Logisch toch?

Weer een wonderlijke ontdekking in de magische wereld van modersmålundervisning. 

De tijd schijnt nu aangebroken om rapporten te schrijven. Of anders op zijn minst een papiertje met wat rubrieken in te vullen. Een rapport over hoe de respectievelijke leerlingen hun modersmål beheersen. So far so good. Zelfs nog wel enigszins logisch ook. 

Maar nu komt het:

Er is een strikte richtlijn waarlangs deze rapporten geschreven dienen te worden. En de richtlijn voor het beoordelen van de vaardigheden in modersmål is precies dezelfde als de richtlijn voor het beoordelen van het beheersen van het Zweeds. Tuurlijk. 

Dus mijn leerlingen (en alle andere modersmålsleerlingen) hebben 1 uurtje modersmål per week en minimaal 10 uur Zweeds. Ze spelen met Zweedse kinderen en ze horen de hele dag Zweeds om zich heen. En dan wordt het rapport over het beheersen van de modersmål geschreven op basis van dat ene uurtje per week. In dat ene uurtje zouden we precies hetzelfde moeten behandelen als in die minimaal 10 uur Zweeds per week: cultuurgeschiedenis, proza, literatuur om maar wat te noemen. Mij ontgaat de logica van deze beoordelingsrichtlijn volledig. Hoe kan je in vredesnaam voor elkaar krijgen dat je in 1 uur per week zowel grammatica, spelling, spreekvaardigheid, cultuurgeschiedenis, proza en literatuur behandelt. 

Daarbij is het ook vaak zo dat je een heel aantal leerlingen van verschillende jaren in 1 groep hebt, voor dus dat ene uurtje per week. Praktisch gezien is het - voor mij in ieder geval - onmogelijk om voor de 6 leerlingen van verschillende klassen die ik in 1 groep heb, een eigen leerprogramma uit te dokteren met al deze onderdelen waarbij ik ze optimaal kan ondersteunen. 

En nu zijn we dus toch verordonneert door de baas om voor alle leerlingen een beoordeling of een rapport te schrijven. Afhankelijk van in welk jaar ze zitten, is het een betyg of een beoordeling. Overigens is er met die beoordeling ook nog iets vreemds. We moeten ze nu allemaal schrijven, maar ze worden pas in het volgend schooljaar in de herfst bij het eerste utvecklingssamtal besproken met de ouders. Sure! Logisch toch? 

Ik denk dat we vanmiddag met Mik maar vast aan de ridderromans beginnen. Of anders de middelnederlandse mystiek. 

Achter elkaar!

Het is nog minder dan een week tot aan 24 december, Julafton, en veel Zweden verkeren in opperste staat van paraatheid. Aan het rare weer kunnen we niet veel doen, behalve heel voorzichtig rijden, maar de kerstboodschappen da's een ander verhaal!

De krantjes met kerstaanbiedingen vliegen je om de oren en bij iedere winkel is het - zelfs voor Jamtse begrippen - druk. Na het werk heb ik vandaag onze wekelijkse boodschappen gedaan. Waar het gros van de shoppers rondliep met een boodschappenlijst zo lang als hun arm, hing ons lijstje nog eenzaam en alleen op de koelkast. Met een gezonde dosis ongeduld en gespinsd op de aanbiedingen die ik me nog kon herinneren heb ik me in het gedrang gestort.

So far so good, ik heb alle spullen kunnen vinden die we volgens mij nodig hadden. Maar dan. Dan komt de grootste uitdaging. Dan moet alles op de band bij de kassa en moet er afgerekend worden. Het is über Zweeds om alle zaken uit je wagentje: 1-voor-1, met de streepjescode naar de kassier of cassiere toe gewend op de band te leggen. Niks stapelen. Niks scheef op de band leggen. Nee, alle zaken uit je wagentje dienen stuk voor stuk klaar voor het scannen - achter elkaar! - op de band gelegd te worden.

Tuurlijk. Klinkt ideaal niewaar? Hardstikke fijn voor de mensen achter de kassa. Het scannen gaat in 1 moeite door en hop daar kan je alweer met de volgende lading boodschappen aan de slag.

Maar voor een ongeduldig figuur als ik is het iedere keer weer een eindeloze oefening in geduld. Lieve oude dametjes die de streepjescode niet kunnen vinden maar blijven zoeken, moeders (of vaders) die hun schattige zoontje van 3 alle boodschappen op de band laten leggen. Inclusief de streepjescode exercitie. Serieuze meneren die de meegekregen boodschappenlijst nog een keer nauwkeurig nalopen met ieder artikel dat ze op de band bij de kassa leggen. En dan eindelijk, dan ben ik aan de beurt. Na jarenlange keiharde training in de kerstrijen van Albert Heijn en de Vomar staan mijn boodschappen in notime op de band. De streepjescode zit zo ongeveer in de goeie richting en zodra de eerste boodschappen gescand worden, speer ik naar de andere kant om de boodschappen in ons trouwe AH boodschappenkratje te laden.

Nog zoiets: kratjes. Da's een redelijk onbekend fenomeen hier. Ik word vaak een beetje meewarig aangekeken als ik het kratje in sta te pakken. Maar ik vind het oh zo handig.

Then again... misschien kijken ze wel meewarig omdat ik met Hollandse snelheid in Jämtland boodschappen wil doen.

2e wat?

Mmmh.. maar goed dat we het nog even checkten bij Fia. Hier doet men dus niet aan 2e Pinksterdag. Morgen is een gewone dag. Een dag als alle andere maandagen.

Mik maakt er niet zoveel van. Tuurlijk, een vrije dag zou lekker geweest zijn. Maar nu heeft ie buitendag met al zijn vrienden. Is ook ok. En over 3 weken is het toch al zomervakantie.

Van de Noren naar de Zweden

Hoewel vandaag de dag het Storsjön bij ons er niet direct bij ligt als een gladde ijsvloer, wordt er hier in de omgeving wel degelijk veel geschaatst. Dankzij Marco kwam ik op dit interessante artikel over de nieuwste vinding: de Zweedse kluunschaats. 

Als ik nieuwe schaatsen koop, dan zullen het zeker dit soort kluunschaatsen worden. 

Nu nog een glad ijsvloertje hier op het meer.