Chaos achter de coulissen

Deze hele week zinderde het al op Rödön. Dinsdagavond bij de voetbaltraining sprak men niet over baltechniek, passes en voorzetten. Nee, het was de skolavslutning, in welke werkgroep zit jij en aardbeientaarten die de klok sloegen. 

Nu wisten we al van vorig jaar dat we na het school (leuke!) deel geacht werden naar de Bygdegård te gaan om fika te doen. En dus niet zomaar een fika, nee: aardbeientaarten in alle soorten en maten die met bloed, zweet en tranen door de ouders van de kinderen in jaar 2 en 3 zijn gebakken (of gekocht). Als je kind in jaar 2 of 3 zit, dan ben je echt aan de beurt. Dan word je allereerst geacht een taart te kopen, liefst 2, daarna word je ingedeeld in een werkgroep en je moet vooral niet vergeten om de entree voor de fika te betalen (I know). En dan als je eenmaal in die verhipte Bygdegård bent, dan heb je geen moment tijd om ook maar even iets van een aardbeientaart te proeven of om een kopje thee of koffie te drinken! Behalve als je in werkgroep 1 of 5 zit, maar dat komt later.... 

Ik had onze aardbeientaart vorige week al besteld en kon deze gisterochtend ophalen. Het snertding was nog zo vers, dat het bovenste stuk scheefgezakt was toen ik eenmaal thuis kwam met de taart! "Ach, de smaak wordt er niet minder van", zei Marco laconiek. Gisteravond heb ik de scheefgezakte aardbeienbeweging afgeleverd bij de Bygdegård. Werkgroepen 1 en 5 waren daar bezig om de Bygdegård te versieren en de tafels te dekken. Achteraf gezien een easy job, vergeleken met wat de rest van de groepen geacht werd te doen! 

Wij hadden in ieder geval wel geluk met welke ouders we in werkgroep 2 zaten. Onze groep was verantwoordelijk voor het opdienen van de aardbeientaarten, het uitserveren van de koffie / thee en sap en het weer opruimen van de lege kopjes en schoteltjes. Klonk nog wel okej dacht ik toen ik het berichtje een paar weken geleden kreeg. Máár, dat betekent dus in ieder geval dat je eerder van het leuke deel van de skolavslutning weg moet, omdat je al die verhipte taarten op de respectievelijke tafels moet zetten en de koffie en de rest. Daarbij slaat dan toch de schrik je om het hart als je ziet dat er 1 taart te weinig is want voor 1 tafel hadden we geen taart meer. Hebben we wel genoeg? Tja, het is zoals het is, zeiden we toen maar tegen elkaar. 

Vanmorgen was er al een groep vroeg gekomen om de koffiekannen te vullen en het sap te maken. De lieverds hadden ook zo'n megapercolator klaargezet om de lege thermoskannen weer bij te vullen. Laat het nou net vandaag mis zijn gegaan met die percolator. Het onding had wel braaf het water verhit, maar alleen maar een klein beetje omhoog gepompt (of hoe zo'n ding ook werkt) langs de koffie. Mega slappe koffie dus! En als je beetje weet dat de Zweden heel erg van de koffie zijn, waren er wat stressige momenten achter de coulissen om te zorgen dat er nieuwe koffie kwam. Wat lastig werd omdat er niet genoeg koffie gekocht was en we dus met de drab uit die percolator in een ouderwetse koffiemachien zoveel mogelijk thermosflessen moesten zien te vullen. 

En net toen de koffiecrisis bezworen leek, toen moesten we als de wiedeweerga alle lege schoteltjes en kopjes ophalen want er moest opgeruimd worden. Waar we vorig jaar nog best gecharmeerd waren van het gedoe tijdens zo'n fika moment, weten we nu wel beter. Wat een gedoe! 

Arme Mik heeft niet eens een stukje aardbeientaart kunnen eten, want ja, wij liepen alsmaar te rennen en te regelen en Mik gaat natuurlijk niet in zijn eentje zitten. Toen we eenmaal 'bevrijd' waren uit de Bygdegård zijn we heel feestelijk met ons 3 naar Stocketitt gegaan om daar zelf onze fika uit te kiezen. Géén aardbeientaart. En ook geen koffie. Wel verrukkullukkuh chocoladetaart en wafels. Met Zingo. 

Nu is het echt vakantie! 

Heilig

Bijna is het zover, bijna begint de hele lange Zweedse schoolvakantie. Over 2 weken vieren we morgen de afsluiting van Miks schooljaar. En dat heeft nogal wat voeten in aarde. Het is namelijk traditie dat de ouders van de kinderen uit klas 2 en 3 een groot deel van de afsluiting organiseren.

Niet het eerste deel, dat is in de kerk. De kinderen hebben daar in hun klassen al weken op geoefend met de juffen en meester. Na de optredens van alle klassen en nog een paar van die verplichte prevelementen door de rector en door de oudercommissie verplaatst het hele circus zich naar de dichtbij gelegen Bygdegård waar er - hoe kan het ook anders - fika gedaan wordt.

Het fika deel moet altijd worden georganiseerd door de ouders van de kinderen in klas 2 en 3. Nou is het al jaaaaaaaren zo dat er een aantal groepen zijn die dan verschillende dingen doen. Groep 1 heeft het makkelijk, die dekken de avond van te voren de tafels in de Bygdegård. Groep 2 maakt op de dag zelf de koffie en de limonade en hijst de vlag, Groep 3 int het entreegeld op de dag zelf en serveert de fika en ruimt de lege schoteltjes op. Groep 4 wast af en groep 5 doet de versiering. Vorig jaar konden we nog van alle 'romantiek' van zo'n gezellige Zweedse schoolafsluiting genieten. Dit jaar worden we verondersteld mee te werken achter de schermen en ook ervoor: wij zijn ingedeeld in groep 3.

Behalve de activiteiten op de dag zelf, is het ook aan de ouders van groep 2 en 3 om te zorgen voor de fika. Er is een strikt protocol want de fika op dag van de afsluiting van het schooljaar is speciaal. Dat móet iets met aardbeien zijn. Vorig jaar was er een aardbeiencrisis omdat het lousy weer was geweest en er waren aardbeiendieven (echt waar!) geweest die een aantal vrachten aardbeien voor het noorden hadden gepikt. Dit jaar lijkt het allemaal wel goed te komen met de aardbeien fika. Althans, als ouders worden wij verondersteld iets aardbeierigs te bakken of te kopen. En er staat ook in het protocol dat je de aangeleverde taart in minstens 12 stukken moet kunnen snijden. De maat van de stukken staat er nog net niet bij.

Tradities kunnen best heel leuk zijn.

Denk dat er nog jaren over gesproken zal worden als wij met een chocoladetaart zouden aankomen.

Du är en duktig kille

Twee keer per schooljaar heeft Mik een extra belangrijke rol op school. Mik is altijd super belangrijk (natuurlijk), maar 2 keer per jaar is Mik behalve heel belangrijk ook "meneer de voorzitter".

In plaats van rapporten en rapportgesprekken, worden er hier utvecklingssamtal gehouden. Dat is een gesprek met de juf (of meester), de ouders en de hoofdpersoon: de voorzitter. Mik dus, in ons geval. Veertien dagen van te voren begint de voorbereiding al. Dan worden er in de klas formulieren ingevuld door de voorzitters. Over wat ze vonden dat goed ging. En waarom. En worden er tips en tricks gedeeld over hoe je dat nou doet: voorzitter zijn. Voor Mik was het de derde keer dat hij voorzitter was.

Ben helemaal niet zenuwachtig hoor mam. Totdat wij om 9 uur vanmorgen ook op school waren. Toen was het uur aangebroken en zag je aan Mik dat het toch best een pietsie spannend was. De juf die erbij zat vanmorgen, is Miks juf van het eerste uur. Een magnifiek mens dat zich zo heeft ingespannen (net als de rest van de staf van school trouwens) om Mik zich thuis te laten voelen hier. Nadat we welkom geheten waren door de voorzitter, kregen we een heerlijk bekertje perensap van zijn assistent en werd het schoteltje Maria biskwietjes naar het midden van de tafel geschoven.

Mik heeft danig zijn best gedaan om niet in zijn gebruikelijke race tempo de formulieren door te nemen. We hebben zitten genieten van alle verhalen over Miks vorderingen met Zweeds en Engels, over Miks wens om meer gedichten en verhalen te schrijven en over de leestest die Mik recent gedaan heeft en hoe goed die gegaan is.

Mik verteld best aardig wat over hoe het op school gaat. Maar dat van die test: "oh ja mam, was ik alweer helemaal vergeten".

Juf kan er niet over uit dat Mik zo'n duktig kille is. En ambitieus.

De voorzitter was blij toen het erop zat en rende met hoogrode wangen naar buiten om met zijn vrienden rast te houden.

Gemöt

Gisteravond was het dan eindelijk zover: de jaarvergadering van het bestuur van de schoolvereniging.

Aftrap om 18.15, dus om iets na kwart over 6 werd al kletsend de deur van de school van het slot gedraaid en druppelde het bestuur langzaam maar zeker binnen. De voorzitter kwam met een volle ordner, een extra map vol papieren en een laptop en een héél serieus gezicht binnen. De meneer met de fika daarentegen kwam breed lachend de fritids binnenstappen en ontving stralend het blije commentaar op de fika. Behalve ik was er nog 1 andere nieuweling in het bestuur. En toen de voorzittersdame eindelijk klaar was met het ordenen van al haar papieren (het was inmiddels ver over half 7) konden we beginnen.

Had geen idee wat te verwachten en al helemaal niet dat de vergadering mij unaniem tot voorzitter van de årsmöte zou kiezen! En wat je dan zoal als voorzitter doet? Als iedereen allang gezegd heeft dat ze het eens zijn met iets, hoor je met een heel serieus gezicht te vragen (liefst ook nog per persoon) of hij/zij ermee instemt. Right. So far so good. Na een ellenlang verhaal van de vorige voorzitter - die met dat heel ernstige gezicht - over wat er vorig jaar allemaal gedaan was en nadat de penningmeester zijn prevelement had gedaan, moesten er mensen voor in het nieuwe bestuur 'gekozen' worden. Nou was het maar een klein kluppie dat er zat, maar dat kluppie werd nog kleiner voor in het nieuwe bestuur! Dus toen de årsmöte voorbij was en we doorstoomden naar de konstituerande styrelsemöte, zaten we ineens nog maar met 5 mensen in plaats van de 10 die er daarvoor zaten! Inmiddels had ik mijn voorzittershamer overgedragen aan de dame die het voor de komende 8 mötes van de vereniging gaat doen. Die is voorzitter van het bestuur, ik was slechts voorzitter van de årsmöte. Logisch niewaar? I know, ontgaat mij ook, maar het was wel geinig.

Nu begon het moeilijke stuk: met het bestuur duidelijk, moesten de posten verdeeld gaan worden. Penningmeester, secretaris en vervangers. Right. Had inmiddels wel door wanneer je strategisch je met de koffie moet bemoeien of de jaarrekening van vorig jaar moest bestuderen. To no avail... waar ik de penningsmeester positie gelukkig heb kunnen ontwijken, ben ik wel secretaris in het bestuur.

Ruim 2 uur na het officiële begin van de vergaderavond, deed de nieuwe voorzitter van de vereniging de schooldeur achter ons dicht. Er is veel gepraat, of liever: er is veel gekletst. De belangrijkste dingen die in de volgende mötes besloten moeten gaan worden zijn: waar gaan we heen op school-(lees: ski) reis, welke cadeautjes kopen we voor de leraren bij het afscheid en hoeveel aardbeientaarten moeten er gebakken worden voor de schoolafsluiting.

Denk dat de notulen van zo'n möte niet heel lang gaan worden.

Gestrikt

Een volgende stap in de integratie. Of zoiets.

Ben sinds dit weekend ook ledamot in het bestuur van Rödön skola. Behalve 2:an föräldrar dus ook vertegenwoordiger in het schoolbestuur. En morgen is de eerste vergadering. Nog een jaarmöte ook, dus ben benieuwd of er dit weekend lieverds bezig zijn geweest om een paar leuke Powerpoints in elkaar te klussen.

Fia heeft me overgehaald om dit te doen. Fia doet het al een paar jaar en er was nu een plekje vrij. Zo gaat dat hier. Je strikt gewoon in een weekend een gewillige ziel voor in het bestuur. Ja, je mag stemmen! Jippie. Dan doe ik het.

Overigens, morgenavond is Fia er niet eens bij omdat ze net voor een week naar Turkije zijn vertrokken. Ze zullen toch wel aan fika doen tijdens de möte?

Een nieuwe vriend

Mam, maaahaaaam! Ik heb een nieuwe vriend!

Zoonlief ging vandaag een dagje naar de fritids. Dinsdag is voor mij de dag dat ik administratie doe, de volgende 100 sollicitaties de deur uit doe en de stofzuiger door het huis slinger. In schoolweken gaat Mik elke dinsdag en elke donderdag na school naar de opvang. Deze week is het maar 1 dagje, vandaag dus.

Met enig gesputter hees meneer zich vanmorgen in zijn pak. De nieuw gevallen sneeuw maakte een hoop goed en huppelend vervolgde Mik zijn weg naar school (de fritids zit in de school) en eenmaal daar werd ik al rap weggeduwd want er moest gespeeld worden.

Na een productieve dag voor mij, heb ik net Mik opgehaald. Een stralende zoon kwam me tegemoet rennen. Al roepend dat hij (alweer) een nieuwe vriend heeft. Vigo. Uit jaar 4 of 5 of 6. De mannen hadden bedacht dat er bij ons gespeeld gaat worden. Niet vandaag, maar een keer.

En precies on cue kwam Vigo tevoorschijn. Of ie even mijn nummer mocht. Want nu gaat er officieel afgesproken worden.