Moeduumaarbeetorkaiku of De romantiek van het vliegen

Soweeh, dat was me nogal een reis. Je zou denken, valt wel mee. Wippie van Amsterdam naar Stockholm en dan helemaal nog maar een klein wippie van Stockholm naar Östersund. Nou zat het feest van de reis 'm niet in die kleine wippies.

Nadat we de huurauto ingeleverd hadden bij een vriendelijke dame van Avis, stekkerden we opgewekt naar Marco's paspoortdame. Die leek wel helemaal blij om Marco weer te zien en met een kakelvers nieuw paspoort hebben we op de borden gekeken waar we de bagage af konden geven. Easy peasy: vertrekhal 2. In het gekrioel van mensen met koffers en heel veel koffers en nog meer losse tasjes er omheen stonden een aantal belangrijke juffen van de KLM om orde te houden. Nou ja, ik vermoed dat dat de achterliggende gedachte was van het factotum dat ze bij een van de ingangen hadden neergezet. Collega wuifde ons stralend door nadat ze gehoord had dat we naar Stockholm vlogen, maar factotum dacht daar heel anders over. Neehee, kom eens terug. U moet naar vertrekhal 1. Toen ik ietwat verbaasd reageerde en haar zei dat er toch echt vertrekhal 2 op de borden stond, blafte ze ons toe "moedumaarbeetorkaiku" en we werden zo weggeduwd.

Afijn, eenmaal in vertrekhal 1 moesten we het maar uitzoeken. Uiteindelijk hadden we gevonden waar we moesten zijn, maar we waren (as usual) weer veel te vroeg dus we hebben heerlijk mensen kunnen kijken. Tot dat ons oog viel op zo'n luggage tag automaat. Zo gepiept! Zou je denken. Mmmh, de tags die eruit kwamen, waren maar tot Stockholm. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Nog even gecheckt bij een geüniformeerde juf die bij de balie stond en zij vertelde dat we deze dan wel weg konden doen. We moesten het daarna maar even aan de baliedames vragen om de luggage tags te printen. Geduldig hebben we gewacht dat de baliedames (en 1 heer) arriveerden. Gek is dat, ik heb het idee dat er altijd zo'n air van 'oeh ik ben heel belangrijk' hangt als het om juffen in uniform gaat.

Onze baliejuf was in ieder geval heel belangrijk. En ook kwaad op ons. Want hoe hadden we nou kunnen bedenken om zelf die luggage tags te printen. En dan niks tegen haar zeggen. Hadden we dan helemaal niet aan de veiligheid gedacht?! Bedremmeld hebben we de verfomfaaide foute luggagetags uit onze rugzak gehaald en aan de kwaaie mien gegeven. Die kwakte er een paar goeie luggagetags om en beet ons nog even toe dat het in principe altijd goed gaat. Het lag duidelijk aan ons vond ze.

Goed, factotum 2 achter ons gelaten! Op naar het feest van de security controle. Tuurlijk, hardstikke belangrijk. Maar ik word er wel altijd een beetje weerspannig van als mensen je alleen maar toeblaffen en niet eens even gewoon kunnen antwoorden op een vraag. En daarbij, iedere security check is weer anders. Op de ene luchthaven moet je de camera uit de tas halen. Op de andere mag je hem in de tas laten zitten. En op Schiphol moet je dus de camera uit de tas halen, én in een aparte tray leggen en Securitas op je blote knietjes danken dat ze je door laten. De dame achter de balie had haar dag duidelijk niet want het zinde haar niet dat we vroegen of de camera's echt in aparte trays moesten. Ze seinde meteen haar collega's in om ons alsjeblieft wat extra te fouilleren. Dat liet een hele grote Securitas mevrouw zich geen twee keer zeggen en zo stonden we alle 3 met onze armen omhoog op een rijtje gefouilleerd te worden.

En toen kwam het. Grote onrust om ons potje seroendeng. Een potje. En ze konden het niet zomaar vinden. Waar zat het precies. En hoe zag het eruit. Heel geduldig hebben we alle vakken in al onze tassen laten zien en uiteindelijk zijn wij én de seroendeng goed gekeurd en mochten we allemaal door.

Ondanks al het gedoe waren we nog steeds ruim op tijd. Bij onze gate vertrok eerst een KLM-erd naar Rome. Een horde wilde Chinezen kon niet stoppen met loeien en foto's maken van het toestel en 2 Canadezen die met labels van de Holland America Line om hun nek liepen, vonden het allemaal maar bar spannend. Geen wonder, zo'n vliegtuig is toch heel wat anders dan zo'n grote boot. Anyway, na 2 uur wachten kwam onze SAS eindelijk binnen zeilen. Kwaaie mien van de labels deed tot onze grote vreugde de laatste check aan de gate en toen zaten we. En zaten we. En zaten we. Er was een gedoetje met de cargodeur van het toestel. Piloot kon er niet veel aan ontdekken, maar wilde wel dat er een techneut bij kwam. Die kwam na zo'n 3 kwartier en deed de snuggere ontdekking dat een vorige reparatie niet goed bijgehouden was in het logboek. Ettelijke nieuwe formulieren - en nog eens 3 kwartier - later vertrokken we dan eindelijk na Stockholm.

Het was zo gepland dat we dit keer niet in 1 rechte streep van terminal 5 naar terminal 4 hoefden te rennen om de volgende vlucht te halen. Maar met alle vertraging liep dat dus helemaal anders. Liep, zeg maar rustig rende! Heen hadden we al gerend om de vlucht naar Amsterdam te halen, terug was het niet anders om de vlucht naar Östersund te halen. Hijgend en wel waren we keurig op tijd om te boarden. En toen was de deur van de check-in area naar de brug naar het vliegtuig stuk! De deur zat hardstikke vast. Stonden we daar. Ingecheckt en wel. Klaar voor het laatste wippie. 100 stappen van het vliegtuig en we konden er niet in. Ach, op Arlanda zijn ze voor geen kleintje vervaard. Geen stress. De deuren techneut heeft zijn gewicht in de strijd gegooid en na zo'n 20 minuten konden we dan toch het vliegtuig in.

Het laatste stukje was echt maar een klein wippie. Met een glaasje water als versnapering en uitzicht op de wolken kwamen we uiteindelijk een half uur later dan gepland weer in Östersund. En laat het daar nou sneeuwen! Hadden we niet meer op gerekend, maar echt.. het sneeuwde en het sneeuwt nu nog steeds!

Onze gezellige taxichauffeur van de heenweg kwam ons ook nu weer halen. Hij vond dat het heel hard gegaan was en was blij dat we weer veilig en happy terug waren.

Ik ook. Waar het vliegen vroeger een spannend, ongewis en gezellig avontuur is, voelde het nu als een noodzakelijk gedoe om weer thuis te komen. De stress van de factotums (factoti?) op Schiphol stak schril af tegen de relaxedheid op Arlanda en Östersund (binnen 10 minuten uit het vliegtuig en met koffers onderweg in de taxi). Het mensen kijken is overal een feest.

We zijn weer thuis. Daar kan geen factotum wat aan veranderen.

Not all those who wander are lost...

Ik heb me er nooit echt iets bij voor kunnen stellen.

Zo blij om weer naar huis te gaan na de vakantie, Zo fijn om weer mijn eigen taal te horen. Zo blij om weer in mijn eigen bed te kunnen slapen, 

Zo werkt het niet bij mij. 

Ik heb genoten van ons weekendje weg. Ook al regende het toen we vertrokken, regende het toen we zaterdagochtend naar het fort liepen en regende het toen we vanmorgen Trondheim weer uit reden. Ik had eindelijk weer een beetje het gevoel op avontuur te zijn. Met mijn 2 favomannen heerlijk ronddwalen in de stad. Geen plan hebben, gewoon maar zien waar je uit komt. En in een klein tentje onderweg ergens thee drinken. Mensen kijken. Genieten van de onverwachte dingen die je tegenkomt. 

Vrijdagavond liepen we nog even de stad in (toen was het droog!) en ik werd helemaal blij van de zilte zeelucht die je tegemoet komt naarmate je dichter bij de haven komt. Ik ging er bijna van huppelen! Zaterdag hebben we ons een hele tijd vermaakt met al het gedoe aankijken bij de kade waar de 2 Hurtigruten boten afgemeerd lagen. 

Het voelt rijk om zo te kunnen pierewaaien. Nu snap ik wel dat het niet realistisch is om levenslang aan de pierewaai te blijven. En Mik zei al helemaal verontwaardigd dat hij écht geen school wil missen. Maar na zo'n heerlijk weekend weg weet ik alleen nog maar zekerder dat ik niet zo van het honkvaste ben. 

Er is nog zoveel te ontdekken!

Van alles een beetje is bij elkaar een hele hoop

Alweer een mijlpaal vandaag! Marco is vanmorgen vroeg gaan hardlopen op het langlaufspoor aan de overkant en ja hoor, eieieieieieindelijk heeft Marco een eland gezien hier! Twee nog wel, een moeder met een kalfje. Ze zitten dus wel degelijk hier vlakbij ons huis. Misschien zochten ze Bo wel, was ze hun vriendinnetje de afgelopen maanden. Bo ligt trouwens uitgevloerd op mijn schoot terwijl ik dit schrijf, maar dit terzijde.

Na zo'n begin van de dag, kon het alleen maar een goeie dag zijn niewaar? Vol goede moed naar onze vrienden van SFI. En het is echt: sinds we vorige week een boek hebben gekregen en er ook testen gepland staan, is het leuker. Tuurlijk, je leert voor jezelf maar om ergens naartoe te werken is toch wel fijn. Zo werkt het in ieder geval voor ons. Marco had afgelopen vrijdag al een test gemaakt. Ik heb er vandaag 2 gemaakt. En over 2 weken staat er een nationale proef op het program. Alleen komt voor ons niet zo goed uit omdat we dan hoog bezoek uit Nederland hebben. Dus we hopen dat we de nationale proef een weekje later mogen schrijven. Was overigens wel verbijsterend snel dat we aan de proef deel mogen nemen aldus juf Gabriela. We aim to amaze!

Toen we de deur van ons appartement open deden, was het alsof Bo nooit was weggeweest. De diva lag uitgevloerd in de gang te wachten totdat we haar kwamen aaien. Hebben ons daarna nog danig ingespannen om een leuke foto van ons 3 te maken. Morgen komt namelijk Birgitta van de kommun om ons te interviewen en natuurlijk wil ze daar ook een foto bij zetten in het krantje. Nu maken we natuurlijk het liefst de foto zelf. Kost wel even wat moeite, want als je een ruime zolder gewend bent waar je de hele rataplan aan lichten en alles kan opzetten en je moet het nu op 12 vierkante meter zien te priegelen dan is dat een aanslag op ieders geduld. Maar het is gelukt.

En net ook nog gemaild met een projectleider van een bouwproject. Sommigen van jullie zullen misschien nog wel weten dat ik vertelde over het nieuwbouw project achter ons appartementje. Nu ben ik via via in contact gekomen met de projectleider. Blijkt dat men het project graag in Nederland wil gaan marketen. Nu hebben wij zo onze vraagtekens. Waarom in Nederland? Eerst jullie maar eens vragen: wat vinden jullie van dit project? Locatie, prijs, huis? Ben heel benieuwd te horen wat jullie vinden. Spreek de projectleider waarschijnlijk morgenavond nog even op het open huis (als ik de gympa heb gehad). En anders heb ik een afspraak met hem staan op 3 december. Let me know wat jullie ervan vinden. Ben heel benieuwd!

En vanavond natuurlijk de eerste aflevering van het Sinterklaasjournaal. Spannend man! Gewoon een gat in de boot!

Niks gelogen heh, is van alles wat in dit stukje.

Nu gaan we genieten van een enorm grote pot thee met een hele grote schaal pepernoten! Met grote dank aan onze Haagse Sint connectie Yo en Peter!