Het is nog minder dan een week tot aan 24 december, Julafton, en veel Zweden verkeren in opperste staat van paraatheid. Aan het rare weer kunnen we niet veel doen, behalve heel voorzichtig rijden, maar de kerstboodschappen da's een ander verhaal!
De krantjes met kerstaanbiedingen vliegen je om de oren en bij iedere winkel is het - zelfs voor Jamtse begrippen - druk. Na het werk heb ik vandaag onze wekelijkse boodschappen gedaan. Waar het gros van de shoppers rondliep met een boodschappenlijst zo lang als hun arm, hing ons lijstje nog eenzaam en alleen op de koelkast. Met een gezonde dosis ongeduld en gespinsd op de aanbiedingen die ik me nog kon herinneren heb ik me in het gedrang gestort.
So far so good, ik heb alle spullen kunnen vinden die we volgens mij nodig hadden. Maar dan. Dan komt de grootste uitdaging. Dan moet alles op de band bij de kassa en moet er afgerekend worden. Het is über Zweeds om alle zaken uit je wagentje: 1-voor-1, met de streepjescode naar de kassier of cassiere toe gewend op de band te leggen. Niks stapelen. Niks scheef op de band leggen. Nee, alle zaken uit je wagentje dienen stuk voor stuk klaar voor het scannen - achter elkaar! - op de band gelegd te worden.
Tuurlijk. Klinkt ideaal niewaar? Hardstikke fijn voor de mensen achter de kassa. Het scannen gaat in 1 moeite door en hop daar kan je alweer met de volgende lading boodschappen aan de slag.
Maar voor een ongeduldig figuur als ik is het iedere keer weer een eindeloze oefening in geduld. Lieve oude dametjes die de streepjescode niet kunnen vinden maar blijven zoeken, moeders (of vaders) die hun schattige zoontje van 3 alle boodschappen op de band laten leggen. Inclusief de streepjescode exercitie. Serieuze meneren die de meegekregen boodschappenlijst nog een keer nauwkeurig nalopen met ieder artikel dat ze op de band bij de kassa leggen. En dan eindelijk, dan ben ik aan de beurt. Na jarenlange keiharde training in de kerstrijen van Albert Heijn en de Vomar staan mijn boodschappen in notime op de band. De streepjescode zit zo ongeveer in de goeie richting en zodra de eerste boodschappen gescand worden, speer ik naar de andere kant om de boodschappen in ons trouwe AH boodschappenkratje te laden.
Nog zoiets: kratjes. Da's een redelijk onbekend fenomeen hier. Ik word vaak een beetje meewarig aangekeken als ik het kratje in sta te pakken. Maar ik vind het oh zo handig.
Then again... misschien kijken ze wel meewarig omdat ik met Hollandse snelheid in Jämtland boodschappen wil doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten