Over schieten in een roos

Toen ik vanmorgen wakker werd, veel te vroeg natuurlijk, toen regende het. Niet zo'n beetje ook. Het was grijs beyond grijs en de regen viel in zo'n miezerige gestage stroom waar geen einde aan leek te komen. Tja, wat doe je dan. Een schietgebedje (of 10) en iedere 5 minuten op de weerapp kijken. Waar de weersvoorspellingen er heel vaak naast gezeten hebben in ons eerste jaar hier in Zweden, waren ze gelukkig vandaag bijzonder accuraat! 

Eenmaal geïnstalleerd op ons vertrouwde photoshoot plekje zagen we de lucht breken. Onze eerste familie stond nog onder een beetje een grauwe hemel, maar daarna werd het met de minuut zonniger! En er kwamen ook steeds meer mensen. Behalve de mensen die van te voren geboekt hadden, kwam er ook nog wat voorbij scharrelend volk. Op een gegeven moment stonden er gewoon mensen te wachten tot we met ze aan de gang konden! 

Uit de verhalen van diverse mensen hebben we begrepen dat er nog veel meer animo is voor zoiets als we vandaag gedaan hebben. En dat het helemaal een magnifiek makkelijk idee is dat we ook bij mensen thuis komen om photoshoots te doen! 

Morgen gaan we nu eerst naar de opvang hier op school omdat ze dan een rendiertrainster op bezoek krijgen. De leidster van de opvang heeft ons gevraagd of we daar alsjeblieft foto's willen komen maken. Woensdag een opdracht ergens out there in the woods bij mensen thuis. Behalve de familie willen ze ook al hun dieren erbij hebben op de foto. Zolang het geen slangen of krokodillen zijn, kunnen we daar wel een mouw aan passen denk ik. En zaterdag staan we op een ander plekje op Rödön voor een aantal families. 

Zo'n weekend aan de gang zijn, zulke leuke reacties te krijgen en met zicht op nog meer opdrachten geeft massa's energie. Als dan binnenkort ook de sneeuw nog gaat vallen en alle wintersport evenementen weer op gang komen, dan wordt het even stil hier op het blog denk ik! 

PS Behalve Mik zijn Marco en ik het niet (meer) zo gewend om zelf op de foto te gaan. Daar moest maar eens verandering in komen vond een van onze klanten en die heeft ons vereeuwigd na de photoshoot die we met haar en haar familie hadden. Kijk eens wat een blauw en wat een zon! 

Jongens

Het is een vrij eenvoudig ritme waar we hier in leven. Doordeweeks gaat de wekker bij mij om 6.45. En na mijn dagelijkse aankleed- en optutritueel maak ik het ontbijt voor de mannen. Rond 7.20 wek ik Mik. En dat doe ik best heel lief, al zeg ik het zelf. Het is niet dat ik de kamer binnen banjer en de dons van hem aftrek en de ramen open zet. Nee, gewoon, gezellig, na een "goeiemorgen schat" en een aai over de berg die bijna altijd rechts boven in het bed ligt, kwam Mik er altijd wel uit.

Tegenwoordig is dat anders. Nu is het zo dat er dan een gegrom onder de dekens vandaan komt en dat meneer verder wenst te slapen. Als Mik dan eenmaal zover is dat hij eruit komt, dan is het daarna doorwerken om te zorgen dat we om 8 uur op school zijn. 

En na school is er dan tijd tekort om alle dingen te doen die Mik nog in zijn hoofd heeft. Helemaal na het eten. "Zullen we nog even een spelletje doen?" of "Mam, we kunnen best nog even schaatsen toch?" of .. nou ja, you name it. Alles beter dan naar bed gaan. 

Who needs sleep when you can go out and play hockey? 

Geen idee of dat anders is bij meisjes, maar ik weet wel dat ik er dichtbij ben om bij deze jongen 's morgens de dons een keer van hem af te trekken. Goeiemorgen schat!