Het is nog minder dan een week tot aan 24 december, Julafton, en veel Zweden verkeren in opperste staat van paraatheid. Aan het rare weer kunnen we niet veel doen, behalve heel voorzichtig rijden, maar de kerstboodschappen da's een ander verhaal!
De krantjes met kerstaanbiedingen vliegen je om de oren en bij iedere winkel is het - zelfs voor Jamtse begrippen - druk. Na het werk heb ik vandaag onze wekelijkse boodschappen gedaan. Waar het gros van de shoppers rondliep met een boodschappenlijst zo lang als hun arm, hing ons lijstje nog eenzaam en alleen op de koelkast. Met een gezonde dosis ongeduld en gespinsd op de aanbiedingen die ik me nog kon herinneren heb ik me in het gedrang gestort.
So far so good, ik heb alle spullen kunnen vinden die we volgens mij nodig hadden. Maar dan. Dan komt de grootste uitdaging. Dan moet alles op de band bij de kassa en moet er afgerekend worden. Het is über Zweeds om alle zaken uit je wagentje: 1-voor-1, met de streepjescode naar de kassier of cassiere toe gewend op de band te leggen. Niks stapelen. Niks scheef op de band leggen. Nee, alle zaken uit je wagentje dienen stuk voor stuk klaar voor het scannen - achter elkaar! - op de band gelegd te worden.
Tuurlijk. Klinkt ideaal niewaar? Hardstikke fijn voor de mensen achter de kassa. Het scannen gaat in 1 moeite door en hop daar kan je alweer met de volgende lading boodschappen aan de slag.
Maar voor een ongeduldig figuur als ik is het iedere keer weer een eindeloze oefening in geduld. Lieve oude dametjes die de streepjescode niet kunnen vinden maar blijven zoeken, moeders (of vaders) die hun schattige zoontje van 3 alle boodschappen op de band laten leggen. Inclusief de streepjescode exercitie. Serieuze meneren die de meegekregen boodschappenlijst nog een keer nauwkeurig nalopen met ieder artikel dat ze op de band bij de kassa leggen. En dan eindelijk, dan ben ik aan de beurt. Na jarenlange keiharde training in de kerstrijen van Albert Heijn en de Vomar staan mijn boodschappen in notime op de band. De streepjescode zit zo ongeveer in de goeie richting en zodra de eerste boodschappen gescand worden, speer ik naar de andere kant om de boodschappen in ons trouwe AH boodschappenkratje te laden.
Nog zoiets: kratjes. Da's een redelijk onbekend fenomeen hier. Ik word vaak een beetje meewarig aangekeken als ik het kratje in sta te pakken. Maar ik vind het oh zo handig.
Then again... misschien kijken ze wel meewarig omdat ik met Hollandse snelheid in Jämtland boodschappen wil doen.
Posts tonen met het label op zijn Zweeds. Alle posts tonen
Posts tonen met het label op zijn Zweeds. Alle posts tonen
vrijdag 18 december 2015
woensdag 14 oktober 2015
Nu gebeurt het!
Bouwpak heeft vandaag een nieuwe vriend: graafjongen. En zelfs de schilder liep vanmorgen nog even rond hier. Nu händer det grejer!
Gemöt
Gisteravond was het dan eindelijk zover: de jaarvergadering van het bestuur van de schoolvereniging.
Aftrap om 18.15, dus om iets na kwart over 6 werd al kletsend de deur van de school van het slot gedraaid en druppelde het bestuur langzaam maar zeker binnen. De voorzitter kwam met een volle ordner, een extra map vol papieren en een laptop en een héél serieus gezicht binnen. De meneer met de fika daarentegen kwam breed lachend de fritids binnenstappen en ontving stralend het blije commentaar op de fika. Behalve ik was er nog 1 andere nieuweling in het bestuur. En toen de voorzittersdame eindelijk klaar was met het ordenen van al haar papieren (het was inmiddels ver over half 7) konden we beginnen.
Had geen idee wat te verwachten en al helemaal niet dat de vergadering mij unaniem tot voorzitter van de årsmöte zou kiezen! En wat je dan zoal als voorzitter doet? Als iedereen allang gezegd heeft dat ze het eens zijn met iets, hoor je met een heel serieus gezicht te vragen (liefst ook nog per persoon) of hij/zij ermee instemt. Right. So far so good. Na een ellenlang verhaal van de vorige voorzitter - die met dat heel ernstige gezicht - over wat er vorig jaar allemaal gedaan was en nadat de penningmeester zijn prevelement had gedaan, moesten er mensen voor in het nieuwe bestuur 'gekozen' worden. Nou was het maar een klein kluppie dat er zat, maar dat kluppie werd nog kleiner voor in het nieuwe bestuur! Dus toen de årsmöte voorbij was en we doorstoomden naar de konstituerande styrelsemöte, zaten we ineens nog maar met 5 mensen in plaats van de 10 die er daarvoor zaten! Inmiddels had ik mijn voorzittershamer overgedragen aan de dame die het voor de komende 8 mötes van de vereniging gaat doen. Die is voorzitter van het bestuur, ik was slechts voorzitter van de årsmöte. Logisch niewaar? I know, ontgaat mij ook, maar het was wel geinig.
Nu begon het moeilijke stuk: met het bestuur duidelijk, moesten de posten verdeeld gaan worden. Penningmeester, secretaris en vervangers. Right. Had inmiddels wel door wanneer je strategisch je met de koffie moet bemoeien of de jaarrekening van vorig jaar moest bestuderen. To no avail... waar ik de penningsmeester positie gelukkig heb kunnen ontwijken, ben ik wel secretaris in het bestuur.
Ruim 2 uur na het officiële begin van de vergaderavond, deed de nieuwe voorzitter van de vereniging de schooldeur achter ons dicht. Er is veel gepraat, of liever: er is veel gekletst. De belangrijkste dingen die in de volgende mötes besloten moeten gaan worden zijn: waar gaan we heen op school-(lees: ski) reis, welke cadeautjes kopen we voor de leraren bij het afscheid en hoeveel aardbeientaarten moeten er gebakken worden voor de schoolafsluiting.
Denk dat de notulen van zo'n möte niet heel lang gaan worden.
Aftrap om 18.15, dus om iets na kwart over 6 werd al kletsend de deur van de school van het slot gedraaid en druppelde het bestuur langzaam maar zeker binnen. De voorzitter kwam met een volle ordner, een extra map vol papieren en een laptop en een héél serieus gezicht binnen. De meneer met de fika daarentegen kwam breed lachend de fritids binnenstappen en ontving stralend het blije commentaar op de fika. Behalve ik was er nog 1 andere nieuweling in het bestuur. En toen de voorzittersdame eindelijk klaar was met het ordenen van al haar papieren (het was inmiddels ver over half 7) konden we beginnen.
Had geen idee wat te verwachten en al helemaal niet dat de vergadering mij unaniem tot voorzitter van de årsmöte zou kiezen! En wat je dan zoal als voorzitter doet? Als iedereen allang gezegd heeft dat ze het eens zijn met iets, hoor je met een heel serieus gezicht te vragen (liefst ook nog per persoon) of hij/zij ermee instemt. Right. So far so good. Na een ellenlang verhaal van de vorige voorzitter - die met dat heel ernstige gezicht - over wat er vorig jaar allemaal gedaan was en nadat de penningmeester zijn prevelement had gedaan, moesten er mensen voor in het nieuwe bestuur 'gekozen' worden. Nou was het maar een klein kluppie dat er zat, maar dat kluppie werd nog kleiner voor in het nieuwe bestuur! Dus toen de årsmöte voorbij was en we doorstoomden naar de konstituerande styrelsemöte, zaten we ineens nog maar met 5 mensen in plaats van de 10 die er daarvoor zaten! Inmiddels had ik mijn voorzittershamer overgedragen aan de dame die het voor de komende 8 mötes van de vereniging gaat doen. Die is voorzitter van het bestuur, ik was slechts voorzitter van de årsmöte. Logisch niewaar? I know, ontgaat mij ook, maar het was wel geinig.
Nu begon het moeilijke stuk: met het bestuur duidelijk, moesten de posten verdeeld gaan worden. Penningmeester, secretaris en vervangers. Right. Had inmiddels wel door wanneer je strategisch je met de koffie moet bemoeien of de jaarrekening van vorig jaar moest bestuderen. To no avail... waar ik de penningsmeester positie gelukkig heb kunnen ontwijken, ben ik wel secretaris in het bestuur.
Ruim 2 uur na het officiële begin van de vergaderavond, deed de nieuwe voorzitter van de vereniging de schooldeur achter ons dicht. Er is veel gepraat, of liever: er is veel gekletst. De belangrijkste dingen die in de volgende mötes besloten moeten gaan worden zijn: waar gaan we heen op school-(lees: ski) reis, welke cadeautjes kopen we voor de leraren bij het afscheid en hoeveel aardbeientaarten moeten er gebakken worden voor de schoolafsluiting.
Denk dat de notulen van zo'n möte niet heel lang gaan worden.
dinsdag 13 oktober 2015
Ze gaan bouwen!
Of althans...
Een donkere pick-up reed vanmorgen vertwijfeld een paar rondjes over onze parkeerplaats. Na drie keer haperend gestopt te zijn, stapte uiteindelijk een meneer in bouwpak uit. Een stevige meneer in een overall met hele diepe zakken. Met zijn snor in de krul en zijn petje scheef begon hij de ronde te lopen die hij eerder drie keer gereden had. Ondertussen probeerde hij wijs te worden uit iets wat op het papier in zijn hand stond. Je kon aan zijn hele manier van lopen zien dat het hem niet lukte. Dat wijs worden.
Gelukkig kwam er een busje bij. Met grote gebaren wees het bouwpak waar het busje met aanhanger moest gaan staan. Busje was niet onder de indruk en parkeerde zijn combinatie vlak voor de donkere pick-up van bouwpak. Samen deden ze nog een keer dunnetjes de ronde van bouwpak over. Ook de man van het busje straalde niet uit dat hij snapte wat ze met het papier moesten.
Wat een geluk dat er nóg een autootje aan kwam rijden! Met zwaailichten op het dak notabene. Zwaailichten man riep bouwpak en de man van het busje bij zich en ze hebben samen over het papier gebogen gestaan bij een van de auto's. Daarna beende zwaailichten man gedecideerd naar de hoek van ons appartement, krabde onder zijn muts en holde toen terug om zijn twee kompanen te vinden. Die waren inmiddels weer achter een van de andere appartementengebouwtjes verdwenen.
Terwijl het trio zich elders onder de pet stond te krabben, kwam een vrachtwagen met een bak vol aarde aangereden. Achteruit. Zo van "ik ga hier mijn lading lossen". Tuurlijk!
Ondanks al deze opwindende ontwikkelingen zijn Marco en ik de hort op gegaan. Er moet per slot aan het portfolio gewerkt worden! Neemt niet weg dat we razend nieuwsgierig waren naar alle activiteit bij terugkomst. I know, still thinking non-Rödönesk. (of -ietisch, of zoiets)
Na een paar uur waren we terug en guess what? Er liggen nu 2 grote hopen aarde. Een vlakbij de auto's en de andere midden op het grasveld. En bouwpak en co zijn in geen velden of wegen te bekennen.
Fika pauze misschien?
Een donkere pick-up reed vanmorgen vertwijfeld een paar rondjes over onze parkeerplaats. Na drie keer haperend gestopt te zijn, stapte uiteindelijk een meneer in bouwpak uit. Een stevige meneer in een overall met hele diepe zakken. Met zijn snor in de krul en zijn petje scheef begon hij de ronde te lopen die hij eerder drie keer gereden had. Ondertussen probeerde hij wijs te worden uit iets wat op het papier in zijn hand stond. Je kon aan zijn hele manier van lopen zien dat het hem niet lukte. Dat wijs worden.
Gelukkig kwam er een busje bij. Met grote gebaren wees het bouwpak waar het busje met aanhanger moest gaan staan. Busje was niet onder de indruk en parkeerde zijn combinatie vlak voor de donkere pick-up van bouwpak. Samen deden ze nog een keer dunnetjes de ronde van bouwpak over. Ook de man van het busje straalde niet uit dat hij snapte wat ze met het papier moesten.
Wat een geluk dat er nóg een autootje aan kwam rijden! Met zwaailichten op het dak notabene. Zwaailichten man riep bouwpak en de man van het busje bij zich en ze hebben samen over het papier gebogen gestaan bij een van de auto's. Daarna beende zwaailichten man gedecideerd naar de hoek van ons appartement, krabde onder zijn muts en holde toen terug om zijn twee kompanen te vinden. Die waren inmiddels weer achter een van de andere appartementengebouwtjes verdwenen.
Terwijl het trio zich elders onder de pet stond te krabben, kwam een vrachtwagen met een bak vol aarde aangereden. Achteruit. Zo van "ik ga hier mijn lading lossen". Tuurlijk!
Ondanks al deze opwindende ontwikkelingen zijn Marco en ik de hort op gegaan. Er moet per slot aan het portfolio gewerkt worden! Neemt niet weg dat we razend nieuwsgierig waren naar alle activiteit bij terugkomst. I know, still thinking non-Rödönesk. (of -ietisch, of zoiets)
Na een paar uur waren we terug en guess what? Er liggen nu 2 grote hopen aarde. Een vlakbij de auto's en de andere midden op het grasveld. En bouwpak en co zijn in geen velden of wegen te bekennen.
Fika pauze misschien?
Abonneren op:
Posts (Atom)