Zo langzaam maar zeker begint het einde van die eindeloos lijkende zomervakantie in zicht te komen. En daarmee is er ook zicht op een mogelijke periode van werkloosheid.
Tijdens de zomervakantie heb ik absoluut niet te klagen (gehad) over werk. Heb met veel plezier als Engelse tutor gewerkt voor 2 heel leuke families en heb uuuuh ja, hoe zal ik het omschrijven, het avontuur beleefd van werken in de zorg met psychiatrische patiënten. Al met al voldoende om je bezig te houden. En om een beetje te verdienen.
De tutoring klussen houden half augustus op omdat beide families dan weer terug zijn in Saudi Arabië. En ik heb zelf afscheid genomen van mijn avontuur met de psychiatrische patiënten.
So what's next? Het was de vraag of de modersmålsenhet ook komend schooljaar weer een beroep op me zou doen. En gelukkig! Dat hebben ze vandaag gedaan! Volgende week ga ik naar kantoor om te praten over een mogelijke aanstelling voor minimaal 75% en wellicht nog een beetje meer. En als alles goed gaat, dan wordt Krokoms kommun ergens in de komende weken ook weer wakker uit hun zomerslaap en beseffen die dat ze niet zonder Marco kunnen in hun lerarencorps. En dan zijn we weer back in business.
En ondertussen op Rödön worden de gemoederen danig bezig gehouden door het aanwezige wildlife. Er is een weerspannig elandmannetje met een enorm gewei dat geregeld het verkeer ophoudt hier iets verderop. Hij gaat dan midden op de weg staan en wil geen millimeter wijken, behalve op zijn eigen tijd. En kennissen van ons zijn bij het zoeken naar bessen berendrollen in het bos tegen gekomen! Op nog geen kilometer afstand van ons huis!
Never a dull moment.
Posts tonen met het label aan het werk. Alle posts tonen
Posts tonen met het label aan het werk. Alle posts tonen
dinsdag 9 augustus 2016
woensdag 27 juli 2016
De wondere wereld der psychiatrie
Sinds vorige week vrijdag ben ik aan het werk (als vikarie) in een groepshuis voor psychiatrische patiënten. Ieder heeft zijn eigen appartement, inclusief het personeel. Niet dat we daar nu allemaal een eigen stekkie hebben gekregen, maar er is een groot personeelsappartement waar de bewoners ook geregeld heen komen om kaart of yahtzee te spelen, om boos te zijn, om vragen te stellen of om gewoon te praten.
Buurvrouw M. werkte sinds februari als vikarie op deze plek. Mijn eerste twee dagen heb ik als M.'s sidekick doorgebracht. Dat was reuze gezellig. M. kent me langer dan vandaag en ik haar, dus we konden naar hartelust alle bijzondere, speciale en ronduit rare dingen van ons af kletsen. Mijn derde dag werkte ik met een meneer die al sinds de opening van dit groepshuis hier werkt. Een heel aardige (en praatgrage) meneer. Die heel goed afval kan sorteren. Heb toen geleerd dat de plastic handschoenen die je aan doet iedere keer als je bij een bewoner naar binnen gaat tot 'brandbaar afval' horen. En laat hij niet merken dat je je handschoenen in een andere bak gooit!
En vandaag was mijn eerste dag alleen on the job. Laten we zeggen dat het special is. In heel veel opzichten. Waar ik van de hemtjänst gewend was dat er max 4 verschillende diensten zijn die je kunt hebben, kennen ze er hier wel een stuk of 10. En dat kan zomaar weer anders zijn volgende week. En dan kennen ze ook nog van die diensten dat je wel 24 uur ter plaatse bent! Heb meteen gezegd dat ik daar niet voor in de markt ben. Werken prima. Maar alles binnen het redelijke. En trouwens, heb van het thuisfront ook strikte orders dat ik goed op mezelf moet passen en gewoon min of meer normale arbeidstijden moet aanhouden.
Anyway, ik was daar dus vandaag en heb na zo'n dag nóg meer bewondering voor het vaste personeel. Het geduld dat ze op moeten brengen, de flexibiliteit en ook het doorzettingsvermogen dat ze tentoon spreiden. Daar moet je volgens mij voor in de wieg gelegd zijn.
Ik vind het lastig omgaan met een hele kwaaie meneer (die ook politie aantekening heeft) die wil weten waarom hij in dit groepshuis woont. Dat een paar keer op een dag. En dan komt ie even later stralend binnen om te vragen of je (voor de 100.000ste keer) kaart wilt spelen met hem. Ergens heb ik ook wel met hem te doen. Het is toch wat als je zo je leven moet slijten. Zou hij nou gelukkig zijn? En zo zijn er nog een paar in het groepshuis. Zit er ook eentje die hier eigenlijk helemaal niet thuishoort omdat ie beter op zijn plek zou zijn in een huis met meer 'gelijkgestemden'. Maar ja, gebrek aan plek maakte dat hij hier geplaatst werd.
Wat mij verbaasd is dat er, voor zover ik weet, niet dagelijks een psychiatrisch verpleegkundige werkt. Ik bedoel, ik werk daar nu als totale nitwit in de zorg - let alone de psychiatrie - en zo hebben ze er wel meer.
Ik vind het knap, razend knap van de mensen die hier langere tijd werken. Ik heb nu nog 3 diensten gepland staan (29 uur...) en dan is het klaar daar voor mij. Lang leve mijn andere jobs!
Buurvrouw M. werkte sinds februari als vikarie op deze plek. Mijn eerste twee dagen heb ik als M.'s sidekick doorgebracht. Dat was reuze gezellig. M. kent me langer dan vandaag en ik haar, dus we konden naar hartelust alle bijzondere, speciale en ronduit rare dingen van ons af kletsen. Mijn derde dag werkte ik met een meneer die al sinds de opening van dit groepshuis hier werkt. Een heel aardige (en praatgrage) meneer. Die heel goed afval kan sorteren. Heb toen geleerd dat de plastic handschoenen die je aan doet iedere keer als je bij een bewoner naar binnen gaat tot 'brandbaar afval' horen. En laat hij niet merken dat je je handschoenen in een andere bak gooit!
En vandaag was mijn eerste dag alleen on the job. Laten we zeggen dat het special is. In heel veel opzichten. Waar ik van de hemtjänst gewend was dat er max 4 verschillende diensten zijn die je kunt hebben, kennen ze er hier wel een stuk of 10. En dat kan zomaar weer anders zijn volgende week. En dan kennen ze ook nog van die diensten dat je wel 24 uur ter plaatse bent! Heb meteen gezegd dat ik daar niet voor in de markt ben. Werken prima. Maar alles binnen het redelijke. En trouwens, heb van het thuisfront ook strikte orders dat ik goed op mezelf moet passen en gewoon min of meer normale arbeidstijden moet aanhouden.
Anyway, ik was daar dus vandaag en heb na zo'n dag nóg meer bewondering voor het vaste personeel. Het geduld dat ze op moeten brengen, de flexibiliteit en ook het doorzettingsvermogen dat ze tentoon spreiden. Daar moet je volgens mij voor in de wieg gelegd zijn.
Ik vind het lastig omgaan met een hele kwaaie meneer (die ook politie aantekening heeft) die wil weten waarom hij in dit groepshuis woont. Dat een paar keer op een dag. En dan komt ie even later stralend binnen om te vragen of je (voor de 100.000ste keer) kaart wilt spelen met hem. Ergens heb ik ook wel met hem te doen. Het is toch wat als je zo je leven moet slijten. Zou hij nou gelukkig zijn? En zo zijn er nog een paar in het groepshuis. Zit er ook eentje die hier eigenlijk helemaal niet thuishoort omdat ie beter op zijn plek zou zijn in een huis met meer 'gelijkgestemden'. Maar ja, gebrek aan plek maakte dat hij hier geplaatst werd.
Wat mij verbaasd is dat er, voor zover ik weet, niet dagelijks een psychiatrisch verpleegkundige werkt. Ik bedoel, ik werk daar nu als totale nitwit in de zorg - let alone de psychiatrie - en zo hebben ze er wel meer.
Ik vind het knap, razend knap van de mensen die hier langere tijd werken. Ik heb nu nog 3 diensten gepland staan (29 uur...) en dan is het klaar daar voor mij. Lang leve mijn andere jobs!
zaterdag 28 mei 2016
Werkloos................. of nee, toch niet!
De tijd gaat zo hard. Het is nu al bijna het einde van het schooljaar. Niet alleen voor Mik, maar ook voor mij. En het einde van het schooljaar betekent voor mij ook het einde van mijn contract met de onvolprezen Modersmålsenhet.
Een aantal ouders en leraren heeft me gevraagd of ik alsjeblieft terug kom volgend schooljaar. Maar ja, daar kan ik nog niks op zeggen want de raderen van de Modersmålsenhet draaien oooooh zoooo traag. Wellicht dat ze eind van de zomervakantie weten of en zo ja voor hoeveel uur ze me weer nodig hebben. Tot die tijd is het afwachten.
Nou ja, afwachten... dat zit niet echt in mijn natuur. Inmiddels is er weer een hele berg nieuwe sollicitaties de deur uit en kreeg ik 2 vragen vanuit mijn Zweedse netwerk: of ik alsjeblieft wilde overwegen om weer een paar weken bij de hemtjänst in Nälden te komen werken en deze week kreeg ik de vraag of ik misschien weer als English tutor wilde werken voor een Zweedse familie die voor Saab naar Saudi Arabië verhuizen in augustus. Heb natuurlijk op allebei ja gezegd! Op 13 juni ga ik kennismaken met de familie en hun twee dochters met wie ik ga werken en de laatste week van juli en de eerste 2 van augustus ga ik voor de hemtjänst aan de slag.
Maar voordat ik in mijn zomerklussen ga beginnen, gaan we eerst nog heerlijk met zijn 3 een paar weken naar Noorwegen. Pierewaaien. Heb er zo'n zin in!
Een aantal ouders en leraren heeft me gevraagd of ik alsjeblieft terug kom volgend schooljaar. Maar ja, daar kan ik nog niks op zeggen want de raderen van de Modersmålsenhet draaien oooooh zoooo traag. Wellicht dat ze eind van de zomervakantie weten of en zo ja voor hoeveel uur ze me weer nodig hebben. Tot die tijd is het afwachten.
Nou ja, afwachten... dat zit niet echt in mijn natuur. Inmiddels is er weer een hele berg nieuwe sollicitaties de deur uit en kreeg ik 2 vragen vanuit mijn Zweedse netwerk: of ik alsjeblieft wilde overwegen om weer een paar weken bij de hemtjänst in Nälden te komen werken en deze week kreeg ik de vraag of ik misschien weer als English tutor wilde werken voor een Zweedse familie die voor Saab naar Saudi Arabië verhuizen in augustus. Heb natuurlijk op allebei ja gezegd! Op 13 juni ga ik kennismaken met de familie en hun twee dochters met wie ik ga werken en de laatste week van juli en de eerste 2 van augustus ga ik voor de hemtjänst aan de slag.
Maar voordat ik in mijn zomerklussen ga beginnen, gaan we eerst nog heerlijk met zijn 3 een paar weken naar Noorwegen. Pierewaaien. Heb er zo'n zin in!
vrijdag 15 april 2016
Logisch toch?
Weer een wonderlijke ontdekking in de magische wereld van modersmålundervisning.
De tijd schijnt nu aangebroken om rapporten te schrijven. Of anders op zijn minst een papiertje met wat rubrieken in te vullen. Een rapport over hoe de respectievelijke leerlingen hun modersmål beheersen. So far so good. Zelfs nog wel enigszins logisch ook.
Maar nu komt het:
Er is een strikte richtlijn waarlangs deze rapporten geschreven dienen te worden. En de richtlijn voor het beoordelen van de vaardigheden in modersmål is precies dezelfde als de richtlijn voor het beoordelen van het beheersen van het Zweeds. Tuurlijk.
Dus mijn leerlingen (en alle andere modersmålsleerlingen) hebben 1 uurtje modersmål per week en minimaal 10 uur Zweeds. Ze spelen met Zweedse kinderen en ze horen de hele dag Zweeds om zich heen. En dan wordt het rapport over het beheersen van de modersmål geschreven op basis van dat ene uurtje per week. In dat ene uurtje zouden we precies hetzelfde moeten behandelen als in die minimaal 10 uur Zweeds per week: cultuurgeschiedenis, proza, literatuur om maar wat te noemen. Mij ontgaat de logica van deze beoordelingsrichtlijn volledig. Hoe kan je in vredesnaam voor elkaar krijgen dat je in 1 uur per week zowel grammatica, spelling, spreekvaardigheid, cultuurgeschiedenis, proza en literatuur behandelt.
Daarbij is het ook vaak zo dat je een heel aantal leerlingen van verschillende jaren in 1 groep hebt, voor dus dat ene uurtje per week. Praktisch gezien is het - voor mij in ieder geval - onmogelijk om voor de 6 leerlingen van verschillende klassen die ik in 1 groep heb, een eigen leerprogramma uit te dokteren met al deze onderdelen waarbij ik ze optimaal kan ondersteunen.
En nu zijn we dus toch verordonneert door de baas om voor alle leerlingen een beoordeling of een rapport te schrijven. Afhankelijk van in welk jaar ze zitten, is het een betyg of een beoordeling. Overigens is er met die beoordeling ook nog iets vreemds. We moeten ze nu allemaal schrijven, maar ze worden pas in het volgend schooljaar in de herfst bij het eerste utvecklingssamtal besproken met de ouders. Sure! Logisch toch?
Ik denk dat we vanmiddag met Mik maar vast aan de ridderromans beginnen. Of anders de middelnederlandse mystiek.
dinsdag 22 maart 2016
Wie had dat gedacht
De meeste mensen die ons een beetje kennen, weten wel dat ik niet van het dag voor dag plannerige soort ben. Sommigen zouden het flierefluiten noemen, ik zeg dat ik van avontuur hou. Ik blijf mezelf iedere dag gelukkig prijzen dat ik een like-minded avonturier aan mijn zijde heb.
Na een avontuur in Nieuw-Zeeland, weer moed (en financiën) verzamelen in Amstelveen, wonen we nu ruim 1,5 jaar in Zweden en hebben we massa's dingen gedaan die ik van te voren niet echt had kunnen bedenken. Een presentatie houden in het Zweeds op een conferentie voor lokale ondernemers, een fototentoonstelling organiseren in het nieuwe ontmoetingscentrum hier in de kommun en een zwarte piste skiën om maar wat te noemen.
En 1,5 jaar geleden had ik ook nooit kunnen bedenken dat ik nu als modersmålspedagog zou werken. Inmiddels is mijn lijst scholen uitgegroeid tot 9 en heb ik al vragen gekregen of ik alsjeblieft volgend jaar weer terug wil komen (I know, irritant, maar het blijft een tijdelijk contract wat je hebt als je in deze job bij Östersunds kommun werkt).
En guess what: we hadden geen van twee ooit van te voren kunnen bedenken dat we allebei als modersmålspedagog zouden werken, maar toch is het zo! Na de paasvakantie begint Marco in Krokoms kommun.
Na een avontuur in Nieuw-Zeeland, weer moed (en financiën) verzamelen in Amstelveen, wonen we nu ruim 1,5 jaar in Zweden en hebben we massa's dingen gedaan die ik van te voren niet echt had kunnen bedenken. Een presentatie houden in het Zweeds op een conferentie voor lokale ondernemers, een fototentoonstelling organiseren in het nieuwe ontmoetingscentrum hier in de kommun en een zwarte piste skiën om maar wat te noemen.
En 1,5 jaar geleden had ik ook nooit kunnen bedenken dat ik nu als modersmålspedagog zou werken. Inmiddels is mijn lijst scholen uitgegroeid tot 9 en heb ik al vragen gekregen of ik alsjeblieft volgend jaar weer terug wil komen (I know, irritant, maar het blijft een tijdelijk contract wat je hebt als je in deze job bij Östersunds kommun werkt).
En guess what: we hadden geen van twee ooit van te voren kunnen bedenken dat we allebei als modersmålspedagog zouden werken, maar toch is het zo! Na de paasvakantie begint Marco in Krokoms kommun.
donderdag 18 februari 2016
Even onder elkaar. Soort van.
Vandaag was het geen gewone werkdag. Vandaag waren we als modersmålslärare verordonneerd om naar een kompetensutvecklingachtig iets te gaan. De rektor van de modersmålsenhet vond het een uitgelezen gelegenheid voor ons allemaal om extra utbildning te krijgen en gelijk had ze.
De Specialpedagogiska Skolmyndigheten (SPSM) heeft ons vandaag verteld over wat zij doen als overheidsinstelling. Wat voor steun zij ons modersmålsläraren kan bieden en wat voor hulpmiddelen er allemaal beschikbaar zijn voor leerlingen met een beperking. Van de in totaal 90 collega modersmålslärare die ik hier in de kommun heb, hadden zich zo'n 40 mensen aangemeld. Voor me zat China, naast me Letland, iets verderop zaten Amerika en Canada en achter me had het Eritrese contingent zich genesteld. En dan zwijg ik nog over de kwetterende Spanjolen en de heethoofdige Chileense op de eerste rij.
Ik blijf het boeiend vinden om te ontdekken hoe verschrikkelijk veel overheidsinstellingen hier zijn en hoe die allemaal verschrikkelijk hun best doen om heel veel interessante informatie beschikbaar te stellen en hoe weinig al deze instellingen met elkaar lijken te praten om te zien waar er een goede samenwerking zou kunnen zijn.
Er zijn in totaal 3 overheidsinstellingen die zich bekommeren om het hoe en wat van leerlingen in het Zweedse onderwijssysteem: Skolverket, Skolinspektionen en de SPSM. Skolverket had via via gehoord dat SPSM deze dag speciaal voor modersmålslärare georganiseerd had. Oeh, maar dat was een goed idee. Of de mensen van SPSM alsjeblieft ons 5 vragen voor wilden leggen zodat wij het antwoord op konden schrijven en dat Skolverket dan van achter hun bureau eens konden gaan bedenken wat ze met die antwoorden zouden gaan doen.
De SPSM heeft deze dag georganiseerd voor ons omdat er een steeds groter beroep gedaan wordt op modersmålslärare. Met de recente influx aan nieuwe Zweden, groeit mijn groep collega's gestaag. Een dag als deze, waarop informatie speciaal gericht op onze beroepsgroep gegeven wordt, is in deze kommun schijnbaar nog nooit eerder georganiseerd. Als beroepsgroep zijn we een nice to have, maar heel vrijblijvend geheel. Veel scholen zien ons eens per week een uurtje komen en schuiven dan de betreffende leerlingen snel bij ons naar binnen en verdwijnen dan. Interactie met de betreffende leraren is er zelden. Tuurlijk, dat ligt er ook aan of je het zelf opzoekt, maar als je keer op keer met je neus tegen de muur loopt omdat men geen interesse lijkt te hebben in hoe het gaat met de leerlingen in je modersmålsgroep, dan houdt het wel op.
Volgens mij valt het modersmålsgebeuren officieel onder Skolverket. Dan zou ik verwachten dat deze overheidsinstelling weet hoe het zit met haar modersmålsläraregroep en dat ze een visie heeft op hoe deze groep steeds meer betrokken zou moeten gaan worden bij het reguliere onderwijs. Dit laatste omdat er steeds meer anderstalige nieuwe Zweden in het regulier onderwijs instromen.
Naaah... zo ver is het nog lang niet. Er wordt wel gesproken over hoe belangrijk modersmålsundervisning is. Oh jullie zijn de beste en zo belangrijk. Maar het blijkt verder nergens uit dat men dit van overheidswege ook echt meent. Als studiehandledare en helemaal als modersmålslärare ben je zelden onderdeel van de informatieloop op scholen. Als je al ergens je inzichten in kan brengen, dan is het vaak een raadsel wat er verder mee gebeurt en de enige informatie uitwisseling die ik tot nu toe met mijn collega modersmålslärare heb gehad zijn 'verplichte' avondsessies die meer als bezigheidstherapie voelen dan dat ik ze als echt nuttig heb ervaren. Om nog maar te zwijgen over het feit dat je als modersmålslärare werkloos bent zodra de zomervakantie begint en als alles meezit krijg je aan het begin van het nieuwe schooljaar dan weer een nieuw tijdelijk arbeidscontract.
Wat ik zo goed vond aan vandaag was dat de SPSM een duidelijk verhaal had wat op onze beroepsgroep gericht was. Dat men luisterde en - naar mijn idee heel on-Zweeds - direct met goede praktische voorstellen kwam op vragen vanuit de groep.
Van te voren dacht ik nog "ik ga me rustig houden, gewoon maar eens zien wat er zoal gezegd wordt op zo'n dag". Maar dat is niet helemaal gelukt. Ik heb mijn zegje kunnen doen, er is druk geschreven toen ik wat ik hier heb opgeschreven daar heb verteld.
To be continued. Hoop ik.
De Specialpedagogiska Skolmyndigheten (SPSM) heeft ons vandaag verteld over wat zij doen als overheidsinstelling. Wat voor steun zij ons modersmålsläraren kan bieden en wat voor hulpmiddelen er allemaal beschikbaar zijn voor leerlingen met een beperking. Van de in totaal 90 collega modersmålslärare die ik hier in de kommun heb, hadden zich zo'n 40 mensen aangemeld. Voor me zat China, naast me Letland, iets verderop zaten Amerika en Canada en achter me had het Eritrese contingent zich genesteld. En dan zwijg ik nog over de kwetterende Spanjolen en de heethoofdige Chileense op de eerste rij.
Ik blijf het boeiend vinden om te ontdekken hoe verschrikkelijk veel overheidsinstellingen hier zijn en hoe die allemaal verschrikkelijk hun best doen om heel veel interessante informatie beschikbaar te stellen en hoe weinig al deze instellingen met elkaar lijken te praten om te zien waar er een goede samenwerking zou kunnen zijn.
Er zijn in totaal 3 overheidsinstellingen die zich bekommeren om het hoe en wat van leerlingen in het Zweedse onderwijssysteem: Skolverket, Skolinspektionen en de SPSM. Skolverket had via via gehoord dat SPSM deze dag speciaal voor modersmålslärare georganiseerd had. Oeh, maar dat was een goed idee. Of de mensen van SPSM alsjeblieft ons 5 vragen voor wilden leggen zodat wij het antwoord op konden schrijven en dat Skolverket dan van achter hun bureau eens konden gaan bedenken wat ze met die antwoorden zouden gaan doen.
De SPSM heeft deze dag georganiseerd voor ons omdat er een steeds groter beroep gedaan wordt op modersmålslärare. Met de recente influx aan nieuwe Zweden, groeit mijn groep collega's gestaag. Een dag als deze, waarop informatie speciaal gericht op onze beroepsgroep gegeven wordt, is in deze kommun schijnbaar nog nooit eerder georganiseerd. Als beroepsgroep zijn we een nice to have, maar heel vrijblijvend geheel. Veel scholen zien ons eens per week een uurtje komen en schuiven dan de betreffende leerlingen snel bij ons naar binnen en verdwijnen dan. Interactie met de betreffende leraren is er zelden. Tuurlijk, dat ligt er ook aan of je het zelf opzoekt, maar als je keer op keer met je neus tegen de muur loopt omdat men geen interesse lijkt te hebben in hoe het gaat met de leerlingen in je modersmålsgroep, dan houdt het wel op.
Volgens mij valt het modersmålsgebeuren officieel onder Skolverket. Dan zou ik verwachten dat deze overheidsinstelling weet hoe het zit met haar modersmålsläraregroep en dat ze een visie heeft op hoe deze groep steeds meer betrokken zou moeten gaan worden bij het reguliere onderwijs. Dit laatste omdat er steeds meer anderstalige nieuwe Zweden in het regulier onderwijs instromen.
Naaah... zo ver is het nog lang niet. Er wordt wel gesproken over hoe belangrijk modersmålsundervisning is. Oh jullie zijn de beste en zo belangrijk. Maar het blijkt verder nergens uit dat men dit van overheidswege ook echt meent. Als studiehandledare en helemaal als modersmålslärare ben je zelden onderdeel van de informatieloop op scholen. Als je al ergens je inzichten in kan brengen, dan is het vaak een raadsel wat er verder mee gebeurt en de enige informatie uitwisseling die ik tot nu toe met mijn collega modersmålslärare heb gehad zijn 'verplichte' avondsessies die meer als bezigheidstherapie voelen dan dat ik ze als echt nuttig heb ervaren. Om nog maar te zwijgen over het feit dat je als modersmålslärare werkloos bent zodra de zomervakantie begint en als alles meezit krijg je aan het begin van het nieuwe schooljaar dan weer een nieuw tijdelijk arbeidscontract.
Wat ik zo goed vond aan vandaag was dat de SPSM een duidelijk verhaal had wat op onze beroepsgroep gericht was. Dat men luisterde en - naar mijn idee heel on-Zweeds - direct met goede praktische voorstellen kwam op vragen vanuit de groep.
Van te voren dacht ik nog "ik ga me rustig houden, gewoon maar eens zien wat er zoal gezegd wordt op zo'n dag". Maar dat is niet helemaal gelukt. Ik heb mijn zegje kunnen doen, er is druk geschreven toen ik wat ik hier heb opgeschreven daar heb verteld.
To be continued. Hoop ik.
zondag 10 januari 2016
The end
Het einde van de kerstvakantie komt nu echt met rasse schreden naderbij.
Morgenochtend graaf ik eerst UFU uit de sneeuw en dan is het op naar de studiedag van alle modersmålspedagoger. Na 3 luxueuze weken vakantie begint morgen het werkende leven weer. Nou ja, in de vakantie heb ik ook nog een paar dagen gewerkt in de stad, maar dat was een leuk extraatje. Nu is het weer voor het eggie.
Een paar kerstmarkten, verjaardagsfeesten, skitrips naar Åre en ijswandelingen verder is het nu wel weer eens tijd om aan het werk te gaan. Mik vroeg vanmiddag: "wanneer is de volgende grote vakantie?"
Duurt overigens niet eens zo heel lang. Sportlov (de sportvakantie) is in week 10. En dan komt snel daarna ook de schoolreis, met zijn allen de bergen in om te skiën.
Het is een mooi leven hier. En ik ben zelfs al een beetje gewend aan de steady -20.
Op naar school weer!
donderdag 19 november 2015
That's it
Zo. Iets met een kogel en een kerk.
Maandag begin ik als modersmålspedagog in Östersunds kommun. Wat dat precies is? Een beetje van alles eigenlijk. Nou ja, ook weer niet alles. Maar in ieder geval is het dit: ik werk als studiebegeleider voor 2 jongens met een Afrikaanse achtergrond die Engels als bijna moedertaal hebben. Ik werk op 2 verschillende peuterspeelzalen met kleintjes met een Amerikaanse en Britse achtergrond. Ik werk op 1 peuterspeelzaal met een meisje uit Nederland en ik werk nog op 2 andere scholen om Engels taalonderwijs te geven.
Vandaag heb ik samen met de organisatrice van dit hele spektakel mijn schema voor al deze activiteiten in elkaar geklust. Eerst natuurlijk de gebruikelijke administratie met contract enzo en daarna zijn we naar bijna alle scholen geweest en heb ik de mensen ontmoet en hebben we de tijden af kunnen stemmen. Ik heb het overigens wel luxe, want mijn (Nederlandse) voorganger doet een keurige overdracht.
Dus nu werk ik 80% als modersmålspedagog, werk ik als vikarier in de leukste LSS boende (service appartementen voor mentaal gehandicapte jongeren) in Östersund en werk ik met liefde 100% als business owner en fotograaf voor Hamperium Photography.
En als de Securitas juf - over 7 maanden - nu met een onweerstaanbaar aanbod komt, dan zien we dat dan wel weer..... Weet nu vaak niet eens hoe een volgende week eruit gaat zien, laat staan hoe het eruit ziet over 7 maanden.
PS Hoera! Nu kan ik echt de Hemtjänsten opzeggen!
Maandag begin ik als modersmålspedagog in Östersunds kommun. Wat dat precies is? Een beetje van alles eigenlijk. Nou ja, ook weer niet alles. Maar in ieder geval is het dit: ik werk als studiebegeleider voor 2 jongens met een Afrikaanse achtergrond die Engels als bijna moedertaal hebben. Ik werk op 2 verschillende peuterspeelzalen met kleintjes met een Amerikaanse en Britse achtergrond. Ik werk op 1 peuterspeelzaal met een meisje uit Nederland en ik werk nog op 2 andere scholen om Engels taalonderwijs te geven.
Vandaag heb ik samen met de organisatrice van dit hele spektakel mijn schema voor al deze activiteiten in elkaar geklust. Eerst natuurlijk de gebruikelijke administratie met contract enzo en daarna zijn we naar bijna alle scholen geweest en heb ik de mensen ontmoet en hebben we de tijden af kunnen stemmen. Ik heb het overigens wel luxe, want mijn (Nederlandse) voorganger doet een keurige overdracht.
Dus nu werk ik 80% als modersmålspedagog, werk ik als vikarier in de leukste LSS boende (service appartementen voor mentaal gehandicapte jongeren) in Östersund en werk ik met liefde 100% als business owner en fotograaf voor Hamperium Photography.
En als de Securitas juf - over 7 maanden - nu met een onweerstaanbaar aanbod komt, dan zien we dat dan wel weer..... Weet nu vaak niet eens hoe een volgende week eruit gaat zien, laat staan hoe het eruit ziet over 7 maanden.
PS Hoera! Nu kan ik echt de Hemtjänsten opzeggen!
woensdag 7 oktober 2015
En zo ging het toch allemaal weer anders dan gedacht....
Zomaar een gewone dinsdag. Een dinsdag waarop ik keurig op tijd wakker en aangekleed was, want in het leven van een timvikarie weet je nooit wanneer je gebeld kan worden om in te vallen. Het enige dat je zeker weet is dat je in ieder geval vanaf 6 uur 's morgens gebeld kan worden.
Ik dacht dat ik dit wel handig zou vinden. Je zet zelf in het systeem op welke dagen je beschikbaar bent om te werken en als er dan timvikarie klussen zijn voor die dag of avond, dan krijg je een sms.
Maar als ik zo 's morgens in alle vroegte aangekleed en wel klaar zit en niet gebeld word, dan krijg ik toch zo mijn twijfel of dit wel zo'n fijne manier van werken is.
Anyway.
Een gewone dinsdag dus waarop ik Mik naar school heb gebracht en daarna aan de slag ben gegaan om nog een heleboel stipendium aanvragen te doen. En ja, ook ik spiek af en toe even op Facebook of er iets interessants staat. En rond een uur of 9 zag ik een post van Marie. Marie heeft 1 dochter in de F:an en nog een dochter hier op de dagopvang. Bij onze buren zeg maar. En bij de buren was het crisis. Want 2 van de 3 frökens konden er vandaag niet zijn in verband met zieke kinderen. Dus Marie had een post op Facebook gezet waarin ze vroeg of iemand nog iemand kende die in kon vallen bij de dagopvang.
Reken maar dat ik iemand kende! Ik! En zo geschiedde.
Ik heb vandaag een halve dag bij de buren gewerkt en heb me maar zelden zo populair gevoeld. Er waren vandaag 14 kinderen in de leeftijd van 1-5 en bijna allemaal wilden ze me van alles laten zien en me vertellen en me bessen laten proeven en meesleuren naar hun hutten in de struiken. Heb me kostelijk geamuseerd. Alle papieren die nodig zijn heb ik ingevuld en daar achter gelaten. De chef vindt het een heerlijk idee dat ze nu iemand zo dichtbij heeft die ze kan bellen om in te vallen als het nodig is.
No one welcomes chaos, but why crave stability and predictability?
Ik dacht dat ik dit wel handig zou vinden. Je zet zelf in het systeem op welke dagen je beschikbaar bent om te werken en als er dan timvikarie klussen zijn voor die dag of avond, dan krijg je een sms.
Maar als ik zo 's morgens in alle vroegte aangekleed en wel klaar zit en niet gebeld word, dan krijg ik toch zo mijn twijfel of dit wel zo'n fijne manier van werken is.
Anyway.
Een gewone dinsdag dus waarop ik Mik naar school heb gebracht en daarna aan de slag ben gegaan om nog een heleboel stipendium aanvragen te doen. En ja, ook ik spiek af en toe even op Facebook of er iets interessants staat. En rond een uur of 9 zag ik een post van Marie. Marie heeft 1 dochter in de F:an en nog een dochter hier op de dagopvang. Bij onze buren zeg maar. En bij de buren was het crisis. Want 2 van de 3 frökens konden er vandaag niet zijn in verband met zieke kinderen. Dus Marie had een post op Facebook gezet waarin ze vroeg of iemand nog iemand kende die in kon vallen bij de dagopvang.
Reken maar dat ik iemand kende! Ik! En zo geschiedde.
Ik heb vandaag een halve dag bij de buren gewerkt en heb me maar zelden zo populair gevoeld. Er waren vandaag 14 kinderen in de leeftijd van 1-5 en bijna allemaal wilden ze me van alles laten zien en me vertellen en me bessen laten proeven en meesleuren naar hun hutten in de struiken. Heb me kostelijk geamuseerd. Alle papieren die nodig zijn heb ik ingevuld en daar achter gelaten. De chef vindt het een heerlijk idee dat ze nu iemand zo dichtbij heeft die ze kan bellen om in te vallen als het nodig is.
No one welcomes chaos, but why crave stability and predictability?
vrijdag 25 september 2015
It makes you think
De eerste drie dagen bij de hemtjänst in Östersund zitten erop.
Na de hele zomer van hot naar her gereden te hebben in Nälden en omgeving, met meer en minder krakkemikkige oudjes bloemen geplukt te hebben en na onbegrijpelijke boodschappenlijstjes ontcijferd te hebben met behulp van iedereen bij de lokale ICA, heb ik nu in 'de stad' gewerkt. De hemtjänst in Östersund is verdeeld in ettelijke districten. Ik heb nu mijn introductie gehad in een district dat relatief dichtbij ons ligt. En in dit district is de hemtjänst onderverdeeld in een buitengroep (die dus van hot naar her rijdt etc...) en een binnengroep die thuiszorg verleend aan de klanten in een serviceappartementen complex.
Laat het nou net een district zijn dat midden in een reorganisatie zit. Recent is de nieuwe chef begonnen, eind oktober moet de binnengroep verhuizen en de bezetting van de binnen- en buitengroep wordt gehusseld. Recept voor hopen gefluister, geïrriteerd gepraat, verhitte telefoongesprekken en oh ja, tussendoor ook nog de bezoeken aan de verschillende hemtjänst klanten.
Ik heb deze dagen en avond in het serviceappartementen complex gewerkt. De klanten van de hemtjänsten die in dit complex wonen zijn - vrijwel zonder uitzondering - dement of echt knetter dement. Het merendeel heeft ook nog een stroke gehad en de diabetes gevallen zijn niet meer op de vingers van 2 handen te tellen.
Deze dagen heb ik een tandarts ontmoet. De vrouw van de tandarts is inmiddels al een aantal jaar dood en hij is het stadium van licht dement al een hele tijd voorbij. In de loop der jaren is er steeds meer tandarts gekomen. Hij eet alles wat los en vast zit en het komt er met een schrikbarend gemak aan de andere kant weer uit. Vroeger had de tandarts een gelukkig leven met familie en vrienden. Ze reisden veel en hij was een fervent piloot. Nu doet de tandarts niet veel meer dan liggen. Televisie kijken. Slapen. En eten. Heel veel eten.
Ook ontmoette ik een muzikant. De muzikant is heel verlegen. En heel dement. In zijn appartement staan overal muziekinstrumenten, maar spelen erop gaat niet meer. Hij is het allemaal vergeten. Af en toe komt nog wel terug dat hij vroeger heel goed accordeon kon spelen. Maar als hij nu weer een instrument zou oppakken, dan zou hij weer als een beginner klinken. Dus dat doet de muzikant niet meer. Met zijn rollator en zijn rolstoel komt hij af en toe nog wel eens buiten. In ieder geval tijdens werkdagen voor de lunch in de eetzaal. Maar in het weekend is de muzikant binnen. Dan is de eetzaal gesloten. Dan is het enige vertier nog de bezoekjes van de hemtjänst.
En dan is er nog een heel eentige meneer. Als er nog een gradatie na knetter dement zou zijn, dan zou hij met stip in die categorie passen. In alle jassen die aan de kapstok hangen, heeft hij schroevendraaiers verstopt. En in de kast in de gang ligt een groot mes verstopt onder een stapel handdoeken. Slapen doet hij het liefst aangekleed zodat hij klaar is om te verdedigen als er een onverlaat binnen zou komen. Er is geen familie en een aantal jaar geleden heeft eentige meneer al geprobeerd om er een eind aan te maken. Is niet gelukt. En door de medicijnen die eentige meneer nu krijgt (en de voortschrijdende dementie) is de behoefte er ook niet meer zo.
Begrijp me goed: ik ben blij dat ik werk heb. En als ik aan het werk ben, dan doe ik mijn stinkende best (ai, misschien niet zo'n goeie woordkeus in deze line of work.... ) om te zorgen dat het leven van de mensen waar ik op bezoek kom toch net weer iets aangenamer wordt. Al is het maar voor heel eventjes. Maar wat lijkt het me tragisch als je op zo'n manier oud wordt. Ik kan er niks aan doen dat ik er een beetje verdrietig van word als ik eentige meneer dan weer alleen laat met zijn televisie. Als je een foto van vroeger van de tandarts ziet. Als je de instrumenten van de muzikant ziet staan.
Wat prijs ik me gelukkig dat ik zo'n sterke en fitte moeder heb die op haar bijna 80-ste alles nog zelf regelt, regelmatig met de fiets erop uit trekt en die andere mensen op sleeptouw neemt omdat 'we toch zoveel te geven hebben' (ja toch mam?). Vaak geloven mensen niet eens dat mam al richting de 80 gaat.
Ik hoop heel erg dat het ons gegeven is om zo lang mogelijk fit en bij de tijd te blijven. En als het dan onze tijd is, laat het dan alsjeblieft gewoon pats boem ineens gebeuren.
Genieten. Van elke dag. Zelfs al zijn de schilders nog steeds niet klaar.
Na de hele zomer van hot naar her gereden te hebben in Nälden en omgeving, met meer en minder krakkemikkige oudjes bloemen geplukt te hebben en na onbegrijpelijke boodschappenlijstjes ontcijferd te hebben met behulp van iedereen bij de lokale ICA, heb ik nu in 'de stad' gewerkt. De hemtjänst in Östersund is verdeeld in ettelijke districten. Ik heb nu mijn introductie gehad in een district dat relatief dichtbij ons ligt. En in dit district is de hemtjänst onderverdeeld in een buitengroep (die dus van hot naar her rijdt etc...) en een binnengroep die thuiszorg verleend aan de klanten in een serviceappartementen complex.
Laat het nou net een district zijn dat midden in een reorganisatie zit. Recent is de nieuwe chef begonnen, eind oktober moet de binnengroep verhuizen en de bezetting van de binnen- en buitengroep wordt gehusseld. Recept voor hopen gefluister, geïrriteerd gepraat, verhitte telefoongesprekken en oh ja, tussendoor ook nog de bezoeken aan de verschillende hemtjänst klanten.
Ik heb deze dagen en avond in het serviceappartementen complex gewerkt. De klanten van de hemtjänsten die in dit complex wonen zijn - vrijwel zonder uitzondering - dement of echt knetter dement. Het merendeel heeft ook nog een stroke gehad en de diabetes gevallen zijn niet meer op de vingers van 2 handen te tellen.
Deze dagen heb ik een tandarts ontmoet. De vrouw van de tandarts is inmiddels al een aantal jaar dood en hij is het stadium van licht dement al een hele tijd voorbij. In de loop der jaren is er steeds meer tandarts gekomen. Hij eet alles wat los en vast zit en het komt er met een schrikbarend gemak aan de andere kant weer uit. Vroeger had de tandarts een gelukkig leven met familie en vrienden. Ze reisden veel en hij was een fervent piloot. Nu doet de tandarts niet veel meer dan liggen. Televisie kijken. Slapen. En eten. Heel veel eten.
Ook ontmoette ik een muzikant. De muzikant is heel verlegen. En heel dement. In zijn appartement staan overal muziekinstrumenten, maar spelen erop gaat niet meer. Hij is het allemaal vergeten. Af en toe komt nog wel terug dat hij vroeger heel goed accordeon kon spelen. Maar als hij nu weer een instrument zou oppakken, dan zou hij weer als een beginner klinken. Dus dat doet de muzikant niet meer. Met zijn rollator en zijn rolstoel komt hij af en toe nog wel eens buiten. In ieder geval tijdens werkdagen voor de lunch in de eetzaal. Maar in het weekend is de muzikant binnen. Dan is de eetzaal gesloten. Dan is het enige vertier nog de bezoekjes van de hemtjänst.
En dan is er nog een heel eentige meneer. Als er nog een gradatie na knetter dement zou zijn, dan zou hij met stip in die categorie passen. In alle jassen die aan de kapstok hangen, heeft hij schroevendraaiers verstopt. En in de kast in de gang ligt een groot mes verstopt onder een stapel handdoeken. Slapen doet hij het liefst aangekleed zodat hij klaar is om te verdedigen als er een onverlaat binnen zou komen. Er is geen familie en een aantal jaar geleden heeft eentige meneer al geprobeerd om er een eind aan te maken. Is niet gelukt. En door de medicijnen die eentige meneer nu krijgt (en de voortschrijdende dementie) is de behoefte er ook niet meer zo.
Begrijp me goed: ik ben blij dat ik werk heb. En als ik aan het werk ben, dan doe ik mijn stinkende best (ai, misschien niet zo'n goeie woordkeus in deze line of work.... ) om te zorgen dat het leven van de mensen waar ik op bezoek kom toch net weer iets aangenamer wordt. Al is het maar voor heel eventjes. Maar wat lijkt het me tragisch als je op zo'n manier oud wordt. Ik kan er niks aan doen dat ik er een beetje verdrietig van word als ik eentige meneer dan weer alleen laat met zijn televisie. Als je een foto van vroeger van de tandarts ziet. Als je de instrumenten van de muzikant ziet staan.
Wat prijs ik me gelukkig dat ik zo'n sterke en fitte moeder heb die op haar bijna 80-ste alles nog zelf regelt, regelmatig met de fiets erop uit trekt en die andere mensen op sleeptouw neemt omdat 'we toch zoveel te geven hebben' (ja toch mam?). Vaak geloven mensen niet eens dat mam al richting de 80 gaat.
Ik hoop heel erg dat het ons gegeven is om zo lang mogelijk fit en bij de tijd te blijven. En als het dan onze tijd is, laat het dan alsjeblieft gewoon pats boem ineens gebeuren.
Genieten. Van elke dag. Zelfs al zijn de schilders nog steeds niet klaar.
maandag 21 september 2015
Kriebel
No worries. Het gaat niet weer over de beide bazen die hier nog altijd rondsluipen met een kwast.
Ik werd net gebeld door Maria van de Hemtjänsten uit Frösön / Östersund. Ja, ze belde om de introductie op de arbetsplats te plannen. Of ik alsjeblieft morgen, overmorgen en donderdag aan het werk kan. Geloof dat ik deze drie dagen binnen ben want ik moest binnenschoenen meenemen. Ze had het over joggingschoenen, dus wie weet hoe fit ik na deze dagen zal zijn!
Morgenochtend om 7 uur begint het feest.
Mooi om dit in ieder geval achter de hand te hebben als extra job, voor zolang het nodig is.
Ik werd net gebeld door Maria van de Hemtjänsten uit Frösön / Östersund. Ja, ze belde om de introductie op de arbetsplats te plannen. Of ik alsjeblieft morgen, overmorgen en donderdag aan het werk kan. Geloof dat ik deze drie dagen binnen ben want ik moest binnenschoenen meenemen. Ze had het over joggingschoenen, dus wie weet hoe fit ik na deze dagen zal zijn!
Morgenochtend om 7 uur begint het feest.
Mooi om dit in ieder geval achter de hand te hebben als extra job, voor zolang het nodig is.
vrijdag 11 september 2015
Men neme een kwast...
De steigers staan inmiddels ruim een week rondom ons appartementengebouw. En van Bo mogen ze wel altijd blijven staan. De diva ziet het als haar persoonlijke catwalk.
Oude baas en jonge baas zijn sinds dinsdag hier bezig. Nou ja, af en toe hier aan het appartementengebouw en dan weer even bij de dagopvang. Of bij de veranda van Kristine. En nu zijn ze net weer vertrokken. Waarheen? Geen idee. Ach, het is vrijdag. Soort van bijna weekend toch.
dinsdag 8 september 2015
Op een dag....
Krokoms Bostäder heeft het op zijn heupen. We hebben onze huurbaas hoog zitten. Voor Jämtse, of liever Krokomse begrippen, reageren ze snel. Zijn ze behulpzaam en doen moeite om dingen te regelen. Zo ook het onderhoud van de appartementen hier op Rödön. Onze oude(re) buurvrouw Kristine vertelde dat ze in alle 20 jaar dat ze hier woont nog nooit een schilder hier gezien heeft. En Kristine mag dan oud zijn, er ontgaat haar niks!
Dit wordt nu ruimschoots goedgemaakt. De schilders zijn hier al een maand en het ziet er naar uit dat ze hier ook nog wel even zullen zijn. Wat is de logica van een Zweedse / Jämtse / Krokomse schilder?
Zo'n 5 weken geleden kregen we een brief. Als er iets gedaan wordt of moet worden hier, dan krijg je altijd een brief. Zijn ze gek op hier. Een brief dus over het schilderen. Met een geplande begindatum. Of we alsjeblieft al onze troepies van het balkon en de deur en de muur wilden halen zodat de schilders lekker snel aan de gang konden. Nou hebben wij niet zoveel troepies, dus dat was 5 weken geleden zo gepiept.
Begin augustus werd er toen een keet neergezet. Zonder fikaplaats gebeurt er helemáál niks. Op 10 augustus was het eindelijk zover en zagen we de schilders voor de eerste keer live. Niet dat ze meteen aan de gang gingen hoor. Eerst moeten de appartementen allemaal bekeken worden. We wisten niet dat dit een routine zou worden die elke ochtend herhaald wordt. Er zou per slot zomaar iets kunnen veranderen overnight! Jonge baas en oude baas haalden op dag 2 een schuurpapiertje tevoorschijn. De een begon bij de dagopvang links van ons huis. De jonge baas begon bij de schuurtjes aan de andere kant. Ettelijke fikapauzes verder (om over de tripjes naar Krokom nog maar te zwijgen om een ander kwastje te halen) was deze schuuretappe klaar en begon jonge baas met rood schilderen van de schuurtjes. Oude baas is toen een heel aantal dagen zoek geweest. Jonge baas was niet helemaal eentig, want zijn vriendin (althans, dat nemen we aan) kwam rond het middaguur in haar nieuwe Audi voorrijden om zijn lunch te bezorgen.
Na het rood van de schuurtjes, was het tijd voor het wit van de dagopvang. Logisch. En als ie het wit van de dagopvang zat was, schuurde jonge baas er lustig op los bij een van de lage appartementengebouwtjes. Halverwege vorige week dook ineens oude baas weer op. En ook de steigerbouwers. Enthousiaste jongens die ons appartementengebouw sinds vorige week donderdag in de steigers hebben gezet.
Nou dan gaat nu opschieten zou je denken. Dan beginnen ze toch snel met ons gebouw en zijn ze daarna snel weer vertrokken. Nee joh! Er wordt nog lustig rood en wit geverfd bij de andere lage appartementengebouwtjes en bij de dagopvang. En gisteren is men ook aan het schuren en beitsen van de deuren begonnen. Inderdaad, tussen de fikapauzes door.
Vanmiddag maar weer eens gevraagd wanneer ze denken aan ons gebouw te gaan beginnen. De oude baas moest er een beetje peinzend van kijken. "Nou... misschien morgen".
Ben benieuwd.
Op een dag, dan is het allemaal geschilderd. Hoop dat de sneeuw nog even wacht met vallen.
Dit wordt nu ruimschoots goedgemaakt. De schilders zijn hier al een maand en het ziet er naar uit dat ze hier ook nog wel even zullen zijn. Wat is de logica van een Zweedse / Jämtse / Krokomse schilder?
Zo'n 5 weken geleden kregen we een brief. Als er iets gedaan wordt of moet worden hier, dan krijg je altijd een brief. Zijn ze gek op hier. Een brief dus over het schilderen. Met een geplande begindatum. Of we alsjeblieft al onze troepies van het balkon en de deur en de muur wilden halen zodat de schilders lekker snel aan de gang konden. Nou hebben wij niet zoveel troepies, dus dat was 5 weken geleden zo gepiept.
Begin augustus werd er toen een keet neergezet. Zonder fikaplaats gebeurt er helemáál niks. Op 10 augustus was het eindelijk zover en zagen we de schilders voor de eerste keer live. Niet dat ze meteen aan de gang gingen hoor. Eerst moeten de appartementen allemaal bekeken worden. We wisten niet dat dit een routine zou worden die elke ochtend herhaald wordt. Er zou per slot zomaar iets kunnen veranderen overnight! Jonge baas en oude baas haalden op dag 2 een schuurpapiertje tevoorschijn. De een begon bij de dagopvang links van ons huis. De jonge baas begon bij de schuurtjes aan de andere kant. Ettelijke fikapauzes verder (om over de tripjes naar Krokom nog maar te zwijgen om een ander kwastje te halen) was deze schuuretappe klaar en begon jonge baas met rood schilderen van de schuurtjes. Oude baas is toen een heel aantal dagen zoek geweest. Jonge baas was niet helemaal eentig, want zijn vriendin (althans, dat nemen we aan) kwam rond het middaguur in haar nieuwe Audi voorrijden om zijn lunch te bezorgen.
Na het rood van de schuurtjes, was het tijd voor het wit van de dagopvang. Logisch. En als ie het wit van de dagopvang zat was, schuurde jonge baas er lustig op los bij een van de lage appartementengebouwtjes. Halverwege vorige week dook ineens oude baas weer op. En ook de steigerbouwers. Enthousiaste jongens die ons appartementengebouw sinds vorige week donderdag in de steigers hebben gezet.
Nou dan gaat nu opschieten zou je denken. Dan beginnen ze toch snel met ons gebouw en zijn ze daarna snel weer vertrokken. Nee joh! Er wordt nog lustig rood en wit geverfd bij de andere lage appartementengebouwtjes en bij de dagopvang. En gisteren is men ook aan het schuren en beitsen van de deuren begonnen. Inderdaad, tussen de fikapauzes door.
Vanmiddag maar weer eens gevraagd wanneer ze denken aan ons gebouw te gaan beginnen. De oude baas moest er een beetje peinzend van kijken. "Nou... misschien morgen".
Ben benieuwd.
Op een dag, dan is het allemaal geschilderd. Hoop dat de sneeuw nog even wacht met vallen.
vrijdag 28 augustus 2015
Change
Het waren 3 mooie dagen.. uuuuuh maanden.
Dit weekend is het laatste weekend dat ik bij de Hemtjänst in Nälden (Krokoms kommun) werk. Ergens in de komende week start ik mijn introductie in Östersunds kommun.
Ik ga als invaller (vikarie) aan de slag voor de Bemanningsenheten van Östersund. In plaats van een dedicated invaller voor de Hemtjänst in Nälden ga ik nu werken voor een soort van uitzendbureau voor mensen in de zorg. Behalve als invaller in de thuiszorg, kan het ook dat ze vragen om in te springen als werkbegeleider bij gehandicapten of als persoonlijk assistent van iemand die zorg nodig heeft. Meer mogelijkheden en beter betaald. Bring it on!
woensdag 8 juli 2015
Hollen, vliegen, rennen, springen en weer doorgaan....
Tussen alle bedrijven door even snel een teken van leven. De Van Bergen family is veilig aangekomen en we hebben een topweekend gehad in Åre. We hebben de berg beklommen, de jongens hebben sneeuwballen gegooid en we hebben bijna allemaal door de sneeuw gegleden! Eenmaal bovenop de berg kwamen we nog een dappere tina tegen die met skies en al naar boven was geklommen!
Zondagochtend naar Rödön terug gereden. Hier begon een beetje het gewone leven weer, want ik moet gewoon aan het werk deze week. Nou ja, 'gewoon'. Maandag ben ik begonnen bij mijn Zweedse familie die in augustus naar Saudi verhuisd. Zondagavond tot de ontdekking gekomen dat ze niet echt ín Östersund wonen, maar zo'n 30 km erbuiten. Yep, de andere kant op. Dus vroeg op om op tijd daar te zijn. Een schitterend huis, groot. Maar echt in de middle of nowhere. En straks wonen ze in de middle of the desert in Saudi. Ik werd heel hartelijk ontvangen. Heb me prima geamuseerd met de les aan de zoon des huizes, de tweeling was iets meer werk. Althans, een van de twee dames is er een met een gebruiksaanwijzing. Vrijdagochtend ga ik weer naar ze toe, ben benieuwd!
Dinsdag en vandaag heb ik bij de Hemtjänsten gewerkt. Gisteren had ik een auto met standaard stoelverwarming. Tuurlijk, er zal vast ergens een knopje zitten om het uit te doen, maar ik had geen tijd om het knopje te vinden! Da's wel warmig op zo'n dag! Ondanks dat het nu maar 12 graden is. Na een heel stralend zonnig weekend is het nu regenachtig en grijs, super sneu voor de Van Bergens.
Ondanks het weer wordt er wel een hoop ondernomen hoor! De hele club is al naar het zwembad hier geweest, naar de elanden en vandaag zijn ze naar het Jamtli. Morgen gaan we Niels' verjaardag vast vieren. Misschien vertrekken ze vrijdag alweer, op zoek naar wat meer zon in het zuiden.
En zondag ben ik dan weer aan het werk voor de Hemtjänsten.
Blij dat ik een kalender heb nu waar ik alles op schrijf. Zo kan ik mezelf een beetje bijhouden.
Zondagochtend naar Rödön terug gereden. Hier begon een beetje het gewone leven weer, want ik moet gewoon aan het werk deze week. Nou ja, 'gewoon'. Maandag ben ik begonnen bij mijn Zweedse familie die in augustus naar Saudi verhuisd. Zondagavond tot de ontdekking gekomen dat ze niet echt ín Östersund wonen, maar zo'n 30 km erbuiten. Yep, de andere kant op. Dus vroeg op om op tijd daar te zijn. Een schitterend huis, groot. Maar echt in de middle of nowhere. En straks wonen ze in de middle of the desert in Saudi. Ik werd heel hartelijk ontvangen. Heb me prima geamuseerd met de les aan de zoon des huizes, de tweeling was iets meer werk. Althans, een van de twee dames is er een met een gebruiksaanwijzing. Vrijdagochtend ga ik weer naar ze toe, ben benieuwd!
Dinsdag en vandaag heb ik bij de Hemtjänsten gewerkt. Gisteren had ik een auto met standaard stoelverwarming. Tuurlijk, er zal vast ergens een knopje zitten om het uit te doen, maar ik had geen tijd om het knopje te vinden! Da's wel warmig op zo'n dag! Ondanks dat het nu maar 12 graden is. Na een heel stralend zonnig weekend is het nu regenachtig en grijs, super sneu voor de Van Bergens.
Ondanks het weer wordt er wel een hoop ondernomen hoor! De hele club is al naar het zwembad hier geweest, naar de elanden en vandaag zijn ze naar het Jamtli. Morgen gaan we Niels' verjaardag vast vieren. Misschien vertrekken ze vrijdag alweer, op zoek naar wat meer zon in het zuiden.
En zondag ben ik dan weer aan het werk voor de Hemtjänsten.
Blij dat ik een kalender heb nu waar ik alles op schrijf. Zo kan ik mezelf een beetje bijhouden.
vrijdag 12 juni 2015
Van een rolstoel, een lift en een Azalea
Na de skolavslutning moest ik door naar Krokom voor de officiële introductiedag van de Hemtjänsten, voor alle sommervikarier. Ze waren vanmorgen rond een uur of 9 al begonnen, maar gelukkig eerst met een uitgebreide fika want er waren er meer die eerst de skolavslutning mee wilden maken.
Met 13 anderen hebben we vanmorgen naar een aantal presentaties geluisterd over hoe verschillende geneesmiddelen toe te dienen. Geheimhoudingsplicht. Rapporteren en aaaaal wat dies meer zij.
Na een pauze van een uur, was het vanmiddag tijd voor ergonomie training. Hebben lol gehad met de verstelbare bedden, elkaar omhoog hijsen en uit bed. En ontdekt dat er heel veel knopjes en extra dingetjes aan een Azalea rolstoel kunnen zitten die reuze handig zijn.
Zou zomaar kunnen dat ook de laatste benodigde papieren komende week binnen zijn zodat ik eindelijk kan beginnen met zelf werken bij de Hemtjänsten.
Met 13 anderen hebben we vanmorgen naar een aantal presentaties geluisterd over hoe verschillende geneesmiddelen toe te dienen. Geheimhoudingsplicht. Rapporteren en aaaaal wat dies meer zij.
Na een pauze van een uur, was het vanmiddag tijd voor ergonomie training. Hebben lol gehad met de verstelbare bedden, elkaar omhoog hijsen en uit bed. En ontdekt dat er heel veel knopjes en extra dingetjes aan een Azalea rolstoel kunnen zitten die reuze handig zijn.
Zou zomaar kunnen dat ook de laatste benodigde papieren komende week binnen zijn zodat ik eindelijk kan beginnen met zelf werken bij de Hemtjänsten.
woensdag 20 mei 2015
Hotel California
Vandaag was het net echt! Ik werkte in de vroege dienst met Anna Lena en die had er zoveel vertrouwen in dat ze me vanmorgen meteen de autosleutels gaf.
Jij rijdt vandaag. En hier is de telefoon en hier zijn alle andere sleutels. Leuk om zo met een andere collega te werken, weer nieuwe klanten te ontmoeten en me te blijven verwonderen over de schitterende werkomgeving (met uitzicht op Åreskutan!).
Krijg wel meer en meer het idee, door wat collega's zeggen en wat de chef zegt, dat het hier niet alleen om een zomer vervanging gaat. Men wil mensen die een beetje kunnen werken volgens mij het liefst langer houden. Wat zeg ik: zo lang mogelijk. Vandaag sprak men zelfs al over training volgen tot undersköterska. Lief, maar dat is echt niet mijn ding.
Vrijdag nog 1 dag introductie en dan is de volgende officieel geplande dag vrijdag 12 juni. Dan is het de officiële introductie dag voor alle sommar vikarier. Dan krijg ik ook het schema uitgereikt voor de zomer.
Benieuwd of de Fransman voordien van zich laat horen.
Jij rijdt vandaag. En hier is de telefoon en hier zijn alle andere sleutels. Leuk om zo met een andere collega te werken, weer nieuwe klanten te ontmoeten en me te blijven verwonderen over de schitterende werkomgeving (met uitzicht op Åreskutan!).
Krijg wel meer en meer het idee, door wat collega's zeggen en wat de chef zegt, dat het hier niet alleen om een zomer vervanging gaat. Men wil mensen die een beetje kunnen werken volgens mij het liefst langer houden. Wat zeg ik: zo lang mogelijk. Vandaag sprak men zelfs al over training volgen tot undersköterska. Lief, maar dat is echt niet mijn ding.
Vrijdag nog 1 dag introductie en dan is de volgende officieel geplande dag vrijdag 12 juni. Dan is het de officiële introductie dag voor alle sommar vikarier. Dan krijg ik ook het schema uitgereikt voor de zomer.
Benieuwd of de Fransman voordien van zich laat horen.
vrijdag 15 mei 2015
Hemtjänsten, day 2
Vandaag een 'kort' dagje bij de Hemtjänsten, van 7 tot 14. Ik ben vanmorgen iets later weggegaan dan woensdag, dus de ochtendspits in Tullus was al opgelost voordat ik er was: ik heb geen reebok gezien.
Bij het Hemtjänsten kantoor in Nälden staat UFU tegenwoordig op de personeelsparkeerplaats. Niet naast de sjieke dienstauto's (jaha, die rode RAV4, da's één van de 4 of 5 dienstauto's die de Hemtjänsten heeft...), maar aan de andere kant.
Op onze lijst van vandaag stonden bijna allemaal nieuwe klanten. Nou ja, nieuw voor mij in ieder geval. Alleen Saga kende ik al. Het zag er niet naar uit dat Saga zich mij nou nog levendig herinnerde na mijn introductie afgelopen woensdag. Vandaag hebben we een heel aantal maaltijden gehaald (er zijn 3 verschillende restaurants in het gebied van deze Hemtjänsten die maaltijden verzorgen) en gedistribueerd. Voor een aantal klanten betekent dat alleen even post uithalen en maaltijd afleveren en bij sommige klanten blijf je dan iets langer voor nog een klein praatje. Social tid staat er dan op de lijst.
Bij Agnes kwamen we ook voor de social tid en om te checken of ze ook wel gegeten had, maar Agnes had het veel te druk met scrabbelen met de buurvrouw. Er lagen voor mij totaal onbegrijpelijke woorden op het bord en buurvrouw zat zo te stralen dat ik denk dat Agnes aan de verliezende hand was. Sandra heeft alleen even koffie gezet voor ze en wat koekjes op een schaal gedaan, ik heb afgewassen en daarna zijn we weer gegaan. Op naar Margot. Margot straalt van oor tot oor en is zo vergeetachtig als vergeetachtige Harry uit Sesamstraat. Met Margot gingen we boodschappen doen. Het boodschappenlijstje opstellen is al een toer omdat ze op het ene moment vertelt dat de ham op is en als ze zich dan weer omgedraaid heeft, heeft ze geen idee meer dát we überhaupt boodschappen gaan doen en die ham? Ze had toch nog ham? Margot had geen zin in de rollator maar hing amechtig aan mijn arm en zo zijn we naar de ICA geslenterd. Ondertussen de rest van bejaard Trångsviken groetend. Al die namen kent Margot dan weer wel, ik moet zeggen dat ik ze allang weer vergeten ben.
Weer via Saga (daar komt de Hemtjänsten een keer of 6 per dag) en Siri naar Herman. Als Sandra had gezegd dat Herman Russisch sprak, had ik haar ook geloofd. Voor mij niet te verstaan wat Herman zegt. Daar moesten we alleen eten afleveren en zorgen dat hij zijn medicijnen inneemt.
En daarna naar Erik. Erik is er ook een van het ouwe snoeperd soort. Die stond te stralen dat er nu niet 1 meisje maar 2 meisjes van de Hemtjänsten kwamen. Sandra heeft voor Erik potatisbullar gebakken en hem nog oogdruppels gegeven. Erik kreeg er ondertussen geen genoeg van om van die dubbelzinnige toespelingen te blijven maken.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Halverwege deze korte dienst was er ook nog even tijd voor lunch op het kantoor met de andere mensen van het team. Natuurlijk wordt er dan gekletst over wat er zoal voorvalt bij de diverse klanten. En je kunt wel zeggen dat zeker 75% van de clientèle van de Hemtjänsten een geschiedenis heeft van psychische aandoeningen. Tel daarbij op de diverse stoma's en katheters die geleegd en vervangen moeten worden en de hoeveelheid 'noodsituaties' waar ik over heb horen praten, dan verbaast het mij dat ze nieuwe mensen aannemen die geen opleiding en ervaring in de zorg hebben.
.jpg)
De werkomgeving is wel heel erg mooi. Ondanks dat het een behoorlijk grijze dag is vandaag, waren er schitterende vergezichten. En heb nu aan den lijve mogen ondervinden dat er 4 jaargetijden in een uur, wat zeg ik, in 10 minuten kunnen voorkomen!
En nu is het weekend. Ik denk nog maar niet aan de feestelijke avonddienst van de maandag. Dat duurt nog heeeeeeeeel lang voordat het maandag is.
woensdag 13 mei 2015
Een avontuur. De eerste dag bij de Hemtjänsten.
Zo! Dat zit erop. De eerste dag aan het werk bij de Hemtjänsten.
Natuurlijk was ik al veeeeeel vroeger wakker dan de wekker. En de wekker stond juist al vroeg, kan je nagaan. Via de binnendoorweg ben ik naar Nälden gereden. De ochtendspits bestond uit een reebok die net voor Tullus de weg overstak.
Bij de Hemtjänsten werd ik hartelijk verwelkomd door Sandra. Met een kop verse koffie in de hand werd ik meteen ingewijd in het schema van de dag. Via Gerd, naar Sonja, naar Villy, naar Thorsten, weer naar Sonja en naar Gerd en tussendoor ook nog naar Saga. Leefde in de heilige veronderstelling dat onze eerste klant van de dag een man zou zijn die we zouden gaan helpen met omkleden, bed verschonen etc. Maar nee! Gerd in Zweden is dus een dame! Na Gerd zijn we ook nog naar haar tweelingzus geweest om een ontbijtje klaar te maken. Daarna naar Sonja voor haar medicijnen. Meteen aangekondigd dat we 's middags terug zouden komen voor een wandeling. Zat Sonja nou niet direct op te wachten.
Via even kletsen bij Villy en zijn boodschappenlijst ophalen, naar Thorsten om eten te brengen, zelfde bij een andere dame met diabetes wiens naam ik vergeten ben en toen naar Sonja voor de wandeling. Al pruttelend en commentaar leverend hebben we Sonja achter de rollator gekregen en zijn we tot halverwege de straat gekomen. 's Middags Gerd geholpen met de lunch en toen naar Saga om haar in bed te helpen voor haar rust uurtje. Ondertussen her en der natuurlijk ook opgeruimd, gewassen, katheters geleegd (I know, moest ook even slikken) en her en der nog wat gekletst.
Bijna alle klanten waar we vandaag kwamen vonden het wel interessant dat er een nieuwe tjej meekwam. De oudere heer waar we vanmiddag waren is er een van het 'ouwe snoeperd' soort. Op SFI leer je geen dubbelzinnige dingen (alsof ik überhaupt dubbelzinnige dingen snel zou snappen), maar dat leer je snel genoeg in deze job.... ik heb mijn best gedaan om schaapachtig te kijken en niet te reageren. Behalve kattig wist ik eerlijk gezegd niet zo goed hoe heel beleefd op de ondubbelzinnigheden te reageren.
Ik heb woeste bewondering voor de mensen die bij de Hemtjänsten werken. Het geduld en de zorg waarmee ze aan de gang gaan is echt onverwoestbaar. Bij mij duizelt het wat we allemaal bij wie gedaan hebben. Er komt overigens ook een heeeeeeleboel administratie bij kijken. Het begint al met de schema's die je per dag krijgt, de lijsten die je bij de klanten in moet vullen, de etenslijsten die de klanten in moeten vullen en die dan gefaxed (jaaaa! de fax leeft hier nog in zijn glorietijd!) moet worden naar de keuken waar het eten gemaakt wordt en dan nog rapporten invullen voor een aantal klanten.
Oh ja, de Hemtjänsten beschikt trouwens wel over een vloot coole auto's: staat een hele batterij aan RAV4's 4WD's om mee te rijden!
Nu morgen lekker vrij. En dan vrijdag een korte dienst, van 7-14.
Samenvatting? Sandra is een gouden meid die me heel goed en lief allemaal dingen uitlegd. De meeste klanten waren gezellig, het werk is uuuuh wat zal ik zeggen ... anders dan ik ooit gedaan heb.
.jpg)
Natuurlijk was ik al veeeeeel vroeger wakker dan de wekker. En de wekker stond juist al vroeg, kan je nagaan. Via de binnendoorweg ben ik naar Nälden gereden. De ochtendspits bestond uit een reebok die net voor Tullus de weg overstak.
Bij de Hemtjänsten werd ik hartelijk verwelkomd door Sandra. Met een kop verse koffie in de hand werd ik meteen ingewijd in het schema van de dag. Via Gerd, naar Sonja, naar Villy, naar Thorsten, weer naar Sonja en naar Gerd en tussendoor ook nog naar Saga. Leefde in de heilige veronderstelling dat onze eerste klant van de dag een man zou zijn die we zouden gaan helpen met omkleden, bed verschonen etc. Maar nee! Gerd in Zweden is dus een dame! Na Gerd zijn we ook nog naar haar tweelingzus geweest om een ontbijtje klaar te maken. Daarna naar Sonja voor haar medicijnen. Meteen aangekondigd dat we 's middags terug zouden komen voor een wandeling. Zat Sonja nou niet direct op te wachten.
Via even kletsen bij Villy en zijn boodschappenlijst ophalen, naar Thorsten om eten te brengen, zelfde bij een andere dame met diabetes wiens naam ik vergeten ben en toen naar Sonja voor de wandeling. Al pruttelend en commentaar leverend hebben we Sonja achter de rollator gekregen en zijn we tot halverwege de straat gekomen. 's Middags Gerd geholpen met de lunch en toen naar Saga om haar in bed te helpen voor haar rust uurtje. Ondertussen her en der natuurlijk ook opgeruimd, gewassen, katheters geleegd (I know, moest ook even slikken) en her en der nog wat gekletst.
Bijna alle klanten waar we vandaag kwamen vonden het wel interessant dat er een nieuwe tjej meekwam. De oudere heer waar we vanmiddag waren is er een van het 'ouwe snoeperd' soort. Op SFI leer je geen dubbelzinnige dingen (alsof ik überhaupt dubbelzinnige dingen snel zou snappen), maar dat leer je snel genoeg in deze job.... ik heb mijn best gedaan om schaapachtig te kijken en niet te reageren. Behalve kattig wist ik eerlijk gezegd niet zo goed hoe heel beleefd op de ondubbelzinnigheden te reageren.
Ik heb woeste bewondering voor de mensen die bij de Hemtjänsten werken. Het geduld en de zorg waarmee ze aan de gang gaan is echt onverwoestbaar. Bij mij duizelt het wat we allemaal bij wie gedaan hebben. Er komt overigens ook een heeeeeeleboel administratie bij kijken. Het begint al met de schema's die je per dag krijgt, de lijsten die je bij de klanten in moet vullen, de etenslijsten die de klanten in moeten vullen en die dan gefaxed (jaaaa! de fax leeft hier nog in zijn glorietijd!) moet worden naar de keuken waar het eten gemaakt wordt en dan nog rapporten invullen voor een aantal klanten.
Oh ja, de Hemtjänsten beschikt trouwens wel over een vloot coole auto's: staat een hele batterij aan RAV4's 4WD's om mee te rijden!
Nu morgen lekker vrij. En dan vrijdag een korte dienst, van 7-14.
Samenvatting? Sandra is een gouden meid die me heel goed en lief allemaal dingen uitlegd. De meeste klanten waren gezellig, het werk is uuuuh wat zal ik zeggen ... anders dan ik ooit gedaan heb.
.jpg)
de avondspits
maandag 11 mei 2015
Spannend!
Vind het best een beetje spannend, deze week. Of althans, er staan 2 nieuwe echt nieuwe dingen op het program. Eerst morgen met Mik naar de tandarts omdat er een melktand getrokken moet worden. En woensdag begin ik in mijn job bij de hemtjänst.
De tandarts is een lieverd hoor. En fan van Ajax, dus kan bijna niet anders dan een goeie tandarts zijn. Maar Mik en ik schrokken de vorige keer wel toen hij over het trekken van een tand begon! Zit namelijk zo: er zit nog 1 melkkies bij Mik die geen aanstalten maakt om eruit te gaan. Maar de grote mensentand zit er al vlak achter. Om nou te voorkomen dat die grote mensentand schots en scheef gaat staan, wil de tandarts de melkkies eruit halen. Klinkt plausibel. Maar toch. Zal blij zijn als het gebeurd is.
En woensdagochtend om 7 uur begin ik dan eindelijk met werken. Met Sandra. Vind het best spannend. Leuk spannend, maar ook wel beetje spannend spannend. Kan ik het wel, vinden ze me wel aardig, op die manier spannend.
En dan hebben we donderdag lekker alle 3 alweer vrij.
Ach, wat zou het leven zijn zonder wat nieuwe avonturen op zijn tijd, toch?
PS hou lang duurt zo'n franse slag?? Heb nog altijd niks van hem gehoord.
De tandarts is een lieverd hoor. En fan van Ajax, dus kan bijna niet anders dan een goeie tandarts zijn. Maar Mik en ik schrokken de vorige keer wel toen hij over het trekken van een tand begon! Zit namelijk zo: er zit nog 1 melkkies bij Mik die geen aanstalten maakt om eruit te gaan. Maar de grote mensentand zit er al vlak achter. Om nou te voorkomen dat die grote mensentand schots en scheef gaat staan, wil de tandarts de melkkies eruit halen. Klinkt plausibel. Maar toch. Zal blij zijn als het gebeurd is.
En woensdagochtend om 7 uur begin ik dan eindelijk met werken. Met Sandra. Vind het best spannend. Leuk spannend, maar ook wel beetje spannend spannend. Kan ik het wel, vinden ze me wel aardig, op die manier spannend.
En dan hebben we donderdag lekker alle 3 alweer vrij.
Ach, wat zou het leven zijn zonder wat nieuwe avonturen op zijn tijd, toch?
PS hou lang duurt zo'n franse slag?? Heb nog altijd niks van hem gehoord.
Abonneren op:
Posts (Atom)