Back in business! En in de ban van de beer....

Zo langzaam maar zeker begint het einde van die eindeloos lijkende zomervakantie in zicht te komen. En daarmee is er ook zicht op een mogelijke periode van werkloosheid.

Tijdens de zomervakantie heb ik absoluut niet te klagen (gehad) over werk. Heb met veel plezier als Engelse tutor gewerkt voor 2 heel leuke families en heb uuuuh ja, hoe zal ik het omschrijven, het avontuur beleefd van werken in de zorg met psychiatrische patiënten. Al met al voldoende om je bezig te houden. En om een beetje te verdienen.

De tutoring klussen houden half augustus op omdat beide families dan weer terug zijn in Saudi Arabië. En ik heb zelf afscheid genomen van mijn avontuur met de psychiatrische patiënten.

So what's next? Het was de vraag of de modersmålsenhet ook komend schooljaar weer een beroep op me zou doen. En gelukkig! Dat hebben ze vandaag gedaan! Volgende week ga ik naar kantoor om te praten over een mogelijke aanstelling voor minimaal 75% en wellicht nog een beetje meer. En als alles goed gaat, dan wordt Krokoms kommun ergens in de komende weken ook weer wakker uit hun zomerslaap en beseffen die dat ze niet zonder Marco kunnen in hun lerarencorps. En dan zijn we weer back in business.

En ondertussen op Rödön worden de gemoederen danig bezig gehouden door het aanwezige wildlife. Er is een weerspannig elandmannetje met een enorm gewei dat geregeld het verkeer ophoudt hier iets verderop. Hij gaat dan midden op de weg staan en wil geen millimeter wijken, behalve op zijn eigen tijd. En kennissen van ons zijn bij het zoeken naar bessen berendrollen in het bos tegen gekomen! Op nog geen kilometer afstand van ons huis!

Never a dull moment.

It's a small step from egg sandwiches to Cleopatra

Ik krijg nog al eens de vraag wat ik dan zo al doe, als.. nou ja zeg maar in die job met die moeilijke naam.

Neem nou vandaag. Zo rond kwart over 8 schuif ik aan bij het ontbijt op de kleuterschool van een Amerikaanse Zweed van net 4. De klodders boter liggen overal en om de stukjes ei wordt meestal heftig gedebatteerd. En mijn Amerikaanse Zweedje bedient zich van een mix van Engels en Zweeds om zich in het ontbijtgewoel staande te houden. Tijdens het ontbijt kletst hij meestal al honderduit tegen mij en ik kwetter opgewekt in het Engels naar hem. De andere jongens zijn nu ook wel aan me gewend en gooien er af en toe ook een Engels woord tussendoor. Na het ontbijt begint de grote plas / handen wassen en aankleed exercitie. Met een steady -20 betekent het aankleden dat er eindeloos veel laagjes aangehesen moeten worden bij alle kids. Alhoewel ik er voor mijn Amerikaanse Zweed ben, hangen er geregeld andere kinders aan me om te vragen of ik alsjeblieft even kan helpen met laagje nummer 4, met een rits, met een helm en om <vul any winter item in hier> te zoeken.

Als we dan na 20 minuten eenmaal buiten zijn, dan gaan de mannen los. Soms doen we tikkertje. Nu liggen er bergen sneeuw dus dan moet er natuurlijk gegleden worden op de sneeuwbergen. En vanmorgen heb ik met mijn Amerikaanse Zweed in de sneeuwbioscoop gezeten. Hele verhalen over de 'film' die we aan het kijken waren. Met sneeuw popcorn natuurlijk.

Na een uurtje sprong ik weer in de auto (lang leve de seatheater!) op weg naar mijn volgende school. De rest van de dag ben ik op een school geweest waar ik 2 leerlingen begeleid bij verschillende lessen. Bij een leerling help ik hem met wiskunde, aardrijkskunde en geschiedenis en bij een andere leerling help ik hem bij wiskunde, humaniora en in de voorbereidingsklas. In de voorbereidingsklas komen alle leerlingen die vanuit een ander land en onderwijssysteem instromen. En daar komen dus ook geregeld nieuwe leerlingen bij. De laatste aanwinst is een meisje uit Thailand dat geen woord Engels en helemaal geen Zweeds spreekt. Meestal zitten in deze voorbereidingsklas evenveel studiebegeleiders als leerlingen. Arabisch (en een aantal dialecten), Pashtoe, Eritrees (en de diverse varianten daarvan) en nog een hele zwik andere talen worden in deze klas vertaald. In de voorbereidingsklas werken een heel aantal verschillende leraren op min of meer individuele basis met de leerlingen om ze op het niveau van hun eigenlijke klas te krijgen.

Mijn leerling in de voorbereidingsklas komt uit Congo en we spreken Engels met elkaar. Zodra de leerling het niveau van zijn eigenlijke klas heeft, gaat hij/zij steeds meer vakken met zijn eigen klas volgen en steeds minder in de voorbereidingsklas. Mijn Congolees gaat zo goed dat hij na 4 maanden hier op school het merendeel van de tijd al in zijn gewone jaarklas 9 zit. Voor nog maar een paar vakken zit hij in de voorbereidingsklas.

Anderhalf uur hebben mijn Congolees en ik gewerkt aan zijn opdracht over genetische manipulatie en daarna heb ik met mijn andere leerling een geschiedenis les gehad over het oude Egypte. En dan vergeet ik nog dat ik dankzij mijn Congolees ook wiskunde nu leuk begin te vinden! Hij kan geweldig uitleggen en nu snap ik precies hoe het met lineaire vergelijkingen zit!

Ik bof met mijn leerlingen. Natuurlijk zijn er best bij die ik af en toe achter het behang zou willen plakken. Maar ze zijn mij vast ook wel eens zat. Over het algemeen hebben we een hoop lol en steek ik er ook nog wat van op!

It makes you think

De eerste drie dagen bij de hemtjänst in Östersund zitten erop.

Na de hele zomer van hot naar her gereden te hebben in Nälden en omgeving, met meer en minder krakkemikkige oudjes bloemen geplukt te hebben en na onbegrijpelijke boodschappenlijstjes ontcijferd te hebben met behulp van iedereen bij de lokale ICA, heb ik nu in 'de stad' gewerkt. De hemtjänst in Östersund is verdeeld in ettelijke districten. Ik heb nu mijn introductie gehad in een district dat relatief dichtbij ons ligt. En in dit district is de hemtjänst onderverdeeld in een buitengroep (die dus van hot naar her rijdt etc...) en een binnengroep die thuiszorg verleend aan de klanten in een serviceappartementen complex.

Laat het nou net een district zijn dat midden in een reorganisatie zit. Recent is de nieuwe chef begonnen, eind oktober moet de binnengroep verhuizen en de bezetting van de binnen- en buitengroep wordt gehusseld. Recept voor hopen gefluister, geïrriteerd gepraat, verhitte telefoongesprekken en oh ja, tussendoor ook nog de bezoeken aan de verschillende hemtjänst klanten.

Ik heb deze dagen en avond in het serviceappartementen complex gewerkt. De klanten van de hemtjänsten die in dit complex wonen zijn - vrijwel zonder uitzondering - dement of echt knetter dement. Het merendeel heeft ook nog een stroke gehad en de diabetes gevallen zijn niet meer op de vingers van 2 handen te tellen.

Deze dagen heb ik een tandarts ontmoet. De vrouw van de tandarts is inmiddels al een aantal jaar dood en hij is het stadium van licht dement al een hele tijd voorbij. In de loop der jaren is er steeds meer tandarts gekomen. Hij eet alles wat los en vast zit en het komt er met een schrikbarend gemak aan de andere kant weer uit. Vroeger had de tandarts een gelukkig leven met familie en vrienden. Ze reisden veel en hij was een fervent piloot. Nu doet de tandarts niet veel meer dan liggen. Televisie kijken. Slapen. En eten. Heel veel eten.

Ook ontmoette ik een muzikant. De muzikant is heel verlegen. En heel dement. In zijn appartement staan overal muziekinstrumenten, maar spelen erop gaat niet meer. Hij is het allemaal vergeten. Af en toe komt nog wel terug dat hij vroeger heel goed accordeon kon spelen. Maar als hij nu weer een instrument zou oppakken, dan zou hij weer als een beginner klinken. Dus dat doet de muzikant niet meer. Met zijn rollator en zijn rolstoel komt hij af en toe nog wel eens buiten. In ieder geval tijdens werkdagen voor de lunch in de eetzaal. Maar in het weekend is de muzikant binnen. Dan is de eetzaal gesloten. Dan is het enige vertier nog de bezoekjes van de hemtjänst.

En dan is er nog een heel eentige meneer. Als er nog een gradatie na knetter dement zou zijn, dan zou hij met stip in die categorie passen. In alle jassen die aan de kapstok hangen, heeft hij schroevendraaiers verstopt. En in de kast in de gang ligt een groot mes verstopt onder een stapel handdoeken. Slapen doet hij het liefst aangekleed zodat hij klaar is om te verdedigen als er een onverlaat binnen zou komen. Er is geen familie en een aantal jaar geleden heeft eentige meneer al geprobeerd om er een eind aan te maken. Is niet gelukt. En door de medicijnen die eentige meneer nu krijgt (en de voortschrijdende dementie) is de behoefte er ook niet meer zo.

Begrijp me goed: ik ben blij dat ik werk heb. En als ik aan het werk ben, dan doe ik mijn stinkende best (ai, misschien niet zo'n goeie woordkeus in deze line of work.... ) om te zorgen dat het leven van de mensen waar ik op bezoek kom toch net weer iets aangenamer wordt. Al is het maar voor heel eventjes. Maar wat lijkt het me tragisch als je op zo'n manier oud wordt. Ik kan er niks aan doen dat ik er een beetje verdrietig van word als ik eentige meneer dan weer alleen laat met zijn televisie. Als je een foto van vroeger van de tandarts ziet. Als je de instrumenten van de muzikant ziet staan.

Wat prijs ik me gelukkig dat ik zo'n sterke en fitte moeder heb die op haar bijna 80-ste alles nog zelf regelt, regelmatig met de fiets erop uit trekt en die andere mensen op sleeptouw neemt omdat 'we toch zoveel te geven hebben' (ja toch mam?). Vaak geloven mensen niet eens dat mam al richting de 80 gaat.

Ik hoop heel erg dat het ons gegeven is om zo lang mogelijk fit en bij de tijd te blijven. En als het dan onze tijd is, laat het dan alsjeblieft gewoon pats boem ineens gebeuren.

Genieten. Van elke dag. Zelfs al zijn de schilders nog steeds niet klaar.

Kriebel

No worries. Het gaat niet weer over de beide bazen die hier nog altijd rondsluipen met een kwast.

Ik werd net gebeld door Maria van de Hemtjänsten uit Frösön / Östersund. Ja, ze belde om de introductie op de arbetsplats te plannen. Of ik alsjeblieft morgen, overmorgen en donderdag aan het werk kan. Geloof dat ik deze drie dagen binnen ben want ik moest binnenschoenen meenemen. Ze had het over joggingschoenen, dus wie weet hoe fit ik na deze dagen zal zijn!

Morgenochtend om 7 uur begint het feest.

Mooi om dit in ieder geval achter de hand te hebben als extra job, voor zolang het nodig is.

Op een dag....

Krokoms Bostäder heeft het op zijn heupen. We hebben onze huurbaas hoog zitten. Voor Jämtse, of liever Krokomse begrippen, reageren ze snel. Zijn ze behulpzaam en doen moeite om dingen te regelen. Zo ook het onderhoud van de appartementen hier op Rödön. Onze oude(re) buurvrouw Kristine vertelde dat ze in alle 20 jaar dat ze hier woont nog nooit een schilder hier gezien heeft. En Kristine mag dan oud zijn, er ontgaat haar niks!

Dit wordt nu ruimschoots goedgemaakt. De schilders zijn hier al een maand en het ziet er naar uit dat ze hier ook nog wel even zullen zijn. Wat is de logica van een Zweedse / Jämtse / Krokomse schilder?

Zo'n 5 weken geleden kregen we een brief. Als er iets gedaan wordt of moet worden hier, dan krijg je altijd een brief. Zijn ze gek op hier. Een brief dus over het schilderen. Met een geplande begindatum. Of we alsjeblieft al onze troepies van het balkon en de deur en de muur wilden halen zodat de schilders lekker snel aan de gang konden. Nou hebben wij niet zoveel troepies, dus dat was 5 weken geleden zo gepiept.

Begin augustus werd er toen een keet neergezet. Zonder fikaplaats gebeurt er helemáál niks. Op 10 augustus was het eindelijk zover en zagen we de schilders voor de eerste keer live. Niet dat ze meteen aan de gang gingen hoor. Eerst moeten de appartementen allemaal bekeken worden. We wisten niet dat dit een routine zou worden die elke ochtend herhaald wordt. Er zou per slot zomaar iets kunnen veranderen overnight! Jonge baas en oude baas haalden op dag 2 een schuurpapiertje tevoorschijn. De een begon bij de dagopvang links van ons huis. De jonge baas begon bij de schuurtjes aan de andere kant. Ettelijke fikapauzes verder (om over de tripjes naar Krokom nog maar te zwijgen om een ander kwastje te halen) was deze schuuretappe klaar en begon jonge baas met rood schilderen van de schuurtjes. Oude baas is toen een heel aantal dagen zoek geweest. Jonge baas was niet helemaal eentig, want zijn vriendin (althans, dat nemen we aan) kwam rond het middaguur in haar nieuwe Audi voorrijden om zijn lunch te bezorgen.

Na het rood van de schuurtjes, was het tijd voor het wit van de dagopvang. Logisch. En als ie het wit van de dagopvang zat was, schuurde jonge baas er lustig op los bij een van de lage appartementengebouwtjes. Halverwege vorige week dook ineens oude baas weer op. En ook de steigerbouwers. Enthousiaste jongens die ons appartementengebouw sinds vorige week donderdag in de steigers hebben gezet.

Nou dan gaat nu opschieten zou je denken. Dan beginnen ze toch snel met ons gebouw en zijn ze daarna snel weer vertrokken. Nee joh! Er wordt nog lustig rood en wit geverfd bij de andere lage appartementengebouwtjes en bij de dagopvang. En gisteren is men ook aan het schuren en beitsen van de deuren begonnen. Inderdaad, tussen de fikapauzes door.

Vanmiddag maar weer eens gevraagd wanneer ze denken aan ons gebouw te gaan beginnen. De oude baas moest er een beetje peinzend van kijken. "Nou... misschien morgen".

Ben benieuwd.

Op een dag, dan is het allemaal geschilderd. Hoop dat de sneeuw nog even wacht met vallen.

Hollen, vliegen, rennen, springen en weer doorgaan....

Tussen alle bedrijven door even snel een teken van leven. De Van Bergen family is veilig aangekomen en we hebben een topweekend gehad in Åre. We hebben de berg beklommen, de jongens hebben sneeuwballen gegooid en we hebben bijna allemaal door de sneeuw gegleden! Eenmaal bovenop de berg kwamen we nog een dappere tina tegen die met skies en al naar boven was geklommen!

Zondagochtend naar Rödön terug gereden. Hier begon een beetje het gewone leven weer, want ik moet gewoon aan het werk deze week. Nou ja, 'gewoon'. Maandag ben ik begonnen bij mijn Zweedse familie die in augustus naar Saudi verhuisd. Zondagavond tot de ontdekking gekomen dat ze niet echt ín Östersund wonen, maar zo'n 30 km erbuiten. Yep, de andere kant op. Dus vroeg op om op tijd daar te zijn. Een schitterend huis, groot. Maar echt in de middle of nowhere. En straks wonen ze in de middle of the desert in Saudi. Ik werd heel hartelijk ontvangen. Heb me prima geamuseerd met de les aan de zoon des huizes, de tweeling was iets meer werk. Althans, een van de twee dames is er een met een gebruiksaanwijzing. Vrijdagochtend ga ik weer naar ze toe, ben benieuwd!

Dinsdag en vandaag heb ik bij de Hemtjänsten gewerkt. Gisteren had ik een auto met standaard stoelverwarming. Tuurlijk, er zal vast ergens een knopje zitten om het uit te doen, maar ik had geen tijd om het knopje te vinden! Da's wel warmig op zo'n dag! Ondanks dat het nu maar 12 graden is. Na een heel stralend zonnig weekend is het nu regenachtig en grijs, super sneu voor de Van Bergens.

Ondanks het weer wordt er wel een hoop ondernomen hoor! De hele club is al naar het zwembad hier geweest, naar de elanden en vandaag zijn ze naar het Jamtli. Morgen gaan we Niels' verjaardag vast vieren. Misschien vertrekken ze vrijdag alweer, op zoek naar wat meer zon in het zuiden.

En zondag ben ik dan weer aan het werk voor de Hemtjänsten.

Blij dat ik een kalender heb nu waar ik alles op schrijf. Zo kan ik mezelf een beetje bijhouden.

Nog een baan!

Vaak gaat het niet zo heel snel in sollicitatieprocedures hier in Zweden. Of althans, hier in Jämtland. Maar soms kan het ook wél snel gaan. Heul snel!

Vorige week donderdagavond zag ik een leuke advertentie op de website van het Zweedse arbeidsbureau. Daarin werd een English teacher gevraagd voor hier in Östersund. Niet heel veel meer informatie, maar wel genoeg om het aantrekkelijk te doen klinken. Meteen een CV gemaakt, een kekke mail erbij geschreven en de volgende dag naar Åre vertrokken.

Wat schetst mijn verbazing dat ik op zaterdagmiddag al een antwoord had van de meneer die de advertentie had geplaatst! De meneer in kwestie was (en is) de CEO van CELT. Het Centre for English Language Training. In de mail schreef hij dat hij enthousiast was over mijn CV en hij heeft me wat meer info over het project gegeven. En als ik na het lezen van zijn mail nog steeds interesse had in het project, dan zou hij me gaan bellen op maandag.

Nou en óf ik interesse had! Vanmiddag net voor het eten een heel gezellig gesprek gehad met Dónal en nu heb ik dus de klus! Ik ga vanaf juli dus ook werken als English language training consultant. Ik ga 3 kinderen Engelse les geven. Ze verhuizen in augustus naar Saudi Arabië (met vader en moeder) en voordat ze daarheen gaan, willen vader en moeder graag dat de kinderen zich wat zekerder voelen in het Engels.

Ik heb er heel veel zin in!

Van een rolstoel, een lift en een Azalea

Na de skolavslutning moest ik door naar Krokom voor de officiële introductiedag van de Hemtjänsten, voor alle sommervikarier. Ze waren vanmorgen rond een uur of 9 al begonnen, maar gelukkig eerst met een uitgebreide fika want er waren er meer die eerst de skolavslutning mee wilden maken.

Met 13 anderen hebben we vanmorgen naar een aantal presentaties geluisterd over hoe verschillende geneesmiddelen toe te dienen. Geheimhoudingsplicht. Rapporteren en aaaaal wat dies meer zij.

Na een pauze van een uur, was het vanmiddag tijd voor ergonomie training. Hebben lol gehad met de verstelbare bedden, elkaar omhoog hijsen en uit bed. En ontdekt dat er heel veel knopjes en extra dingetjes aan een Azalea rolstoel kunnen zitten die reuze handig zijn.

Zou zomaar kunnen dat ook de laatste benodigde papieren komende week binnen zijn zodat ik eindelijk kan beginnen met zelf werken bij de Hemtjänsten.

Hemtjänsten, day 2

Vandaag een 'kort' dagje bij de Hemtjänsten, van 7 tot 14. Ik ben vanmorgen iets later weggegaan dan woensdag, dus de ochtendspits in Tullus was al opgelost voordat ik er was: ik heb geen reebok gezien. 

Bij het Hemtjänsten kantoor in Nälden staat UFU tegenwoordig op de personeelsparkeerplaats. Niet naast de sjieke dienstauto's (jaha, die rode RAV4, da's één van de 4 of 5 dienstauto's die de Hemtjänsten heeft...), maar aan de andere kant. 

Op onze lijst van vandaag stonden bijna allemaal nieuwe klanten. Nou ja, nieuw voor mij in ieder geval. Alleen Saga kende ik al. Het zag er niet naar uit dat Saga zich mij nou nog levendig herinnerde na mijn introductie afgelopen woensdag. Vandaag hebben we een heel aantal maaltijden gehaald (er zijn 3 verschillende restaurants in het gebied van deze Hemtjänsten die maaltijden verzorgen) en gedistribueerd. Voor een aantal klanten betekent dat alleen even post uithalen en maaltijd afleveren en bij sommige klanten blijf je dan iets langer voor nog een klein praatje. Social tid staat er dan op de lijst. 

Bij Agnes kwamen we ook voor de social tid en om te checken of ze ook wel gegeten had, maar Agnes had het veel te druk met scrabbelen met de buurvrouw. Er lagen voor mij totaal onbegrijpelijke woorden op het bord en buurvrouw zat zo te stralen dat ik denk dat Agnes aan de verliezende hand was. Sandra heeft alleen even koffie gezet voor ze en wat koekjes op een schaal gedaan, ik heb afgewassen en daarna zijn we weer gegaan. Op naar Margot. Margot straalt van oor tot oor en is zo vergeetachtig als vergeetachtige Harry uit Sesamstraat. Met Margot gingen we boodschappen doen. Het boodschappenlijstje opstellen is al een toer omdat ze op het ene moment vertelt dat de ham op is en als ze zich dan weer omgedraaid heeft, heeft ze geen idee meer dát we überhaupt boodschappen gaan doen en die ham? Ze had toch nog ham? Margot had geen zin in de rollator maar hing amechtig aan mijn arm en zo zijn we naar de ICA geslenterd. Ondertussen de rest van bejaard Trångsviken groetend. Al die namen kent Margot dan weer wel, ik moet zeggen dat ik ze allang weer vergeten ben. 

Weer via Saga (daar komt de Hemtjänsten een keer of 6 per dag) en Siri naar Herman. Als Sandra had gezegd dat Herman Russisch sprak, had ik haar ook geloofd. Voor mij niet te verstaan wat Herman zegt. Daar moesten we alleen eten afleveren en zorgen dat hij zijn medicijnen inneemt. 

En daarna naar Erik. Erik is er ook een van het ouwe snoeperd soort. Die stond te stralen dat er nu niet 1 meisje maar 2 meisjes van de Hemtjänsten kwamen. Sandra heeft voor Erik potatisbullar gebakken en hem nog oogdruppels gegeven. Erik kreeg er ondertussen geen genoeg van om van die dubbelzinnige toespelingen te blijven maken. 

Halverwege deze korte dienst was er ook nog even tijd voor lunch op het kantoor met de andere mensen van het team. Natuurlijk wordt er dan gekletst over wat er zoal voorvalt bij de diverse klanten. En je kunt wel zeggen dat zeker 75% van de clientèle van de Hemtjänsten een geschiedenis heeft van psychische aandoeningen. Tel daarbij op de diverse stoma's en katheters die geleegd en vervangen moeten worden en de hoeveelheid 'noodsituaties' waar ik over heb horen praten, dan verbaast het mij dat ze nieuwe mensen aannemen die geen opleiding en ervaring in de zorg hebben.  

De werkomgeving is wel heel erg mooi. Ondanks dat het een behoorlijk grijze dag is vandaag, waren er schitterende vergezichten. En heb nu aan den lijve mogen ondervinden dat er 4 jaargetijden in een uur, wat zeg ik, in 10 minuten kunnen voorkomen! 

En nu is het weekend. Ik denk nog maar niet aan de feestelijke avonddienst van de maandag. Dat duurt nog heeeeeeeeel lang voordat het maandag is. 

Een avontuur. De eerste dag bij de Hemtjänsten.

Zo! Dat zit erop. De eerste dag aan het werk bij de Hemtjänsten.

Natuurlijk was ik al veeeeeel vroeger wakker dan de wekker. En de wekker stond juist al vroeg, kan je nagaan. Via de binnendoorweg ben ik naar Nälden gereden. De ochtendspits bestond uit een reebok die net voor Tullus de weg overstak.

Bij de Hemtjänsten werd ik hartelijk verwelkomd door Sandra. Met een kop verse koffie in de hand werd ik meteen ingewijd in het schema van de dag. Via Gerd, naar Sonja, naar Villy, naar Thorsten, weer naar Sonja en naar Gerd en tussendoor ook nog naar Saga. Leefde in de heilige veronderstelling dat onze eerste klant van de dag een man zou zijn die we zouden gaan helpen met omkleden, bed verschonen etc. Maar nee! Gerd in Zweden is dus een dame! Na Gerd zijn we ook nog naar haar tweelingzus geweest om een ontbijtje klaar te maken. Daarna naar Sonja voor haar medicijnen. Meteen aangekondigd dat we 's middags terug zouden komen voor een wandeling. Zat Sonja nou niet direct op te wachten.

Via even kletsen bij Villy en zijn boodschappenlijst ophalen, naar Thorsten om eten te brengen, zelfde bij een andere dame met diabetes wiens naam ik vergeten ben en toen naar Sonja voor de wandeling. Al pruttelend en commentaar leverend hebben we Sonja achter de rollator gekregen en zijn we tot halverwege de straat gekomen. 's Middags Gerd geholpen met de lunch en toen naar Saga om haar in bed te helpen voor haar rust uurtje. Ondertussen her en der natuurlijk ook opgeruimd, gewassen, katheters geleegd (I know, moest ook even slikken) en her en der nog wat gekletst.

Bijna alle klanten waar we vandaag kwamen vonden het wel interessant dat er een nieuwe tjej meekwam. De oudere heer waar we vanmiddag waren is er een van het 'ouwe snoeperd' soort. Op SFI leer je geen dubbelzinnige dingen (alsof ik überhaupt dubbelzinnige dingen snel zou snappen), maar dat leer je snel genoeg in deze job.... ik heb mijn best gedaan om schaapachtig te kijken en niet te reageren. Behalve kattig wist ik eerlijk gezegd niet zo goed hoe heel beleefd op de ondubbelzinnigheden te reageren.

Ik heb woeste bewondering voor de mensen die bij de Hemtjänsten werken. Het geduld en de zorg waarmee ze aan de gang gaan is echt onverwoestbaar. Bij mij duizelt het wat we allemaal bij wie gedaan hebben. Er komt overigens ook een heeeeeeleboel administratie bij kijken. Het begint al met de schema's die je per dag krijgt, de lijsten die je bij de klanten in moet vullen, de etenslijsten die de klanten in moeten vullen en die dan gefaxed (jaaaa! de fax leeft hier nog in zijn glorietijd!) moet worden naar de keuken waar het eten gemaakt wordt en dan nog rapporten invullen voor een aantal klanten.

Oh ja, de Hemtjänsten beschikt trouwens wel over een vloot coole auto's: staat een hele batterij aan RAV4's 4WD's om mee te rijden!

Nu morgen lekker vrij. En dan vrijdag een korte dienst, van 7-14.

Samenvatting? Sandra is een gouden meid die me heel goed en lief allemaal dingen uitlegd. De meeste klanten waren gezellig, het werk is uuuuh wat zal ik zeggen ... anders dan ik ooit gedaan heb.

de avondspits

Spannend!

Vind het best een beetje spannend, deze week. Of althans, er staan 2 nieuwe echt nieuwe dingen op het program. Eerst morgen met Mik naar de tandarts omdat er een melktand getrokken moet worden. En woensdag begin ik in mijn job bij de hemtjänst.

De tandarts is een lieverd hoor. En fan van Ajax, dus kan bijna niet anders dan een goeie tandarts zijn. Maar Mik en ik schrokken de vorige keer wel toen hij over het trekken van een tand begon! Zit namelijk zo: er zit nog 1 melkkies bij Mik die geen aanstalten maakt om eruit te gaan. Maar de grote mensentand zit er al vlak achter. Om nou te voorkomen dat die grote mensentand schots en scheef gaat staan, wil de tandarts de melkkies eruit halen. Klinkt plausibel. Maar toch. Zal blij zijn als het gebeurd is.

En woensdagochtend om 7 uur begin ik dan eindelijk met werken. Met Sandra. Vind het best spannend. Leuk spannend, maar ook wel beetje spannend spannend. Kan ik het wel, vinden ze me wel aardig, op die manier spannend.

En dan hebben we donderdag lekker alle 3 alweer vrij.

Ach, wat zou het leven zijn zonder wat nieuwe avonturen op zijn tijd, toch?

PS hou lang duurt zo'n franse slag?? Heb nog altijd niks van hem gehoord.

Jetzt geht's los! Maar dan op zijn Frans...

De blonde viking heeft de nodige informatie opgestuurd!

Heb net heel erg mijn best gedaan op mijn pitch voor de franse head honcho en deze opgestuurd. Nu is het afwachten. Heb alle standaard regels van het sollicitatiebrieven schrijven aan mijn laars gelapt, nou ja, bijna alle. Ik heb iets opgeschreven in de trant van dat ik denk dat hij mij moet hebben, dat ie niet verder hoeft te zoeken. Is overigens ook niks aan gelogen.

Ik vind het echt spannend.

Een blonde viking

Sportief en met keurige sokken. Zo ging ik vanmorgen naar Östersund voor mijn sollicitatie gesprek. Voelde toch best een kriebeltje, wat zeg ik, kriebel naarmate het uur u dichterbij kwam. Ik wil dit zo graag!

Omdat het bedrijf met de vacature nog geen officieel bedrijf heeft opgericht in Zweden, heb ik vanmorgen met hun tussenpersoon gesproken. Deze tussenpersoon werkt voor Peak Innovation. Een in aanzien staande organisatie die eigenlijk als een soort van matchmaker fungeert tussen bedrijven en mensen met coole ideeën voor in deze regio en researchers, marketeers, onderzoekers en al wat dies meer zij. Een bescheiden Frans sportmerk dat hun langlauf producten wil promoten en verder ontwikkelen in het mekka van de langlaufsport is precies zo'n bedrijf dat in het straatje van Peak past. Peak assisteert hen (dat Franse sportmerk dus) met het opzetten van hun bedrijf hier. Vandaar ook dat zij de eerste stappen verzorgen in het wervingsproces voor deze positie.

Nu had ik al eerder met mensen van Peak om tafel gezeten om te praten over ons eigen bedrijf. Peak zit midden in Östersund in een van de kantoren bij de Universiteit. Tomas had ik echter nog niet getroffen, tot vanmorgen. Het eerste kwartier hebben we eigenlijk alleen over onze verhuizing hierheen, het leren van de taal en ons eigen bedrijf gepraat. Heel gezellig en heel relaxed. We zaten in een klein vergaderkamertje met een ovaalvormige tafel. Tomas, prototype blonde viking, wees me dat ik kon gaan zitten en het viel me op dat hij toen niet tegenover me ging zitten (zoals ik zo vaak heb gezien bij dit soort meetings in Nederland), maar dat hij aan het 'hoofd' van de ovale tafel naast me ging zitten.

Uiteindelijk hebben we het natuurlijk ook over de positie gehad. Heb tussen neus en lippen door nog uitgevonden dat er in totaal 15 mensen gesolliciteerd hebben en dat er 4 (incl. mezelf) met een echt passend profiel bij zitten. Kern van de job is om in de opstartfase van het bedrijf te zorgen voor naamsbekendheid via sociale media, netwerk opbouwen en kantoor voorbereiden.

Volgende stap is dat ik mezelf introduceer bij de Franse grondlegger van het bedrijf. Tomas stuurt zijn referentie naar aanleiding van ons gesprek vanmorgen en ik stuur mijn verhaal dan dus naar Frankrijk en dan is het up to the French chief om te bestemmen of en zo ja wie hij wil uitnodigen voor een gesprek wanneer hij binnenkort hier in Östersund is.

Ik wil dit. Zoooo graag!

Dank voor het al het duimen. Ik blijf nog even door duimen dat de franse head honcho me uit gaat nodigen.

To be continued!

Nog meer werk?

Mmmh... uuuuh, ja. Nou ja, misschien. Ik heb voor komende donderdag weer een sollicitatiegesprek gepland staan. Tuurlijk, ik heb al een job. En daar ga ik in mei beginnen. Behalve als het gesprek van donderdag uitmondt in iets meer dan alleen een gesprek. 

Allereerst hebben we natuurlijk onze foto opdrachten. Meer en meer mensen lijken ons te vinden, dus dat is goed. Maar voor de aanvulling op de financiën is een baan erbij gewoon nodig. En daarbij is het ook handig voor het vergroten van ons netwerk. Want hoe langer we hier wonen, hoe meer we merken dat het een klein wereldje is hier in het Jämtse. Wat was het ook alweer: 6 degrees of separation? Heb je hier geen 6 degrees voor nodig hoor, met 2 of 3 red je het ook. En hoe leer je meer mensen kennen: precies, aan het werk. 

Maar goed, met al een baan op zak ga ik donderdag dus weer de hort op naar een sollicitatie gesprek. Een sportkleding fabrikant zoekt een e-commerce figuur die dingen hier kan gaan opzetten. De advertentie omschreef het allemaal veel langer, maar hier komt het wel zo'n beetje op neer. En omdat het van oorsprong een Frans bedrijf is, moet je behalve Engels ook goed Frans spreken. Ja en Zweeds natuurlijk. Tick, tick en tick in de box. Dus ik heb ze meteen een tailor made CV en brief gestuurd en nog geen half uur later had ik de uitnodiging in mijn mailbox. 

Ben heel benieuwd. Vind het ook spannend natuurlijk, maar ben nog meer nieuwsgierig dan dat ik het spannend vind. 

Voor de zekerheid, duimen jullie toch wel een beetje voor me? 

In da pocket!

Het is over met het luxe leven! Nou ja.... een beetje dan. Het blijft natuurlijk een enorme luxe om op dit plekje te wonen en te leven, maar ondertussen moet er ook gespaard worden. En nu kan dat weer want ik heb de baan gekregen. Maandag was ik bij Jonathan van de Hemtjänsten Nälden op sollicitatie gesprek en vanmorgen belde hij me om te vragen of ik ook echt wilde komen werken daar. Reken maar van yes Jonathan! 

Hemtjänsten kan je denk ik het best vergelijken met de Nederlandse thuiszorg. Mensen doen een aanvraag voor hulp thuis, hulp met uit bed komen, wassen etc. Of met boodschappen doen, schoonmaken, of sneeuw schuiven (geen grap, er ligt hier nog steeds een behoorlijke laag sneeuw en ze voorspellen nog meer!) of zelfs om een fika te doen bij erg eenzame mensen. De clientèle van Hemtjänsten hier is 90% boven de 80 jaar oud. Dus zal mijn Jämtska nog maar even oefenen zodat ik me meteen goed verstaanbaar kan maken!  

Ik begin in mei. Ga dan op uurbasis aan de gang. Om het gebeuren een beetje te leren kennen, eigenlijk dus om ingewerkt te worden. En dan na midzomer ga ik sommarvikariat doen. Dat houdt in dat als een vaste medewerker op vakantie gaat, ik voor hem/haar inval. Dat duurt dan tot zo ongeveer half augustus. In de tussentijd kan ik mijn uren aanvullen via de bemanningspool: een pool van medewerkers die op afroep beschikbaar is en in de hele kommun ingezet kan worden. 

Het begin is er! Nu kunnen we echt gaan sparen voor ons eigen huis hier. 

Solliciteren op kousenvoeten

Na maanden in shorts of skibroek of jeans was het vanmorgen dan toch echt tijd voor nette kleren. Wat doe je aan als je gaat solliciteren bij de hemtjänst? Gelukkig mag ik me rijk rekenen met een sollicitatie expert in onze directe omgeving. Fia heeft vrijdagavond mijn outfit goedgekeurd, alhoewel we het toen niet over sokken gehad hebben.

Keurige zwarte broek, fleurig shirtje en haar in de staart op weg naar Nälden. Lig op zo'n 20 km van Rödön, maar ziet er meteen alweer heel anders uit. Jonathan van de hemtjänst had uitgelegd waar ik ze kon vinden en ik klopte keurig op tijd bij ze aan. Geen gehoor, wel een open deur dus toen maar naar binnen gestiefeld. Hele berg schoenen bij de kapstok, dus ja, ik heb ook mijn schoenen uitgetrokken. Wat was ik blij dat ik bijpassende nette sokken aanhad! Heb nog wel even hallo geroepen en nog wat rondgegluurd, maar er was echt niemand.

Na even wachten bij de kapstok, op kousenvoeten dus, kwam Jonathan de hoek om. Ik weet niet waarom maar ik had een oudere meneer verwacht dus moest even schakelen want Jonathan is een leuke vent van mijn leeftijd. Mocht meteen meelopen en werd in een oude leren fauteuil geplant naast zijn bureau. Ben maar niet gaan leunen, want was bang dat ik dan niet meer uit de stoel overeind zou kunnen komen.

Gezellig kletsend en tussendoor ook wat standaard vragen beantwoordend hebben we ongeveer 3 kwartier samen gezeten. Ik heb er een positief gevoel aan over gehouden en ik hoop Jonathan ook. Uiterlijk begin volgende week hoor ik of ik mag gaan beginnen.

Jag fortsätta att håller tummarna!!

En dank jullie wel voor alle lieve succeswensen vanmorgen! Dat heeft zeker geholpen!

Een Epiotisch feest

Na de hectiek van de Andra Chansen finale van het Melodifestival gisteravond, was het vandaag rustig wakker worden met de Vasalöppet. Om 8 uur vanmorgen gingen ze van start. Schijnbaar een beetje een chaotische start omdat het net waarachter de langlaufers moesten wachten niet omhoog ging. En daarbij was het ook nog eens een tropische 7 graden, dus het was een natte bedoening. In totaal deden er dit jaar ruim 15.000 mensen mee. 15.000 langlaufers die de 90 km van Sälen naar Mora wilden overbruggen. De winnaar (uit Noorwegen, grrrrrr....) heeft er zo rond de 4 uur over gedaan. En de laatsten? Die zijn nu nog bezig. 

Ik heb de mannen om half 11 met de Vasalöppet alleen gelaten omdat ik had afgesproken met Fia en Marianne om bij het meer te gaan grillen. Een serieuze beweging, grillen op zijn Zweeds. Ik vroeg me al af waarom Fia zo'n grote rugzak bij zich had. Wat bleek, ze had een boomstam aan houtblokken mee. En daarnaast nog allemaal andere handige grill dingetjes. Een oranje plastic doosje, speciaal voor lucifers. Mét een handig waterbestendig afstrijklaagje. Of hoe noem je zo'n zijkant van een luciferdoosje eigenlijk? Noedels, hamburgers, uitjes, sausjes, boter, deeg voor pinnbröd, deeg voor krabbelurer en thee. Natuurlijk ontbrak de thermos thee niet in de standaard grill uitrusting. We hadden een heerlijk plekje bij het meer: windstil, prachtig uitzicht met weerspiegeling van de besneeuwde bergen in het langzaam smeltende ijs van het meer. 

Om half 1 heb ik me teruggehaast naar huis want ik werd vanmiddag opgehaald door Mimi om naar Nälden te gaan. Da's een dorp zo'n 15 km verderop waar ik vanmiddag foto's moest maken van Mhret en Elsa. Mhret (23) komt uit Eritrea en Elsa (18) komt uit Zweden en ze zijn vrienden geworden in het project Vänner Utan Gränser. Mimi is de projectleider van dit project en heeft mij gevraagd om foto's te maken voor bij het stuk wat komende maand in de lokale krant komt. Mhret en haar tante hadden zich al vanaf vanmorgen vroeg ingespannen om een enorm Eritrees feestmaal op tafel te zetten. Het bescheiden 1 persoonsappartement stond helemaal vol met allemaal Eritrese feestelijkheden. Er werd geen foto gemaakt voordat we gegeten hadden. 

Na het eten was het tijd voor een Eritrese koffie procedure. Dat is niet even het knopje van de koffiemachine op Aan zetten. Nee joh! Da's een hele procedure. Eerst worden de bonen geroosterd. Als de kamer voldoende blauw staat, dan zijn de bonen goed. Dan worden ze gemalen en moet het even drogen op een kunstig gevlochten rieten onderzettertje. Daarna gaat de koffie in een mooi kruikje en wordt het kruikje op het vuur gezet, met een beetje water. Zodra dat bijna overkookt, dan wordt het in een ander potje gegoten en weer terug in het kruikje met wat meer water. En zo gaat dat nog een paar keer door. Enfin, je snapt dat het even duurde voordat we de geurige koffie in het goudgerande kopje gepresenteerd kregen. Maar lekker was het! Tussendoor en uiteindelijk ook na de koffie kreeg ik de kans om ook nog wat foto's te maken. Toen we na 2 uur aangaven dat we toch echt naar huis moesten, mochten we niet vertrekken voordat we een tas vol met Eritrese peuzels in onze handen hadden.

Toen ik thuis kwam, was Mik reuze nieuwsgierig waar ik geweest was. Eritree-wat? En wat zat er in de tas? Oh mam, mag ik asjeblieft de epiothische pannenkoekjes proeven? Groot feest. Mik wil de volgende keer dat ik naar Epiothische mensen ga graag mee. Voor de pannenkoekjes.

Morgen ga ik naar Lars. Lars woont hier zo'n 12 km verderop en heeft een volgens mij Ethiopische vriend, Abdu Shah. Het plan is dat ze gaan ijsvissen en dat ik daarvan foto's maak. Met het huidige weer, neem ik mijn zoomobjectief wel mee. Mogen zij het ijs op, ik blijf aan de kant!

In de schoolbanken

Na het grote feest van gisteren, was het vanmorgen tijd voor een volgend feest: de donderdagse SFI.

Na de chaos van afgelopen dinsdag, had ik niet bijster veel zin maar natuurlijk zijn we wel gegaan. In het kader van "je leert er altijd wel iets van". Met het nieuwe rooster waarin we een uur eerder beginnen is het voor onze medestudenten nog wel een uitdaging om (enigszins) op tijd aanwezig te zijn. We waren met een groepje van 5 toen we begonnen om 9 uur. En het was echt leuk vandaag!

Juf Carola en juf Gabriela hebben een soort van winteropruiming gehouden lijkt wel. De lokalen zijn nu veel praktischer ingericht. Minder troep overal en het belangrijkste: er wordt nu meer gewerkt! Geen pauzes meer van een uur, niet pas 45 min nadat de les begonnen is een keer aan het werk gaan. Nee, het was direct actie vanmorgen. Prima!

Marco en ik werden in een apart lokaal gedropt. Daar hebben we eerst met juf Carola ons ingeleverde huiswerk doorgesproken en hebben toen nog over wat andere dingen gekletst. Daarna zijn we hard aan de gang geweest met een aantal nieuwe oefeningen en als laatste heeft juf Gabriela samen met ons nog wat luisteroefeningen gedaan. Het was vandaag bijna privéles!

Elke vrijdag is het tijd voor de test. Nou ga ik op vrijdagen niet omdat Mik dan maar zo kort school heeft, dat ik een heen en weer bootje lijk als ik zou gaan. Marco gaat wel, dus vanavond nog even overhoren!