No regrets

En nu is het alweer bijna een jaar geleden dat we naar hier gekomen zijn. Vorig jaar om deze tijd zaten we tussen de verhuisdozen. Zat mijn hoofd vol met checklists en 'mag-ik-niet-vergeten' briefjes. Een jaar geleden alweer! En nu?

Een stralende zomer, een kleurrijke herfst, een exotische (exotisch is toch niet alleen warm?) winter en een laat voorjaar verder, zijn we hier nog steeds. Natuurlijk hebben we ons fair share van de nodige perikelen met de Zweedse bureaucratie gehad. En niet te vergeten onze ongoing conversatie met de Nederlandse Belastingdienst.

Natuurlijk vond (en vind) ik het af en toe best lastig. Lastig dat ik de taal niet goed sprak. Niet dat ik nu vloeiend Zweeds spreek, maar ik kan me best OK redden. Lastig dat je helemaal opnieuw moet beginnen met het opbouwen van een netwerk. Zowel op zakelijk niveau, maar ook met vrienden. Ik prijs me gelukkig dat we in een gemeenschap wonen met gezellige mensen. Mensen die niet moeilijk doen en die ons meteen het gevoel hebben gegeven dat we welkom zijn. Maar soms is het best nog even zoeken. Zoeken naar hoe dingen gaan. Want een cultuurverschil is er wel degelijk.

Dat van die schoenen uitdoen, da's appeltje eitje. Maar andere zaken zoals bijvoorbeeld hoe het gaat bij de schoolafsluiting, bij uitnodigingen voor dinner parties of een weekendje weg. Wat is gebruikelijk, hoe kan je op de beste manier nee zeggen (voornamelijk tegen nóg een glas wijn) en hoe vier je alle Zweedse parties. Van dat soort dingen.

Nu komt het. Het lijkt wel op zo'n soppy 'Ik Vertrek' afsluiting: waar men na onnoemelijk veel ellende met vergunningen, kwaaie burgemeesters en boze gasten, kinderen die heimwee hebben en een huis in Nederland dat nog altijd niet verkocht is, altijd zegt... we hebben geen spijt hoor. We hebben het zo fijn hier.

Nou zo is het voor mij ook. Ik heb geen seconde spijt gehad van onze move. In het afgelopen jaar heb ik een hoop nieuwe dingen gedaan, heb mezelf best verbaasd met alle dingen die ik hier in het Zweeds heb kunnen regelen en heerlijk veel buiten geweest. Het voelt eigenlijk nog steeds als een groot avontuur waar ik in zit.

En ja, we wonen nog altijd in ons huurappartement op Rödön. Rödön is een heerlijk plekje, waar we ons alle 3  thuis voelen en waar we na verloop van tijd ook ons eigen huis willen hebben. Dus in de komende tijd doen we ons best zoveel mogelijk te sparen zodat we in het komende jaar de eerste stappen op weg naar ons eigen huis kunnen zetten. Geen idee hoe snel dat allemaal zal gaan. Yep, het blijft een avontuur.

You never know what's around the corner.

Enneh, ik doe mijn best om het blog zo vaak mogelijk te updaten hoor. Maar af en toe schiet het er gewoon een beetje bij in. Heb geduld (of anders, check Facebook), ik kom altijd wel weer terug hier!

Wennen

Ook vandaag mag ik nog niet werken. De Hemtjänsten chef gaat me bellen zodat we samen kunnen kijken wanneer de volgende 2 introductie dagen in te plannen. Wanneer hij gaat bellen? Tja. Da's afwachten. 

Dat zijn van die dingen waar ik hier best aan moet wennen. Nou ja, móet. Maar in ieder geval zijn er dingen die me opvallen. Dingen die echt anders zijn dan ik gewend ben. En dat zijn vaak dingen die me verbazen. Ik dacht: de Zweedse en Nederlandse cultuur liggen zo dicht bij elkaar, dat zal vast niet veel verschillen. Dus toch. Overigens zal het ook best meespelen dat we hier niet in downtown Stockholm zitten, maar midden in het wonderschone Jämtland. 

Om maar iets te noemen: zakelijke communicatie gaat hier anders dan ik gewend ben. De Hemtjänsten chef gaat dus bellen. Dat is in ieder geval gisteren gezegd. Maar wanneer? Ik heb het gevraagd. Ja, snel. Oh. Ok. Nu wil ik ook niet meteen weer zo'n pushy typ zijn dat direct zelf gaat bellen of gaat mailen. Dus ik wacht nog even af. 

In Nederland was ik gewend dat er binnen een paar uur op een mail gereageerd wordt en vaak zelfs ook al direct, dat je minder belt maar dingen via de app of messenger regelt en dat afspraken direct en duidelijk op schrift staan. De eerste dagen hier bij de Hemtjänsten krijg ik betaald, dat weet ik en heb ik op schrift (heb de Hemtjänsten chef voordien een mail gestuurd met allemaal vragen en daar heeft hij - na verloop van tijd - op geantwoord). Maar hoe? En wanneer? Ze hebben verder helemaal geen gegevens van mij behalve mijn telefoonnummer en email adres. Ik heb geen contract of iets ondertekend. 

Bij het solliciteren is het ook een aparte belevenis. Je verstuurt je persoonlijke brief. Je belt er nog een keer achteraan. Je mailt nog een keer. (overigens niet allemaal op dezelfde dag hoor) En dan hoor je nooit meer iets. Ik heb al zoooooveel sollicitaties hier verstuurd waar ik nooit meer wat op gehoord heb. 

Het regelen van het internet. Dat was natuurlijk helemaal een aparte saga. Als je kijkt hoe alle bedrijven daar langs elkaar heen communiceerden. Voor zover ze überhaupt al iets communiceerden. Zo weinig efficiënt, zo niet zakelijk en vooral ook zo niet commercieel. 

En dan de directheid. Of liever, mijn directheid en de Zweedse minder directheid. Weet nog altijd niet precies hoe daar een balans in te vinden. Beetje trial and error is het geweest de afgelopen maanden. En daar leer je van.

Op reis buiten de comfort zone, het blijft een avontuur.