Zomaar een gewone dinsdag. Een dinsdag waarop ik keurig op tijd wakker en aangekleed was, want in het leven van een timvikarie weet je nooit wanneer je gebeld kan worden om in te vallen. Het enige dat je zeker weet is dat je in ieder geval vanaf 6 uur 's morgens gebeld kan worden.
Ik dacht dat ik dit wel handig zou vinden. Je zet zelf in het systeem op welke dagen je beschikbaar bent om te werken en als er dan timvikarie klussen zijn voor die dag of avond, dan krijg je een sms.
Maar als ik zo 's morgens in alle vroegte aangekleed en wel klaar zit en niet gebeld word, dan krijg ik toch zo mijn twijfel of dit wel zo'n fijne manier van werken is.
Anyway.
Een gewone dinsdag dus waarop ik Mik naar school heb gebracht en daarna aan de slag ben gegaan om nog een heleboel stipendium aanvragen te doen. En ja, ook ik spiek af en toe even op Facebook of er iets interessants staat. En rond een uur of 9 zag ik een post van Marie. Marie heeft 1 dochter in de F:an en nog een dochter hier op de dagopvang. Bij onze buren zeg maar. En bij de buren was het crisis. Want 2 van de 3 frökens konden er vandaag niet zijn in verband met zieke kinderen. Dus Marie had een post op Facebook gezet waarin ze vroeg of iemand nog iemand kende die in kon vallen bij de dagopvang.
Reken maar dat ik iemand kende! Ik! En zo geschiedde.
Ik heb vandaag een halve dag bij de buren gewerkt en heb me maar zelden zo populair gevoeld. Er waren vandaag 14 kinderen in de leeftijd van 1-5 en bijna allemaal wilden ze me van alles laten zien en me vertellen en me bessen laten proeven en meesleuren naar hun hutten in de struiken. Heb me kostelijk geamuseerd. Alle papieren die nodig zijn heb ik ingevuld en daar achter gelaten. De chef vindt het een heerlijk idee dat ze nu iemand zo dichtbij heeft die ze kan bellen om in te vallen als het nodig is.
No one welcomes chaos, but why crave stability and predictability?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten