All is fair in love and loppis

Er zijn van die woorden die niet uit te leggen zijn. Dat zíjn niet alleen maar woorden. Achter die woorden gaat een hele wereld schuil.

Vandaag hebben Mik en ik ons begeven in de wereld die loppis heet. Deze loppis was georganiseerd door 2 moeders hier op Rödön. Al weken van te voren was het aangekondigd, dus mensen hadden plenty tijd om al hun oude zooi, pardon, al hun niet-langer-gewenste-enorm-interessante-spullen te verzamelen voor de verkoop. Behalve de loppis, werd er ook een lotterij gehouden. De organiserende dames hadden heel veel bedrijven hier in de omgeving enthousiast gekregen om prijzen te doneren. Van zakjes snoep tot vliegtickets naar Stockholm en weer terug. Na alle enthousiaste verhalen over de voorbereiding en - eerlijk is eerlijk - met al die schitterende prijzen van de loterij in gedachten, hebben Mik en ik ons vol verwachting ook in het loppis- en lotterijgebeuren begeven.

Een krap uurtje na openingstijd kwamen wij aangewandeld bij de Bygdegård. Het weiland naast de locatie stond al helemaal vol met auto's en er waren ook plenty loppis-enthousiasten die de auto gewoon in de berm gekwakt hadden. Massa's mensen met kinderen, hele kleine kinderen en met een blik op 'hebben-hebben-hebben' stonden op de parkeerplaats in de babyspullen te graaien. Omdat de loppis tafels binnen al in een mum van tijd waren uitverkocht, had men ook een kofferbak loppis georganiseerd. De kinderbuggies, de plastic loopfietsen en verschoten rompertjes gingen grif van de hand. En aangezien het een familieloppis was, waren de kinderen de loppiswinst van de verkopende ouders alweer aan het uitgeven bij andere loppistafels.

Eenmaal binnen in de Bygdegård was het helemaal een drukte van jewelste. Bij de tafel voor de loterij kon je geen zinnig gesprek meer voeren. Nou geloof ik ook niet dat een loppis evenement daar nou direct de plaats voor is, maar bijna alle volwassenen die we daar tegen kwamen hadden alleen maar oog voor de prijzentafel en walsten je rustig omver. Mik en ik hebben onze toevlucht gezocht in de hoek waar alle fika stond. Konden we even op adem komen en onze strategie bepalen voor de rest van het evenement. Na de fika was het alleen nog een kwestie van een lot scoren en daarna snel wegwezen. Laten de loten nou net uitverkocht zijn toen wij eenmaal aan de beurt waren.

Een belevenis was het. Dat zeker. Wat een hoop uuuh.. spullen! En wat een hoop mensen! Maar het zal niet als een verrassing komen dat een evenement als dit niet hoog op onze verlanglijst staat om nog een keer te bezoeken.

PS het was wel een heel goed doel waarvoor deze loppis georganiseerd was. Alle winsten van de loppis, de loterij en de fika verkoop gaan naar Hej Framling. Een non-profit organisatie die door 2 dames hier uit de buurt is gestart om asielzoekers afleiding te bezorgen. Zo hebben ze bijvoorbeeld met deze vereniging een oude skiheuvel opgeknapt vlakbij een asielzoekers opvanghuis zodat ze daar ook skiën kunnen leren, is men een koor begonnen en is er ook een loopgroep gestart.

Heh, heh!

Eieieieindelijk, tussen alle bedrijven door, weer even een teken van leven. Het werkende leven is nu echt in volle vaart begonnen. En het zelfde geldt voor de zomer en de vakantie. Na weken - wat zeg ik, maaaaanden! - aftellen is het nu bijna zover dat Mik zijn allerbeste vriend in zijn armen kan sluiten (en wij ook de rest van de family).

Wel eerst nog een paar dagen werken. Hoe is het nou, zo bij de Hemtjänsten? Mmmh.. laat ik zeggen dat het een ervaring is. Ik vind het fijn als klanten blij zijn als ik kom. Ik vind het een uitdaging om boodschappen te doen en alle juiste dingen te vinden die op de respectievelijke handgeschreven lijstjes staan. Ik vind de meeste stofzuigers die bij klanten thuis staan ondingen en geregeld vliegt de slang me om de oren omdat het snertding te oud en gammel is en aan vervanging toe. Ik vind het knap dat ik bijna alle wasmachines aan de gang weet te krijgen en vooral ook weer open weet te krijgen nadat de was klaar is. Klinkt simpel, maar geloof me, bij deze - door de kommun aangeschafte - megamachines is het vinden van de Open-knop vaak nog een hele toer. En ik vind het ook altijd weer heerlijk als mijn dienst erop zit. Vooral avonddiensten zijn niet mijn favoriet. Ben meer een morgenpersoon en werk veel lekkerder als ik gewoon om 7 uur 's morgens kan beginnen. En dan bestaat er hier ook nog zoiets als 'gedeelde diensten'. Klinkt wel gezellig misschien, zo van 'je deelt je dienst met iemand anders'. Nope. That's not the case. Een gedeelde dienst houdt in dat je 's morgens van 7-11 werkt, daarna een paar uur niet en dat je dan om half 4 weer begint tot 10 uur. Feestelijk niewaar?

De mannen hebben het prima in mijn afwezigheid. De mannendagen worden gevierd met heel veel voetbal, nog wat Nederlands (en Zweeds) oefenen, veel lezen, disco maken en het huishouden doen. Zo'n ongelofelijk luxe dat mijn 2 mannen nu alles in het huishouden regelen: schoonmaken, boodschappen doen, de was. You name it!

Komende zaterdag heb ik trouwens het eerste contact met 'mijn' expat family. En vanaf komende week werk ik elke maandag en elke vrijdag bij hen. Om Julia, Alva en Isac te helpen met hun Engels. Vind het ook best weer spannend hoor, maar heb daar wel heel veel zin in!