Dus...

Het is inmiddels alweer een paar weken geleden dat ik hier geschreven heb. En krijg ik vragen of alles nog wel goed gaat hier. Rest assured: het gaat hier prima. En dan vergeet ik gewoon soms om het blog te updaten. 

Het lijkt wel of we nu langzamerhand in ietwat rustiger vaarwater komen. Of we raken meer gewend aan het onrustige vaarwater, dat kan het ook zijn. Alle eerste keer officiële dingen hebben we allemaal wel zo'n beetje gehad: eerste keer Mik naar school, eerste keer föräldrarmöte, eerste keer Zweedse möte in het algemeen, eerste keer solliciteren, eerste (en tweede en derde en tiende) keer beginnen in een nieuwe job. Massa's eerste keren die we in de afgelopen twee jaar gedaan hebben. En nu we allebei een tamelijk steady job hebben in het onderwijs en ons bedrijf opgezet is en zijn gang gaat, nu lijkt het wel rustiger vaarwater. 

We vinden het nu zelfs warm als het rond de 10 graden is: nee hoor, dan hoef je nog geen jas aan. Dat komt pas als het echt koud is. En beneden de -5 dan komt de winterjas misschien een keer tevoorschijn. Zouden we dan toch stiekem een beetje verzweedsen? 

Maar officieel zijn we nu natuurlijk nog altijd Nederlands. En dat betekent ook dat we mogen stemmen volgend jaar maart. Maar, daar moet wel wat voor gebeuren. Eerst moeten we een lang formulier invullen, kopieën van onze paspoorten bijvoegen en opsturen naar Den Haag. Voor de respectievelijke paspoorten moet het wel zo zijn dat ze minimaal tot en met ergens in januari 2017 geldig moeten zijn. Nou haal ik dat nog net, want mijn paspoort is tot 8 februari geldig. Moet overigens wel zorgen dat ik mijn paspoort voor 8 februari laat verlengen, want anders schijnt het zo te zijn dat je zomaar je Nederlanderschap kan verliezen. No worries, voor die tijd organiseren we nog een paspoort verlengmissie naar Stockholm. Duur grapje zo om een paspoort te verlengen, maar is niet anders. 

En voor diegenen die zich afvragen hoe het hier nu is in de herfst: schitterende kleuren, massa's dagen waarop we denken dat de zomer nog geen zin heeft om hier weg te gaan en de avonden die ons trakteren op schitterende zonsondergangen. Nu begint ook weer de tijd van het Noorderlicht. En überhaupt het vooruitzicht dat we straks weer heerlijk kunnen langlaufen en skiën.... het leven is echt wel goed hier. 

Vakantie. Of toch niet.

We leven hier een luxe leven.

We wonen in een schitterende omgeving. We treffen het met de mensen om ons heen. Drie stappen buiten, wat zeg ik, 1 stap buiten en je staat midden in adembenemend mooie natuur. We hebben een warm huis (ja zelfs met het slaapkamerraam open), we hebben een eigen auto en we hebben de liefste kat van de hele wereld. Ons bedrijf staat geregistreerd. We hebben de eerste opdrachten gedaan. De bijbehorende facturen zijn betaald. We doen aan uitgebreide marketing voor ons bedrijf, we solliciteren daarnaast nog naar extra jobs. We gaan naar school om de taal (nog beter) te leren.

Daarnaast hebben we ook real life worries. Het is echt niet alleen vakantie vieren. Wat als we niet genoeg opdrachten krijgen om ons bedrijf rendabel te houden? Wat als we geen extra job kunnen vinden voor de extra inkomsten? Wat als de bodem van onze spaarpot straks echt in zicht komt? Tuurlijk krijg ik het daar wel eens warm van.

Maar daarbij blijf ik ook een enorme optimist. En ook mede door mijn recente geschiedenis, weet ik nog meer hoe ik van elke dag wil genieten. Élke dag, élk moment. De zorgen worden er niet altijd minder door. Maar als je doet wat we nu al doen, om hulp vragen bij mensen die veel voor ons bedrijf kunnen betekenen, steeds meer integreren in ons nu al geliefde Rödön, dan heb ik er rotsvast vertrouwen in dat onze toekomst hier ligt.

En niet alleen onze toekomst. Maar ook het nu.

Dus ja, elke dag vieren we alsof het vakantie is. Tussen alle gewone dagelijkse dingen door.

Het leven is mooi hier.