kwamen we nog een dappere tina tegen die met skies en al naar boven was geklommen!

Zondagochtend naar Rödön terug gereden. Hier begon een beetje het gewone leven weer, want ik moet gewoon aan het werk deze week. Nou ja, 'gewoon'. Maandag ben ik begonnen bij mijn Zweedse familie die in augustus naar Saudi verhuisd. Zondagavond tot de ontdekking gekomen dat ze niet echt ín Östersund wonen, maar zo'n 30 km erbuiten. Yep, de andere kant op. Dus vroeg op om op tijd daar te zijn. Een schitterend huis, groot. Maar echt in de middle of nowhere. En straks wonen ze in de middle of the desert in Saudi. Ik werd heel hartelijk ontvangen. Heb me prima geamuseerd met de les aan de zoon des huizes, de tweeling was iets meer werk. Althans, een van de twee dames is er een met een gebruiksaanwijzing. Vrijdagochtend ga ik weer naar ze toe, ben benieuwd!

Dinsdag en vandaag heb ik bij de Hemtjänsten gewerkt. Gisteren had ik een auto met standaard stoelverwarming. Tuurlijk, er zal vast ergens een knopje zitten om het uit te doen, maar ik had geen tijd om het knopje te vinden! Da's wel warmig op zo'n dag! Ondanks dat het nu maar 12 graden is. Na een heel stralend zonnig weekend is het nu regenachtig en grijs, super sneu voor de Van Bergens.

Ondanks het weer wordt er wel een hoop ondernomen hoor! De hele club is al naar het zwembad hier geweest, naar de elanden en vandaag zijn ze naar het Jamtli. Morgen gaan we Niels' verjaardag vast vieren. Misschien vertrekken ze vrijdag alweer, op zoek naar wat meer zon in het zuiden.

En zondag ben ik dan weer aan het werk voor de Hemtjänsten.

Blij dat ik een kalender heb nu waar ik alles op schrijf. Zo kan ik mezelf een beetje bijhouden.

Heh, heh!

Eieieieindelijk, tussen alle bedrijven door, weer even een teken van leven. Het werkende leven is nu echt in volle vaart begonnen. En het zelfde geldt voor de zomer en de vakantie. Na weken - wat zeg ik, maaaaanden! - aftellen is het nu bijna zover dat Mik zijn allerbeste vriend in zijn armen kan sluiten (en wij ook de rest van de family).

Wel eerst nog een paar dagen werken. Hoe is het nou, zo bij de Hemtjänsten? Mmmh.. laat ik zeggen dat het een ervaring is. Ik vind het fijn als klanten blij zijn als ik kom. Ik vind het een uitdaging om boodschappen te doen en alle juiste dingen te vinden die op de respectievelijke handgeschreven lijstjes staan. Ik vind de meeste stofzuigers die bij klanten thuis staan ondingen en geregeld vliegt de slang me om de oren omdat het snertding te oud en gammel is en aan vervanging toe. Ik vind het knap dat ik bijna alle wasmachines aan de gang weet te krijgen en vooral ook weer open weet te krijgen nadat de was klaar is. Klinkt simpel, maar geloof me, bij deze - door de kommun aangeschafte - megamachines is het vinden van de Open-knop vaak nog een hele toer. En ik vind het ook altijd weer heerlijk als mijn dienst erop zit. Vooral avonddiensten zijn niet mijn favoriet. Ben meer een morgenpersoon en werk veel lekkerder als ik gewoon om 7 uur 's morgens kan beginnen. En dan bestaat er hier ook nog zoiets als 'gedeelde diensten'. Klinkt wel gezellig misschien, zo van 'je deelt je dienst met iemand anders'. Nope. That's not the case. Een gedeelde dienst houdt in dat je 's morgens van 7-11 werkt, daarna een paar uur niet en dat je dan om half 4 weer begint tot 10 uur. Feestelijk niewaar?

De mannen hebben het prima in mijn afwezigheid. De mannendagen worden gevierd met heel veel voetbal, nog wat Nederlands (en Zweeds) oefenen, veel lezen, disco maken en het huishouden doen. Zo'n ongelofelijk luxe dat mijn 2 mannen nu alles in het huishouden regelen: schoonmaken, boodschappen doen, de was. You name it!

Komende zaterdag heb ik trouwens het eerste contact met 'mijn' expat family. En vanaf komende week werk ik elke maandag en elke vrijdag bij hen. Om Julia, Alva en Isac te helpen met hun Engels. Vind het ook best weer spannend hoor, maar heb daar wel heel veel zin in!

Eindelijk zomer!

Ze hadden het ons verteld. En het staat ook in de boekjes. De zomer, die komt. Echt, heb geduld. En als ie komt, dan komt ie ook echt! 

En het is waar. De zomer is op Midsommarafton begonnen. Een schitterend stralende vrijdag waarop heel Zweden vanaf 's morgens vroeg al in de ban was van de midsommarstång. En de bloemen. Op die vrijdag zijn wij naar Åre gereden voor een heerlijk vakantieweekend. Natuurlijk hebben we 's middags ook nog wel even bloemen geplukt. Staat zo gezellig in het huisje. Maar geen gedans, geen gespring, geen kleine kikkertjes, gewoon heerlijk met ons drietjes in ons home away from home.  

Rond een uur of 9 's avonds zijn we met ons 3 de berg op gegaan. Niet via de Vertical K, maar via de gentle hike. Een kilometer of 4, 500 hoogtemeters, nog wat laatste sneeuw en een dartele eland later waren we op ons uitzichtspunt voor onze eigen Midsommarafton. 

En sinds het Midsommar is geweest, is het weer stralend! Korte broeken weer! Moesten eerlijk gezegd goed zoeken waar we die ook alweer opgeborgen hadden. Was zo'n tijd geleden! 

Het is een mooi land. 

It's here

De laatste, allerlaatste dag van Miks eerste Zweedse schooljaar is morgen. De hele week al loopt iedereen met tasjes en rugzakken en overgeschoten buitenbroeken en die ene teruggevonden handschoen en kapotte binnenschoenen heen en weer te hollen.

Mik heeft een hele rugzak vol met werkjes mee naar huis gekregen (waar laat je alles?) en het rekenboek en al zijn schrijfschriften. De bak met extra kleren in de garderobe is nu helemaal leeg. De kleren waren trouwens inmiddels allang te klein geworden. Maar goed dat hij ze niet nodig heeft gehad in dit schooljaar. En zelfs de binnenschoenen zijn vandaag mee naar huis gekomen. Denk niet dat we daar mensen in Afrika nog blij mee kunnen maken.

Vandaag heeft de hele school geoefend in de kerk. Het afsluitingsgebeuren gebeurt morgenochtend - met ouders - in het kerkje van Rödön. De F:an en 1:an gaat in ieder geval het welbekende Sommarlov zingen (zo bekend dat ik er geen enkele fatsoenlijke versie van op Youtube heb kunnen vinden) en de Varm Korv Boogie. De 2:an en de 3:an gaan iets met een ukelele doen terwijl de oudsten nog gaan zingen. Groot feest dus. En daarna aan de fika in de Bygdegård hier. Met aardbeientaart, want zo is de traditie. Niet alleen hier schijnt het, maar in heel Zweden gaat men bij de skolavslutning aan de aardbeientaart.

En morgenmiddag ga ik dan door naar de introductiedag van de Hemtjänsten. I know. Ik heb al 4 introductiedagen gehad, maar morgen is het de verzameling van alle vikarier (zomerkrachten) en dan krijgen we ook ons schema voor de zomer uitgereikt. En waarschijnlijk komt dan ook eindelijk de delegering er, zodat ik echt aan de slag kan.

We gaan het zien. Eerst hebben we nog wat te vieren morgenochtend!

Roundtrip Trondheim

Het voelt als een heerlijke minivakantie! Vrijdag aan het einde van de ochtend stonden we met ronkende motor bij Mik voor de school te wachten tot Mik klaar was. Met de risgrytta net achter zijn kiezen, installeerde Mik zich stralend in zijn 'kantoor' achterin.

Omdat je nu net een beetje tussen de seizoenen inzit in Åre, was het geen probleem om ons huisje weer te huren voor 2 dagen. Het weer was, tja.. uuh, nat. Tussen de buien door zijn we nog wel even naar het dorp getippeld om wat boodschappen te doen en gewoon een beetje te pierewaaien. We waren nog niet terug in het huisje of het begon weer te hozen. Marco, de bikkel, is 's avonds na het eten nog even de berg op gelopen tot het eerste liftstation. Tja, de Vasaloppet training kan je niet zomaar onderbreken voor een minivakantie natuurlijk.

De volgende ochtend was het stralend weer! We zijn vroeg vertrokken en in no-time waren we in Trondheim. De dames hadden zich net geïnstalleerd in het koffietentje tegenover hun hotel toen we al voor kwamen rijden. Na het nodige geloei en geknuffel zijn we in de zon terug gereden naar Åre. Mooi dat we het dorp zo in de zon konden laten zien. Mam en Janetje hebben zich een breuk gesjouwd aan alle lieve dingen en verrassingen. Het bleef maar komen uit de respectievelijke tasjes en koffers! Onze voorraad hagelslag, vlokken, seroendeng en gehaktkruiden is weer vorstelijk aangevuld. Om maar wat te noemen.

Vanmorgen was het hozerig. We konden de bergen aan de overkant van het meer bijna niet zien. Na een gezellig moederdagontbijtje zijn we weer naar hier vertrokken. De meiden zitten nu in hun stuga. Even bijkomen van al het gereis en alle indrukken.

En wij? Wij hebben net genoten van thee met een roze koek. En we verheugen ons nu al op het volgende kopje thee, dan mogen we een feestbaksel van tante Riet erbij! Dat zijn de lekkerste eigen gebakken koekjes die er bestaan!

Een miezerige vrijdag

Wat doe je op een miezerige vrijdag in de Paasvakantie? Juistem. Naar buiten. Met Fia en de rest van de gang aan de fika in het bos. We wilden eigenlijk de fjäll op bij Bydalen, maar met zo'n stormachtige wind, leek het geen gezellig idee. Dus daarom zijn we naar een Glösabäcken gegaan. In de middeleeuwen leefde daar de elandenclan. En dat willen ze niet vergeten dus nu hebben ze er een soort van museum gemaakt. Overal hangen elandenpoten (I know, moest ik ook even aan wennen), vind je geweien en zijn er huisjes met uitleg over vroegertijden. 

Het is leuk ontdekken met alle avonturen paadjes van het ene huisje naar het volgende. En ondertussen nog klimmen en klauteren op stenen (ja, ook uit vroegertijden). 

Ik blijf me iedere keer weer verbazen wat er uit de respectievelijke rugzakken tevoorschijn getoverd wordt als het tijd voor fika is. BBQ's, branders, flessen spiritus, hamburgers, uitjes, hamburgerdressing, verschillende soorten deeg (voor pinnbröd en krabbelurer) en dan nog allemaal andere gezellige snoeperigheidjes en een heus rendiervel. 

Onze bananen, rijstewafels en noedels staken er wat schamel bij af, maar we leren! Fika is een bloedserieus ding! 

En gezellig.