Het is weer begonnen. Het gewone werkende leven. Na een heerlijke (werk)vakantie van ruim 10 weken, is het nu weer modersmål wat de klok slaat.
Zowel Marco als ikzelf werken ook dit schooljaar weer als modersmålpedagoger. Als wát?? Een modersmålspedagog werkt als spraakleraar en/of studiesteun met leerlingen die een andere moedertaal dan het Zweeds hebben. Marco werkt in Krokoms kommun met Nederlandse leerlingen en ik werk in Östersunds kommun in ieder geval met Engelstalige leerlingen en wellicht ook nog met Nederlandse kinderen. Dat laatste weet ik morgen pas, dan krijg ik namelijk pas de lijst met leerlingen die ik dit jaar zal hebben.
We zijn allebei met 2 studiedagen begonnen. Marco met 20 collega's en ik met zo'n 120 collega's. In Östersund hebben we het deze 2 dagen gehad over geweld en bedreiging, over extremisme in diverse varianten en over hoe om te gaan met bedreiging en discriminatie op de werkvloer. Een opwekkend begin van het schooljaar, dat dacht ik ook. De chef legde uit dat ze hiervoor gekozen hebben omdat er vorig jaar zoveel onrust was tijdens het schooljaar: leerkrachten aangevallen door leerlingen op een school in het zuiden van Zweden, onrust in asielzoekerscentra, überhaupt onrust overal met groeiend extremisme. Kortom, het leek een zinnig idee om hiermee het schooljaar te openen.
Vandaag hebben we een presentatie gekregen van een aardige meneer van de kommun die als veiligheidschef werkt. Wat is extremisme, welke varianten bestaan er en wat moeten we doen als we denken dat een leerling radicaliseert. Daarna kwam de politiechef om te vertellen wat de 'gewelds'-trend is in Jämtland. Begin van dit jaar was Östersund natuurlijk wereldnieuws. Het was interessant om te horen hoe de politie - met een beperkte bezetting - dit geweld aanpakt. En gelukkig blijkt de aanpak effect te hebben! Daarnaast vertelde hij ook over wat de trend is met betrekking tot drugsgebruik op scholen en over de drugshandel in de provincie. Niet een van de meer opwekkende onderwerpen, maar daarom niet minder boeiend. Overigens denk ik niet dat ik als modersmålspedagog hier heel veel mee te maken zal hebben. Ik ben vaak maar 1 uurtje per week op een bepaalde school en geef dan max 5 leerlingen in een aparte ruimte les.
Op Marco's studiedag ging het voornamelijk over integratie en hoe belangrijk goede communicatie ook daarbij is.
Morgen komt de Engelse afdeling van de modersmålsenhet dan eindelijk te weten welke leerlingen een ieder krijgt. Schijnt dat er een gebrek is aan capaciteit en dat ze nu toch een dekkend schema in elkaar willen klussen. Ben benieuwd.
En yep, natuurlijk waren er weer meer dan ettelijke fikapauzes en is in iedere presentatie die gehouden is, benadrukt dat er natuurlijk 1 of meer blanketten (formulieren) zijn om diverse gevallen op aan te melden. We zijn wel in Zweden natuurlijk....
Posts tonen met het label werk. Alle posts tonen
Posts tonen met het label werk. Alle posts tonen
dinsdag 23 augustus 2016
woensdag 27 juli 2016
De wondere wereld der psychiatrie
Sinds vorige week vrijdag ben ik aan het werk (als vikarie) in een groepshuis voor psychiatrische patiënten. Ieder heeft zijn eigen appartement, inclusief het personeel. Niet dat we daar nu allemaal een eigen stekkie hebben gekregen, maar er is een groot personeelsappartement waar de bewoners ook geregeld heen komen om kaart of yahtzee te spelen, om boos te zijn, om vragen te stellen of om gewoon te praten.
Buurvrouw M. werkte sinds februari als vikarie op deze plek. Mijn eerste twee dagen heb ik als M.'s sidekick doorgebracht. Dat was reuze gezellig. M. kent me langer dan vandaag en ik haar, dus we konden naar hartelust alle bijzondere, speciale en ronduit rare dingen van ons af kletsen. Mijn derde dag werkte ik met een meneer die al sinds de opening van dit groepshuis hier werkt. Een heel aardige (en praatgrage) meneer. Die heel goed afval kan sorteren. Heb toen geleerd dat de plastic handschoenen die je aan doet iedere keer als je bij een bewoner naar binnen gaat tot 'brandbaar afval' horen. En laat hij niet merken dat je je handschoenen in een andere bak gooit!
En vandaag was mijn eerste dag alleen on the job. Laten we zeggen dat het special is. In heel veel opzichten. Waar ik van de hemtjänst gewend was dat er max 4 verschillende diensten zijn die je kunt hebben, kennen ze er hier wel een stuk of 10. En dat kan zomaar weer anders zijn volgende week. En dan kennen ze ook nog van die diensten dat je wel 24 uur ter plaatse bent! Heb meteen gezegd dat ik daar niet voor in de markt ben. Werken prima. Maar alles binnen het redelijke. En trouwens, heb van het thuisfront ook strikte orders dat ik goed op mezelf moet passen en gewoon min of meer normale arbeidstijden moet aanhouden.
Anyway, ik was daar dus vandaag en heb na zo'n dag nóg meer bewondering voor het vaste personeel. Het geduld dat ze op moeten brengen, de flexibiliteit en ook het doorzettingsvermogen dat ze tentoon spreiden. Daar moet je volgens mij voor in de wieg gelegd zijn.
Ik vind het lastig omgaan met een hele kwaaie meneer (die ook politie aantekening heeft) die wil weten waarom hij in dit groepshuis woont. Dat een paar keer op een dag. En dan komt ie even later stralend binnen om te vragen of je (voor de 100.000ste keer) kaart wilt spelen met hem. Ergens heb ik ook wel met hem te doen. Het is toch wat als je zo je leven moet slijten. Zou hij nou gelukkig zijn? En zo zijn er nog een paar in het groepshuis. Zit er ook eentje die hier eigenlijk helemaal niet thuishoort omdat ie beter op zijn plek zou zijn in een huis met meer 'gelijkgestemden'. Maar ja, gebrek aan plek maakte dat hij hier geplaatst werd.
Wat mij verbaasd is dat er, voor zover ik weet, niet dagelijks een psychiatrisch verpleegkundige werkt. Ik bedoel, ik werk daar nu als totale nitwit in de zorg - let alone de psychiatrie - en zo hebben ze er wel meer.
Ik vind het knap, razend knap van de mensen die hier langere tijd werken. Ik heb nu nog 3 diensten gepland staan (29 uur...) en dan is het klaar daar voor mij. Lang leve mijn andere jobs!
Buurvrouw M. werkte sinds februari als vikarie op deze plek. Mijn eerste twee dagen heb ik als M.'s sidekick doorgebracht. Dat was reuze gezellig. M. kent me langer dan vandaag en ik haar, dus we konden naar hartelust alle bijzondere, speciale en ronduit rare dingen van ons af kletsen. Mijn derde dag werkte ik met een meneer die al sinds de opening van dit groepshuis hier werkt. Een heel aardige (en praatgrage) meneer. Die heel goed afval kan sorteren. Heb toen geleerd dat de plastic handschoenen die je aan doet iedere keer als je bij een bewoner naar binnen gaat tot 'brandbaar afval' horen. En laat hij niet merken dat je je handschoenen in een andere bak gooit!
En vandaag was mijn eerste dag alleen on the job. Laten we zeggen dat het special is. In heel veel opzichten. Waar ik van de hemtjänst gewend was dat er max 4 verschillende diensten zijn die je kunt hebben, kennen ze er hier wel een stuk of 10. En dat kan zomaar weer anders zijn volgende week. En dan kennen ze ook nog van die diensten dat je wel 24 uur ter plaatse bent! Heb meteen gezegd dat ik daar niet voor in de markt ben. Werken prima. Maar alles binnen het redelijke. En trouwens, heb van het thuisfront ook strikte orders dat ik goed op mezelf moet passen en gewoon min of meer normale arbeidstijden moet aanhouden.
Anyway, ik was daar dus vandaag en heb na zo'n dag nóg meer bewondering voor het vaste personeel. Het geduld dat ze op moeten brengen, de flexibiliteit en ook het doorzettingsvermogen dat ze tentoon spreiden. Daar moet je volgens mij voor in de wieg gelegd zijn.
Ik vind het lastig omgaan met een hele kwaaie meneer (die ook politie aantekening heeft) die wil weten waarom hij in dit groepshuis woont. Dat een paar keer op een dag. En dan komt ie even later stralend binnen om te vragen of je (voor de 100.000ste keer) kaart wilt spelen met hem. Ergens heb ik ook wel met hem te doen. Het is toch wat als je zo je leven moet slijten. Zou hij nou gelukkig zijn? En zo zijn er nog een paar in het groepshuis. Zit er ook eentje die hier eigenlijk helemaal niet thuishoort omdat ie beter op zijn plek zou zijn in een huis met meer 'gelijkgestemden'. Maar ja, gebrek aan plek maakte dat hij hier geplaatst werd.
Wat mij verbaasd is dat er, voor zover ik weet, niet dagelijks een psychiatrisch verpleegkundige werkt. Ik bedoel, ik werk daar nu als totale nitwit in de zorg - let alone de psychiatrie - en zo hebben ze er wel meer.
Ik vind het knap, razend knap van de mensen die hier langere tijd werken. Ik heb nu nog 3 diensten gepland staan (29 uur...) en dan is het klaar daar voor mij. Lang leve mijn andere jobs!
zaterdag 28 mei 2016
Werkloos................. of nee, toch niet!
De tijd gaat zo hard. Het is nu al bijna het einde van het schooljaar. Niet alleen voor Mik, maar ook voor mij. En het einde van het schooljaar betekent voor mij ook het einde van mijn contract met de onvolprezen Modersmålsenhet.
Een aantal ouders en leraren heeft me gevraagd of ik alsjeblieft terug kom volgend schooljaar. Maar ja, daar kan ik nog niks op zeggen want de raderen van de Modersmålsenhet draaien oooooh zoooo traag. Wellicht dat ze eind van de zomervakantie weten of en zo ja voor hoeveel uur ze me weer nodig hebben. Tot die tijd is het afwachten.
Nou ja, afwachten... dat zit niet echt in mijn natuur. Inmiddels is er weer een hele berg nieuwe sollicitaties de deur uit en kreeg ik 2 vragen vanuit mijn Zweedse netwerk: of ik alsjeblieft wilde overwegen om weer een paar weken bij de hemtjänst in Nälden te komen werken en deze week kreeg ik de vraag of ik misschien weer als English tutor wilde werken voor een Zweedse familie die voor Saab naar Saudi Arabië verhuizen in augustus. Heb natuurlijk op allebei ja gezegd! Op 13 juni ga ik kennismaken met de familie en hun twee dochters met wie ik ga werken en de laatste week van juli en de eerste 2 van augustus ga ik voor de hemtjänst aan de slag.
Maar voordat ik in mijn zomerklussen ga beginnen, gaan we eerst nog heerlijk met zijn 3 een paar weken naar Noorwegen. Pierewaaien. Heb er zo'n zin in!
Een aantal ouders en leraren heeft me gevraagd of ik alsjeblieft terug kom volgend schooljaar. Maar ja, daar kan ik nog niks op zeggen want de raderen van de Modersmålsenhet draaien oooooh zoooo traag. Wellicht dat ze eind van de zomervakantie weten of en zo ja voor hoeveel uur ze me weer nodig hebben. Tot die tijd is het afwachten.
Nou ja, afwachten... dat zit niet echt in mijn natuur. Inmiddels is er weer een hele berg nieuwe sollicitaties de deur uit en kreeg ik 2 vragen vanuit mijn Zweedse netwerk: of ik alsjeblieft wilde overwegen om weer een paar weken bij de hemtjänst in Nälden te komen werken en deze week kreeg ik de vraag of ik misschien weer als English tutor wilde werken voor een Zweedse familie die voor Saab naar Saudi Arabië verhuizen in augustus. Heb natuurlijk op allebei ja gezegd! Op 13 juni ga ik kennismaken met de familie en hun twee dochters met wie ik ga werken en de laatste week van juli en de eerste 2 van augustus ga ik voor de hemtjänst aan de slag.
Maar voordat ik in mijn zomerklussen ga beginnen, gaan we eerst nog heerlijk met zijn 3 een paar weken naar Noorwegen. Pierewaaien. Heb er zo'n zin in!
woensdag 4 mei 2016
Hogere kunst
Rapporten zoals we van Miks school in Nederland kenden, hebben ze hier niet. Geen ruim voldoende voor taal, of zeer goed voor lezen of in cijfers uitgedrukt hoe goed je bent in aardrijkskunde en andere vakken.
Eigenlijk heb ik daar niet eens echt bij stil gestaan in Miks eerste jaar hier op school. Totdat ik een vriendin in Nederland hoorde praten over de rapporten van haar kinders. Verhip ja! Rapporten. Zouden ze die hier op school ook doen. Nee dus. Typisch Zweeds schijnt. In de verschillende utvecklingssamtal die we met ons 3 met de juf hebben gehad, krijgen we uitgebreide updates over de vorderingen van Mik.
Nu ik hier in het onderwijs aan de gang ben, hoor ik meer en meer over hoe dingen gaan. En dat er zoiets bestaat als een Omdöme. Een soort van rapport maar toch ook weer niet. Lekker duidelijk. Letterlijk vertaald betekent het zoiets als een mening of recensie.
Dit jaar hebben mijn vrienden van de modersmålsenhet bedacht dat we allemaal Omdömes gaan schrijven voor al onze leerlingen die we taalonderwijs geven. Nou ja, voor alle leerlingen van de 1e t/m de 9e. Niet voor mijn Nederlandse, mijn Congolees en mijn Nigeriaan dus, maar wel voor mijn Amerikanen, Australiërs en Engelsen. Ze hebben er avonden aan gewijd om ons te vertellen hoe we deze formulieren in moeten vullen. Wat we wel maar vooral ook wat we niet in de Omdöme mogen schrijven. Uren hebben ze volgepraat met wat Skolverket vindt en wat we met de Omdömes moeten doen als we ze geschreven hebben.
Na al die bijeenkomsten was het een heel ding geworden, het invullen van zo'n formulier. Maar het viel me reuze mee! In nog geen uur had ik voor mijn tiental de formulieren ingevuld. Wat hebben we gedaan, waar zijn we goed in, waar gaan we volgend jaar aan werken om er nog beter in te worden. Yep, in dat ene uurtje per week.
Maar nou komt het. Deze Omdömes moeten we bij de administrateur van de school inleveren. Die gaat ze dan filen zodat ze in de herfst gebruikt kunnen worden bij het volgende utvecklingssamtal. Ja, je leest het goed, in de herfst!? Sure, dan is het logisch dat je de deadline op eind april legt. Ben stralend met mijn eerste formulieren naar de administrateur van mijn dinsdagse scholen gegaan. Die keken me stuk voor stuk aan alsof ze water zagen branden en hadden geen idee wat ze met het formulier moesten doen. Heb ze toen keurig het riedeltje van mijn werkgever gegeven. Oh ja, nou ja, dat was misschien wel een idee.
Tuurlijk is het goed om inzicht te hebben in wat de kinderen leren, wat we gedaan hebben en wat er voor het volgend jaar op de planning staat. Maar voor mij is het volstrekt logisch dat je natuurlijk nauw contact hebt met de respectievelijke leraren van de kinderen en/of de ouders. Wat je daar vertelt, kan je nooit in zo'n formulier kwijt. En van een heel aantal van mijn collega's weet ik dat ze dat ook doen. Daarbij, niet iedereen is even bedreven in het Zweeds schrijven, dus is het een hele bevalling om soms wel 20 of meer van deze formulieren in te vullen. Heb de afgelopen week al een aantal van mijn Bengaalse, Eritrese en Syrische collega's geholpen bij het schrijven van hun Omdömes.
Tja. Een leven zonder formulieren is geen leven als je in kommunale dienst bent. Gelukkig hebben we het Omdöme feest weer voor een jaar gehad!
Dit jaar hebben mijn vrienden van de modersmålsenhet bedacht dat we allemaal Omdömes gaan schrijven voor al onze leerlingen die we taalonderwijs geven. Nou ja, voor alle leerlingen van de 1e t/m de 9e. Niet voor mijn Nederlandse, mijn Congolees en mijn Nigeriaan dus, maar wel voor mijn Amerikanen, Australiërs en Engelsen. Ze hebben er avonden aan gewijd om ons te vertellen hoe we deze formulieren in moeten vullen. Wat we wel maar vooral ook wat we niet in de Omdöme mogen schrijven. Uren hebben ze volgepraat met wat Skolverket vindt en wat we met de Omdömes moeten doen als we ze geschreven hebben.
Na al die bijeenkomsten was het een heel ding geworden, het invullen van zo'n formulier. Maar het viel me reuze mee! In nog geen uur had ik voor mijn tiental de formulieren ingevuld. Wat hebben we gedaan, waar zijn we goed in, waar gaan we volgend jaar aan werken om er nog beter in te worden. Yep, in dat ene uurtje per week.
Maar nou komt het. Deze Omdömes moeten we bij de administrateur van de school inleveren. Die gaat ze dan filen zodat ze in de herfst gebruikt kunnen worden bij het volgende utvecklingssamtal. Ja, je leest het goed, in de herfst!? Sure, dan is het logisch dat je de deadline op eind april legt. Ben stralend met mijn eerste formulieren naar de administrateur van mijn dinsdagse scholen gegaan. Die keken me stuk voor stuk aan alsof ze water zagen branden en hadden geen idee wat ze met het formulier moesten doen. Heb ze toen keurig het riedeltje van mijn werkgever gegeven. Oh ja, nou ja, dat was misschien wel een idee.
Tuurlijk is het goed om inzicht te hebben in wat de kinderen leren, wat we gedaan hebben en wat er voor het volgend jaar op de planning staat. Maar voor mij is het volstrekt logisch dat je natuurlijk nauw contact hebt met de respectievelijke leraren van de kinderen en/of de ouders. Wat je daar vertelt, kan je nooit in zo'n formulier kwijt. En van een heel aantal van mijn collega's weet ik dat ze dat ook doen. Daarbij, niet iedereen is even bedreven in het Zweeds schrijven, dus is het een hele bevalling om soms wel 20 of meer van deze formulieren in te vullen. Heb de afgelopen week al een aantal van mijn Bengaalse, Eritrese en Syrische collega's geholpen bij het schrijven van hun Omdömes.
Tja. Een leven zonder formulieren is geen leven als je in kommunale dienst bent. Gelukkig hebben we het Omdöme feest weer voor een jaar gehad!
vrijdag 15 april 2016
Logisch toch?
Weer een wonderlijke ontdekking in de magische wereld van modersmålundervisning.
De tijd schijnt nu aangebroken om rapporten te schrijven. Of anders op zijn minst een papiertje met wat rubrieken in te vullen. Een rapport over hoe de respectievelijke leerlingen hun modersmål beheersen. So far so good. Zelfs nog wel enigszins logisch ook.
Maar nu komt het:
Er is een strikte richtlijn waarlangs deze rapporten geschreven dienen te worden. En de richtlijn voor het beoordelen van de vaardigheden in modersmål is precies dezelfde als de richtlijn voor het beoordelen van het beheersen van het Zweeds. Tuurlijk.
Dus mijn leerlingen (en alle andere modersmålsleerlingen) hebben 1 uurtje modersmål per week en minimaal 10 uur Zweeds. Ze spelen met Zweedse kinderen en ze horen de hele dag Zweeds om zich heen. En dan wordt het rapport over het beheersen van de modersmål geschreven op basis van dat ene uurtje per week. In dat ene uurtje zouden we precies hetzelfde moeten behandelen als in die minimaal 10 uur Zweeds per week: cultuurgeschiedenis, proza, literatuur om maar wat te noemen. Mij ontgaat de logica van deze beoordelingsrichtlijn volledig. Hoe kan je in vredesnaam voor elkaar krijgen dat je in 1 uur per week zowel grammatica, spelling, spreekvaardigheid, cultuurgeschiedenis, proza en literatuur behandelt.
Daarbij is het ook vaak zo dat je een heel aantal leerlingen van verschillende jaren in 1 groep hebt, voor dus dat ene uurtje per week. Praktisch gezien is het - voor mij in ieder geval - onmogelijk om voor de 6 leerlingen van verschillende klassen die ik in 1 groep heb, een eigen leerprogramma uit te dokteren met al deze onderdelen waarbij ik ze optimaal kan ondersteunen.
En nu zijn we dus toch verordonneert door de baas om voor alle leerlingen een beoordeling of een rapport te schrijven. Afhankelijk van in welk jaar ze zitten, is het een betyg of een beoordeling. Overigens is er met die beoordeling ook nog iets vreemds. We moeten ze nu allemaal schrijven, maar ze worden pas in het volgend schooljaar in de herfst bij het eerste utvecklingssamtal besproken met de ouders. Sure! Logisch toch?
Ik denk dat we vanmiddag met Mik maar vast aan de ridderromans beginnen. Of anders de middelnederlandse mystiek.
dinsdag 22 maart 2016
Wie had dat gedacht
De meeste mensen die ons een beetje kennen, weten wel dat ik niet van het dag voor dag plannerige soort ben. Sommigen zouden het flierefluiten noemen, ik zeg dat ik van avontuur hou. Ik blijf mezelf iedere dag gelukkig prijzen dat ik een like-minded avonturier aan mijn zijde heb.
Na een avontuur in Nieuw-Zeeland, weer moed (en financiën) verzamelen in Amstelveen, wonen we nu ruim 1,5 jaar in Zweden en hebben we massa's dingen gedaan die ik van te voren niet echt had kunnen bedenken. Een presentatie houden in het Zweeds op een conferentie voor lokale ondernemers, een fototentoonstelling organiseren in het nieuwe ontmoetingscentrum hier in de kommun en een zwarte piste skiën om maar wat te noemen.
En 1,5 jaar geleden had ik ook nooit kunnen bedenken dat ik nu als modersmålspedagog zou werken. Inmiddels is mijn lijst scholen uitgegroeid tot 9 en heb ik al vragen gekregen of ik alsjeblieft volgend jaar weer terug wil komen (I know, irritant, maar het blijft een tijdelijk contract wat je hebt als je in deze job bij Östersunds kommun werkt).
En guess what: we hadden geen van twee ooit van te voren kunnen bedenken dat we allebei als modersmålspedagog zouden werken, maar toch is het zo! Na de paasvakantie begint Marco in Krokoms kommun.
Na een avontuur in Nieuw-Zeeland, weer moed (en financiën) verzamelen in Amstelveen, wonen we nu ruim 1,5 jaar in Zweden en hebben we massa's dingen gedaan die ik van te voren niet echt had kunnen bedenken. Een presentatie houden in het Zweeds op een conferentie voor lokale ondernemers, een fototentoonstelling organiseren in het nieuwe ontmoetingscentrum hier in de kommun en een zwarte piste skiën om maar wat te noemen.
En 1,5 jaar geleden had ik ook nooit kunnen bedenken dat ik nu als modersmålspedagog zou werken. Inmiddels is mijn lijst scholen uitgegroeid tot 9 en heb ik al vragen gekregen of ik alsjeblieft volgend jaar weer terug wil komen (I know, irritant, maar het blijft een tijdelijk contract wat je hebt als je in deze job bij Östersunds kommun werkt).
En guess what: we hadden geen van twee ooit van te voren kunnen bedenken dat we allebei als modersmålspedagog zouden werken, maar toch is het zo! Na de paasvakantie begint Marco in Krokoms kommun.
donderdag 28 januari 2016
Ik snap het niet
Ik ben nu ruim 2 maanden aan de gang in die job met de ingewikkelde naam.
Ik weet mijn weg in de diverse scholen waar ik kom. Ik ken inmiddels de schema's van mijn leerlingen en ken ook bijna al hun klasgenoten. En toch zijn er bijna iedere week nog dingen waar ik me over verbaas.
De oudste leerling waar ik mee werk zit nu in het 9e jaar. Hij is hier pas een maand of 5 dus is het al super knap dat hij zich zo goed kan handhaven in de klas. Een pientere jongen die super graag wil leren en grootse plannen heeft voor de toekomst. Ergens in de eerste weken van dit schooljaar was bedacht dat het een goed idee zou zijn als hij het 9e jaar twee keer zou doen. Dan kon alles goed bezinken en kon hij goed aan zijn Zweeds werken. Vlak voor de kerstvakantie kwamen de eerste cijfers van dit jaar en daar zag je dat hij voor de meeste vakken heel goede cijfers haalt, de beste van zijn klas in bijna alle vakken.
Een paar weken geleden vroeg ik hem of het hem leuk zou lijken om nog een jaar op deze school te zitten. Tja, uuhm, nou nee. Niet echt eigenlijk. Hij wil door. Toen ben ik eens rond gaan vragen hoe dat dan zit als je naar het gymnasium gaat (de eerstvolgende stap na jaar 9). Oeh, ja, nou, dan moet er online een keuze gemaakt worden in een ingewikkeld systeem waar je een inlog en password voor nodig hebt. En eigenlijk moet je dan ook maar meteen een 2e en 3e keus opgeven van gymnasium programma want als je dan niet toegelaten wordt tot je eerste programma, dan heb je altijd nog een fall back. Oh ja, en de deadline is 31 januari. Dat hoorden we dus gisteren.
Ik snap niet wat de rol van een mentor is hier. Ik zou zeggen dat die toch vinger aan de pols houdt met zo'n jongen. Je wilt toch weten hoe het met hem gaat in de klas. Je praat dan toch met zijn andere leraren, kijkt naar zijn cijfers en dan trek je toch zelf al de conclusie dat het zonde zou zijn dat die jongen hier nog een jaar op school zou doorbrengen?
Anyway, gistermiddag hebben hij en ik bij de studiecoördinator alle info gekregen over de mogelijke programma's, vanmorgen hebben we samen alle alternatieven nog een keer doorgenomen en met een lijst met drie programma's die hij interessant vindt, is hij vanmiddag naar de studiecoördinator gegaan.
Toch zal ik hem wel missen als hij volgend jaar naar het gymnasium gaat.
Ik weet mijn weg in de diverse scholen waar ik kom. Ik ken inmiddels de schema's van mijn leerlingen en ken ook bijna al hun klasgenoten. En toch zijn er bijna iedere week nog dingen waar ik me over verbaas.
De oudste leerling waar ik mee werk zit nu in het 9e jaar. Hij is hier pas een maand of 5 dus is het al super knap dat hij zich zo goed kan handhaven in de klas. Een pientere jongen die super graag wil leren en grootse plannen heeft voor de toekomst. Ergens in de eerste weken van dit schooljaar was bedacht dat het een goed idee zou zijn als hij het 9e jaar twee keer zou doen. Dan kon alles goed bezinken en kon hij goed aan zijn Zweeds werken. Vlak voor de kerstvakantie kwamen de eerste cijfers van dit jaar en daar zag je dat hij voor de meeste vakken heel goede cijfers haalt, de beste van zijn klas in bijna alle vakken.
Een paar weken geleden vroeg ik hem of het hem leuk zou lijken om nog een jaar op deze school te zitten. Tja, uuhm, nou nee. Niet echt eigenlijk. Hij wil door. Toen ben ik eens rond gaan vragen hoe dat dan zit als je naar het gymnasium gaat (de eerstvolgende stap na jaar 9). Oeh, ja, nou, dan moet er online een keuze gemaakt worden in een ingewikkeld systeem waar je een inlog en password voor nodig hebt. En eigenlijk moet je dan ook maar meteen een 2e en 3e keus opgeven van gymnasium programma want als je dan niet toegelaten wordt tot je eerste programma, dan heb je altijd nog een fall back. Oh ja, en de deadline is 31 januari. Dat hoorden we dus gisteren.
Ik snap niet wat de rol van een mentor is hier. Ik zou zeggen dat die toch vinger aan de pols houdt met zo'n jongen. Je wilt toch weten hoe het met hem gaat in de klas. Je praat dan toch met zijn andere leraren, kijkt naar zijn cijfers en dan trek je toch zelf al de conclusie dat het zonde zou zijn dat die jongen hier nog een jaar op school zou doorbrengen?
Anyway, gistermiddag hebben hij en ik bij de studiecoördinator alle info gekregen over de mogelijke programma's, vanmorgen hebben we samen alle alternatieven nog een keer doorgenomen en met een lijst met drie programma's die hij interessant vindt, is hij vanmiddag naar de studiecoördinator gegaan.
Toch zal ik hem wel missen als hij volgend jaar naar het gymnasium gaat.
woensdag 13 januari 2016
It's a small step from egg sandwiches to Cleopatra
Ik krijg nog al eens de vraag wat ik dan zo al doe, als.. nou ja zeg maar in die job met die moeilijke naam.
Neem nou vandaag. Zo rond kwart over 8 schuif ik aan bij het ontbijt op de kleuterschool van een Amerikaanse Zweed van net 4. De klodders boter liggen overal en om de stukjes ei wordt meestal heftig gedebatteerd. En mijn Amerikaanse Zweedje bedient zich van een mix van Engels en Zweeds om zich in het ontbijtgewoel staande te houden. Tijdens het ontbijt kletst hij meestal al honderduit tegen mij en ik kwetter opgewekt in het Engels naar hem. De andere jongens zijn nu ook wel aan me gewend en gooien er af en toe ook een Engels woord tussendoor. Na het ontbijt begint de grote plas / handen wassen en aankleed exercitie. Met een steady -20 betekent het aankleden dat er eindeloos veel laagjes aangehesen moeten worden bij alle kids. Alhoewel ik er voor mijn Amerikaanse Zweed ben, hangen er geregeld andere kinders aan me om te vragen of ik alsjeblieft even kan helpen met laagje nummer 4, met een rits, met een helm en om <vul any winter item in hier> te zoeken.
Als we dan na 20 minuten eenmaal buiten zijn, dan gaan de mannen los. Soms doen we tikkertje. Nu liggen er bergen sneeuw dus dan moet er natuurlijk gegleden worden op de sneeuwbergen. En vanmorgen heb ik met mijn Amerikaanse Zweed in de sneeuwbioscoop gezeten. Hele verhalen over de 'film' die we aan het kijken waren. Met sneeuw popcorn natuurlijk.
Na een uurtje sprong ik weer in de auto (lang leve de seatheater!) op weg naar mijn volgende school. De rest van de dag ben ik op een school geweest waar ik 2 leerlingen begeleid bij verschillende lessen. Bij een leerling help ik hem met wiskunde, aardrijkskunde en geschiedenis en bij een andere leerling help ik hem bij wiskunde, humaniora en in de voorbereidingsklas. In de voorbereidingsklas komen alle leerlingen die vanuit een ander land en onderwijssysteem instromen. En daar komen dus ook geregeld nieuwe leerlingen bij. De laatste aanwinst is een meisje uit Thailand dat geen woord Engels en helemaal geen Zweeds spreekt. Meestal zitten in deze voorbereidingsklas evenveel studiebegeleiders als leerlingen. Arabisch (en een aantal dialecten), Pashtoe, Eritrees (en de diverse varianten daarvan) en nog een hele zwik andere talen worden in deze klas vertaald. In de voorbereidingsklas werken een heel aantal verschillende leraren op min of meer individuele basis met de leerlingen om ze op het niveau van hun eigenlijke klas te krijgen.
Mijn leerling in de voorbereidingsklas komt uit Congo en we spreken Engels met elkaar. Zodra de leerling het niveau van zijn eigenlijke klas heeft, gaat hij/zij steeds meer vakken met zijn eigen klas volgen en steeds minder in de voorbereidingsklas. Mijn Congolees gaat zo goed dat hij na 4 maanden hier op school het merendeel van de tijd al in zijn gewone jaarklas 9 zit. Voor nog maar een paar vakken zit hij in de voorbereidingsklas.
Anderhalf uur hebben mijn Congolees en ik gewerkt aan zijn opdracht over genetische manipulatie en daarna heb ik met mijn andere leerling een geschiedenis les gehad over het oude Egypte. En dan vergeet ik nog dat ik dankzij mijn Congolees ook wiskunde nu leuk begin te vinden! Hij kan geweldig uitleggen en nu snap ik precies hoe het met lineaire vergelijkingen zit!
Ik bof met mijn leerlingen. Natuurlijk zijn er best bij die ik af en toe achter het behang zou willen plakken. Maar ze zijn mij vast ook wel eens zat. Over het algemeen hebben we een hoop lol en steek ik er ook nog wat van op!
Neem nou vandaag. Zo rond kwart over 8 schuif ik aan bij het ontbijt op de kleuterschool van een Amerikaanse Zweed van net 4. De klodders boter liggen overal en om de stukjes ei wordt meestal heftig gedebatteerd. En mijn Amerikaanse Zweedje bedient zich van een mix van Engels en Zweeds om zich in het ontbijtgewoel staande te houden. Tijdens het ontbijt kletst hij meestal al honderduit tegen mij en ik kwetter opgewekt in het Engels naar hem. De andere jongens zijn nu ook wel aan me gewend en gooien er af en toe ook een Engels woord tussendoor. Na het ontbijt begint de grote plas / handen wassen en aankleed exercitie. Met een steady -20 betekent het aankleden dat er eindeloos veel laagjes aangehesen moeten worden bij alle kids. Alhoewel ik er voor mijn Amerikaanse Zweed ben, hangen er geregeld andere kinders aan me om te vragen of ik alsjeblieft even kan helpen met laagje nummer 4, met een rits, met een helm en om <vul any winter item in hier> te zoeken.
Als we dan na 20 minuten eenmaal buiten zijn, dan gaan de mannen los. Soms doen we tikkertje. Nu liggen er bergen sneeuw dus dan moet er natuurlijk gegleden worden op de sneeuwbergen. En vanmorgen heb ik met mijn Amerikaanse Zweed in de sneeuwbioscoop gezeten. Hele verhalen over de 'film' die we aan het kijken waren. Met sneeuw popcorn natuurlijk.
Na een uurtje sprong ik weer in de auto (lang leve de seatheater!) op weg naar mijn volgende school. De rest van de dag ben ik op een school geweest waar ik 2 leerlingen begeleid bij verschillende lessen. Bij een leerling help ik hem met wiskunde, aardrijkskunde en geschiedenis en bij een andere leerling help ik hem bij wiskunde, humaniora en in de voorbereidingsklas. In de voorbereidingsklas komen alle leerlingen die vanuit een ander land en onderwijssysteem instromen. En daar komen dus ook geregeld nieuwe leerlingen bij. De laatste aanwinst is een meisje uit Thailand dat geen woord Engels en helemaal geen Zweeds spreekt. Meestal zitten in deze voorbereidingsklas evenveel studiebegeleiders als leerlingen. Arabisch (en een aantal dialecten), Pashtoe, Eritrees (en de diverse varianten daarvan) en nog een hele zwik andere talen worden in deze klas vertaald. In de voorbereidingsklas werken een heel aantal verschillende leraren op min of meer individuele basis met de leerlingen om ze op het niveau van hun eigenlijke klas te krijgen.
Mijn leerling in de voorbereidingsklas komt uit Congo en we spreken Engels met elkaar. Zodra de leerling het niveau van zijn eigenlijke klas heeft, gaat hij/zij steeds meer vakken met zijn eigen klas volgen en steeds minder in de voorbereidingsklas. Mijn Congolees gaat zo goed dat hij na 4 maanden hier op school het merendeel van de tijd al in zijn gewone jaarklas 9 zit. Voor nog maar een paar vakken zit hij in de voorbereidingsklas.
Anderhalf uur hebben mijn Congolees en ik gewerkt aan zijn opdracht over genetische manipulatie en daarna heb ik met mijn andere leerling een geschiedenis les gehad over het oude Egypte. En dan vergeet ik nog dat ik dankzij mijn Congolees ook wiskunde nu leuk begin te vinden! Hij kan geweldig uitleggen en nu snap ik precies hoe het met lineaire vergelijkingen zit!
Ik bof met mijn leerlingen. Natuurlijk zijn er best bij die ik af en toe achter het behang zou willen plakken. Maar ze zijn mij vast ook wel eens zat. Over het algemeen hebben we een hoop lol en steek ik er ook nog wat van op!
maandag 11 januari 2016
En toch vind ik het vreemd
Vandaag heb ik mijn allereerste 'studiedag' met mijn modersmålscollega's gehad. Een verwonderende belevenis.
In een ijskoude aula van een van de middelbare scholen in de stad hield de modersmålsenhet vandaag deze studiedag. Slalommend tussen de sneeuwschuivers door en uiteindelijk gelukkig nog een parkeerplek gescoord op 10 minuten lopen van school, kwam ik 1 minuut voordat het officieel zou beginnen binnen stenderen. Yep, you've guessed it. 9 uur kan ook best 9 uur en een beetje zijn. En nog een beetje meer ook.
Dit bedrijfsonderdeel van Östersunds kommun groeit elke dag omdat er nog steeds meer nieuwe invandrare hier komen die ondersteuning op gebied van taal nodig hebben. Dus allereerst mochten alle nieuwe mensen zich kort voorstellen. Heb ontdekt dat mijn collega's echt uit alle hoeken van de wereld komen: van Canada tot Pakistan tot Uzbekistan en de Verenigde Staten. Thailand, Turkije, Syrië en de Dominicaanse Republiek levert ook modersmålspedagogen en dan heb ik vast nog een dozijn landen niet gehad.
Tot eind 2015 had dit bedrijfsonderdeel 3 opdrachten: moedertaal onderwijs, moedertaal steun (zoals ik met een aantal kinderen onder de 5 doe op verschillende förskolor) en studiebegeleiding. Sinds begin van dit jaar is er een nieuwe opdracht bijgekomen. Bij wet is besloten dat dit bedrijfsonderdeel ook mensen levert om de rector desgewenst te ondersteunen bij de eerste gesprekken die hij/zij voert met een leerling. Doel van zo'n gesprek is om te bepalen wat een goed startpunt voor de leerling is op school. Ook voor het vervolg gesprek, dus als een leerling al een tijdje op school geweest is en bepaald moet worden of de leerling door kan stromen ja of nee, kan inzet van iemand uit mijn bedrijfsonderdeel wenselijk zijn.
Aangezien dit een nieuwe opdracht is en men het best spannend vond, is de hele dag hieraan gewijd. In groepjes hebben we teksten gelezen over deze nieuwe opdracht en vragen beantwoord.
Wat ik hoogst wonderlijk blijf vinden is dat je eigenlijk van te voren al precies weet hoe het gaat in die groepjes. Er zijn er 2 of max 3 die praten en die dingen opschrijven en de anderen, nou ja, die zijn erbij. Vond het helemaal wonderlijk dat de antwoorden opgeschreven waren (heel 2.0 in www.todaysmeet.com), op naar de volgende opdracht. Nou ja. Nu klinkt het alsof er in een hoog tempo gewerkt werd. Was een soort van Zweeds werktempo zeg maar. Lagom. Heb ondertussen mijn mail bij kunnen werken en met een aantal nieuwe collega's gepraat. En wat blijkt nou: eenmaal in jaarcursus 6 moet je als modersmålspedagog ook rapport schrijven voor de betreffende modersmål. En de criteria voor modersmål heeft men op exact hetzelfde niveau gelegd als de criteria voor Zweeds. Zweeds heeft men zo goed als elke dag op school. De leerlingen spelen, lezen, werken in een Zweedse omgeving. En modersmålsundervisning, dat hebben ze 1 uurtje per week. Iets zit hier niet helemaal lekker als je het mij vraagt.
En dan nog een dingetje: blijkt dat de arbeidsovereenkomsten van de modersmålspedagoger tot juni lopen. Niks in de zomervakantie. En daarna begint het hele gebeuren weer opnieuw. Tja, want als ze iedereen moeten doorbetalen in de zomervakantie. Toch vind ik dat vreemd.
Een kort zomervikariaatje thuiszorg is zo gek nog niet.
In een ijskoude aula van een van de middelbare scholen in de stad hield de modersmålsenhet vandaag deze studiedag. Slalommend tussen de sneeuwschuivers door en uiteindelijk gelukkig nog een parkeerplek gescoord op 10 minuten lopen van school, kwam ik 1 minuut voordat het officieel zou beginnen binnen stenderen. Yep, you've guessed it. 9 uur kan ook best 9 uur en een beetje zijn. En nog een beetje meer ook.
Dit bedrijfsonderdeel van Östersunds kommun groeit elke dag omdat er nog steeds meer nieuwe invandrare hier komen die ondersteuning op gebied van taal nodig hebben. Dus allereerst mochten alle nieuwe mensen zich kort voorstellen. Heb ontdekt dat mijn collega's echt uit alle hoeken van de wereld komen: van Canada tot Pakistan tot Uzbekistan en de Verenigde Staten. Thailand, Turkije, Syrië en de Dominicaanse Republiek levert ook modersmålspedagogen en dan heb ik vast nog een dozijn landen niet gehad.
Tot eind 2015 had dit bedrijfsonderdeel 3 opdrachten: moedertaal onderwijs, moedertaal steun (zoals ik met een aantal kinderen onder de 5 doe op verschillende förskolor) en studiebegeleiding. Sinds begin van dit jaar is er een nieuwe opdracht bijgekomen. Bij wet is besloten dat dit bedrijfsonderdeel ook mensen levert om de rector desgewenst te ondersteunen bij de eerste gesprekken die hij/zij voert met een leerling. Doel van zo'n gesprek is om te bepalen wat een goed startpunt voor de leerling is op school. Ook voor het vervolg gesprek, dus als een leerling al een tijdje op school geweest is en bepaald moet worden of de leerling door kan stromen ja of nee, kan inzet van iemand uit mijn bedrijfsonderdeel wenselijk zijn.
Aangezien dit een nieuwe opdracht is en men het best spannend vond, is de hele dag hieraan gewijd. In groepjes hebben we teksten gelezen over deze nieuwe opdracht en vragen beantwoord.
Wat ik hoogst wonderlijk blijf vinden is dat je eigenlijk van te voren al precies weet hoe het gaat in die groepjes. Er zijn er 2 of max 3 die praten en die dingen opschrijven en de anderen, nou ja, die zijn erbij. Vond het helemaal wonderlijk dat de antwoorden opgeschreven waren (heel 2.0 in www.todaysmeet.com), op naar de volgende opdracht. Nou ja. Nu klinkt het alsof er in een hoog tempo gewerkt werd. Was een soort van Zweeds werktempo zeg maar. Lagom. Heb ondertussen mijn mail bij kunnen werken en met een aantal nieuwe collega's gepraat. En wat blijkt nou: eenmaal in jaarcursus 6 moet je als modersmålspedagog ook rapport schrijven voor de betreffende modersmål. En de criteria voor modersmål heeft men op exact hetzelfde niveau gelegd als de criteria voor Zweeds. Zweeds heeft men zo goed als elke dag op school. De leerlingen spelen, lezen, werken in een Zweedse omgeving. En modersmålsundervisning, dat hebben ze 1 uurtje per week. Iets zit hier niet helemaal lekker als je het mij vraagt.
En dan nog een dingetje: blijkt dat de arbeidsovereenkomsten van de modersmålspedagoger tot juni lopen. Niks in de zomervakantie. En daarna begint het hele gebeuren weer opnieuw. Tja, want als ze iedereen moeten doorbetalen in de zomervakantie. Toch vind ik dat vreemd.
Een kort zomervikariaatje thuiszorg is zo gek nog niet.
donderdag 19 november 2015
That's it
Zo. Iets met een kogel en een kerk.
Maandag begin ik als modersmålspedagog in Östersunds kommun. Wat dat precies is? Een beetje van alles eigenlijk. Nou ja, ook weer niet alles. Maar in ieder geval is het dit: ik werk als studiebegeleider voor 2 jongens met een Afrikaanse achtergrond die Engels als bijna moedertaal hebben. Ik werk op 2 verschillende peuterspeelzalen met kleintjes met een Amerikaanse en Britse achtergrond. Ik werk op 1 peuterspeelzaal met een meisje uit Nederland en ik werk nog op 2 andere scholen om Engels taalonderwijs te geven.
Vandaag heb ik samen met de organisatrice van dit hele spektakel mijn schema voor al deze activiteiten in elkaar geklust. Eerst natuurlijk de gebruikelijke administratie met contract enzo en daarna zijn we naar bijna alle scholen geweest en heb ik de mensen ontmoet en hebben we de tijden af kunnen stemmen. Ik heb het overigens wel luxe, want mijn (Nederlandse) voorganger doet een keurige overdracht.
Dus nu werk ik 80% als modersmålspedagog, werk ik als vikarier in de leukste LSS boende (service appartementen voor mentaal gehandicapte jongeren) in Östersund en werk ik met liefde 100% als business owner en fotograaf voor Hamperium Photography.
En als de Securitas juf - over 7 maanden - nu met een onweerstaanbaar aanbod komt, dan zien we dat dan wel weer..... Weet nu vaak niet eens hoe een volgende week eruit gaat zien, laat staan hoe het eruit ziet over 7 maanden.
PS Hoera! Nu kan ik echt de Hemtjänsten opzeggen!
Maandag begin ik als modersmålspedagog in Östersunds kommun. Wat dat precies is? Een beetje van alles eigenlijk. Nou ja, ook weer niet alles. Maar in ieder geval is het dit: ik werk als studiebegeleider voor 2 jongens met een Afrikaanse achtergrond die Engels als bijna moedertaal hebben. Ik werk op 2 verschillende peuterspeelzalen met kleintjes met een Amerikaanse en Britse achtergrond. Ik werk op 1 peuterspeelzaal met een meisje uit Nederland en ik werk nog op 2 andere scholen om Engels taalonderwijs te geven.
Vandaag heb ik samen met de organisatrice van dit hele spektakel mijn schema voor al deze activiteiten in elkaar geklust. Eerst natuurlijk de gebruikelijke administratie met contract enzo en daarna zijn we naar bijna alle scholen geweest en heb ik de mensen ontmoet en hebben we de tijden af kunnen stemmen. Ik heb het overigens wel luxe, want mijn (Nederlandse) voorganger doet een keurige overdracht.
Dus nu werk ik 80% als modersmålspedagog, werk ik als vikarier in de leukste LSS boende (service appartementen voor mentaal gehandicapte jongeren) in Östersund en werk ik met liefde 100% als business owner en fotograaf voor Hamperium Photography.
En als de Securitas juf - over 7 maanden - nu met een onweerstaanbaar aanbod komt, dan zien we dat dan wel weer..... Weet nu vaak niet eens hoe een volgende week eruit gaat zien, laat staan hoe het eruit ziet over 7 maanden.
PS Hoera! Nu kan ik echt de Hemtjänsten opzeggen!
zaterdag 17 oktober 2015
Gimme a break!
Wat een week. I know, dat zeg ik wel vaker maar dit keer is het nog meer 'wat een week' dan anders. Terwijl ons allereerste stukje moose loin in de oven ligt - en daar de komende 5,5 uur nog blijft liggen - schrijf ik deze post.
Met UFU op winterbanden en weer een paar extra uren in de thuiszorg in de pocket waren Marco en ik bezig met onze Hamperium Photography blog, toen ik een vraag kreeg van Malin over onze fotoservices.
Vele dorpen kennen wel zo'n figuur die altijd klaar staat om anderen te helpen, die tot in de wijde omtrek alle mensen kent die iets in de melk te brokkelen hebben en die ook precies weet hoe de respectievelijke families in elkaar zitten en waar iedereen werkt. Nou zo'n figuur is Malin. Al pratende kwamen we op het idee om een walk-in photoshoot te organiseren.
En zo geschiedde. Voor volgend weekend hebben we zaterdag en zondag van 09.30 - 12.30 gepland voor dit evenement. De zondag was binnen 24 uur al zo goed als volgeboekt! Omdat niet iedereen kan volgend weekend, hebben we een heel aantal info aanvragen gekregen voor thuis photoshoots. En nu weten we (meer) namen van mensen die sportevenementen organiseren hier en zij weten nu ook van ons bestaan! Bij ieder bezoek dat Malin in de stad aflegt, komt ze met onze naam op de proppen en we zijn nu meer in-the-know over who-is-who dan ooit te voren! Wij doen er alles aan om dit de break te laten zijn voor ons eigen bedrijf!
Maandagochtend hebben we de afspraak staan met Krokoms kommun om de details van onze fototentoonstelling te bespreken. En om de tentoonstellingsruimte voor het eerst te bekijken. Met helm want de bouwvakkers zijn nog niet helemaal klaar. En maandagmiddag zit ik met een juffrouw van de onderwijs afdeling hier in Krokoms kommun om tafel om te praten over de mogelijkheden voor mij om als lerares Nederlands aan de slag te gaan.
Morgen en komende week, tussen alles door, nog een paar dagen in de thuiszorg aan de slag. Maar met zicht op het écht leuke!
Met UFU op winterbanden en weer een paar extra uren in de thuiszorg in de pocket waren Marco en ik bezig met onze Hamperium Photography blog, toen ik een vraag kreeg van Malin over onze fotoservices.
Vele dorpen kennen wel zo'n figuur die altijd klaar staat om anderen te helpen, die tot in de wijde omtrek alle mensen kent die iets in de melk te brokkelen hebben en die ook precies weet hoe de respectievelijke families in elkaar zitten en waar iedereen werkt. Nou zo'n figuur is Malin. Al pratende kwamen we op het idee om een walk-in photoshoot te organiseren.
En zo geschiedde. Voor volgend weekend hebben we zaterdag en zondag van 09.30 - 12.30 gepland voor dit evenement. De zondag was binnen 24 uur al zo goed als volgeboekt! Omdat niet iedereen kan volgend weekend, hebben we een heel aantal info aanvragen gekregen voor thuis photoshoots. En nu weten we (meer) namen van mensen die sportevenementen organiseren hier en zij weten nu ook van ons bestaan! Bij ieder bezoek dat Malin in de stad aflegt, komt ze met onze naam op de proppen en we zijn nu meer in-the-know over who-is-who dan ooit te voren! Wij doen er alles aan om dit de break te laten zijn voor ons eigen bedrijf!
Maandagochtend hebben we de afspraak staan met Krokoms kommun om de details van onze fototentoonstelling te bespreken. En om de tentoonstellingsruimte voor het eerst te bekijken. Met helm want de bouwvakkers zijn nog niet helemaal klaar. En maandagmiddag zit ik met een juffrouw van de onderwijs afdeling hier in Krokoms kommun om tafel om te praten over de mogelijkheden voor mij om als lerares Nederlands aan de slag te gaan.
Morgen en komende week, tussen alles door, nog een paar dagen in de thuiszorg aan de slag. Maar met zicht op het écht leuke!
dinsdag 29 september 2015
Eindelijk!
Eindelijk! Na een heleboel maanden wachten is het nu zover, de datum voor onze eerste fototentoonstelling hier in Zweden is vastgesteld. Van 16 december tot eind januari zijn wij de featured artists in de nieuwe Mötesplats in Krokom!
As we speak is de Mötesplats nog 1 grote bouwplaats. Als de Mötesplats klaar is, dan huist daar de nieuwe bieb, een cafeetje en een galerie. Het gebouw zou eigenlijk over 2 weken af hebben moeten zijn, maar dat is dus niet gelukt. Nu is de datum dat het écht klaar is en open gaat, vastgesteld op 16 december.
Voor deze fototentoonstelling gebruik ik 30 beelden van mijn fotoproject bij SFI. Ben heel benieuwd, nee wat zeg ik, ik vind het rázend spannend hoe het er straks uit gaat zien, als alles hangt en hoe de reacties gaan zijn. Óf er reacties komen.
Zal geen galagebeuren worden toch? Of zal ik mijn (enige) jurk vast naar de stomerij brengen?
vrijdag 25 september 2015
It makes you think
De eerste drie dagen bij de hemtjänst in Östersund zitten erop.
Na de hele zomer van hot naar her gereden te hebben in Nälden en omgeving, met meer en minder krakkemikkige oudjes bloemen geplukt te hebben en na onbegrijpelijke boodschappenlijstjes ontcijferd te hebben met behulp van iedereen bij de lokale ICA, heb ik nu in 'de stad' gewerkt. De hemtjänst in Östersund is verdeeld in ettelijke districten. Ik heb nu mijn introductie gehad in een district dat relatief dichtbij ons ligt. En in dit district is de hemtjänst onderverdeeld in een buitengroep (die dus van hot naar her rijdt etc...) en een binnengroep die thuiszorg verleend aan de klanten in een serviceappartementen complex.
Laat het nou net een district zijn dat midden in een reorganisatie zit. Recent is de nieuwe chef begonnen, eind oktober moet de binnengroep verhuizen en de bezetting van de binnen- en buitengroep wordt gehusseld. Recept voor hopen gefluister, geïrriteerd gepraat, verhitte telefoongesprekken en oh ja, tussendoor ook nog de bezoeken aan de verschillende hemtjänst klanten.
Ik heb deze dagen en avond in het serviceappartementen complex gewerkt. De klanten van de hemtjänsten die in dit complex wonen zijn - vrijwel zonder uitzondering - dement of echt knetter dement. Het merendeel heeft ook nog een stroke gehad en de diabetes gevallen zijn niet meer op de vingers van 2 handen te tellen.
Deze dagen heb ik een tandarts ontmoet. De vrouw van de tandarts is inmiddels al een aantal jaar dood en hij is het stadium van licht dement al een hele tijd voorbij. In de loop der jaren is er steeds meer tandarts gekomen. Hij eet alles wat los en vast zit en het komt er met een schrikbarend gemak aan de andere kant weer uit. Vroeger had de tandarts een gelukkig leven met familie en vrienden. Ze reisden veel en hij was een fervent piloot. Nu doet de tandarts niet veel meer dan liggen. Televisie kijken. Slapen. En eten. Heel veel eten.
Ook ontmoette ik een muzikant. De muzikant is heel verlegen. En heel dement. In zijn appartement staan overal muziekinstrumenten, maar spelen erop gaat niet meer. Hij is het allemaal vergeten. Af en toe komt nog wel terug dat hij vroeger heel goed accordeon kon spelen. Maar als hij nu weer een instrument zou oppakken, dan zou hij weer als een beginner klinken. Dus dat doet de muzikant niet meer. Met zijn rollator en zijn rolstoel komt hij af en toe nog wel eens buiten. In ieder geval tijdens werkdagen voor de lunch in de eetzaal. Maar in het weekend is de muzikant binnen. Dan is de eetzaal gesloten. Dan is het enige vertier nog de bezoekjes van de hemtjänst.
En dan is er nog een heel eentige meneer. Als er nog een gradatie na knetter dement zou zijn, dan zou hij met stip in die categorie passen. In alle jassen die aan de kapstok hangen, heeft hij schroevendraaiers verstopt. En in de kast in de gang ligt een groot mes verstopt onder een stapel handdoeken. Slapen doet hij het liefst aangekleed zodat hij klaar is om te verdedigen als er een onverlaat binnen zou komen. Er is geen familie en een aantal jaar geleden heeft eentige meneer al geprobeerd om er een eind aan te maken. Is niet gelukt. En door de medicijnen die eentige meneer nu krijgt (en de voortschrijdende dementie) is de behoefte er ook niet meer zo.
Begrijp me goed: ik ben blij dat ik werk heb. En als ik aan het werk ben, dan doe ik mijn stinkende best (ai, misschien niet zo'n goeie woordkeus in deze line of work.... ) om te zorgen dat het leven van de mensen waar ik op bezoek kom toch net weer iets aangenamer wordt. Al is het maar voor heel eventjes. Maar wat lijkt het me tragisch als je op zo'n manier oud wordt. Ik kan er niks aan doen dat ik er een beetje verdrietig van word als ik eentige meneer dan weer alleen laat met zijn televisie. Als je een foto van vroeger van de tandarts ziet. Als je de instrumenten van de muzikant ziet staan.
Wat prijs ik me gelukkig dat ik zo'n sterke en fitte moeder heb die op haar bijna 80-ste alles nog zelf regelt, regelmatig met de fiets erop uit trekt en die andere mensen op sleeptouw neemt omdat 'we toch zoveel te geven hebben' (ja toch mam?). Vaak geloven mensen niet eens dat mam al richting de 80 gaat.
Ik hoop heel erg dat het ons gegeven is om zo lang mogelijk fit en bij de tijd te blijven. En als het dan onze tijd is, laat het dan alsjeblieft gewoon pats boem ineens gebeuren.
Genieten. Van elke dag. Zelfs al zijn de schilders nog steeds niet klaar.
Na de hele zomer van hot naar her gereden te hebben in Nälden en omgeving, met meer en minder krakkemikkige oudjes bloemen geplukt te hebben en na onbegrijpelijke boodschappenlijstjes ontcijferd te hebben met behulp van iedereen bij de lokale ICA, heb ik nu in 'de stad' gewerkt. De hemtjänst in Östersund is verdeeld in ettelijke districten. Ik heb nu mijn introductie gehad in een district dat relatief dichtbij ons ligt. En in dit district is de hemtjänst onderverdeeld in een buitengroep (die dus van hot naar her rijdt etc...) en een binnengroep die thuiszorg verleend aan de klanten in een serviceappartementen complex.
Laat het nou net een district zijn dat midden in een reorganisatie zit. Recent is de nieuwe chef begonnen, eind oktober moet de binnengroep verhuizen en de bezetting van de binnen- en buitengroep wordt gehusseld. Recept voor hopen gefluister, geïrriteerd gepraat, verhitte telefoongesprekken en oh ja, tussendoor ook nog de bezoeken aan de verschillende hemtjänst klanten.
Ik heb deze dagen en avond in het serviceappartementen complex gewerkt. De klanten van de hemtjänsten die in dit complex wonen zijn - vrijwel zonder uitzondering - dement of echt knetter dement. Het merendeel heeft ook nog een stroke gehad en de diabetes gevallen zijn niet meer op de vingers van 2 handen te tellen.
Deze dagen heb ik een tandarts ontmoet. De vrouw van de tandarts is inmiddels al een aantal jaar dood en hij is het stadium van licht dement al een hele tijd voorbij. In de loop der jaren is er steeds meer tandarts gekomen. Hij eet alles wat los en vast zit en het komt er met een schrikbarend gemak aan de andere kant weer uit. Vroeger had de tandarts een gelukkig leven met familie en vrienden. Ze reisden veel en hij was een fervent piloot. Nu doet de tandarts niet veel meer dan liggen. Televisie kijken. Slapen. En eten. Heel veel eten.
Ook ontmoette ik een muzikant. De muzikant is heel verlegen. En heel dement. In zijn appartement staan overal muziekinstrumenten, maar spelen erop gaat niet meer. Hij is het allemaal vergeten. Af en toe komt nog wel terug dat hij vroeger heel goed accordeon kon spelen. Maar als hij nu weer een instrument zou oppakken, dan zou hij weer als een beginner klinken. Dus dat doet de muzikant niet meer. Met zijn rollator en zijn rolstoel komt hij af en toe nog wel eens buiten. In ieder geval tijdens werkdagen voor de lunch in de eetzaal. Maar in het weekend is de muzikant binnen. Dan is de eetzaal gesloten. Dan is het enige vertier nog de bezoekjes van de hemtjänst.
En dan is er nog een heel eentige meneer. Als er nog een gradatie na knetter dement zou zijn, dan zou hij met stip in die categorie passen. In alle jassen die aan de kapstok hangen, heeft hij schroevendraaiers verstopt. En in de kast in de gang ligt een groot mes verstopt onder een stapel handdoeken. Slapen doet hij het liefst aangekleed zodat hij klaar is om te verdedigen als er een onverlaat binnen zou komen. Er is geen familie en een aantal jaar geleden heeft eentige meneer al geprobeerd om er een eind aan te maken. Is niet gelukt. En door de medicijnen die eentige meneer nu krijgt (en de voortschrijdende dementie) is de behoefte er ook niet meer zo.
Begrijp me goed: ik ben blij dat ik werk heb. En als ik aan het werk ben, dan doe ik mijn stinkende best (ai, misschien niet zo'n goeie woordkeus in deze line of work.... ) om te zorgen dat het leven van de mensen waar ik op bezoek kom toch net weer iets aangenamer wordt. Al is het maar voor heel eventjes. Maar wat lijkt het me tragisch als je op zo'n manier oud wordt. Ik kan er niks aan doen dat ik er een beetje verdrietig van word als ik eentige meneer dan weer alleen laat met zijn televisie. Als je een foto van vroeger van de tandarts ziet. Als je de instrumenten van de muzikant ziet staan.
Wat prijs ik me gelukkig dat ik zo'n sterke en fitte moeder heb die op haar bijna 80-ste alles nog zelf regelt, regelmatig met de fiets erop uit trekt en die andere mensen op sleeptouw neemt omdat 'we toch zoveel te geven hebben' (ja toch mam?). Vaak geloven mensen niet eens dat mam al richting de 80 gaat.
Ik hoop heel erg dat het ons gegeven is om zo lang mogelijk fit en bij de tijd te blijven. En als het dan onze tijd is, laat het dan alsjeblieft gewoon pats boem ineens gebeuren.
Genieten. Van elke dag. Zelfs al zijn de schilders nog steeds niet klaar.
maandag 27 juli 2015
A huge piece of meat!
Toen ik vanmorgen op weg was naar Måläng voor de Engelse les aan mijn 3 Zweedse kinderen bedacht ik me dat het toch wel een luxe is dat ik nu zo'n soort van vliegende keep ben. Sure, af en toe ook best even vermoeiend, maar wel heerlijk om zoveel vrijheid te hebben.
Eenmaal bij de family, kwam ik in de inpak- en verhuischaos terecht. Een georganiseerde chaos, dat wel. Nadat ik over de koffers, tassen, tasjes, rolkoffers, dozen en een grote collectie 'overig' was geklommen, stond de familie in slagorde klaar. En met een kado! En wat voor kado. Een groot stuk elandenvlees. Inclusief recept en jeneverbessen uit eigen tuin. Vind je dat niet lief? Isak vertelde me daarna stralend dat het vlees afkomstig is van een eland die ze zelf geschoten hebben. En ik heb ze allemaal plechtig moeten beloven om het recept écht te proberen! Natúúrlijk ga ik het proberen! Je moet er wel geduld voor hebben: 6 uur in de oven, daarna 6 uur in de koelkast en daarna nog even wachten voordat je het kunt eten. Maar het is vast en zeker de moeite waard!
En ik vind het super lief.
Ik ga ze missen als ze in augustus naar Saudi verhuizen.
woensdag 8 juli 2015
Hollen, vliegen, rennen, springen en weer doorgaan....
Tussen alle bedrijven door even snel een teken van leven. De Van Bergen family is veilig aangekomen en we hebben een topweekend gehad in Åre. We hebben de berg beklommen, de jongens hebben sneeuwballen gegooid en we hebben bijna allemaal door de sneeuw gegleden! Eenmaal bovenop de berg kwamen we nog een dappere tina tegen die met skies en al naar boven was geklommen!
Zondagochtend naar Rödön terug gereden. Hier begon een beetje het gewone leven weer, want ik moet gewoon aan het werk deze week. Nou ja, 'gewoon'. Maandag ben ik begonnen bij mijn Zweedse familie die in augustus naar Saudi verhuisd. Zondagavond tot de ontdekking gekomen dat ze niet echt ín Östersund wonen, maar zo'n 30 km erbuiten. Yep, de andere kant op. Dus vroeg op om op tijd daar te zijn. Een schitterend huis, groot. Maar echt in de middle of nowhere. En straks wonen ze in de middle of the desert in Saudi. Ik werd heel hartelijk ontvangen. Heb me prima geamuseerd met de les aan de zoon des huizes, de tweeling was iets meer werk. Althans, een van de twee dames is er een met een gebruiksaanwijzing. Vrijdagochtend ga ik weer naar ze toe, ben benieuwd!
Dinsdag en vandaag heb ik bij de Hemtjänsten gewerkt. Gisteren had ik een auto met standaard stoelverwarming. Tuurlijk, er zal vast ergens een knopje zitten om het uit te doen, maar ik had geen tijd om het knopje te vinden! Da's wel warmig op zo'n dag! Ondanks dat het nu maar 12 graden is. Na een heel stralend zonnig weekend is het nu regenachtig en grijs, super sneu voor de Van Bergens.
Ondanks het weer wordt er wel een hoop ondernomen hoor! De hele club is al naar het zwembad hier geweest, naar de elanden en vandaag zijn ze naar het Jamtli. Morgen gaan we Niels' verjaardag vast vieren. Misschien vertrekken ze vrijdag alweer, op zoek naar wat meer zon in het zuiden.
En zondag ben ik dan weer aan het werk voor de Hemtjänsten.
Blij dat ik een kalender heb nu waar ik alles op schrijf. Zo kan ik mezelf een beetje bijhouden.
Zondagochtend naar Rödön terug gereden. Hier begon een beetje het gewone leven weer, want ik moet gewoon aan het werk deze week. Nou ja, 'gewoon'. Maandag ben ik begonnen bij mijn Zweedse familie die in augustus naar Saudi verhuisd. Zondagavond tot de ontdekking gekomen dat ze niet echt ín Östersund wonen, maar zo'n 30 km erbuiten. Yep, de andere kant op. Dus vroeg op om op tijd daar te zijn. Een schitterend huis, groot. Maar echt in de middle of nowhere. En straks wonen ze in de middle of the desert in Saudi. Ik werd heel hartelijk ontvangen. Heb me prima geamuseerd met de les aan de zoon des huizes, de tweeling was iets meer werk. Althans, een van de twee dames is er een met een gebruiksaanwijzing. Vrijdagochtend ga ik weer naar ze toe, ben benieuwd!
Dinsdag en vandaag heb ik bij de Hemtjänsten gewerkt. Gisteren had ik een auto met standaard stoelverwarming. Tuurlijk, er zal vast ergens een knopje zitten om het uit te doen, maar ik had geen tijd om het knopje te vinden! Da's wel warmig op zo'n dag! Ondanks dat het nu maar 12 graden is. Na een heel stralend zonnig weekend is het nu regenachtig en grijs, super sneu voor de Van Bergens.
Ondanks het weer wordt er wel een hoop ondernomen hoor! De hele club is al naar het zwembad hier geweest, naar de elanden en vandaag zijn ze naar het Jamtli. Morgen gaan we Niels' verjaardag vast vieren. Misschien vertrekken ze vrijdag alweer, op zoek naar wat meer zon in het zuiden.
En zondag ben ik dan weer aan het werk voor de Hemtjänsten.
Blij dat ik een kalender heb nu waar ik alles op schrijf. Zo kan ik mezelf een beetje bijhouden.
vrijdag 24 april 2015
Jetzt geht's los! Maar dan op zijn Frans...
De blonde viking heeft de nodige informatie opgestuurd!
Heb net heel erg mijn best gedaan op mijn pitch voor de franse head honcho en deze opgestuurd. Nu is het afwachten. Heb alle standaard regels van het sollicitatiebrieven schrijven aan mijn laars gelapt, nou ja, bijna alle. Ik heb iets opgeschreven in de trant van dat ik denk dat hij mij moet hebben, dat ie niet verder hoeft te zoeken. Is overigens ook niks aan gelogen.
Ik vind het echt spannend.
Heb net heel erg mijn best gedaan op mijn pitch voor de franse head honcho en deze opgestuurd. Nu is het afwachten. Heb alle standaard regels van het sollicitatiebrieven schrijven aan mijn laars gelapt, nou ja, bijna alle. Ik heb iets opgeschreven in de trant van dat ik denk dat hij mij moet hebben, dat ie niet verder hoeft te zoeken. Is overigens ook niks aan gelogen.
Ik vind het echt spannend.
donderdag 23 april 2015
Een blonde viking
Sportief en met keurige sokken. Zo ging ik vanmorgen naar Östersund voor mijn sollicitatie gesprek. Voelde toch best een kriebeltje, wat zeg ik, kriebel naarmate het uur u dichterbij kwam. Ik wil dit zo graag!
Omdat het bedrijf met de vacature nog geen officieel bedrijf heeft opgericht in Zweden, heb ik vanmorgen met hun tussenpersoon gesproken. Deze tussenpersoon werkt voor Peak Innovation. Een in aanzien staande organisatie die eigenlijk als een soort van matchmaker fungeert tussen bedrijven en mensen met coole ideeën voor in deze regio en researchers, marketeers, onderzoekers en al wat dies meer zij. Een bescheiden Frans sportmerk dat hun langlauf producten wil promoten en verder ontwikkelen in het mekka van de langlaufsport is precies zo'n bedrijf dat in het straatje van Peak past. Peak assisteert hen (dat Franse sportmerk dus) met het opzetten van hun bedrijf hier. Vandaar ook dat zij de eerste stappen verzorgen in het wervingsproces voor deze positie.
Nu had ik al eerder met mensen van Peak om tafel gezeten om te praten over ons eigen bedrijf. Peak zit midden in Östersund in een van de kantoren bij de Universiteit. Tomas had ik echter nog niet getroffen, tot vanmorgen. Het eerste kwartier hebben we eigenlijk alleen over onze verhuizing hierheen, het leren van de taal en ons eigen bedrijf gepraat. Heel gezellig en heel relaxed. We zaten in een klein vergaderkamertje met een ovaalvormige tafel. Tomas, prototype blonde viking, wees me dat ik kon gaan zitten en het viel me op dat hij toen niet tegenover me ging zitten (zoals ik zo vaak heb gezien bij dit soort meetings in Nederland), maar dat hij aan het 'hoofd' van de ovale tafel naast me ging zitten.
Uiteindelijk hebben we het natuurlijk ook over de positie gehad. Heb tussen neus en lippen door nog uitgevonden dat er in totaal 15 mensen gesolliciteerd hebben en dat er 4 (incl. mezelf) met een echt passend profiel bij zitten. Kern van de job is om in de opstartfase van het bedrijf te zorgen voor naamsbekendheid via sociale media, netwerk opbouwen en kantoor voorbereiden.
Volgende stap is dat ik mezelf introduceer bij de Franse grondlegger van het bedrijf. Tomas stuurt zijn referentie naar aanleiding van ons gesprek vanmorgen en ik stuur mijn verhaal dan dus naar Frankrijk en dan is het up to the French chief om te bestemmen of en zo ja wie hij wil uitnodigen voor een gesprek wanneer hij binnenkort hier in Östersund is.
Ik wil dit. Zoooo graag!
Dank voor het al het duimen. Ik blijf nog even door duimen dat de franse head honcho me uit gaat nodigen.
To be continued!
Omdat het bedrijf met de vacature nog geen officieel bedrijf heeft opgericht in Zweden, heb ik vanmorgen met hun tussenpersoon gesproken. Deze tussenpersoon werkt voor Peak Innovation. Een in aanzien staande organisatie die eigenlijk als een soort van matchmaker fungeert tussen bedrijven en mensen met coole ideeën voor in deze regio en researchers, marketeers, onderzoekers en al wat dies meer zij. Een bescheiden Frans sportmerk dat hun langlauf producten wil promoten en verder ontwikkelen in het mekka van de langlaufsport is precies zo'n bedrijf dat in het straatje van Peak past. Peak assisteert hen (dat Franse sportmerk dus) met het opzetten van hun bedrijf hier. Vandaar ook dat zij de eerste stappen verzorgen in het wervingsproces voor deze positie.
Nu had ik al eerder met mensen van Peak om tafel gezeten om te praten over ons eigen bedrijf. Peak zit midden in Östersund in een van de kantoren bij de Universiteit. Tomas had ik echter nog niet getroffen, tot vanmorgen. Het eerste kwartier hebben we eigenlijk alleen over onze verhuizing hierheen, het leren van de taal en ons eigen bedrijf gepraat. Heel gezellig en heel relaxed. We zaten in een klein vergaderkamertje met een ovaalvormige tafel. Tomas, prototype blonde viking, wees me dat ik kon gaan zitten en het viel me op dat hij toen niet tegenover me ging zitten (zoals ik zo vaak heb gezien bij dit soort meetings in Nederland), maar dat hij aan het 'hoofd' van de ovale tafel naast me ging zitten.
Uiteindelijk hebben we het natuurlijk ook over de positie gehad. Heb tussen neus en lippen door nog uitgevonden dat er in totaal 15 mensen gesolliciteerd hebben en dat er 4 (incl. mezelf) met een echt passend profiel bij zitten. Kern van de job is om in de opstartfase van het bedrijf te zorgen voor naamsbekendheid via sociale media, netwerk opbouwen en kantoor voorbereiden.
Volgende stap is dat ik mezelf introduceer bij de Franse grondlegger van het bedrijf. Tomas stuurt zijn referentie naar aanleiding van ons gesprek vanmorgen en ik stuur mijn verhaal dan dus naar Frankrijk en dan is het up to the French chief om te bestemmen of en zo ja wie hij wil uitnodigen voor een gesprek wanneer hij binnenkort hier in Östersund is.
Ik wil dit. Zoooo graag!
Dank voor het al het duimen. Ik blijf nog even door duimen dat de franse head honcho me uit gaat nodigen.
To be continued!
maandag 20 april 2015
Nog meer werk?
Mmmh... uuuuh, ja. Nou ja, misschien. Ik heb voor komende donderdag weer een sollicitatiegesprek gepland staan. Tuurlijk, ik heb al een job. En daar ga ik in mei beginnen. Behalve als het gesprek van donderdag uitmondt in iets meer dan alleen een gesprek.
Allereerst hebben we natuurlijk onze foto opdrachten. Meer en meer mensen lijken ons te vinden, dus dat is goed. Maar voor de aanvulling op de financiën is een baan erbij gewoon nodig. En daarbij is het ook handig voor het vergroten van ons netwerk. Want hoe langer we hier wonen, hoe meer we merken dat het een klein wereldje is hier in het Jämtse. Wat was het ook alweer: 6 degrees of separation? Heb je hier geen 6 degrees voor nodig hoor, met 2 of 3 red je het ook. En hoe leer je meer mensen kennen: precies, aan het werk.
Maar goed, met al een baan op zak ga ik donderdag dus weer de hort op naar een sollicitatie gesprek. Een sportkleding fabrikant zoekt een e-commerce figuur die dingen hier kan gaan opzetten. De advertentie omschreef het allemaal veel langer, maar hier komt het wel zo'n beetje op neer. En omdat het van oorsprong een Frans bedrijf is, moet je behalve Engels ook goed Frans spreken. Ja en Zweeds natuurlijk. Tick, tick en tick in de box. Dus ik heb ze meteen een tailor made CV en brief gestuurd en nog geen half uur later had ik de uitnodiging in mijn mailbox.
Ben heel benieuwd. Vind het ook spannend natuurlijk, maar ben nog meer nieuwsgierig dan dat ik het spannend vind.
Voor de zekerheid, duimen jullie toch wel een beetje voor me?
Abonneren op:
Posts (Atom)