De eerste drie dagen bij de hemtjänst in Östersund zitten erop.
Na de hele zomer van hot naar her gereden te hebben in Nälden en omgeving, met meer en minder krakkemikkige oudjes bloemen geplukt te hebben en na onbegrijpelijke boodschappenlijstjes ontcijferd te hebben met behulp van iedereen bij de lokale ICA, heb ik nu in 'de stad' gewerkt. De hemtjänst in Östersund is verdeeld in ettelijke districten. Ik heb nu mijn introductie gehad in een district dat relatief dichtbij ons ligt. En in dit district is de hemtjänst onderverdeeld in een buitengroep (die dus van hot naar her rijdt etc...) en een binnengroep die thuiszorg verleend aan de klanten in een serviceappartementen complex.
Laat het nou net een district zijn dat midden in een reorganisatie zit. Recent is de nieuwe chef begonnen, eind oktober moet de binnengroep verhuizen en de bezetting van de binnen- en buitengroep wordt gehusseld. Recept voor hopen gefluister, geïrriteerd gepraat, verhitte telefoongesprekken en oh ja, tussendoor ook nog de bezoeken aan de verschillende hemtjänst klanten.
Ik heb deze dagen en avond in het serviceappartementen complex gewerkt. De klanten van de hemtjänsten die in dit complex wonen zijn - vrijwel zonder uitzondering - dement of echt knetter dement. Het merendeel heeft ook nog een stroke gehad en de diabetes gevallen zijn niet meer op de vingers van 2 handen te tellen.
Deze dagen heb ik een tandarts ontmoet. De vrouw van de tandarts is inmiddels al een aantal jaar dood en hij is het stadium van licht dement al een hele tijd voorbij. In de loop der jaren is er steeds meer tandarts gekomen. Hij eet alles wat los en vast zit en het komt er met een schrikbarend gemak aan de andere kant weer uit. Vroeger had de tandarts een gelukkig leven met familie en vrienden. Ze reisden veel en hij was een fervent piloot. Nu doet de tandarts niet veel meer dan liggen. Televisie kijken. Slapen. En eten. Heel veel eten.
Ook ontmoette ik een muzikant. De muzikant is heel verlegen. En heel dement. In zijn appartement staan overal muziekinstrumenten, maar spelen erop gaat niet meer. Hij is het allemaal vergeten. Af en toe komt nog wel terug dat hij vroeger heel goed accordeon kon spelen. Maar als hij nu weer een instrument zou oppakken, dan zou hij weer als een beginner klinken. Dus dat doet de muzikant niet meer. Met zijn rollator en zijn rolstoel komt hij af en toe nog wel eens buiten. In ieder geval tijdens werkdagen voor de lunch in de eetzaal. Maar in het weekend is de muzikant binnen. Dan is de eetzaal gesloten. Dan is het enige vertier nog de bezoekjes van de hemtjänst.
En dan is er nog een heel eentige meneer. Als er nog een gradatie na knetter dement zou zijn, dan zou hij met stip in die categorie passen. In alle jassen die aan de kapstok hangen, heeft hij schroevendraaiers verstopt. En in de kast in de gang ligt een groot mes verstopt onder een stapel handdoeken. Slapen doet hij het liefst aangekleed zodat hij klaar is om te verdedigen als er een onverlaat binnen zou komen. Er is geen familie en een aantal jaar geleden heeft eentige meneer al geprobeerd om er een eind aan te maken. Is niet gelukt. En door de medicijnen die eentige meneer nu krijgt (en de voortschrijdende dementie) is de behoefte er ook niet meer zo.
Begrijp me goed: ik ben blij dat ik werk heb. En als ik aan het werk ben, dan doe ik mijn stinkende best (ai, misschien niet zo'n goeie woordkeus in deze line of work.... ) om te zorgen dat het leven van de mensen waar ik op bezoek kom toch net weer iets aangenamer wordt. Al is het maar voor heel eventjes. Maar wat lijkt het me tragisch als je op zo'n manier oud wordt. Ik kan er niks aan doen dat ik er een beetje verdrietig van word als ik eentige meneer dan weer alleen laat met zijn televisie. Als je een foto van vroeger van de tandarts ziet. Als je de instrumenten van de muzikant ziet staan.
Wat prijs ik me gelukkig dat ik zo'n sterke en fitte moeder heb die op haar bijna 80-ste alles nog zelf regelt, regelmatig met de fiets erop uit trekt en die andere mensen op sleeptouw neemt omdat 'we toch zoveel te geven hebben' (ja toch mam?). Vaak geloven mensen niet eens dat mam al richting de 80 gaat.
Ik hoop heel erg dat het ons gegeven is om zo lang mogelijk fit en bij de tijd te blijven. En als het dan onze tijd is, laat het dan alsjeblieft gewoon pats boem ineens gebeuren.
Genieten. Van elke dag. Zelfs al zijn de schilders nog steeds niet klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten