Heilig

Bijna is het zover, bijna begint de hele lange Zweedse schoolvakantie. Over 2 weken vieren we morgen de afsluiting van Miks schooljaar. En dat heeft nogal wat voeten in aarde. Het is namelijk traditie dat de ouders van de kinderen uit klas 2 en 3 een groot deel van de afsluiting organiseren.

Niet het eerste deel, dat is in de kerk. De kinderen hebben daar in hun klassen al weken op geoefend met de juffen en meester. Na de optredens van alle klassen en nog een paar van die verplichte prevelementen door de rector en door de oudercommissie verplaatst het hele circus zich naar de dichtbij gelegen Bygdegård waar er - hoe kan het ook anders - fika gedaan wordt.

Het fika deel moet altijd worden georganiseerd door de ouders van de kinderen in klas 2 en 3. Nou is het al jaaaaaaaren zo dat er een aantal groepen zijn die dan verschillende dingen doen. Groep 1 heeft het makkelijk, die dekken de avond van te voren de tafels in de Bygdegård. Groep 2 maakt op de dag zelf de koffie en de limonade en hijst de vlag, Groep 3 int het entreegeld op de dag zelf en serveert de fika en ruimt de lege schoteltjes op. Groep 4 wast af en groep 5 doet de versiering. Vorig jaar konden we nog van alle 'romantiek' van zo'n gezellige Zweedse schoolafsluiting genieten. Dit jaar worden we verondersteld mee te werken achter de schermen en ook ervoor: wij zijn ingedeeld in groep 3.

Behalve de activiteiten op de dag zelf, is het ook aan de ouders van groep 2 en 3 om te zorgen voor de fika. Er is een strikt protocol want de fika op dag van de afsluiting van het schooljaar is speciaal. Dat móet iets met aardbeien zijn. Vorig jaar was er een aardbeiencrisis omdat het lousy weer was geweest en er waren aardbeiendieven (echt waar!) geweest die een aantal vrachten aardbeien voor het noorden hadden gepikt. Dit jaar lijkt het allemaal wel goed te komen met de aardbeien fika. Althans, als ouders worden wij verondersteld iets aardbeierigs te bakken of te kopen. En er staat ook in het protocol dat je de aangeleverde taart in minstens 12 stukken moet kunnen snijden. De maat van de stukken staat er nog net niet bij.

Tradities kunnen best heel leuk zijn.

Denk dat er nog jaren over gesproken zal worden als wij met een chocoladetaart zouden aankomen.

Don't worry

Er zijn van die dingen hier in Zweden waar je niet mee moet spotten. En het Melodifestival is er 1 van. Behalve dat ook het grillen van worstjes, fika en het weer in februari. Maar daar gaat dit blog niet over. Na gisteravond deel ik graag mijn Mello sentimenten met jullie!

We hadden nog geprobeerd om het stil te houden. Zo van, niet over hebben, dan waait het misschien over. Dan hoeven we de komende 6 zaterdagavonden niet te spenderen aan het aanhoren van erbarmelijke liedjes en het aanschouwen van feestelijke verkleedpartijen. Maar no such luck. Op vrijdagochtend kijkt Mik op school altijd Lilla Aktuellt (het jeugdjournaal hier in Zweden) en reken maar dat ze daar aandacht hebben besteed aan het Melodifestival. Dus Mik kwam huppelend naar huis en verkondigde zelfs nog voordat hij zijn jas uit had dat we natuurlijk naar het Mello gingen kijken.

Ach, we zijn ook de beroerdste niet en hebben ons gisteravond om 8 uur op de bank genesteld voor het feest. En een feest was het.

De presentatie werd gedaan door een veel te praatgrage dame in een afzichtelijke witte jurk. Deze keer werd ze bijgestaan door een heel erg grote andere praatgrage Zweedse dame. Vast heel bekend, maar zit nog niet zo in mijn Bekende Zweden. Samen begonnen ze al zingend de uitzending. Laten we zeggen dat hun gekweel de toon zette voor de rest van de liedjes. Overigens was het thema van het liedje ook wel bijzonder: het is allemaal de schuld van het Eurovisie Songfestival. Dat SVT geen Olympische Spelen meer uit kan zenden, dat het journaal ingekort wordt, dat er allemaal andere programma's vervallen. Want het is zo'n duur grapje. Het Zweedse gevoel voor humor sloeg in als een bom! Mik vond het maar een vaag lied met een rare sfeer.

Toen begon de 'wedstrijd'. Gisteravond was de eerste voorronde van in totaal 4. Elke voorronde treden er 6 of 7 artiesten op. Van die 6 of 7 artiesten valt er - nadat iedereen zijn lied gezongen heeft - eentje af. Dat is dan degene die de minste stemmen heeft gekregen van mensen die via de app gestemd hebben.
Daarna krijg je nog een keer een samenvatting van alle liedjes. Was per slot al 5 minuten geleden dat je al dat feestelijks gehoord had. Dan een intermezzo van de presentatrice. In haar lelijke witte jurk en dit keer ook nog eens met rode laarzen. Na dat liedje eerst natuurlijk weer een samenvatting van alle overgebleven liedjes. Je mocht er eens eentje vergeten zijn. En dán moet iedereen weer stemmen.

Sverige vi har ett resultat.

Het zoveelste resultaat. Van de 6 liedjes in totaal gisteravond waren er op dit punt dus nog 5. Eerst werd toen de artiest bekend gemaakt die direct doorging naar de finale. Helemaal extatisch was ze natuurlijk. Duurde eindeloos voordat ze het podium weer opgeklommen was, haar haar in de plooi had gebracht en klaar was om haar lied Don't Worry nog een keer te zingen. Maar enfin, toen mina weer juichend de coulissen ingekropen was, werden de artiesten bekend gemaakt die naar de 2e kans finale mogen. I know. Hoe verzinnen ze het?? Na 4 voorrondes is er dus eerst nog een 2e kans finale en dán de finale. En dan moet het Eurovisie Songfestival nog komen!

Na een keer of 5 stemmen (katsjing!) waren er 2 artiesten gekozen voor de finale en 2 voor de 2e kans finale.

En volgende week zaterdag doen we het feest gewoon nog een keer opnieuw.