Gepaste stiltes met een vleugje geduld

Nog nagenietend van ons weekje Nederland doken we gisteren meteen weer in het Zweedse gebeuren: ik had mijn gebruikelijke donderdagse werkdag met daarin een hele leuke kennismaking, Marco had zijn eerste werkdag bij Krokoms kommun (or so we thought, maar daarover later meer) en 's avonds stond er een möte gepland voor de aanstaande voetbalouders van Rödön. 

Vlak voordat we naar Nederland vertrokken was het allemaal rondgekomen met Krokoms kommun. Marco zou direct na terugkomst op donderdag 7 april starten. Nog een paar praktische vragen stonden open, maar met meer dan een week om te antwoorden zou dat toch wel goed moeten komen. Right. We hadden beter moeten weten. Hoe laat Marco zich moest melden, waar precies en of de poolauto geregeld was? Geen idee. Geen mail. Geen sms. Helemaal geen info. Tja, wat doe je dan. Na wat hele vroege stalk smsjes en mails kwam het bericht dat het allemaal toch nog niet helemaal rond was. Uuh, tja, mmmh.. misschien was het dan maar beter om volgende week te beginnen. Sure. Tuurlijk. Geen probleem. Volgende week gaat het dus gebeuren. Als alles meezit. En dat zou kunnen. Of niet. Maar dat zien we dan wel weer. 

En 's avonds was het tijd voor een speciale möte: een möte voor alle ouders van kinderen die opgegeven zijn voor het nieuwe voetbalteam van Rödön. Een eeuwigheid geleden had Rödön wel een voetbalteam dat zelfs in een landelijke liga heeft meegespeeld. Maar de laatste give or take 40 jaar heeft Rödön het zonder voetbalteam moeten doen. Dankzij het bevlogen bestuur en een aantal vrijwilligers staat het Rödön voetbalteam nu weer in de steigers. Er zijn trainers opgeleid, sponsors gezocht en gevonden en keepershandschoenen gekocht, de shirts worden gedrukt en de ballen zijn opgepompt voor de eerste training op 26 april. De möte over het hoe en wat was er een van het typisch Zweedse soort. Het eerste kwartier werd er koffie gedronken en is er gepast geloeid over de indrukwekkende eigen baksels die meegebracht waren. Het verhaal over het hoe en wat van de training had denk ik wel in een minuut of 10 verteld kunnen worden. We hebben er een uur gezeten. 

Niet jagen (tenzij op eland), rustig aan, geen gestress, het komt allemaal wel goed. Toch? 

Achter elkaar!

Het is nog minder dan een week tot aan 24 december, Julafton, en veel Zweden verkeren in opperste staat van paraatheid. Aan het rare weer kunnen we niet veel doen, behalve heel voorzichtig rijden, maar de kerstboodschappen da's een ander verhaal!

De krantjes met kerstaanbiedingen vliegen je om de oren en bij iedere winkel is het - zelfs voor Jamtse begrippen - druk. Na het werk heb ik vandaag onze wekelijkse boodschappen gedaan. Waar het gros van de shoppers rondliep met een boodschappenlijst zo lang als hun arm, hing ons lijstje nog eenzaam en alleen op de koelkast. Met een gezonde dosis ongeduld en gespinsd op de aanbiedingen die ik me nog kon herinneren heb ik me in het gedrang gestort.

So far so good, ik heb alle spullen kunnen vinden die we volgens mij nodig hadden. Maar dan. Dan komt de grootste uitdaging. Dan moet alles op de band bij de kassa en moet er afgerekend worden. Het is über Zweeds om alle zaken uit je wagentje: 1-voor-1, met de streepjescode naar de kassier of cassiere toe gewend op de band te leggen. Niks stapelen. Niks scheef op de band leggen. Nee, alle zaken uit je wagentje dienen stuk voor stuk klaar voor het scannen - achter elkaar! - op de band gelegd te worden.

Tuurlijk. Klinkt ideaal niewaar? Hardstikke fijn voor de mensen achter de kassa. Het scannen gaat in 1 moeite door en hop daar kan je alweer met de volgende lading boodschappen aan de slag.

Maar voor een ongeduldig figuur als ik is het iedere keer weer een eindeloze oefening in geduld. Lieve oude dametjes die de streepjescode niet kunnen vinden maar blijven zoeken, moeders (of vaders) die hun schattige zoontje van 3 alle boodschappen op de band laten leggen. Inclusief de streepjescode exercitie. Serieuze meneren die de meegekregen boodschappenlijst nog een keer nauwkeurig nalopen met ieder artikel dat ze op de band bij de kassa leggen. En dan eindelijk, dan ben ik aan de beurt. Na jarenlange keiharde training in de kerstrijen van Albert Heijn en de Vomar staan mijn boodschappen in notime op de band. De streepjescode zit zo ongeveer in de goeie richting en zodra de eerste boodschappen gescand worden, speer ik naar de andere kant om de boodschappen in ons trouwe AH boodschappenkratje te laden.

Nog zoiets: kratjes. Da's een redelijk onbekend fenomeen hier. Ik word vaak een beetje meewarig aangekeken als ik het kratje in sta te pakken. Maar ik vind het oh zo handig.

Then again... misschien kijken ze wel meewarig omdat ik met Hollandse snelheid in Jämtland boodschappen wil doen.

Dinsdag is zo gek nog niet

Een niet te verklaren gevoel maakte dat ik vroeger, in het pré Rödön stadium, dinsdagen nooit zo interessant vond. Niet heel boeiend, vaak met vergaderingen en nog meer vergaderingen en nog een paar vergaderingen. 

De dinsdagen hier zijn anders. Niet alleen omdat we in Zweden zijn. Of eigenlijk juist ook wel. In de zomer hadden we het druk zat met alle formaliteiten voor persoonsnummer en bedrijf etc. En sinds oktober gaan we naar SFI. Ondanks dat het een bar grote groep is nu, heb ik er echt lol in. En het begint ook zijn vruchten wel af te werpen. Ik begrijp nu in ieder geval massa's meer dan toen ik in oktober begon. En je leert nog 's wat over Eritrees taartenbakken. Een van de Eritrese dames is afgelopen weekend bevallen van een zoon en een van haar Eritrese collega's had voor vandaag in de klas taart meegenomen. Best heel lekker. 

En Delnia uit Iran heeft zitten vertellen over de favoriete sporten in haar stad: boksen, karate en taikwando. Met haar moet je geen ruzie krijgen dus. (niet dat ik dat in de planning had overigens)

Een van de Afghaanse dames van een jaar of 40 heeft zitten vertellen dat ze pas hier op school schrijven heeft geleerd. In Afghanistan is ze nooit naar school geweest. Dus behalve een taal leren die heel ver van haar eigen taal afstaat, heeft ze ook het schrijven onder de knie gekregen. Kan ik alleen maar respect voor hebben. 

Ik hoop heel erg dat het overgrote deel van de SFI mensen mee zal doen in mijn fotoproject de komende maand. Daar moet een mooie fotodocumentaire van te maken zijn! 

Dat vertellen ze er niet bij!

Het lag al een paar dagen in huis: de doos met daarin Anna's Pepparkakshus. De muren, het dak en de schoorsteen van pepparkakar. De icing sugar en de snoepjes moet je er zelf bij regelen. So far so good.

Vanmiddag vol goede moed de keuken ingedoken om een gezellig huisje te fabrieken. Maar toen het doosje openging, bleek het dak en 2 muren in gruzelementen te liggen!! Het is dus meer een soort van renovatieproject geworden.

Met heeeeeeeeeel veel geduld hebben we 200 gram suiker gesmolten. Geen idee wat de Zweedse truc is om de overgeschoten gesmolten suiker ooit weer uit het pannetje te krijgen. Maar goed, we hadden dus plaksuiker om de gruzelementen weer tot een muur en een dak te maken. Met veel geduld (en verbrande vingers) hebben we de onderdelen weer aan elkaar gelijmd. En toen begon het bouwen.

Gelukkig hadden we genoeg icing sugar om nog een beetje van de breuken te verhullen en met een hoop leuke snoepjes erop en een leuk lintje uit de schoorsteen is het nog best leuk geworden al zeg ik zelf!

Niet slecht voor een eerste keer!